โกดังเก็บของจ้ะ ^ ^

ลำดับตอนที่ #59 : น้องฝน

ใบสมัครนางเอก (ยุนโฮ) คำตอบสีดำ เท่านั้นนะคะ

ส่วนที่ 1 ส่วนผู้สมัคร

ชื่ออะไรคะ -  เอิร์ธค่ะ
อายุเท่าไหร่เอ่ย? -  15
พล็อตนี้เป็นยังไงบ้างคะ – เศร้าได้อีกนะเนี่ย T T
ถ้าติดมารายงานตัวภายใน 5 วันนะจ๊ะ >_< - ทราบแล้วค่ะ
ถ้าติดแล้วหนีหาย ตัวละครของคุณจะตายโดยไม่รู้ตัวนะ >O< - ง่า งืมม T T

ส่วนที่ 2 ส่วนตัวละคร

ชื่อ ( ภาษาเกาหลีนะคะ ) – ซอง มิน่า
ชื่อเล่น - มิน่า
อายุ - 16
บุคลิกภายนอก+รูปร่างหน้าตา – เป็นผู้หญิงสวย และ มีผิวขาวมากๆ  จมูกโด่งเข้ากับใบหน้า

นิสัย – เป็นคน นิ่ง ๆ เงียบๆ มากกว่า ใจดี รักเด็ก ชอบช่วยเหลือคนอื่น มีความพยายาม ฉลาด ขยัน มุมานะ ซื่อตรง รักเดี่ยวใจเดียว อารมณ์ดีตลอด ใจเย็น สุภาพ น่ารัก อ่อนหวาน
อาชีพ – นักเรียน ม.5
สิ่งที่ชอบ – วาดรูป ดอก ลิลลี่ ขาว
สิ่งที่เกลียด – ไม่ค่ะ จิตใจดี แบบนี้ไม่เกลียดอะไรหรอก (เกี่ยวมั้ย ?)
ครอบครัว – ครอบครัวมีฐษนะปานกลาง มีพี่ชาย 1 คน และน้องสาวอีก 1
ความรัก - ไม่มีค่ะ
งานอดิเรก - วาดรูปเล่น
คำพูดติดปาก – ขอบคุณนะค่ะ...อินซา ?
เพิ่มเติม – พี่ชาย ชื่อ ซอง ชินโฮ น้องสาวชื่อ ชอลชา

พี่ชายกับน้องสาว






ชื่ออิมเมจ – Lu Ren
อิมเมจ ( 3 รูป ) – 

อิมเมจคู่ -

ส่วนที่ 3 คำถาม

การพบกันครั้งแรกของพวกคุณทั้งสองเป็นยังไงคะ
- วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉัน ซึ่งเพื่อนสนิทของฉันอย่าง ลี อินซา ก็อยู่ห้องเดียวกันด้วย ฉันล่ะดีใจจริงๆเลยค่ะ อินซา กับ ฉันเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วและเค้าก็ดูแลฉันตลอดเลยด้วย ฉันยังจำได้เลยนะค่ะว่า วันแรกที่เจอกันเราเจอกันที่ไหน ฉันจะเล่าให้ฟังนะค่ะ คือ ตอนนั้นฉันไปนั่งเล่นแถวๆสวนดอกลิลลี่ซึ่งฉันชอบมากๆเลย แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งร้องไห้ ฉันจึงเดินไปหาเค้า

“นายเป็นอะไรไปน่ะ”

“ฉันเจ็บขาน่ะ”

“เป็นอะไรมากรึป่าว ไหนขอฉันดูหน่อย” เด็กคนนั้นชี้ไปที่แผลของเค้า เป็นแผลที่เกิดจากการหกล้มฉันเห็นว่าท่าไม่ดี ฉันจึงพาเด็กคนนั้นมาทำแผลที่บ้านฉัน แค่นั้นหละ เด็กคนนั้นก็ขอบคุณฉันเป็นการใหญ่และก็มารุ้ว่าเป็นเพื่อนอยู่ห้องเดียวกัน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อินซา ก็สัญญาว่าจะดูแลฉันไปตลอดชีวิตเค้า
ความสัมพันธ์ของคู่คุณเป็นยังไงคะ?
- ดูแลกันและกันเสมอค่ะ หวานๆหน่อยๆ
เนรมิตตอนจบของคุณได้เลยค่า ^O^
- “คุณมิน่า ครับ ยินดีด้วยนะครับ มีคนที่จะมาบริจาคตาให้คุณแล้วครับ” คุณหมอประจำตัวฉันบอกขึ้น

“เอ๋ ? จริงหรอค่ะ แล้วเค้าเป็นใครกันค่ะ” ฉันถามคุณหมอด้วยอาการดีใจสุดๆ

“เค้าขอไม่ระบุชื่อน่ะครับ”

“เอ๋ ทำไมล่ะค่ะ”

“หมอเองก็ไม่ทราบหรอกครับ อีก 2 เดือนมามาผ่าตัดนะครับ ยังไงหมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอพูดและเดินออกจากห้องไป

“ดีใจด้วยนะ มิน่า มีคนมาบริจาคแล้ว” อินซาพูดในขณะอยู่ในรถ

“อืม ขอบใจนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆเลย ในที่สุดฉันก็จะได้เห็นหน้านายอีกครั้งแล้วนะ อินซา” ฉันยื่นมือไปจับมือของเค้าเอาไว้

“อืม”

.

.

.

.

วันผ่าตัด

“อินซา สัญญานะว่านายจะอยู่ข้างๆฉัน พอฉันตื่นขึ้นมาแล้วนายต้องอยู่ข้างๆฉันนะ” ฉันพูดและกุมมืออินซาเอาไว้

“แน่นอนสิ ฉันสัญญา ฉันรักเธอนะ มิน่า” อินซาพูดและจูบหน้าผากฉันเบาๆ

   หลังจากการผ่าตัดเสร็จสมบูรณ์แล้วฉันสลับไป 2 วันได้ พอฉันตื่นขึ้นมา ฉันเห็นหน้าพ่อแม่ พี่ชินโฮ ชอนชา แต่กลับไม่พบอินซาเลย

“อินซา ล่ะค่ะ” ฉันถามพวกเขา

“เดี๋ยวเขาก็คงมาหละ เธอนอนพักเถอะนะ” พี่ชินโฮพูดและเข้ามาห่มผ้าให้ฉัน

“ค่ะ”

.

.

.

.

ตอนกลางคืน

“อินซา นายไปไหนน่ะ ทำไมนายไม่มาหาฉัน ทำไมนายไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้ ทำไมนายทำแบบนี้นะ” ฉันพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม

“มิน่า!!” ฉันหันไปทางปลายเสียงนั่น

O_O

“อินซา!” พระเจ้า! นั่น นั่นเค้า เค้าจริงๆด้วย อินซา  ฉันวิ่งเข้าไปกอดเค้า

“อินซา ! ๆ ๆ ๆ ฮือ ๆ นายไปไหนมา ทำไมปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน ทำไมทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันกลัวนะ อินซา ฮือๆ” ฉันปล่อยโฮออกมาให้อ้อมกอดของเค้า

“ไม่เป็นไร มิน่า ฉันขอโทษ ฉันอยู่นี้แล้วนะ เลิกร้องได้แล้วนะ” เค้าพูดและกระชับกอดให้มากขึ้น

“ฮือๆ ๆ ๆ” ฉันร้องไห้อยู่แบบนั้นจนกระทั่งเผลอหลับไป...

.

.

.

“อ่ะ เราฝันไปหรอ ?” พอเช้าขึ้นมาฉันมานอนอยู่ที่เตียงแล้ว คงจะฝันไปจริงๆสินะ นายไปไหนนะ อินซา น้ำตาฉันเริ่มไหลอีกครั้ง

.

.

.

        ฉันนอนอยู่ที่โรงบาลประมาณ 3 อาทิตย์ได้ แต่ก็ไม่มีวันไหนเลยที่อินซามาเยี่ยมฉันแม้แต่วันนี้ วันที่ฉันออกจากโรงบาล....

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะจ้ะ ลูกรัก / พี่” คุณพ่อกับคุณแม่และชอลชาเข้ามาหาฉันทันที่ได้กลับเข้าบ้าน

“ ^ ^ หนูขอตัวนะค่ะ” ฉันพูดและเดินเลี่ยงไปขึ้นห้อง

“น้องเป็นอะไรไปน่ะ ชินโฮ” คุณแม่หันไปถามพี่ชินโฮ

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ออกจากโรงพยาบาลก็เป็นงี้แล้ว”

“สงสัยคงจะเป็นเรื่องของพี่อินซาแน่ๆเลยค่ะ” ชอลชาเอ่ย

“เราน่าจะบอกความจริงกับลูกไปนะ คุณ” คุณพ่อบอกกับคุณแม่

“ไม่ได้นะค่ะ! ลูกยิ่งช็อคกันพอดี”

“แต่ผมเห็นด้วยกับคุณพ่อนะครับ”

“หนูด้วยค่ะ” 

.

.

.

.

 ผ่านไป 3 วัน

“เฮ้ออ นี่ก็ 3 วันผ่านไปแล้วนะครับ ตั้งแต่ มิน่าออก โรงพยาบาลมา ไม่ยอมกินอะไรเลย” พี่ชินโฮพูดอย่างหัวเสีย

“แบบน่ะยังไงก็ต้องบอกความจริงอยู่ดีหละ ให้มิน่าทำใจไปซะแล้วจะได้กลับมาเป็นปรกติ” คุณพ่อเสนอ ทั้ง 4 คนจึงนั่งคิดกันสักครู่และก็ได้ผลสรุป

“ตกลง งั้น ชอลชา ไปเรียกพี่เค้ามาหน่อยไป” คุณแม่บอกชอลชา

“ค่ะ”

.

.

.

“คุณพ่อคุณแม่แล้วก็พี่ชินโฮกับชอลชาด้วย มีอะไรรึป่าวค่ะ” ฉันถามพวกเค้าที่นั่งเรียงกันอย่างกับอะไรดีเนี่ย = =”

“เอ่อ...คือ” คุณพ่อพูดฉันเลิกคิ้ว

“ให้แม่พูดดีกว่านะ”

“เอ้า เหงโยนมาให้กันล่ะค่ะ คุณ!” คุณแม่โวยวายขึ้น

“ - - เอ่อ..ถ้าไม่มีใครอยากพูดก็ไม่เป็นไรค่ะ !” ฉันลุกขึ้นกำลังจะขึ้นห้อง

“เดี๋ยว!”

“พี่บอกเองก็ได้ แต่เธอต้องทำใจไว้ด้วยล่ะ ” คำพูดของพี่ชินโฮ ทำให้ฉันถึงกับขมวดคิ้ว ทำใจ ??

“คือ.......” พี่ชินโฮก้มหน้า

“อินซา น่ะ”

“อินซา อินซาทำไมค่ะพี่ ??”

“อินซาตายแล้ว!!”

“O_O มะ..ไม่จริง !!” ฉันส่ายหัว

“จริงๆนะพี่มิน่า พี่อินซาตายแล้วค่ะ” ชอลชาบอกฉัน

“ไม่จริง ไม่จริง ฉันไม่เชื่อหรอก อินซา อินซา น่ะ ต้องยังไม่ตาย ใช่ เค้าต้องยังไม่ตาย!!” น้ำตาของฉันเริ่มไหลความรู้สึกเหมือนหัวใจของฉันกำลังแตกสลาย

“ยอมรับความจริงเถอะนะ มิน่า อินซา น่ะตายแล้ว ”

“แล้วเค้าเป็นอะไรตายล่ะค่ะ!!” [คำนี้ตะโกนนะค่ะ]

“อินซาเค้าเป็นโรคร้ายมาหลายปีแล้วแต่เค้าไม่อยากบอกลูกเพราะกลัวลูกว่าจะเสียใจ และก่อนตายเค้าอยากทำอะไรเพื่อลูกสักครั้งเค้าจึงได้มอบดวงตาให้ลูก” คุณแม่บอกแล้วเข้ามากอดฉัน

“ฮือ ๆ ๆ ” ฉันร้องไห้กอดคุณแม่อยู่อย่างนั้น

.

.

.

.

ณ ป้ายหลุมศพ ลี อินซา

“อินซา ฉันมาเยี่ยมนายแล้วนะ ขอโทษนะที่ฉันมาช้าไป ขอโทษนะ.... ฉันรักนายเสมอนะ นี้นะ ดอกกุหลาบขาวที่นายชอบ” ฉันวางดอกกุหลาบขาวที่เค้าไว้หน้าหลุมศพ

“อินซา ถ้าหากชาติหน้ามีจริง ขอให้ฉันกับนายได้เกิดมาคู่กันอีกนะ และขอให้ต้องอย่าพรากจากกันเหมือนชาตินี้อีกเลย…..ฉันรักนายเสมอ และตลอดไป” ฉันเดินกลับไปที่รถและร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางลืมนาย ไม่มีทางลืมแน่ๆ ฉันสัญญา..

.

.

.

.

.

.

4 ปี ผ่านไปไวอะไรเช่นนี้คระ

“พี่มิน่าอ่ะ อย่าช้าสิค่ะ วันนี้เราต้องไปคุยธูรกิจกับคนที่ จองฮวา ฝากไว้ให้นะค่ะ” ชอลชาเร่งฉัน จองฮวา นี้เป็นเพือนสนิทของชอลชานะค่ะ

“อ่าจ้ะ เสร็จแล้วๆ” ฉันพูดและเดินไปที่รถเบนซ์สปอตสีดำของฉัน

“แล้วเค้าเป็นใครล่ะ ??” ฉันถามน้องแต่ก็ขับรถอยู่นะ

“อืมม์ รู้สึกเค้าจะชื่อ อินซา มั้งค่ะ”

“ห๊ะ ??”

“ไม่ใช่ อินซา ของพี่หรอกค่ะ”

“อิอิ รู้แล้วจ้ะ แค่แกล้งเท่านั้น ^ ^”

“ - - พี่อ่ะ เค้าเป็นพี่ชายไม่แท้นะค่ะ ของจองฮวา เค้าน่ะค่ะ พอดีเค้าเกิดสนใจธุรกิจเราขึ้นมาก็เลยอยากลงทุนด้วย” ชอลชาอธิบายให้ฟัง

“อ๋อ อืม ๆ รวยใช่ย่อยล่ะสิท่า”

“ก็สมควรเลยนะค่ะ ”

“ฮืมม์”

.

.

.

ที่นั่นหมาย

“คนไหนล่ะ” ฉันมองหาผู้ชายคนนั้นพร้อมกับชอลชา

“อ่ะ นั่นไงๆ” ชอลชาชี้ไปที่ๆนั่งของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งคนเดียว

“ขอโทษนะค่ะ ที่พวกเรามาช้า” ฉันกับน้องก้มหน้าให้อย่างโดยด่วน

“ไม่เป็นไรหรอกครับ นั่งเถอะครับ ^ ^” เค้าพูดฉันกับน้องจึงนั่งลง

“ O__O” ฉันจ้องหน้าเค้าอย่างไม่วางตาทำไมน่ะหรอค่ะ ก็เพราะเค้าน่ะหน้าเหมือน อินซา แฟนที่ตายไปแล้วของฉันน่ะสิ

“ ^ ^ ?? เอ่อ...หน้าผมมีอะไรติดหรอครับ คุณมิน่า” เค้าถาม

“อ่ะ..ปะ..ป่าวค่ะ ขอโทษนะค่ะ ที่เสียมารยาท”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ งั้นเอาเป็นว่าเรามาคุยถึงเรื่องการลงทุนเลยดีกว่านะครับ”

“ค่ะ ” ให้ตายเหอะ คำขอของฉันเป็นจริงหรอเนี่ย ?? อ้ากก ดีใจสุดๆไปเลย อินซา ในที่สุดนายก็กลับมาหาฉันแล้ว ^ ^  

           ฉันกับเค้าเริ่มสนิทกันมากเรื่อยๆและก็ถูกใจมากๆด้วยถึงแม้เค้าจะบอกว่าเค้าไม่ใช่อินซา คนนั้นแต่ฉันก็รู้ได้ว่าเค้าคือ อินซา ที่ต้องกลับชาติมาเกิดแน่ๆ ฉันกับเค้า เรา 2 คนตัดสินใจคบกันเป็นแฟน โดยเค้าเป็นคนขอคบนะค่ะ เหตุผลน่ะหรอ เค้าบอกว่า เค้ารู้สึกถูกชะตากับฉันเหมือนกับว่ารู้จักกันมาก่อน ^ ^ คำตอบน่ะหรอ ฉันไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ฉันคงเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะค่ะ ได้อยู่กับคนที่รักอีกครั้ง แค่นี้หละค่ะที่ผู้หญิง ธรรมดาๆอย่างฉันต้องการ ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพวกท่านมากๆจริงๆที่ทำให้ฉันได้อยู่กับอินซาอีกครั้ง......อินซา ฉันรักนายนะ.....

     น้องฝนจ้ะ ขอโทษด้วยนะจ้ะที่พี่ข้ามๆอ่ะ แต่เนื้อหาก็ประมาณนี้หละจ้ะ พี่ตั้งใจสุดๆเลยนะ รบกวนน้องด้วยล่ะ มันอาจจะไม่ซึ้งสำหรับน้องนะ พี่ขอรบกวนด้วยนะค่ะ ^ ^

***********************

ขอให้โชคดีในการสมัครนะคะ >O<!!!
รู้มั้ย? ทำไมทุกๆ คนใช้ใบสมัครเหมือนกัน ทั้งๆที่พล็อตไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องกันเลย - -"
ก็เพราะว่า... ฝนจะดูพล็อตที่กรั่นกรองมากจากความคิดของแต่ละคนเป็นหลักน่ะสิ
( อนึ่งคือฝนน้อยคิดคำถามไม่ออก -*- )
ค่อนข้างยาก แต่ห้ามตอบว่าไปจิ้นเอง แล้วแต่ไรเตอร์ บลาๆๆ อะไรประมาณนั้นนะ
ไม่ได้กำหนดบรรทัด จะสั้นๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความ หรือจะยาวยืดเป็นกำแพงเมืองจีนก็ไม่ได้ขัดอะไรหรอกค่ะ
ตอบกันตามสบาย