แบบฟอร์มสมัครยัยบอดี้การ์ดของชีวอน ตอบเป็นสีส้มนะค่ะ ชื่ออะไรเอ่ยเนี่ย??- ฟามีจ้า อายุละตะเอง- 17 แล้วล่ะ ทำไมถึงมาสัครนางเอกชีวอนล่ะ?- เพราะรัก ปลื้มๆๆๆ และเพราะพระเอกคือวอนนี่ค่ะ แล้วก็ชอบพล็อตด้วยจ้า^^ ชื่อที่ลงชื่อในไอดี- Hummx_sersed สัญญานะว่าถ้าติดจะไม่ทิ้งนิยายอิมอ่ะ- ค่ะ พี่ฟาสัญญา ชื่อตัวละคร(ขอเป็นภาษาเกาหลีน๊า เอาความหมายด้วยนะ)- ลี โซจัง (กระปรี้กระเปร่า , สดใส ,ร่าเริง ,อ่อนเยาว์) อายุ- 19 ปี ลักษณะนิสัย- สาวน้อยน่ารักแสนสดใส เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากถึงมากที่สุด ยิ้มง่าย อัธยาศัยดี เธอเป็นคนที่เข้าใจง่าย และชอบแสดงอารมณ์ทุกอย่างผ่านการกระทำ ถ้ามีความสุขเธอก็จะยิ้มซะปากฉีก ถ้าเศร้าดวงตาเธอจะหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าโกรธเธอจะหน้าบึ้งและไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น ถ้าสงสัยเธอจะชอบหรี่ตาให้เล็กลง นี่แหละวิธีการแสดงอารมณ์ของเธอ เธอคนนี้ไม่ชอบปิดบังใคร และก็ไม่เคยมีความลับกับใครด้วย ถ้าเธอชอบเธอก็บอกว่าชอบ แต่ถ้าไม่ชอบเธอจะไม่ขอเข้าใกล้ เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยรักษาน้ำใจใครเท่าไร ภายนอกที่เหมือนเด็กไม่ได้บอกความเป็นตัวเธอทั้งหมดได้ ใช่เธอมีความเป็นเด็กอยู่มาก ไม่ว่าจะเป็นความคิดที่ง่ายๆ เอาแต่ใจ ไม่ชอบให้ขัด ไม่คำตามคำสั่งใคร ดื้อ ซน ขี้อ้อน ขี้แง และอยู่ไม่ค่อยจะเป็นสุข เธอเป็นคนพูดเก่ง เข้าขั้นพูดมากเลยทีเดียว ปากเธอนี่จัดสุดๆ เถียงคำไม่ตกฟากเลยก็ว่าได้ แต่ถึงยังไงเธอก็มีความเป็นผู้ใหญ่ค่อนข้างสูงอีกเช่นกัน เป็นคนมีเหตุผลและรอบครอบ ทุกสิ่งทุกอย่างเธอจะค่อยๆพิจารณาไม่ใช่บุ่มบ่ามทำ เธอคนนี้ไม่ยอมคน รักศักดิ์ศรียิ่งชีพ ไม่ชอบให้ใครดูถูกเหยียดหยาม ต่อให้เธอสิ่งที่เธอทำจะไม่มีวันสำเร็จ แต่ถ้าเธอคิดว่ามันทำให้เธอมีความสุขเธอก็จะทำ อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา แต่อย่าให้โกรธล่ะ น่ากลัวยิ่งกว่า ปีศาจเลยทีเดียว บุคลิกที่มองก็รู้ว่าเป็นเธอ-หญิงสาวร่างบาง ตากลมโต ใบหน้ากลมๆน่ารัก จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากบางๆสีชมพูอ่อน ผมยาวที่ดำสลวยถึงกลางหลัง เธอเป็นคนที่แต่งตัวง่ายๆสบายๆ เสื้อยืดกับกางเกงขายาว เธอไม่ค่อยชอบมัดผม และจะปล่อยมันแทบจะตลอดเวลา แต่บางครั้งเธอก็จะรวดผมยาวของตัวเองขึ้นไปเป็นจุกด้านบนดูน่ารักไปอีกแบบ เธอคนนี้ไว้หน้าม้าที่แสนเป็นเอกลักษณ์ และชอบไปไหนมาไหนพร้อมรอยยิ้มด้วย ประวัติครอบครัว-เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของเจ้าของบอดี้การ์ดขนาดใหญ่ ที่ขึ้นชื่อว่ามีบอดี้การ์ดฝีมือเยี่ยมๆมากมาย พ่อก็เธอนอกจากจะเป็นเจ้าของสำนักงานบอดี้การ์ดแล้ว เขายังเปิดโรงฝึกการต่อสู้อีกด้วย โดยที่เขามอบหน้าที่นี้ให้ลูกชายทั้ง 3 รับผิดชอบ ซึ่งหลายครั้งที่โซจังก็มักไปฝึกกับพี่ชายบ่อยๆ เธอต้องออกมาวิ่งและฝึกการต่อสู้กับพี่ชายคนโต โซอึน ทุกเช้า ต้องฝึกอาวุธ ในการต่อสู้มากมาย กับพี่ชายคนรอง โซจุน ตอนกลางวัน และต้องฝึกไหวพริบและความรวดเร็วกับพี่ชายคนสุดท้อง โซกิ ทุกเย็น เพราะอย่างนี้ล่ะมั้ง จึงทำให้เธอมีความสามารถด้านนี้มากๆ ก็พี่ชายเธอกลัวว่าเธอจะได้รับอันตรายเลยให้เธอฝึกเอาไว้ ก็น้องสาวของพวกเขา หน้าตาน่ารักน้อยๆซะที่ไหน สิ่งที่ชอบ- รอยยิ้มของทุกคน , เรื่องตื่นเต้น และดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ สิ่งที่เกลียด-ความเงียบ, แมว และ คนที่หยิ่งๆ สิ่งที่กลัว- การสูญเสีย และ การจากลา ความสามารถพิเศษ- ศิลปะการต่อสู้ทุกรู้แบบ ไม่ว่าจะเป็น เทควันโด คาราเต้ ยูโด มวยไทย , การใช้อาวุธทุกชนิด ,การทำอาหาร(เพราะเป็นลูกสาวคนเดียวเธอไม่ทำแล้วใครจะทำ) และ ภาษาดอกไม้ งานอดิเรก-อ่านหนังสือ ,ฝึกการต่อสู้ และปลูกต้นไม้ อิมเมจ(อย่างต่ำ5รูป โหดไปป่ะ??)เอาหลายๆมุมนะ ได้ค่ะ รับคำบัญชา ไม่โหดหรอกค่ะ
 ชื่ออิมเมจ Lee Eun Jin (น่ารักมากมาย) อิมเมจที่เป็นพระเอกคุณอ่ะ 
 คำถามชิงบท 1-วันนึงคุณได้รับมอบหมายงานจากคุณพ่อที่เป็นเจ้าสำนักให้ไปเป็นบอดี้การ์ดให้กับตาขี้เก๊กนั่น ทั้งๆที่คุณก็ไม่ชอบตานั่นเลย แล้วทำไมคุณถึงตอบตกลงล่ะ? ทั้งๆที่จะปฏิเสธก็ได้ ขณะที่ฉันกำลังฝึกอาวุธกับพี่โซจุนเหมือนทุกวัน แต่ที่ไม่ปกติก็คงเป็นเพราะวันนี้อยู่ดีๆ พี่โซกิก็วิ่งหน้าตาตื่นเต้นมาหาฉัน มันยังไม่ถึงเวลาฝึกเลยนี่นา พี่กิมีเรื่องอะไรล่ะ “โซจัง โซจัง โซจัง!!!” “มีอะไรรึเปล่าวิ่งหน้าตาตื่นมาเลย พี่เหยียบมดตายหรอ >O<” ฉันถามออกไปด้วยท่าทางตื่นเต้นสุดๆ น่าสงสารมดตัวนั้นจริงๆเลย “จะบ้าหรอ ฉันไม่ใช่คนสติไม่ครบนะ จะได้วิ่งทั่วบ้านเพราะเหยียบมดตาย” “อ้าว~ แล้วพี่มีเรื่องอะไรล่ะ แหกปากซะลั่นบ้าน”ฉันถามออกไปพร้อมทำสายตาปิ๊งๆที่แสนถนัด “พ่อให้ตาม ฉันว่าคราวนี้พ่อมีงานให้แกทำล่ะ”งาน!! งานงั้นหรอ ร้อยวันพันปีพ่อไม่เคยให้งานสาวน้อยน่ารัก อย่างฉันเลย เรื่องจริงหรอ โซจัง ปลื้ม!!! *O* “จริงหรอ แล้วตอนนี้พ่ออยู่ไหน” “ตามมาดิ”พูดจบฉันก็เดินตามโซกิไป แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะโบกมือ บ๊ายบายพี่จุนหรอกนะ งานๆๆๆ ตื่นเต้นจังเลย แอ๊ดดดดดดดดดดดดด “พ่อครับ ผมตามโซจังมาแล้ว” “ขอบใจนะโซกิ ออกไปได้แล้วล่ะ”ทำไมพ่อต้องไล่พี่โซกิด้วยล่ะคะ พ่อจะพูดอะไรกับหนู มันจะเป็นงานเหมือนที่โซกิบอกรึเปล่าเนี่ย เอ๊ะ!!! รึว่าพ่อรู้เรื่องที่หนูไปต่อยกับนักเลงซอยข้างๆ พ่ออย่าว่าหนูนะ ก็พวกมันหาเรื่องเองนี่ “โซจังมาหาพ่อซิ”ฉันค่อยๆย่างกายเข้าไปใกล้ๆพ่อ ก่อนจะยืนอย่งสงบเสงี่ยมทั้งๆที่ทุกทีซนเหมือนลิง “พ่อมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ” “พ่อมีงานจะให้เราทำ นี่ คุณ ชเว ชีวอน ต่อจากนี้ลูกต้องไปเป็นบอดี้การ์ดให้เขา”พ่อพูดได้สักพักก่อนจะยื่นรูปถ่ายพร้อมประวัติผู้ชายตรงหน้าให้ฉันอ่าน รวยน่าดูแหะ แหวะขนาดถ่ายรูปยังเก๊กอีก หล่อตายเลย ไม่ถูกชะตาเลยแหะ “พ่อ หนูไม่รับได้ไหม” “ทำไมล่ะ” “ก็หนูไม่ชอบเขานี่คะ ดูหยิ่งๆยังไงก็ไม่รู้”ฉันบอกไปตามความจริง ก็ฉันไม่ชอบโกหกใครนี่นา “โซจัง งานนี้เขาต้องการคนมีฝีมือจริงๆนะ แล้วพ่อก็เห็นว่าลูกสาวพ่อเหมาะที่สุดแล้ว ไม่เห็นเสียหายตรงไหนนี่ ลูกยังไม่ทันได้รู้จักเขาเสียหน่อย มองแค่รูปลักษณ์ไม่ได้หรอกนะ” “แต่ให้พี่อึน พี่จุนหรือพี่กิไปก็ได้นี่คะ”ฉันยังคงไม่ยอมแพ้ ถึงเหตุผลของพ่อจะเข้าท่าก้เถอะ ก็ฉันยอมคนซะที่ไหนล่ะ ไม่มีวันยอมรับใช้ตานั่นแน่ “ถ้าอึนไป ใครจะดูแลโรงฝึกล่ะ” “ก็พี่จุนกับพี่กิ” “แล้วถ้าโซจุนไปใครจะฝึกอาวุธให้คนอื่นๆล่ะ ลูกก็รู้ว่าโซจุนเก่งที่สุดแล้ว แล้วถ้าพ่อให้โซกิไป ใครจะคอยฝึกไหวพริบให้บอดี้การ์ดหน้าใหม่ล่ะ ลูกก็รู้ว่าเรื่องไหวพริบมันก็สำคัญ โซจังเราเป็นบอดี้การ์ดนะลูก จะมัวเลือกนายได้ยังไง ต่อให้เค้าเป็นแบบไหนเราก็ต้องคอยปกป้องอยู่ดีจริงไหม แถมงานแบบนี้มันก็ไม่ได้มีมาบ่อยๆ พ่อเชื่อใจหนู พ่อจึงมอบมันให้ แล้วหนูจะทำให้พ่อผิดหวังหรอ”พ่อร่ายยาวและพูดอธิบายเหตุผลมากมายจนฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ นั่นสิ ฉันเป็นบอดี้การ์ดมือหนึ่งนะ จะมามัวเลือกนายไม่ได้ เขามีเงินจ้างเรา เราก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุดก็พอ “ค่ะ พ่อ หนูรับงานนี้ แล้วหนูจะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง เชื่อลุกสาวคนนี้ได้เลย ^^”ฉันตอบตกลงก็จะส่งยิ้มไปให้พ่ออย่างมั่นใจ แล้วจะได้รู้กันว่าโซจังคือบอดี้การ์ดที่ดีที่สุดในโลก ฮ่าๆๆๆๆ ^O^ 2- ครั้งหนึ่ง ชีวอนได้ทำในสิ่งดีๆให้กับคุณ จนทำให้คุณเปลี่ยนจากความหมั่นไส้ กลายเป็นความรู้สึก ที่แปลกใหม่ ทำไมคุณถึงเปลี่ยนความรู้สึกได้?? และชีวอนทำอะไรให้คุณรู้สึกดีกันนะ? “ชีวอน คุณชีวอนคะ!!!!”ฉันตะโกนเรียกเขาจนลั่นบ้าน โอ๊ย!!! หายไปไหนนะ บอกให้ออกไปซื้อคิมบับให้ แล้วพอกลับมาก็หายไปเลย หรือจะโดนรักษาตัว แย่แล้ว!!! ทำไงดี ทำไงดี “คุณชีวอน ชีวอน หายไปไหนของเขานะ”ฉันยังคงบ่นพึมพำไปเรื่อยๆ อย่าให้เจอนะ แม่จะกระโดดงับหูเลย คอยดู >< “ชีวอน ชีวอน ออกมานี่นะ หายไปไหนเนี่ย” โอ๊ย!!! ทำยังไงก็หายไม่เจอ เป็นอะไรไปรึเปล่านะ ทำไมชอบทำตัวเป็นภาระอย่างนี้นะ ติ๊ด ติ๊ด ฉันก้มลงไปมองโทรตัวเองที่ตอนนี้มีข้อความเข้ามา ฉันค่อยๆเปิดข้อความและอ่านทันที -ยัยเตี้ย ฉันอยู่ที่สวนมาหาหน่อย แล้วเลิกทำหน้าบูดได้แล้ว ยิ่งไม่สวยอยู่- นายกล้าดียังไงมาหาว่าฉันไม่สวยฮะ!!! สวนหลังบ้านใช่ไหม ตายแน่ ชเว ชีวอน ฉันอ่านข้อความจบก็ยิ่งตรงดิ่งไปยังหลังบ้านทันที ไม่เห็นมีใครเลย เอ๊ะ นั่นมัน ลูกหมานี่ “มาได้ไงครับเนี่ย ^^”ฉันพูดพลางนั่งย่อไปนั่งลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะสังเกตเห็นกระดาษอะไรสักอย่างที่เจ้าตัวเล็กห้อยคออยู่ - อย่ามัวห่วงแต่พวกเดียวกันสิ เดินตรงมาแล้วเลี้ยวซ้ายซักที รอจนเมื่อยแล้ว- พวกเดียวกัน ไอ้บ้า กล้าด่าฉันเป็นหมาเหรอ ชิ แล้วใครให้นายไปรอตรงนั้น โธ่ เรื่องมากจริง ฉันค่อยเดินตรงไป แล้วเลี้ยวซ้ายตามที่กระดาษแผ่นนั้นบอก แต่ก็ไม่ลืมที่จะอุ้มเจ้าตัวเล็กมาด้วยหรอกนะ นี่มันอะไร กุหลาบสีขาวเต็มไปหมดเลย ฉันมองไปรอบๆก็พบกับข้อความมากมายที่เขียนอยู่บนกระดาษแผ่นใหญ่ๆ -จำได้ไหมว่าวันนี้ วันที่เท่าไร-วันนี้งั้นหรอ วันที่ 20 ไง -แล้วมันเดือนอะไรแล้วนะ- ก็เดือน มิถุนายน ไง อะไรของหมอนี่นะ -เธอจำได้รึเปล่าว่าวันนี้สำคัญยังไง-วันเกิดฉันหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันเกิดเดือนสิงหาอีกตั้ง 2 เดือน วันเกิดตานั่นก็ผ่านมาแล้วนี่ แล้วมันสำคัญยังไงล่ะ “จำไม่ได้สินะ เธอนี่เป็นลูกหญิงซะเปล่า ไม่ไหวจริงๆ”ฉันหันไปตามเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นก็พบกับคนๆเดียวที่ทำให้ฉันเหนื่อยแสนเหนื่อย คิดว่าบ้านตัวเองเล็กนักรึไงถึงได้ให้ฉันตามหาเนี่ย “นายว่าใครฮะ!!!” “ก็ว่าเธอนั่นแหละ จำไม่ได้จริงๆหรอ ว่าวันนี้ครบรอบ 3 เดือนที่เรารู้จักกันไง”เอ๋!? ครบรอบงั้นหรอ จริงๆด้วย ฉันรู้จักเขามา 3 เดือนแล้วสินะ “ ” “ขอโทษนะ ถ้าฉันทำให้เธอลำบากตลอด 3 เดือนที่ผ่าน ฉันรู้ว่าฉันเอาแต่ใจไปบ้าง ขัดคำสั่งเธอบ้าง ทำให้เธอเดือดร้อนก็นับครั้งไม่ถ้วน ยกโทษให้ฉันได้ไหม ^___^”เขาพูดพลางส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉัน ฉันไม่เคยได้รับรอยยิ้มอย่างนี้จากเขาเลย เขาตั้งใจจะขอโทษฉันจริงๆใช่ไหม ดีใจจัง ดีใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมนะ “ถ้าไม่ยกโทษให้ล่ะ” “โธ่ เตี้ยน้อย เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะครับ ฉันลงทุนปลูกกุหลาบพวกนี้ด้วยตัวเองเลยนะ ดูสิ มือที่แต่แผล เจ็บมากเลย”เขาปลูกพวกมันจริงๆหรอ กุหลาบทั้งสวนนี่นะ เขาเอาเวลามาจากไหนกันล่ะ “ก็ไม่ได้ขอนี่” “ใจร้าย ยกโทษให้ฉันนะ ต่อไปฉันจะทำตัวดีๆเอ้า”ตานั่นบ่นพึมพำ ก่อนจะหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง เขาส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงว่ามันไม่น่ามองเอาเสียเลย แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้มันถึงน่ามองและก็น่ารักมากๆเลยก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกดีที่เขารู้ว่าฉันชอบกุหลาบสีขาว ฉันรู้สึกดีที่เขาทำแบบนี้เพื่อฉัน ฉันรู้สึกดีที่เขายิ้มและอ้อนฉันเหมือนเด็กๆ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันดีใจที่เขายังสนใจฉันอยู่ ดีใจจริงๆ “^^” “ยิ้มอยู่นั่นแหละ ยกโทษให้ฉันไหมเนี่ย!!!” “อืม”ฉันพยักหน้าเบาๆก็จะยิ้มให้เขา ทำตัวน่ารักก็เป็นเหมือนกันแหะ “จริงหรอ เฮ้อ~ ค่อยยังชั่ว คิดว่าเธอจะไม่ยอมซะแล้ว” “ฉันก็ยอมแล้วนี่ไง มากินคิมบับดีกว่ามา ฉันต่อแถวซื้อนานมากเลยรู้ไหม”ฉันพูดจบก็ปล่อยเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะเดินไปจูงมือชีวอนเพื่อกินคิมบับที่ฉันซื้อมา ฉันว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรหรอกนะ สงสัยจะอคติไปหน่อย ฉันจะมองนายใหม่แล้วกัน คุณชาย ชเว ชีวอน รู้สึกยังไงกับนิยายของอิมอ่ะ อยากรู้ๆ บอกหน่อยนะ- น่าสนใจดีค่ะ พี่ชอบพล็อตมากๆๆ เลย แบบปกติจะเห็นแต่ผู้ชายเป็นบอดี้การ์ด คราวนี้กลายเป็นฝ่ายหญิง ชอบๆๆๆ ส่งมาเป็นลิ้งค์เท่านั้นน๊า โชคดีจ้า จ้า | 
ความคิดเห็น