*~หีบเก็บสมบัติอันล้ำค่าของนู๋อิม=_=*~

ลำดับตอนที่ #4 : --ใบสมัครนางเอกคะ--

ใบสมัครนางเอก
ยัยตัวร้ายของฮันกยอง
คำถามสีส้ม คำตอบเป็น "สีดำ" นะคะ ตัวบาง

คำถามเกี่ยวกับผู้สมัคร

ชื่อผู้สมัคร :: อิม

อายุ :: 15

อีเมลล์ :: im_love_piano@hotmai;.com

----------------------------------------

สัมภาษณ์สักเล็กน้อย

ถ้าคุณออติด รายงานตัวภายใน 7 วัน โอเคนะคะ? ::  อะเคค๊าบ>o</

รู้สึกยังไงกับพล็อต Mystery Love ::  บทสนุกดีอ่ะค่ะ ติดฮาอยู่ด้วย บทน่าสนใจไม่ค่อยมีคนทำแบบนี้ มันดูแหวกแนวดีแล้วก็เหมือนจะทำให้อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อค่ะ 

ทำไมถึงอยากเป็นนางเอกฟิคนิวล่ะ :: น่าสนุกๆ เป็นบอยแบรนด์ด้วย ย๊ากๆ ถ้าได้เป็นนางเอกนี่ก็คงรู้สึกเหมือนตัวเองได้อยู่กับป๋าจริงๆเลยนะเนี่ย ^^

บทพระเอกถูกใจบ้างไหม? ::   อย่างแรงเลยค่ะ คิกๆ >~<

อาจมีการปรับแต่งคาแร็กเตอร์เล็กน้อยให้เข้ากับเรื่อง ไม่ว่าอะไรนะคะ :: โฮ่ๆ ใครจะไปว่าละค๊าตามสบายเล๊ยยย 

สัญญานะว่าถ้าติด คุณจะไม่ทิ้งฟิคนิวอะ - -"" ::  แน่นอนนน ไม่งั้นอิมจะมาสมัครเพื่อ??? = =^^

อยากได้บทสำรองไหม ::  อืม..ก็ได้นะค่ะ T^T (ออกจะเศร้านิดๆนะ)

คิดว่านิวเป็นคนยังไง? (อันนี้ไม่มีผลต่อการออดิชั่น) :: เฮฮาปาตี้ ไม่เครียดค่ะ สนุกสนาน ดูเป็นกันเองออกจะพูดตรงๆด้วยมั้งค่ะเท่าที่อิมเคยรู้จักอะนะ

สุดท้ายก็ขอบคุณที่แวะมาออดิชั่น โชคดีนะคะ ::  ค่ะ ขอบคุณเหมือนกัน >/i\<

----------------------------------------

คำถามทั่วไป(สำหรับบทนางเอก)

ชื่อ-นามสกุล(ชื่อเกาหลีแบบมีความหมายค่ะ) :: คาอึน(แปลว่าฤดูใบไม้ร่วงค่ะ) ฮเว(นามสกุล)-คาอึน ฮเว 

Name (ภาษาอังกฤษ) :: ka un Hwae(เขียนถูกป่ะ?)

วันเกิด/อายุ ::  16/02/ = 21

น้ำหนัก/ส่วนสูง :: 168/43

บุคลิก(เห็นแล้วรู้เลยว่าเป็นคุณ) :: มีรอยยิ้มติดตัวไปเสมอ ทำตัวเหมือนเด็ก ชอบหัวเราะร่าเริงแม้จะเป็นมุกที่แสนฟืดก็ตาม= ='' ดวงตามักเป็นประกายเหมือนมีกากเพชรโรยเอาไว้ ผมสลวยรับกับใบหน้าเรียวรูปไข่ดูน่ารักจิ้มลิ้ม *_*

ลักษณะนิสัย(5 บรรทัดขึ้น) ::  
เป็นคนเฮฮา สนุกสนาน เมื่อเธอไปไหนมาไหนก็มักจะมีรอยยิ้มตามไปด้วยเสมอๆรักเพื่อนมาก เป็นที่รักของผู้คนโดยทั่วไป แต่ก็มักมีโลกส่วนตัวสูงเหมือนกัน เข้าหาง่าย ยิ้มเก่ง โกรธใครไม่ค่อยเป็นหรือถ้าโกรธจริงๆก็ต้องมีง้อบ้าง เธอชอบเวลามีคนมาใส่ใจ มีรอยยิ้มที่ดูแล้วน่ารักน่าหยิก เวลายิ้มมักจะทำให้คนอื่นๆยิ้มตามตลอด เป็นคนที่เพื่อนๆเอ็นดู ปากมาก พูดเร็วและรัวเป็นภาษาที่เธอฟังออกคนเดียว = ="" แต่ถ้าอยู่ด้วยนานๆก็จะฟังออกไปโดนปริยาย(-_-)(_ _)(-_-) การกระทำหลายๆอย่างมักทำให้คนอื่นอมยิ้มตาม ๆกันไป ทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองชนะ(แม้ตัวเองจะผิดก็ตาม เหอๆ- -)โกหกเก่งอย่าบอกใคร ซุ่มซ่ามจนคนอื่นๆระอาแต่ก็มักหัวเราะกลบเกลื่อน(- -^  ) ฉลาดแต่ในตำรา แต่ก็มีบางครั้งเธอก็จะฉลาดนอกตำรานะเออ เวลาเธอลนลานมากๆ เจ้าแม่แห่งการโกหกจะหายเกลี้ยงทันที กลายเป็นยัยเป๋อที่พูดให้ตัวเองลงเหวไปซะงั้น- - มีความเป็นเด็กสูง และ เอาแต่ใจนิดๆติดจะดื้อหน่อยๆแต่ก็น่าเอ็นดู ดังนั้นก็ต้องเข้าใจเธอบ้างละ เวลาจะหลบความผิดจะแถแบบน้ำขุ่นขลัก ขุ่นแบบไม่รู้จะขุ่นยังไง ขุ่นจนทุกคนอึ้ง ประมาณว่า..มันคิดได้ไง?? มีเสน่ห์ที่ทุกคนไม่อาจลืม มักร้องไห้เวลาที่มีใครมาตะคอกเสียงดัง ขัดใจ และดุเธอบ่อยๆ เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยทั้งๆที่ภายนอกดูเหมือนจะไม่ใช่คนแบบนั้น  เวลาโกรธจะเงียบๆและส่งรอยยิ้มที่ทุกคนมองก็จะรู้ทันทีว่าเธอโกรธ^_^++ แล้วมักจะมีเรื่องเลวร้ายตามมาเสมอ- -+ เธอเป็นคนพูดจริงทำจริงไม่โลเล และเมื่อตั้งเป้าหมายไว้ที่สิ่งใดสิ่งหนึ่งก็จะทำมันให้สำเร็จให้ได้ มีความอดทนสูง และมักยิ้มกลบเกลื่อนเวลาที่เธอไม่สบายใจ เป็นคนร้ายลึกเจ้าคิดเจ้าแค้นอยู่พอตัว แต่เธอมักไม่ทำใครก่อนใครทำดีก็ดีกลับ ใครตั้งตัวเป็นศัตรูอย่าได้หวังว่าจะอยู่รอดอย่างสงบสุข ปากร้ายอยู่บ้าง ติดจะขี้โวยวายนิดๆ ไม่ยอมคน ชอบทำสีหน้ายุ่งๆเมื่อไม่ได้อะไรอย่างที่ตัวเองคิด แล้วจะเริ่มทำในสิ่งที่ทุกคนผวา เพราะฉะนั้น..เอาสิ่งที่เธออยากได้ให้เธอซะ- -  ทำอะไรไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังเท่าไร ชอบกระโจนเข้าใส่ ไม่ยอมแพ้ต่อสิ่งต่างๆ มีวาวุธคู่กายคือเขี้ยวมรณะ และรอยยิ้มบาดใจ

ประวัติและครอบครัว(5 บรรทัดขึ้น) ::
เป็นลูกสาวคนสุดท้องของครอบครัว มีพี่ชายที่ชื่อคโยฮเวอยู่หนึ่งคนที่มักจะแกล้งเธออยู่บ่อยๆแต่ก็รักและหวงเธอมากเหมือนกัน พ่อแม่ทำงานเกี่ยวกับธุรกิจใหญ่พอสมควร ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเท่าไร แต่เพราะมีพี่ชายอยู่ด้วยเธอก็เลยไม่ค่อยน้อยใจเท่าไรที่พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ ดังนั้นเธอจึงรักพี่ชายคนนี้มาก แม้จะแกล้งแหย่เธอบ่อยๆก็ตาม-- -- พี่ชายที่เรียนจบแล้วไปทำงานเป็นมาเฟียในย่านหนึ่งควบคู่กับทำงานในบริษัทของพ่อแม่ด้วย เธอจึงมักได้รับการเอาใจใส่อยู่เสมอ เมื่อพ่อแม่เธอกลับมาจากที่ทำงานแม้จะน้อยครั้งแต่ก็จะมอบความอบอุ่นให้เสมอ เธอจึงเข้าใจว่าพ่อแม่เธองานหนักขนาดไหนและไม่เคยโวยวายเลยแม้แต่ครั้งเดียว

การศึกษา ::
อยู่ในระดับดีมาตลอด และไม่เคยเหลวไหล แม้จะหลับในห้องเรียนบ้างก็ตามที แต่น่าทึ่งตรงที่แม้เธอไม่ค่อยได้ฟังครูสอนในเวลาเรียนเท่าไร แต่เมื่อคะแนนสอบออกมาก็ทำได้ดีเสมอมาO_O!กำลังเรียนอยู่คณะนาฎศิลป์เอกบัลเล่ต์ปีสุดท้าย

ชอบ :: เสียงเพลง,ฮันเกิง ,วง Mystery Boys ,หีบเพลง,ดอกลิลลี่สีขาว,ลูกกวาด และ ตุ๊กตากระต่าย ,ภาษาจีน

ไม่ชอบ/เกลียด :: การถูกดุ การดูถูกดูแคลน และคนที่ใช้หมู่มากไปรังแกคนอื่น

กลัว :: ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงที่มันกระพริบตาได้(เพราะมันเหมือนผี- -) ,เข็มฉีดยา ,เสียงฟ้าผ่า

งานอดิเรก :: นั่งดูอัลบั้มของ Mystery Boys, ฮัมเพลง,  ซื้อขนมมากักตุน(ทั้งๆที่มีอยู่แล้ว) ,คุยกับตุ๊กตา

ความสามารถพิเศษ ::  แต่งเพลง ,บัลเล่ต์

อื่นๆ (อยากให้รายละเอียดอะไรเกี่ยวกับนางเอกคุณอีกก็ใส่มาเลย) :: เวลาโกรธมากๆจะเริ่มปาสิ่งของต่างๆ แล้วเมื่อไม่มีอะไรให้ทำลายแล้วจะเริ่มหาเหยื่อ- -++ โดยการกระโจนเข้าไปงับแขนกัดหู และอื่นๆอีกมากมาย เค้กชอบที่สุดคือเค้กมีลเฟย ถ้าหากเธอโกรธสิ่งที่จะทำให้เธอหายโกรธได้ แค่เอาของสมนาคุณไปประเคนเธอ เธอก็จะหายโกรธทันใด- - เห็นทุกอย่างที่ขวางหน้าเป็นของเล่นหมดไม่เว้นแม้แต่ช้อน!!!O_O ไม่มีใครสามารถโกรธเธอได้นานเพราะถ้าคุณโกรธเพียงแค่เธอยิ้มมาให้ ความโกรธก็จะกลับตลาปัดเป็นความเอ็นดูทันที!!! เวลาตีกับพี่ชายน้อยครั้งนักที่พี่ชายจะชนะ แต่พี่ชายก็จะมาแหย่เธอก่อนทุกครั้งเพราะอยากชนะเธอบ้าง เวลาร้องไห้จะร้องไห้เสียงดังงอแงไม่หยุดแต่ถ้าเอาอะไรยัดปากก็อาจจะหยุดก็ได้ เหอๆ- -

ชื่ออิมเมจนางเอก :: Jung Hye Won

อิมเมจนางเอก (ขอ 5 รูปขึ้นนะ โหดไปไหม?)

อิมเมจพระเอกของคุณ (ขอ 3 รูปพอ แบบหล่อสุดๆ)

----------------------------------------

คำถามชิงบท

0. (เพิ่มเติมพิเศษมากๆ) คุณเป็นแฟนคลับของ Mystery Boys แน่นอนว่าคุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับทั้ง 7 หนุ่มโดยเฉพาะฮันกยอง นิวอยากทราบว่า ทำไมคุณถึงเลือกที่จะรักหนุ่มทั้ง 7 คนนี้คะ(ประมาณความรู้สึกที่แคสมีให้ดงบัง เอลฟ์มีให้เอสเจนั่นแหละ)

 เพราะความมุ่งมั่นในแววตาของทุกคน และความจริงใจที่ทุกคนมีให้ไม่เสแสร้ง มีความเฮฮาและดูเป็นกันเอง แม้จะเจอเรื่องร้ายๆเท่าไรเขาก็ยังลุกขึ้นสู้โดยไม่แคร์ใคร มีความอดทนสูงมาก โดยเฉพาะฮันเกิงที่เป็นคนจีนคนเดียวในวงแม้จะเคยถูกแอนตี้แฟนทำร้ายจิตใจบ่อยๆเพียงเพราะเขาเป็นคนต่างชาติ แม้เขาจะเสียใจเท่าไรแต่ก็ไม่เคยย่อท้อ ยังคงตามความฝันของตัวเองไปเรื่อยๆ จึงกลายเป็นว่าเขาคนนี้ได้เป็นแรงบันดาลใจในอนาคตของฉัน ทำให้ฉันรู้ว่า ความจริงและความฝันสามารถเดินควบคู่ไปด้วยกันได้มันเป็นความรู้สึกเล็กๆแต่มีค่ามากสำหรับฉัน

1. คุณได้ทราบข่าวที่ช็อควงการบันเทิงเกาหลี รวมถึงช็อคหัวใจคุณที่สุดคือการลาพักร้อนอย่างไม่มีกำหนดของหนุ่มๆ Mystery Boys ที่ต้นสังกัดเองก็ไม่ยอมบอกสาเหตุ คุณจึงตัดสินใจไปสืบหาความจริง จนได้รู้ว่า Mystery Boys ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัด คุณไม่รอช้าวิ่งตามเสียงหัวใจของคุณมายังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว และคุณก็วิ่งชนกับฮันกยองเข้าอย่างจัง แต่อยู่ๆ ฮันกยองก็ดึงร่างของคุณเข้ามากอดพร้อมบอกว่า 'ดีใจจังเลยที่ได้พบเธอเพ่ยอิง ทำไมถึงมาอยู่ที่เกาหลีได้ล่ะ!' แล้วเขาก็ทำท่าจะลากคุณกลับไปที่จีนด้วย คุณจะหยุดผู้ชายคนนี้ยังไงคะ และคุณจะทำยังไงให้สุดที่รักของคุณอยู่เกาหลีต่อไป! (บรรยายพร้อมบทพูด 10 บรรทัดขึ้น ตั้งแต่คุณวิ่งชนกับเขา) - คำใบ้จากนิว : "เพ่ยอิง" เป็นชื่อเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นรักแรกของฮันกยอง ฮันกยองความจำเสื่อมก็จริง แต่เขายังคงจำเรื่องราวก่อนจะมาอยู่ที่เกาหลีได้อย่างดี เขาคิดว่าคุณคือเพ่ยอิง คุณจะเนียนยังไงต่อไปคะ?

::
 
"กริ๊ก..กริ๊ก.."
ฉันเลื่อนเมาส์ไปมา ดูนู่นดูนี่เกี่ยวกับค่ายเพลงของ Mystery Boy ไปเรื่อยๆ..อืมๆเมื่อไรอัลบั้มใหม่จะออกจะ ฉันยิ้มไปพลางฮัมเพลงไปพลาง
"กำหนดลาพักผ่อนอย่างไม่มีกำหนดของ Mysetery Boy..."
O_O...ข้อความนี้ทำเอาฉันอึ้งไปซักพักแล้วรีบกดเมาส์รัวเข้าไปดูข้อความในกระทู้ทันที

แจ้งประกาศข่าว
Myseter Boy จะการลาพักผ่อนยาวโดยไม่กำหนดว่าจะกลับมาทำงานเมื่อไร 
ขอแจ้งให้ทราบกับแฟนคลับทุกคน...


ฉันหน้าชา ขนมในมือหล่นแล้วกลิ้งหลุนๆไปติดมุมห้อง แล้วไม่รอช้า รีบเข้าไปในค่ายเพลงของปาร์คจองซูทันที
"แกร๊กๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ"
ฉันผิมรหัสแฮกค์เข้าไปดูข่าวในวงในของบริษัท รอโหลดนานเป็นบ้าT^T ก่อนที่ทุกอย่างจะโชว์หราขึ้นมา

Myseter Boy
ได้ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ ทุกคนอยู่ในอาการหน้าเป็นห่วง
เตือนให้ทุกคนในบริษัทอย่าให้ข่าวนี้ได้แพร่งพรายออกไป
ให้บอกกับคณะแฟนคลับทุกคนว่าจะมีการลาพักร้อนอย่างไม่มีกำหนด
และตอนนี้ทั้งเจ็ดคนได้ย้ายตัวเข้าไปรักษาตัวที่ รพ........ จ. ......

ขอแจ้งไว้เพื่อทราบ..


O_O!!

ฉันรีบจดชื่อของโรงพยาบาล และชื่อของจังหวัดแบบรัวและเร็ว ก่อนจะคว้ากระเป๋า และกุญแจรถ แล้วรีบบึ่งรถสีแดงสดออกไปอย่างกับติดจรวดพุ่งทะยานฟ้าทันที





"ทั่กๆๆๆๆ"
ฉันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อได้ข่าวว่าฮันเกิงและทุกๆคนได้มาพักที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ให้ตายทางเดินมันจะยาวไปไหนกันเนี่ย!!!>O< ยาวจนกินไปทั้งสุโขทัยไปสุหงัยโกลกเลยบ้าเอ๊ยย TOT
"แฮก..แฮก.."
ฉันเลี้ยวไปตรงมุมหนึ่งแล้วก็ซวยของฉันดีๆนี่เอง Y^Y
"ผลักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
โอ๊ยยยยยยยย>____< แงๆๆๆ เจ็บเป็นบ้าเลยหง่ะ โฮๆๆๆๆๆๆ TTOTT!! ฉันคลำตรูดตัวเองป้อยๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนที่วิ่งชนแล้วก็ต้องตาข้าง..o_o
"ฮัน..เกิง.."
ดูเหมือนคนตรงหน้าจะรู้ตัวจึงมองหน้าฉันแล้วเบิกตากว้างกว่าฉันอีกO_O แล้วรีบดึงฉันขึ้นมาแล้วกอดไว้แน่น! ..กรี๊ดดดดดดดดดดด ไมอยากจะเชื่อเลยยยยยยยยOOO!!!!
"เพ่ยอิง..เพ่ยอิงมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกันน"
ฮะ?? ฮันเกิงที่พูดภาษาจีนรัวมาทำให้ฉัน งง นิดหน่อย=??= แต่เพราะฉันก็รู้ภาษาจีนมาบ้างแล้วก็เลยรู้ว่าเขาพูดอะไร..และเพ่ยอิงคือใครกัน???
"เอ๋.."
ฉันดันตัวฮันเกิงออกแล้วมองหน้าเขา งงๆ นี่เขารู้จักฉันได้ไงเนี่ย?? ฮันเกิงดูดีใจมากๆเลยที่ได้เจอฉันแล้วคิดว่าฉันเป็นเพ่ยอิงเนี่ย เหอๆ=_=""หรือว่าเขาหัวกระแทกพื้นจนสมองเบลอหว่า?
"ฉันฮันเกิงไง ฮันเกิง จำไม่ได้หรอ?? นี่เธอจำเพื่อนคนนี้ไม่ได้แล้วรึไง?O_O?..T_T"
เขาทำหน้าเศร้า ฉันเริ่มลนลาน อ่า..แค่เพื่อนหรอ? แต่ฉันว่า..คุณไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อนนี่สิ..ฉันยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆ
"จำได้สิ..ใครจะจำนายไม่ได้กัน ฮะฮะ^O^;;"
ฉันโกหกหน้าตายไปแล้วหัวเราะร่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮันเกิงดึงฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง ก่อนจะจูงมือฉันเดินออกนอกโรงพยาบาลทันที O!O
"นี่..จะไปไหนละ?"
ฉันเริ่ง งงๆ เขาจะไปไหนเนี่ย?? น่าจะอยู่กับเพื่อนๆในวงเขาสิ>_<
"ก็กลับประเทศจีนไง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่เนี่ย งง ไปหมดแล้วจะบ้าตาย อยู่ๆก็มีใครก็ไม่รูมาทักเต็มไปหมด งง สุดๆเลย ทั้งๆที่ฉันไม่รู้จักใครซักหน่อย..=^="
เอ๋..งั้นก็แสดงว่า..เขาความทรงจำเสื่อม?O_O ไม่น่าละ..เขาถึงเห็นฉันเป็นคนที่ชื่อเพ่ยอิง= =''
"อืม..แต่ฉันคงกลับจีนตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ^^;;"
ฉันพูดยิ้มๆให้ฮันเกิง เขาดู งงๆมาก
"ทำไมละ? เธอยังไม่อยากกลับบ้าน??หรอO_O??"
"ปล่าวหรอก พอดีฉัน ฉัน..เอ่อ.."
เอาแล้ว..ฉันอะไรดีวะนั่น= =^^^^
"เอ้อ ฉันมาที่นี่เพราะอยากกอบโกยประสบการณ์น่ะ ฉันอยากมาเห็นโลก กว่าจะขอป๋ามาได้แทบตาย^O^//ธ"
เออเนอะ..ฟังดูเป็นเหตุผลที่งี่เง่าจริงๆเหอๆ -_-''
"แล้วเรื่องเรียนละ?"
"ฉันโอนมาเรียนที่นี่นะสิ เพราะกว่าจะกลับจีนก็คงอีกนาน แหะๆ^^;;"
โกหกคำโตเลย แงๆ T^T
"นายก็อย่าเพิ่งกลับจีนสิอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนฉันก่อน เพราะอย่างน้อยก็ได้มาแล้วนี่นา นะๆ*_* ส่วนเรื่องที่พักไปอยู่บ้านเพื่อนกับฉันก็ได้ โอเคป่ะ?>_O"
บ้านเพื่อน นั่นก็คือบ้านฉันนั่นแหละเหอะๆ- - ค่อยไปเตี๊ยมกับพี่คโยทีหลังแล้วกัน
 ฮันเกิงทำหน้าคิดนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้า
"อืม เอางั้นก็ได้^_^"
เขายิ้มให้ฉัน เออเนอะ ค่อยยังชั่ว ฉันยิ้มกลับให้ฮันเกิงแล้วพาเขากลับบ้านฉัน(คิกๆ=>_<=)

หลังจากนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างมันเหอะ...ถึงแม้ตอนนี้เขาจะไม่รู้ว่าจริงๆฉันคือใคร ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นฉันเป็นตัวแทนใครก็ตามแต่..แต่ขอให้ฉันได้อยู่กับเขาอย่างนี้นานๆด้วยเถอะ พระเจ้า..อย่าเพิ่งพรากความสุขของหนูไปนะค่ะ T^T

2.  หลังจากเหตุการณ์ในข้อ 1 ฮันกยองตามคุณกลับมาอยู่ที่บ้านของคุณเพราะเขาไม่รู้จักใครเลยบนแผ่นดินเกาหลี คุณกับเขาใช้เวลาอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ฮันกยองยังคงคิดว่าคุณคือเพ่ยอิงของเขา เขาทั้งอ่อนโยนและใจดีกับคุณมาก ทั้งยังบอกกับคุณว่า "แม้ผมจะจำอะไรไม่ได้เลย แต่สิ่งเดียวที่ผมจำได้คือผมรักคุณ เป็นของผมตลอดไปนะครับ" แม้ว่าคุณจะรู้สึกผิดและอยากบอกความจริงกับเขาแค่ไหน แต่คุณก็พ่ายแพ้ต่อหัวใจตัวเองเมื่อคุณก็รักเขาหมดหัวใจ คุณไม่ต้องการแยกจากเขาเลย คุณจึงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดมา จนกระทั้งวันหนึ่งความทรงจำของฮันกยองก็กลับมา เขารู้ว่าคุณไม่ใช่เพ่ยอิง เขาผิดหวังและเสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น สายตาที่แสนเย็นชาของฮันกยองจับจ้องมาที่คุณ คุณจะแก้ตัวกับเขาว่าอย่างไรคะ? คุณจะฉุดรั้งผู้ชายคนนี้ไม่ให้ไปจากคุณได้ยังไง ในเมื่อหัวใจของเขาร่ำร้องหาแต่เพ่ยอิงมาโดยตลอด (บรรยายพร้อมบทพูด 10 บรรทัดขึ้น เริ่มตั้งแต่เขามองคุณด้วยสายตาเย็นชาก่อนกำลังจะเดินจากไป คุณต้องพูดเพื่อรั้งผู้ชายคนนี้เอาไว้ แต่สุดท้ายเขาก็ทิ้งคุณไป) - เล่นบทโศกค่ะ - -"" พยายามเข้าๆ

:: "นี่เธอ..โกหกฉันมาตลอดเลยงั้นหรอ?"
ฉันได้แต่เงียบ ก้มหน้ารับความจริงที่เกิดขึ้น..ไม่อยาก..สบสายตา..ที่เย็นชานั้น...
"ฉัน..ฉันก็แค่.."
ฉันกำกระโปรงเอาไว้แน่น พยายามไม่ร้องไห้ออกมา ฉันรู้..รู้ว่าเขาต้องผิดหวังในตัวฉันมาก..ฉันรู้ว่าเขาเสียความรู้สึกที่ฉันโกหกเขามาตลอด..
"แค่อะไร?..แค่อะไร!!!!"
เขาตะคอกออกมาเสียงลั่นบ้าน แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลยนอกจากฉันและเขา..ฉันเมื่อได้ยินเขาตะคอกแบบนั้น ฉันจึงร้องไห้เงียบๆ พยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้ไม่ให้เขาเห็น..ฉันไม่อยากถูกเขาคิดว่าใช้น้ำตาเป็นข้ออ้างลบล้างความผิด
"ฉัน.."
ฉันพูดไม่ออก..ฉันแค่รักนาย..รักนายมากที่สุด...แค่ไม่อยากให้นายไป ฉันขอโทษ...
คำพูดนับพันได้วนเวียนอยู่ในหัว แต่ปากของฉันมันไม่ขยับตามคำสั่ง ขอร้องละ..อย่ามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้น ฉันขอร้อง..
"เธอทำไมไม่พูด? ทำไมไม่พูดฮะ?คาอึน"
ฉันเริ่มส่งเสียงสะอื้นน้อยๆ 
"งั้น..ที่เธอทำกับฉันมาตลอด...มันเป็นเรื่องโกหกใช่มั๊ย?? เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไร?"
เสียงของฮันเกิงเริ่มสั่น ฉันไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมองแม้แต่นนิดเดียว ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วย 

ฮันเกิงหันหลัง แล้วค่อยๆเดินออกจากบ้านของฉัน ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมา..เขา..กำลังจะไปแล้ว...

"ฉันก็แค่.."
ฉันตะโกนขึ้นมา ฮันเกิงชะงักฝีเท้า แล้วหันหน้ามาเพียงเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น แม้ฉันจะไหนแค่เสี้ยวหนึ่งของใบหน้า แต่ฉันก็รู้..ว่าเขาเจ็บปวดมากขนาดไหน

"ฉันก็แค่รักนาย..เท่านั้น..ฉันไม่อยากให้นายจากฉันไป.."
เขาเงียบ..บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด เขาหันหลังให้ฉันอีกครั้งแล้วพูด..ในสิ่งที่...ฉันไม่อยากได้ยินมาตลอด..
"แต่ฉันไม่เคยรักเธอ ฉันรักแค่..เพ่ยอิง...เธอ..ทำให้ฉัน..รู้สึกผิดกับเพ่ยอิง..."
ฉันทรุดตัวลงไปกองบนพื้น ได้แต่มองร่างของเขาเดินออกไปช้าๆ..ฉันรู้..รู้มาตลอด..แล้วก็โกหกตัวเองมาตลอดเช่นกัน

3.  ตอนจบยังไงดีนะ? นิวจะคิดให้ละกัน! ถ้าคุณอยากให้เป็นฉากยังไงก็บอกมาๆ นิวไม่บังคับ เดี๋ยวจะโหดเกินไป เหอ เหอ

::ฉันเดินเล่นในกลางกรุงโซลเดินดูนู่นดูนี่ไปเรื่อยๆ หลังจากที่เรียนจบไปหมาดๆแต่ก็ไม่เจอในสิ่งที่ตัวเองชอบซักที..ฉันเดินไปเรื่อยๆจนเดินผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ใหญ่ยักษ์ แล้วเสียงหนึ่งก็ทำให้ฉันที่เหม่อลอยสะดุ้งO-O!!
 

"เอาละครับ!!! วันนี้เป็นวันพิเศษหน่อยนะครับ"

เสียงพิธีกรในรายการโชว์ดังขึ้นที่ตรงหน้า เรียกความสนใจให้กับทุกคนหันมามองและเริ่มมุงดูกัน

"วันนี้..เรามีแขกพิเศษ!!!..เราขอปรบมือต้อนรับกับ..Mystery Boys ครับบบ>O</"

แล้วก็มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเจ็ดคนเดินออกมา รวมทั้ง..ฮันเกิง..เสียงกรี๊ดของหน้าม้า และหญิงสาวทั่วบริเวณรอบๆตัวฉันก็ส่งเสียงกรี๊ดกันเบาๆ

"วันนี้เราจะมาสัมภาษณ์ซักหน่อยนะครับ เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวต่างๆของเจ็ดหนุ่มนี้^^ สาวๆคงอยากรู้มากสินะครับ??"

ฉันยิ้มบางๆ มองใบหน้าของฮันเกิงแล้วรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้..หนึ่งปีแล้วสินะ..ที่เขา..ได้จากฉันไป...เขายังสบายดีอยู่รึปล่าว? ดูผอมไปนะนั่น..คงจะงานหนักน่าดูเลย...พิธีกรถามทุกคนไปเรื่อยๆ ฉันไม่ได้ฟังคำตอบของใครได้แต่เหม่อมองฮันเกิงที่ยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง..จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ฮันเกิงเป็นคนสุดท้าย

"เอาละครับ ทีนี้ก็ถึงคนสุดท้ายแล้วนะครับ เราจะมาถามเรื่องต่างๆจากเขากัน"

ฉันยิ้ม เมื่อฮันเกิงทำหน้าหวอนิดๆ

"ฮันกยองเนี่ย เป็นเหมือนไข่ในหินของวงเลยนะครับ ผมอยากทราบว่าคุณชอบผู้หญิงแบบไหนกัน?"

คำถามนี้ทำเอาหลายคนกรี๊ดกร๊าดกันยกใหญ่ ฮันเกิงได้แต่ยิ้มเขินๆแล้วลูบผมตัวเองไปมา

"อืม..ชอบคนที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข เป็นคนกตัญญู ไม่ค่อยพูด แต่แค่สบตาก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ใจดีและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ครับ"

โห่..มันตรงกันข้ามกับฉันเกือบทุกข้อเลยนี่นา=O= ฉันแบะปากออกนิดๆแล้วหัวเราะร่า

"แล้วรักแรกของคุณฮันเกิงละครับ?เค้าเป็นคนแบบไหน แล้วทำไมคุณถึงรักเค้าครับ?"

ฉันหน้าชาไปครู่หนึ่ง..เพราะรู้คำตอบของมันอยู่แล้ว..ว่าต้องเป็นเธอคนนั้น..เพ่ยอิง..

"รักแรกของผมคือ..ผู้หญิงคนหนึ่งครับ เธอเป็นเพื่อนของผมมาตั้งแต่เด็ก เธอคอยช่วย

ผมมาตลอด และปลอบประโลมเมื่อผมเสียใจ เธอใจดี ไม่เคยโกรธผมเลยแม้ผมจะทำผิดขนาดไหน เป็นคนที่ดูน่าถนุถนอม ฉลาด เธอเป็นคนสำคัญมากๆสำหรับผม และไม่มีใครแทนที่เธอได้ครับ"

ฉันยิ้ม แล้วร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่สนใจจะเช็ดมันออก อืม..ฉันรู้..ฉันรู้..นายรักเค้ามาก..มากขนาดไหน.. 

"แล้วตอนนี้คุณฮันเกิงคงมีความสุขอยู่กับผู้หญิงคนนั้นสินะครับ.."

ฉันก้มหน้า..หันหลังเดินหนีออกไปจากตรงนั้น และเริ่มสะอื้นน้อยๆออกมา..

"อืม..ไม่ครับ..ถึงผมจะรักเขามาก แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่ถูกลบไปแล้ว..ตอนนี้..ผมรักผู้หญิงอีกคนหนึ่งครับ.."

คำพูดนั้นทำเอาฉันชะงัก น้ำตาหด- -แล้วก็ฟังต่อ

"เธอเป็นคนที่ยิ้มสวย เมื่อเธอยิ้มมันทำให้ผมอยากเก็บรอยยิ้มเอาไว้คนเดียว เป็นยัยตัวร้ายที่ทำให้ปวดหัวอยู่บ่อยๆ ดื้อไม่เคยฟังอะไรผมซักเท่าไร ซุ่มซ่ามจนผมขี้เกียจเข้าไปช่วยเธอ ปากมากจนน่ารำคาญ พูดทุกครั้งที่เห็นกันจนผมระอา เหมือนเด็กไม่รู้จักโตตลอดจนผมเหนื่อยใจ..แม้เธอคนนั้นจะโกหกผม..จะทำให้ผมเจ็บปวดแต่ที่เธอทำไปเธอก็ไม่ได้ผิดอะไร  ในตอนนี้....ผมอยากได้ยินเสียงที่น่าหนวกหูของเธออีก อยากช่วยเธอที่ซุ่มซ่ามบ่อยๆอยากเห็น..รอยยิ้มของเธออีกครั้งนึง..ผมเพิ่งมารู้ตัว..เมื่อผมได้ทิ้งเธอไปแล้ว..เพราะผมรักเธอมาก.."

เงียบงัน..ไม่มีแม้แต่เสียงกรี๊ด..ได้ยินแม้กระทั่งลมหายใจของทุกคนที่อยู่ที่นี่..ฉันหันไปมองหน้าจอโทรทัศน์ใหญ่ยักษ์นั่นอีกครั้ง..ดอกลิลลี่ช่อโตสีขาวสดอยู่ตรงหน้าฉันทันทีที่หันไป ฉันอึ้งไปซักพักแล้วเลื่อนขึ้นมองใบหน้าผู้เป็นเจ้าของ

"ฮัน..เกิง.."
ฮันเกิงยิ้มสดใสให้ เขามองหน้าฉันนิดหน่อย ไม่แคร์สายตาคนแถวนี้ที่เริ่มถ่ายรูป ส่งเสียงกรี๊ดดังระงม และมุงดูกันมากกว่าเดิม
"ฉันขอโทษนะ..คาอึน..ฉันไม่รู้ว่าเธอจะยกโทษให้ฉันรึปล่าว..อย่างที่ฉันบอกไป..พอฉันไม่มีเธออยู่มันเหมือนกับว่าโลกนี้มันดูเงียบๆ แม้แต่เพ่ยอิงฉันก็ไม่ได้ยินเสียงของเธอเลยแม้เพ่ยอิงจะพยายามพูดกับฉันขนาดไหน..ฉันรู้ว่าฉันทำเกินไป ..เธอจะให้อภัยฉันมั๊ย?"
ฉันมองหน้าฮันเกิงที่ก้มหน้ายื่นดอกไม้ช่อโตมาให้ แล้วเหลือบๆตาขึ้นมามองปฏิกิริยาของฉัน เหอๆ- -

"นายใช้วิธีแบบนี้ขอโทษสาวหรอ?"

ฉันมองเข้าไปในจอมอนิเตอร์นั่นอีกครั้ง ฮันเกิงก้มหน้าเขินๆ ฉันหัวเราะออกมานิดหน่อย

"พี่..รักคาอึนมากนะ.."

 เพียงคำพูดไม่กี่คำ(เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่แทนตัวเองว่าพี่)..คำพูดที่ฉันเฝ้ารอคอยมานานแสนนาน ฉันกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของฮันเกิงแล้วเริ่มร้องไห้ เสียงกรี๊ดดังระงมไปทั่วจนบาดหู บวกกับเสียงหัวเราะของฮันเกิง เขาเอามือมาลูบผมปลอบประโลมฉันอย่างเอ็นดู..แล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหู
"เธอจะแต่งงานกับฉันมั๊ย?"

----------------------------------------

คำถามนิวลดจำนวนข้อลงมาแล้ว หวังว่าจะไม่ยากอย่างที่คิดนะคะ เหอ เหอ

นิวเป็นกำลังใจให้ทุกคน ^^"(เยสเสอร์^O^/)