คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ice Prince
เสียงพูดคุยที่เงียบลงทันทีเมื่อชายหนุมที่หน้าตาราวกับงูปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าพวกเขาทั้งหลาย
"นายท่าน"
"ว่าไงสาวกทั้งหลาย"เสียงอันเย็นเยียบกล่าวขึ้น
"..."
"ลูเซียสงานที่ข้าหมอบหมายให้เจ้าไปทำมีความคืบหน้าอะไรบ้าง"ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่านายท่านหันมาถามคนผมบลอนด์ที่นั่งอยู่ข้างซ้าย
"เด็กพอตเตอร์ เท่าที่ผมได้สืบหามา เด็กนั้นถูกเลี้ยงดูโดยมักเกิ้ลสองคนพร้อมกับเด็กอ้วนอีกหนึ่ง นายท่าน"
"..."เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งเมื่อชายผมบลอด์นามว่าลูเซียสเอยรายงานความคืบหน้าถึงสิ่งที่ตนได้รับหมอบหมายมา
"ไปพาเขามาลูเซียส...เลิกการประชุม"
ตัดมาที่ห้องๆหนึ่งซึ่งมีเด็กอยู่ประมาณสองสามคน ในขณะที่ประชุมอยู่
"เฮ้ เดรกไปเล่นกัน"เสียงของเด็กชายอายุราวๆ5ขวบเอยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
"ไปเล่นที่ไหน"
"ไป....บ้านมักเกิ้ลกัน พ่อฉันที่ทำงานชอบแอบไปบ่อยๆโดยไม่ให้แม่รู้ล่ะ"
"แล้วเราจะไปยังไง"เสียงเล็กเอยถามคนเป็นเพื่อนเมื่อเริ่มรู้สึกตื่นเต้น
"ด๊อบบี้!"สิ้นเสียงเล็ก สิ่งมีชีวิตสูงราวๆ3ฟุตปรากฎตัวขึ้น
"เร็วเดรก ไปบ้านมักเกิ้ล"
"เดี๋ยวก่อน..."เมื่อเด็กชายกล่าวขึ้นอีกครั้งคราวนี้พวกเขามาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"เฮ้ สุดยอด"เสียงของเด็กชายผมแดงกล่าวขึ้นอีกครั้งก่อนจะจูงมือของเด็กชายอีกคนให้เดินตามไปเรื่อยๆ
"แก!ออกไปอย่าเข้ามาจนกว่าฉันจะให้แกเข้ามา"เสียงของชายร่างท่วมอายุราวๆสามสิบถึงสี่สิบปีเอยขึ้นพร้อมกับจับเด็กชายอีกคนโยนออกมาที่หน้าบ้าน
"...เดรโกนายว่าเราควรไปดูเด็กคนนั้นมั้ย"เด็กชายผมแดงเอยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นเด็กชายผมสีอีกาถูกโยนออกมา
"ฉันว่า...ดีเหมือนกันรอน"เมื่อเด็กชายกล่าวจบก็จัดการลากเพื่อนผมแดงไปหาเด็กชายคนนั้น
"..."
"เอ่อ...นาย ไม่เป็นไรใช่มั้ย"
"พวกนาย เป็นใคร"เด็กชายผมดำเอยถาม
"พวกฉันมาเดินเล่นน่ะ นายละเป็นไงบ้าง"
"รอน...ฉันว่าเขาผอมเกินไป"เดรโกเอยเบาราวกับเสียงกระซิบบอกเพื่อนผมแดง
"ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนนาย"รอนหันมาบอกเพื่อนที่ตอนแรกเป็นคนลากมาแต่ตอนนี้หลบอยู่ด้านหลังของเขา
"เอ่อ...พวกนายมีเพื่อนเล่นมั้ย"เด็กชายผมสีอีกาเอยขึ้นเมื่อคนที่เข้ามาทักตนหันไปซุบซิบกันเพียงลำพัง
"งั้นเราไปเล่นกันมั้ย"รอนรีบหันมาถามเด็กชาย เมื่อเด็กชายคนนั้นมองมาด้วยความสงสัย
"ได้สิ!"เสียงร้องอันร่าเริงทำให้เด็กชายที่หลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังชะโงกหน้าออกมาดู
"ไปกันเถอะ"ว่าแล้วรอนก็จูงมือหนึ่งเพื่อนใหม่ที่ยังไม่รู้ชื่อกับหนึ่งเพื่อนซี้ให้เดินไปเรื่อยๆจนสุดทางแล้วเดินกลับมาที่หน้าบ้านหลังเดิม
"พวกนายชื่ออะไรกัน"
ตอนนี้เด็กทั้งสามนั่งอยู่ที่ๆฟุตบาทหน้าบ้าน
"ฉันชื่อรอน ส่วนนี่เพื่อนฉันชื่อเดรโกแล้วนายละ"รอนตอบคำถามของเด็กชายก่อนจะหยิบขนมปังขึ้นมากิน
"ฉันชื่อแฮร์รี่ แฮร์รี่ พอตเตอร์"สิ้นเสียงเด็กชายเจ้าของคำถามก็เกิดความเงียบระหว่างทั้งสามคน
"อ๊ายอาด(ร้ายกาจ)"รอนเอยขึ้นมาในขณะที่ขนมปังยังคงเต็มปาก
"พ่อฉันจะต้องรู้เรื่องนี้แน่"เด็กชายผมบลอด์เอยพึมพำกับตัวเองแต่แน่นอนว่ามันยังคงดังพอให้เพื่อนอีกสองคนได้ยิน
"ฉันขอเรียกนายว่าแฮร์รี่แล้วกัน...ฉันว่าฉันกับเดรกจะกลับแล้วละ ไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยนะแฮร์รี่"เด็กชายผมแดงกล่าวลาเมื่อเห็นว่าเพื่อนผมบลอด์ของเขากำลังจะสติหลุด
"งั้นเหรอ...ไว้เจอกันใหม่นะ"แฮร์รี่ที่มีสีหน้าสลดลงเรียกให้สติของเดรโกกลับมาอีกครั้ง
"นี่...ฉันให้"เดรโกยืนขนมปังกับแซนวิชที่เป็นอาหารว่างของเมื่อเช้าที่แอบหยิบมาซุกเอาไว้เผื่อจะเอาไว้กินตอนกลางคืนแต่ตอนนี้คงต้องเสียสละให้เพื่อนตัวน้อยของเขาไปก่อน
"อืม!ขอบคุณนะเดรโก"
"มะ ไม่เป็นไร"
เด็กทั้งสองคนที่วันนี้แอบออกมาข้างนอกไม่ได้รู้เลยว่าพอกลับไปทั้งคู่จะต้องเจออะไรบ้าง
ตัดกลับมาหลังจากที่ลูเซียสประชุมเสร็จ
"ซิสซี่ เดรโกละ"ชายหนุ่มเอยถามภรรยาของเขาด้วยท่าทีกระวนกระวาย
"เดรโกอยู่ในห้องกับรอนไงลูซ"หญิงสาวที่ตอนนี้แม้จะเริ่มถึงวัยโรยราแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอดูแก่ลงเลยแม้แต่น้อย
"ผมไปดูมาแล้ว ไม่เห็นทั้งคู่เลย"
"คงต้องนั่งรอไปก่อน ถ้าหายไปทั้งคู่แบบนี้ฉันว่าคงแอบหนีไปข้างนอกแถวนี้แหละลูซ"
"แม่ฮะ"มีเสียงสดใสที่ดังผ่านประตูเข้ามาพร้อมกับบานประตูที่เปิดออกหลังจากที่หญิงสาวพูดจบ
"..."ไม่มีเสียงใดๆในห้องนี้เอยออกมา
"แม่ฮะ!วันนี้ผมกับรอนเจอ...อื้อ!"เสียงเล็กถูกปิดโดยเพื่อนสนิทที่วิ่งเข้ามาตามหลัง
"วันนี้ทำไมเดรโก ไปเจออะไรมา"เสียงของลูเซียสที่ปกติเย็นอยู่แล้ววันนี้แผ่ความกดดันออกมาเพิ่มจนผู้เป็นภรรยาต้องคอยห้ามปรามอยู่เงียบๆ
"เออ...วันนี้ผมกับเดรกไปเจอแมวท้องมาฮะลุงลูซ"รอนพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนไม่น่าจะรอด
"ด๊อบบี้!"ทันทีที่สิ้นเสียงเฉียบขาดก็มีสิ่งมีชีวิตที่ตาโตเท่าลูดเทสนิสสูงราวสามฟุตปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับอาการสั่นสะท้านราวกับรับรู้ถึงความผิดของตัวเอง
"แกพาเดรโกไปไหนมา"
"ด๊อบบี้บอกไม่ได้ครับนายท่านลูเซียส...ด๊อบบี้แย่!"และอีกมากมายสารพัดจากเอลฟ์ที่ตอนนี้วิ่งไปขว้าหาอะไรมาทุบหัวตัวเอง
เสียงของเอลฟ์ไม่ได้ทำให้ลูเซียสอารมณ์เย็นขึ้นแม้แต่น้อยกลับกันเสียงนั้นกลับทำให้ลูเซียสอารมณ์เสียขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่าลูกชายของเขาสั่งห้ามไม่ให้เอลฟ์น่ารำคาญนี้บอกเขาว่าตัวเองไปทำอะไรผิดมา
"ผมเป็นคนพาเดรโกไปเล่นที่ลอนดอนฝั่งมักเกิ้ลเองครับลุงลูซ"รอนเป็นคนสารภาพผิดออกมาเมื่อเห็นว่าสถานะการณ์เริ่มแย่ ถึงเขาจะเป็นเด็ก5ขวบที่น่าจะไม่ค่อยได้เรื่องอะไรแต่เขาเป็นพ่อมดและพ่อมดเลือดบริสุทธิ์ด้วยมันเลยค่อนข้างจำเป็นแม้ว่าเขากับเดรโกไม่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้เพราะพ่อเขากับพ่อเดรโกอยู่กันคนละฝั่ง ละมั้ง(?)
"เจอแฮร์รี่ด้วย! แฮร์รี่ตัวเล็กมาก ผอมด้วย ถูกโยนออกมานอกบ้าน"เสียงเล็กเอยขึ้นทันทีที่เพื่อนของเขาปล่อยปากของเขาให้เป็นอิสระ
"ลูซเราต้องบอกเรื่องนี้..."
"เดี๋ยวจะกลับมาจัดการทีหลัง"แล้วลูเซียสก็รีบออกจากห้องนี้
"เดรโก!นายจะบอกลุงลูซไปทำไม!"เสียงของเด็กชายเอยขึ้นเมื่อลากเพื่อนตัวน้อยออกมาจากห้องนั้นได้
"ไม่เห็นเป็นไรเลยรอน ฉันว่าพ่อต้องไปเอาแฮร์รี่มาอยู่กับเราแน่ๆเลย"
"เพราะอะไรทำให้นายคิดแบบนั้น"รอนเอยเสียงเบาลงเมื่อเห็นหน้าที่อยากได้เพื่อนของคนตัวเล็กกว่า
"ไม่รู้ แต่ฉันอยากเล่นกับแฮร์รี่"
"ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ฉังคงต้องกลับบ้านก่อนแล้วล่ะเพื่อน พี่ชายฉันมารับแล้ว"ว่าจบเด็กชายก็เดินลงบันไดที่มรชายหนุ่มผมแดงสองคนที่หน้าตาเหมือนกันราวกับแกะยืนรออยู่
จริงๆแล้วตัวของเด็กชายผมบลอนด์เองก็อยากจะมีพี่ชายหลายๆคนอยู่เหมือนกันนะ แต่ตอนนี้เขาอยากได้แฮร์รี่มากกว่าก็เท่านั้นเอง
ความคิดเห็น