ฮาเร็มของผมมีแต่สวยๆ

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันจะทำแทนนายเอง

อาณาจักร ดาวตก เขตชนบท 

เขตถูกแบ่ง 3 ส่วน ชนชั้นต่ำ ชนชั้นกลาง ชนชั้นสูง

โดยชนบทมีพื้นที่กว้างใหญ่มากที่สุดมีหมู่บ้านมากมายหลากหลาย ชาวพื้นเมืองโดยประมาณ 30 ล้านคน

ชนชั้นกลางอยู่ภายในกำแพงสูงที่ดีที่สุดในอาณาจักร ชาวพื้นเมืองในกำแพงประมาณ 6 ล้านคน

เขตชนชั้นสูง ขุดนาง ราชวงศ์ เหล่ายอดฝีมือ โดยอยู่ใจกลางของเมืองหลวง 

มีสุดยอดทหารคอยป้องกัน รวมๆ 1หมื่นกว่าคน

โดยที่ตัวเอก ชื่อ อุลอาศัยในเขต ชนบท แถวชายแดน

“วันที่ต้องจ่ายค่าคุ้มครอง มาถึงแล้ว”

ตัวข้ามีนามว่าอุลชายหนุ่มสุดหล่อแต่…

ยากจน ร่างกายอ่อนแอแบบสุดๆ แถมอยู่คนเดียว

ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรเพราะตัวเรานั้นเป็นสุดยอดเรื่อง.

การเย็บผ้า… นี่คือสิ่งที่คนในหมู่บ้านไม่มีไครเก่งเท่า

'"อุล พูดอะไรของเจ้าคนเดียวอีกแล้ว"

"วาตะ" เพื่อนชายคนเดียวของอุล…

[อุล] สวัสดีข้ากำลังรออยู่เลย-

[วาตะ] มาๆรีบขึ้นรถม้าเร็วเข้า-

        นี่อุลพวกเราไกล้จะอายุ 18 แล้วถึงตอนนั้น

        พวกเราจะถูกส่งไปที่เมิืองดาวเขียวแล้วนายจะไปทำงานอะไร

[อุล] นั่นสิ คงสมัครเข้าร้านขายเสื้อผ้ากระมัง

[วาตะ] ข้าน่ะจักหาเมียซัก 1 

       และต้องอกใหญ่ๆผิวขาวๆ โอ้ยคิดแล้วใจมันเต้น จริงๆ เลยเพื่อน

[อุล] นี่เสียงดังจนคนเขามองหมดแล้วเจ้าบ้า

[วาตะ] ฮ่าๆ แต่ว่าเจ้าช้วยล้มเลิกความคิด ที่จะตามหาพ่อแม่ได้ไหม

[อุล] ทำไม….

[วาตะ] ร่างกายเจ้าอ่อนแอวิ่งนิดเดียวก็จะเป็นลม อยู่กับข้าดีกว่า

        ไปที่เมืองดาวเขียวเดี้ยวข้าจะ ฝากท่านพ่อให้เจ้าเป็นคนคอยหั่นผัก

        ในร้านอาหารที่ข้าจะไปทำ เจ้าจะได้ไม่เหนื่อยเกินไป ดีไหมเพื่อนข้า

[อุล] ข้าขอบใจเจ้ามาก แต่เรื่องนี้ัยังไงข้าก็จะต้องทำ แต่เจ้าอย่าห่วงเลย

      ตัวข้าจะไม่ฝืนตัวเองแน่นอน

[วาตะ] ห้ามเจ้าไปคงไม่ฟัง ข้าเอาใจช้วยเจ้าก็แล้วกัน แต่ท่าเจ้าล้มเลิกความคิด

        บอกข้าได้ ข้าจะช้วยเจ้าสุดความสามารถ

[อุล] วาตะนายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า ซึ่งใจในน้ำใจเจ้า จริงๆ

[วาตะ] ทำยังไงได้ก็ข้ามันหล่อ ฮ่าๆๆ

[อุล] ฮ่าๆ… ถึงที่หมายแล้ว ข้าต้องเข้าไปทำงานก่อนนะ

[วาตะ] ตกลง ไว้เจอกันใหม่ ข้าไปรับส่งคนต่อก่อน ….

[อุล] ทำงานๆ….

[อธิบาย] ร้านที่ตัวเอกทำงานอยู่ คือร้านเย็บผ้าทอผ้า

เป็นร้านเดียวในหมู่บ้าน และการเย็บผ้าเป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถทำได้

เพราะต้องอาศัยความใจเย็นมากๆ แต่อุลเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว และทำได้ในไม่นาน-

[อุล] สวัสดีครับท่านน้าเจ้าของร้าน 

[น้าวาล] จ้าวันนี้มีชุดมาให้เย็บ 23 ตัว

       เยอะหน่อยน้า ท่าไม่ไหวอย่าฝืนนะอุล

[อุล] ขอบคุณครับ ไม่ต้องห่วงครับผมจะทำให้ดีที่สุดเลย

[น้าวาล] จ้าเก่งมากเลยสุดหล่อ

[อุล] ชมผมแบบนี้ก็เขิลสิ

[น้าวาล] นี่ข้างหลังมีคนถามถึงเธอทั้งวันเลย

[ริน] พูดด้วยท่าทีเคะเขิล- พี่วาล พูดอะไรของท่าน…

[อุล] รินสวัสดี วันนี้ก็ขอรบกวนอีกวันนะครับ

[ริน] อ-อะไม่ต้องเกรงใจเลยจ้า ทางนี้ต่างหากที่ต้องรบกวน

[อธิบาย] รินเพื่อนหญิงคนเดียวของตัวเอก อายุ 19 สวยสง่า ผมสีดำฟ้าอ่อนๆ

รูปร่างถือว่าตรงตำรา ส่วนที่ต้องนูนก็นูน ส่วนที่ต้องโค้งก็โค้ง เรียกได้ว่าสาวสวยที่สุดคนหนึ่ง

ปกติจะเป็นคนที่ถือตัวมากๆ แต่กับอุลแล้วนั้นกลับเหมือนลูกแมวน้อยตัวนึง 

รินอายุมากกว่าแต่เรียกกันเหมือนเพื่อนคนนึง-

[ระหว่างทำงาน] อุลนั้นเย็บผ้าอย่างตั้งใจไม่สนสิ่งรบกวน เขานั้นมุงมั่นกับผ้าทุกส่วนทุกตัว

    เรียกได้ว่าทำงานด้วยความรักเลยทีเดียว ทางด้านริน ระหว่างทำงานสายตาส่งไปที่อุลตลอด

     จนอุลนั้นรู้สึกได้เลยว่ามีคนจ้อง แต่ก็วางท่าที ไม่วอกแวก 

[ริน] อุลเจ้าพักก่อนไหมทำงานมานานแล้ว

[อุล] ขอบใจเจ้ามาก แต่ข้าอยากทำให้เสร็จไวๆ กลัวลูกค้ารอนาน

[ริน] เจ้านี่สุดยอดจริงๆ ทั้งที่ร่างกายอ่อนแอแต่กลับขยันแถมทำได้ดีมากๆเลย

[อุล] ชมเกินไปแล้วแบบนี้ข้าเขิล เจ้าก็ทำได้ดีเช่นกันเสื้อที่เจ้าทำ

    ทุกตัวขายได่้ราคาที่สูงทั้นนั้น

[น้าวาล] ชมกันไปชมกันมาแบบนี้ เดี้ยวก็ท้องกันพอดี 

[ริน] พ- พี่ท่านพูดอะไรเนี่ย ข้าจะโกรธจริงๆนะพี่

[น้าวาล] แม้ๆหยอกล้อเล่นจ้าอย่าโกรธพี่น้าน้องสาว

[ริน] เชอะ..

[อุล] ไม่กล่าวอะไรออกไป……. มีเพียงท่าทีที่เขิลอย่างมาก

[น้าวาล] ช่วงนี้คน ต้องเย็บผ้าเยอะหน่อยนะทั้ง 2 

  เพราะว่าเกิดการต่อสู้กับอสูรอีกแล้วช่วงนี้อสูร คลั่งมากขึ้น

[อุล] งั้นหรอครับอย่างนี้พวกเรายิ่งต้องตั้งใจทำให้ดีกว่าเดิม

   เพื่อที่พวกเขาจะได้มีกำลังใจ ในตอนกลับมาเหนื่อยๆ

[ริน] ใช่แล้วจ้า

[6ชั่วโมงผ่่านไป] ถึงเวลาเลิกงาน

[อุล] ผมกลับบ้านก่อนนะครับทุกคน

    ตอนนี้เสร็จทั้งหมดแล้วเหนื่อยชะมัดเลย

[น้าวาล] ไปดีมาดีจ้า

[ริน] อุลให้ข้าไปส่งเจ้าดีไหม

[อุล] จะดีหรอริน

[ริน] ดีสิเจ้าจะได้ไม่ต้องรอวาตะมารับ

   กว่าจะมาคงอีกนาน

[อุล] ตกลงของคุณนะริน

[ริน] ท่านพี่ข้าขอไปส่งอุลได้ไหม 

[น้าวาล] รีบไปรีบกลับก่อนจะมืดมากกว่านี้นะริน

[ริน] ได้ค่ะ ขอบคุณท่านพี่

[บรรยาย] ตัดไปอีกด้าน ทางด้านเขตข้างป่าหมู่บ้าน

    มีอสูรมากมายออกมา อสูรนั้นเป็นสิ่งที่ชั่วร้าย

    ไร้จิตสำนึกทำทุกอย่างตามเจ้านาย และที่น่ากลัว

    คือเจ้านายของมัน มีความฉลาดเหมือนมนุษย์ เรียกว่า ‘ปีศาจ’

    อสูรแบ่งเป็น 6 ระดับ ปีศาจ 10 ระดับ หรือมากกว่านั้น

    แต่ทางมนุษย์ ยังไม่สามารถวัดหรือรู้ได้ทั้งหมด

[เสียงนักรบชาวบ้าน] อสูรบุกๆ ทุกคนรีบอพยพ เร็ว!!

   สิ้นสุดเสียงชาวบ้านที่เป็นนักรบนั้น ชำนาญอย่างมาก

   จัดแถวรวดเร็ว ตั้งแนวป้องกัน หน่วยอพยพ ก็ทำหน้าที่ได้ดีมาก

   การปะทะระหว่าง อสูรกับชาวบ้านนั้น ถือว่าไม่หนักหนา

   เพราะพวกมันเพียงระดับ 1 ตอนนี้สามารถควบคุมเหตุการได้แล้ว

   เหลือเพียงแค่จัดการอสูรที่ยังเหลือรอดอีกเล็กน้อย

   ชาวบ้านบาดเจ็บแต่ไม่ถึงตาย

[เสียงชาวบ้านนักรบ] เย่ เย่ เย้!!! พวกเราชนะแล้ว

  ครั้งนี้พวกมันมากันเยอะจริงๆปกติมาเพียงหลักสิบ แต่ครั้งนี้เกือบ สองร้อยตัว

[บรรยาย] สิ้นสุดเสียงพูดพลันเกิดเสียงดัง ตู้ม ที่ดังเหมือนระเบิดตกลงมาจากฟ้า

  ชาวบ้านนักรบที่อยู่แถวนั้น กลายเป็นเพัียงศพไร้วิณญาณ

[ปีศาจ] หุๆเจ้าพวกชิ้นเนื้อเดินได้ ทำไมไม่ดีใจต่อ…

สิ้นเสียงพลัน ปีศาจโรมรันพุ่งโจมตีอย่างรวดเร็ว เร็วจนทุกคน..

เห็นเป็นเพียงเส้นพลังดำๆ พุ่งผ่านตัวคนทีละคนอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านที่สู้ไม่ได้เริ้มก้มร้องขอชีวิต แต่ปีศาจไม่ได้สนใจ ยังคงฆ่า

ผ่านไปไม่นาน เพัียง สิบนาที กว่าร้อยชีวิตเหลือเพียงร่างไร้วิณญาณ

[วาตะ] กำลังวิ่งมา เพราะเกิดเสียงดังขึ้นไกล้ๆบ้านของเขา…. 

     อ่ะเกิดอะไรขึ้นทำไม ทุกคนถึงตาย

[ชาวบ้าน] อ-ไอหนู ร-รีบหน่ะ-หน..

  ยังไม่ทันสิ้นสุดเสียงปีศาจได้พุ่งไปโดดเหยียบหัว

  ด้านหน้าวาตะนั้นคือ ปีศาจระดับ หนึ่ง

  รูปร่างชั่วร้ายผิวสีดำ เพศชาย สีหน้ายิ้มอย่างมีความสุข

  มีปีกขนาดเล็กติดหลัง พร้อมเล็บมือตีนที่ยาวแหลม

  เรียกได้ว่าครบเครื่องสิ่งที่เรียกได้ว่าปีศาจแสนชั่วร้าย…

[วาตะ] เจ้าตัวประหลาด ทำไมต้องฆ่าคน

[ปีศาจ] …….

[วาตะ] ยะ-อย่าคิดว่าฉันจะกลัวนะ

[ปีศาจ] พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผ่านร่างของวาตะ

  ร่างกายแยกออก…. เสี้ยววินั้น 

  วาตะไม่ได้คิดถึงไครนอกจาก อุล ภาพแวบเข้ามารวดเร็ว…

  ถึงวันเวลาที่ได้เล่น ได้กิน ได้พูดคุย ชีวิตไม่จีรัง…… “ตาย”

[ปีศาจ] เอาหล่ะ แถวนี้หมดแล้วสิ ไปต่อ…

[ชาวบ้านหลายคน] วิ่ง อย่างรวดเร็ว เพื่อไปบอกคนที่ยังไม่รู้

  ทุกคนๆ หนีเร็วปีศาจ ปีศาจบุกมาแล้ว-

  มันฆ่าทุกคนหมดเลย 

[อุล] อุลที่ยืนอยู่ตรงนั้นกับรินพอดี

   คุณลุงครับ ใช่ทางบ้านของวาตะไหมครับ

[ชาวบ้าน] ใช่แล้วๆ รีบหนีเถอะ ไปที่จุดรวมตัวเร็ว ฉันไปก่อนนะ

[อุล] รินรีบพาพี่เธอไปที่จุดรวมตัว

[ริน] แล้วเจ้าไม่ไปด้วยกันรึ…

[อุล] ขอไปดูวาตะก่อนจะรับพาวาตะมาด้วย……

[อธิบาย] ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ โดยปกติระยะทาง หนึ่งร้อยเมตร คนปกติจะ3-5นาทีถึง 

    แต่อุลนั้นร่างกายอ่อนแอมากตั้งแต่เด็ก หนึ่งร้อยเมตร นั้นต้องใช้เวลาถึง20นาที แต่นี้ระยะทางนับว่าไกล

    เมื่อไปถึงมันก็สายเกินไปแล้ว…

[อุล] แห้ก แห็ก เหนื่อยจริงๆ- 

   อะไรกันนี่มันเกิดอะไรขึ้น

   ภาพตรงหน้านั้นช่างน่ากลัว และน่าเศร้า

   ศพผู้คนมากมาย มันช่าง…

   อุลได้เดินดูศพแต่ละคนอย่างช้าๆ

   โดยร่างกายที่เหนื่อยแทบจะสลบ

   ในที่สุดก็ได้เจอเพืิ่อนของเขาที่ไร้วิณญาณไปแล้ว….

   สภาพนั้นมองไม่ออกเลยว่าเป็นวาตะแต่ที่จำได้คือ

   กำไลของวะตะที่อุลนั้นให้ไว้….  น้ำตาพลากแก้ม

 ร้องไห้น้ำตาไหลรินบนร่างไร้วิณญาณ ของวาตะ

  ใจก็คิดว่าตัวเองทำไมถึงอ่อนแอ ไม่นานนักด้านนอก

เสียงต่อสู้สุดรุนแรงได้เกิดขึ้น

[อุล] นั้นได้แอบดูพบ หญิงสาวชุดขาว 5-6 คนกำลังสู้กับปีศาจ

การต่อสู้นั้นดุเดือดฝ่ายปีศาจนั้นเสียเปรียบอย่างมาก

ปีศาจกลางปีกออกเกิดลมแรงโชย ทำให้6หญิงสาวต้องถอยออกมา

หนึ่งในหญิงสาวได้กล่าวตั้งค่าย ทุกคนพร้อมเพียงยืนเป็นเส้นตรง

ส่งถ่ายพลังผ่านหลังจนไปถึงคนหน้าสุด ปีศาจกำลังจะหนี

แต่ก็ไม่ทัน คลื่นพลังนั้นอัดกระแทกปีศาจจนตัวขาด แต่..

ปีศาจที่ร่างสลายนั้นลมหายใจสุดท้ายมันได้รวมพลังและพ่นพิษมารออกมา

2ใน6ที่โดนนั้นถึงกลับเนื้อฉึกขาด ร้องอย่างเจ็บปวด โชคดีที่ยังไม่โดนหน้าของพวกนาง

[อุล] ถึงกับตกใจ จนล้มไปจนข้าวของจนเกิดเสียง…

จอมยุทธ์หฺญิงได้ยินเสียงหนึ่งในนั้นพุ่งตรงเข้าไปดู… เด็กหนุ่มงั้นรึ

เจ้าไม่ต้องกลัวพวกข้าได้รับรายงานมาว่าปีศาจโจมตีหมู่บ้านเลยมาจัดการ

[อุล] ขอบคุณพวกท่านมากๆ

[จอมยุทธ์หญิง] เอาหล่ะเจ้าตามข้ามา ตอนนี้หมู่บ้านไม่ปลอดภัย

ข้าจะพาเจ้าและคนอื่นๆไปเมืองดาวเขียวและฝากเป็นศิษย์ผึกหัดในสำนักของพวกข้า

[อุล] จริงหรือ ข้าจะได้เป็นจอมยุทธ์แบบพวกท่านใช่ไหม

[จอมยุทธ์หญิง] อยู่ที่ฝีมือของเจ้า 

[อุล] ขอรับ……

จบตอน by. จันร์ฉาย

---

---

---