ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ความอบอุ่นรอบตัว
ในเามือพระราวัอันโอ่อ่า ้าวเสวี่ยหลิน่อนเร้นัวนที่แท้ริไว้ภายใ้เรื่อแบบันที ้วยใบหน้าที่แ่แ้มอย่าประีและท่าทาที่สบเสี่ยม เธอ่อยๆ ึมับเ้าไปในฝูันทีที่อยรับใ้อ์รัทายาท
วาอันเียบแหลมอเธอับ้อทุารเลื่อนไหวออ์รัทายาทอย่าใล้ิ เธอสัเเห็นรอยยิ้มที่่อนวามเศร้าโศและแววาที่เ็มไป้วยวามปรารถนาอันแรล้า เธอไ้ยินำพูที่เปี่ยม้วยปัาและวามเมาที่แฝไว้ในน้ำเสียที่สบเยือเย็น
ะที่วันเวลาผ่านไป ้าวเสวี่ยหลิน็เริ่มรู้สึเห็นใอ์รัทายาทมาึ้น เธอระหนัว่าภายใ้เปลือนอที่เย็นาและส่าามนั้น มีหัวใที่เปราะบาและโหยหาวามรั เธอพบว่าัวเออยาปป้อเาาอันรายที่มอไม่เห็นและมอบวามสุให้ับเาแม้เพียเล็น้อย
และในยาม่ำืนที่เียบสบ เมื่อพระราวัมิ่สู่วามมื ้าวเสวี่ยหลินะแอบเ้าไปในห้อออ์รัทายาท เธอะวาเรื่อนรีที่เธอ่อนไว้และบรรเลเพลที่เธอแ่ึ้นเอ เพลที่เ็มไป้วยวามโหยหา วามหวั และวามรัที่เธอไม่สามารถเอ่ยออไ้
เมื่อลับืนสู่ำหนัอันเียบสบ ้าวเสวี่ยหลินรู้สึเหนื่อยล้าทั้ร่าายและิใ นาถอเรื่อแบบันทีออแล้วแ่ัวลในอ่าน้ำอุ่นเพื่อผ่อนลายล้ามเนื้อที่ึเรีย
ะที่นานอนแ่อยู่ในน้ำ นา็เรียบเรียเหุาร์่าๆ ที่ไ้พบเอในวันนี้ในใ แ่ลับไม่พบสิ่ใผิปิ ทุอย่าูเหมือนะำเนินไปามปิ อ์รัทายาททรมีพระวรายแ็แรและทรมีพระสิปัาเียบแหลม พระอ์ทรปิบัิพระราภาริ้วยวามรับผิอบและทรเป็นที่เารพรัอเหล่า้าราบริพาร
วามิ่าๆ วนเวียนอยู่ในหัวอ้าวเสวี่ยหลิน นาพยายามหาำอธิบายสำหรับวามรู้สึระวนระวายใที่เิึ้น แ่็ไร้ผล ืนนี้เป็นืนที่นานอนหลับสนิทที่สุเท่าที่เยเป็นมา
ในรุ่อรุอันสใส ้าวเสวี่ยหลินปราัวในุผ้าไหมสีน้ำเินเ้มที่ัเย็บอย่าประี เส้นผมยาวสลวยอนาถูัแ่อย่าาม ประับ้วยเรื่อประับเินและหยที่ละเอียอ่อน
นา้าวออาำหนั้วยท่วท่าส่าาม ใบหน้าที่แ่แ้มอย่าอ่อน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไป้วยวามมั่นใและวามาหวั นามุ่หน้าไปยัำหนัออ์รัทายาทเพื่อร่วมรับประทานอาหาร้วยัน
ะที่นาเินผ่านสวนอันร่มรื่น นาไ้ยินเสียนร้อเื้อยแ้วและลิ่นหอมออไม้ที่พัพามาามสายลม วามามอธรรมาิทำให้ิใอนาสบและเบิบาน
เมื่อนามาถึำหนัออ์รัทายาท นา็พบว่าพระอ์ทรรออยนาอยู่แล้ว อ์รัทายาททรลอพระอ์้วยุผ้าไหมสีทอที่ปัลวลายมัรอย่าวิิรบรร พระพัร์อพระอ์เปล่ประาย้วยวามยินีเมื่อทรเห็นนา
ภายในำหนัอันโอ่อ่าออ์รัทายาท ้าวเสวี่ยหลินและอ์รัทายาทนั่พูุยันอย่าออรส หลัานั้นไม่นาน บ่าวรับใ้็ทยอยนำอาหารอันเลิศรสเ้ามาวาบนโ๊ะ
วาอ้าวเสวี่ยหลินเป็นประายเมื่อนามอไปที่อาหารที่อยู่รหน้า นาเป็นน่าินและื่นอบอาหารเป็นอย่ามา อ์รัทายาทสัเเห็นวามสนใอนา ึทรไล่บ่าวรับใ้ทุนออไปและรัสว่าพระอ์้อารรับประทานอาหารับพระายาเพียลำพั
เมื่อบ่าวรับใ้ทั้หมออไปแล้ว อ์รัทายาท็ทรหยิบะเียบึ้นมาและรัสเื้อเิ้าวเสวี่ยหลินให้รับประทานอาหาร้วยัน
วาเปล่ประายอ้าวเสวี่ยหลินเปลี่ยนไปทันที นาสั่ไม่ให้อ์รัทายาทินอาหารทั้หมนี้
"เหุใถึล้าทำารอุอานานี้" นาล่าวึ้น้วยน้ำเสียเย็นา
รัทายาท้อมอไปที่พระายาอพระอ์้วยวามสสัย
"่อไป้าะเป็นนทำอาหารให้ท่านินทุมื้อ"
“เ้าทำอาหารเป็นอย่านั้นหรือ”รัทายาทู้ิหล้วยน้ำเสียอ่อนโยน เพราะเาสัเุเห็นท่าทีอนาที่เป็นัวลไม่น้อย
รัทายาทึรู้ทันทีมาอาหารทั้หมนี้มีพิษ และเาไปถามเหุใๆานาเลย
“ท่านไม่ิะถามอะไร้าเลยรึไเพะ”นาถามึ้นทันที
้าวเสวี่ยหลินึลุึ้นับมืออรัทายาท แล้วพาเาไปที่ำหนัฮอเฮา นาพูว่า "วันนี้เราะไปิน้าวที่ำหนัฮอเฮาัน" รัทายาทมอไปยัมืออเาที่ถูนาับอยู่
“เ้าพูาแปลประหลาึ้นทุวัน”รัทายาทพูำหนินา
“้า็พูแบบนี้ับนที่สนิท้วยเท่านั้น” นาอบลับ้วยสีหน้าเรียบนิ่แ่แฝไป้วยวามหมายมามาย
ทั้สอพระอ์เินับมือันราวับว่าในเวลานี้มีเพียแ่สอนเท่านั้น เฟยีและินอี๋ับบ่าวรับใ้อีมามายที่่อยเินามอยู่ห่าๆ ลับรับรู้ไ้ถึวามอบอุ่นที่ปลุบอยู่บริเวนั้น
ในำหนัอันโอ่อ่าหรูหรา เสียฝีเท้าที่หนัแน่น็ัึ้นที่้านนอ รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินที่เินับมือันมา
รัทายาทุเ่าลารวะฮอเฮา้วยวามเารพ "หม่อมันู้ิหล อารวะเส็แม่"
้าวเสวี่ยหลิน็ามมาุเ่าลเ่นัน "หม่อมัน้าวเสวี่ยหลิน อารวะเส็แม่ฮอเฮาเพะ"
ฮอเฮายิ้มอย่าเมา "ลุึ้นเถิ"
“มีอะไรันหรือถึไ้มาพร้อมัน” ฮอเฮารัสถามึ้น
“หม่อนันับอ์รัทายาทะมาร่วมรับประทานอาหารับเส็แม่เพะ”้าวเสวี่ยหลินล่าวึ้น
รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินลุึ้นยืนและเ้าไปนั่ที่โ๊ะอาหารที่ัเรียมไว้
โ๊ะอาหารเ็มไป้วยอาหารเลิศรสที่ปรุอย่าประี มีทั้เนื้อสัว์ ผั ผลไม้ และอหวานมามาย
ฮอเฮาหยิบะเียบึ้นมาและเริ่มรับประทานอาหาร
รัทายาทหันไปมอารระทำอนา เพราะในเวลานี้นา้มหน้าินอาหาร เายั้อนาอยู่แบบนั้น
“ท่านะ้อ้าทำไมัน ท่านไม่หิวหรือ” นาพูพลาีบอาหารให้รัทายาท
เายิ้มเล็น้อยแล้วเริ่มรับประทานอาารทันที
ารระทำอนทั้สออยู่ในสายาอฮอเฮา ใบหน้าอผู้เป็นมาราเ็มไป้วยวามสุ
เมื่อรับประทานอาหารเสร็แล้ว รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลิน็ลุึ้นยืนและารวะฮอเฮาอีรั้
"เส็แม่ หม่อมันอัวลับ่อน" รัทายาทล่าว
"เส็แม่ฮอเฮา หม่อมัน็อัวลับเ่นัน" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
ฮอเฮายิ้มและพยัหน้า "ไปเถิ"
รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินเินออาำหนัไปพร้อมัน บรรยาาศที่อบอุ่นและเป็นันเอยัอบอวลอยู่ในอาาศ
หลัารับประทานอาหารเสร็แล้ว รัทายาท็้อรีบเส็ไปทำาน ้าวเสวี่ยหลินึเินลับำหนัอนเอ
้าวเสวี่ยหลินยิ้มและเินาไป นารู้ว่ารัทายาทำลัเผิับวามท้าทายมามาย และารสนับสนุนอนา นาเื่อว่ารัทายาทะสามารถเอานะอุปสรรใๆ ็ไ้
รัทายาทมอามหลันาไปนระทั่นาหายลับไปาสายา และเส็ไปทราน้วยวามมุ่มั่น
ะที่้าวเสวี่ยหลินำลัเินลับำหนัอนเอ นาไ้พบับอ์ายรอู้ห่าวหราน นาพยายามที่ะเินเลี่ย แ่็ไม่ทันเสียแล้ว
"พระายาอ์รัทายาทนั้นเอ" อ์ายรอล่าวทัทาย้วยน้ำเสียยียวน
้าวเสวี่ยหลินหยุเินและหันไปมออ์ายรอ้วยวามไม่พอใ "อ์ายรอ หม่อนันถวายบัมเพะ"
อ์ายรอยิ้มและเินเ้ามาใล้ "เราไม่ไ้เอันนานเลยนะพระายา"
"เพะ หม่อนันอัว่อนนะเพะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าวและพยายามะเินาไป
แ่อ์ายรอพยายามะว้าแนนาไว้ "รอ่อนสิพระายา"
"อ์ายมีอันใหรือเพะ" ้าวเสวี่ยหลินเอ่ย้วยน้ำเสียเย็นา
"เราแ่อยาุย้วยเยๆ เหุใเ้า้อเย็นาเ่นนี้" อ์ายรอล่าวและเินเ้าไปใล้นาทันที
้าวเสวี่ยหลินมอารระทำอนรหน้าราวับว่ามีบาอย่าแฝอยู่ เพราะอ์ายรอเป็นที่มอไม่ออเลยว่าเา้อารอะไร
“อ์ายมีเรื่อใ้อพูุยับหม่อนันหรือเพะ”นาถามึ้นสีหน้าเย็นาว่าเิม
อ์ายรอ้อไปที่ใบหน้าอ้าวเสวี่ยหลินอย่าไม่วาา...
วาอันเียบแหลมอเธอับ้อทุารเลื่อนไหวออ์รัทายาทอย่าใล้ิ เธอสัเเห็นรอยยิ้มที่่อนวามเศร้าโศและแววาที่เ็มไป้วยวามปรารถนาอันแรล้า เธอไ้ยินำพูที่เปี่ยม้วยปัาและวามเมาที่แฝไว้ในน้ำเสียที่สบเยือเย็น
ะที่วันเวลาผ่านไป ้าวเสวี่ยหลิน็เริ่มรู้สึเห็นใอ์รัทายาทมาึ้น เธอระหนัว่าภายใ้เปลือนอที่เย็นาและส่าามนั้น มีหัวใที่เปราะบาและโหยหาวามรั เธอพบว่าัวเออยาปป้อเาาอันรายที่มอไม่เห็นและมอบวามสุให้ับเาแม้เพียเล็น้อย
และในยาม่ำืนที่เียบสบ เมื่อพระราวัมิ่สู่วามมื ้าวเสวี่ยหลินะแอบเ้าไปในห้อออ์รัทายาท เธอะวาเรื่อนรีที่เธอ่อนไว้และบรรเลเพลที่เธอแ่ึ้นเอ เพลที่เ็มไป้วยวามโหยหา วามหวั และวามรัที่เธอไม่สามารถเอ่ยออไ้
เมื่อลับืนสู่ำหนัอันเียบสบ ้าวเสวี่ยหลินรู้สึเหนื่อยล้าทั้ร่าายและิใ นาถอเรื่อแบบันทีออแล้วแ่ัวลในอ่าน้ำอุ่นเพื่อผ่อนลายล้ามเนื้อที่ึเรีย
ะที่นานอนแ่อยู่ในน้ำ นา็เรียบเรียเหุาร์่าๆ ที่ไ้พบเอในวันนี้ในใ แ่ลับไม่พบสิ่ใผิปิ ทุอย่าูเหมือนะำเนินไปามปิ อ์รัทายาททรมีพระวรายแ็แรและทรมีพระสิปัาเียบแหลม พระอ์ทรปิบัิพระราภาริ้วยวามรับผิอบและทรเป็นที่เารพรัอเหล่า้าราบริพาร
วามิ่าๆ วนเวียนอยู่ในหัวอ้าวเสวี่ยหลิน นาพยายามหาำอธิบายสำหรับวามรู้สึระวนระวายใที่เิึ้น แ่็ไร้ผล ืนนี้เป็นืนที่นานอนหลับสนิทที่สุเท่าที่เยเป็นมา
ในรุ่อรุอันสใส ้าวเสวี่ยหลินปราัวในุผ้าไหมสีน้ำเินเ้มที่ัเย็บอย่าประี เส้นผมยาวสลวยอนาถูัแ่อย่าาม ประับ้วยเรื่อประับเินและหยที่ละเอียอ่อน
นา้าวออาำหนั้วยท่วท่าส่าาม ใบหน้าที่แ่แ้มอย่าอ่อน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไป้วยวามมั่นใและวามาหวั นามุ่หน้าไปยัำหนัออ์รัทายาทเพื่อร่วมรับประทานอาหาร้วยัน
ะที่นาเินผ่านสวนอันร่มรื่น นาไ้ยินเสียนร้อเื้อยแ้วและลิ่นหอมออไม้ที่พัพามาามสายลม วามามอธรรมาิทำให้ิใอนาสบและเบิบาน
เมื่อนามาถึำหนัออ์รัทายาท นา็พบว่าพระอ์ทรรออยนาอยู่แล้ว อ์รัทายาททรลอพระอ์้วยุผ้าไหมสีทอที่ปัลวลายมัรอย่าวิิรบรร พระพัร์อพระอ์เปล่ประาย้วยวามยินีเมื่อทรเห็นนา
ภายในำหนัอันโอ่อ่าออ์รัทายาท ้าวเสวี่ยหลินและอ์รัทายาทนั่พูุยันอย่าออรส หลัานั้นไม่นาน บ่าวรับใ้็ทยอยนำอาหารอันเลิศรสเ้ามาวาบนโ๊ะ
วาอ้าวเสวี่ยหลินเป็นประายเมื่อนามอไปที่อาหารที่อยู่รหน้า นาเป็นน่าินและื่นอบอาหารเป็นอย่ามา อ์รัทายาทสัเเห็นวามสนใอนา ึทรไล่บ่าวรับใ้ทุนออไปและรัสว่าพระอ์้อารรับประทานอาหารับพระายาเพียลำพั
เมื่อบ่าวรับใ้ทั้หมออไปแล้ว อ์รัทายาท็ทรหยิบะเียบึ้นมาและรัสเื้อเิ้าวเสวี่ยหลินให้รับประทานอาหาร้วยัน
วาเปล่ประายอ้าวเสวี่ยหลินเปลี่ยนไปทันที นาสั่ไม่ให้อ์รัทายาทินอาหารทั้หมนี้
"เหุใถึล้าทำารอุอานานี้" นาล่าวึ้น้วยน้ำเสียเย็นา
รัทายาท้อมอไปที่พระายาอพระอ์้วยวามสสัย
"่อไป้าะเป็นนทำอาหารให้ท่านินทุมื้อ"
“เ้าทำอาหารเป็นอย่านั้นหรือ”รัทายาทู้ิหล้วยน้ำเสียอ่อนโยน เพราะเาสัเุเห็นท่าทีอนาที่เป็นัวลไม่น้อย
รัทายาทึรู้ทันทีมาอาหารทั้หมนี้มีพิษ และเาไปถามเหุใๆานาเลย
“ท่านไม่ิะถามอะไร้าเลยรึไเพะ”นาถามึ้นทันที
้าวเสวี่ยหลินึลุึ้นับมืออรัทายาท แล้วพาเาไปที่ำหนัฮอเฮา นาพูว่า "วันนี้เราะไปิน้าวที่ำหนัฮอเฮาัน" รัทายาทมอไปยัมืออเาที่ถูนาับอยู่
“เ้าพูาแปลประหลาึ้นทุวัน”รัทายาทพูำหนินา
“้า็พูแบบนี้ับนที่สนิท้วยเท่านั้น” นาอบลับ้วยสีหน้าเรียบนิ่แ่แฝไป้วยวามหมายมามาย
ทั้สอพระอ์เินับมือันราวับว่าในเวลานี้มีเพียแ่สอนเท่านั้น เฟยีและินอี๋ับบ่าวรับใ้อีมามายที่่อยเินามอยู่ห่าๆ ลับรับรู้ไ้ถึวามอบอุ่นที่ปลุบอยู่บริเวนั้น
ในำหนัอันโอ่อ่าหรูหรา เสียฝีเท้าที่หนัแน่น็ัึ้นที่้านนอ รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินที่เินับมือันมา
รัทายาทุเ่าลารวะฮอเฮา้วยวามเารพ "หม่อมันู้ิหล อารวะเส็แม่"
้าวเสวี่ยหลิน็ามมาุเ่าลเ่นัน "หม่อมัน้าวเสวี่ยหลิน อารวะเส็แม่ฮอเฮาเพะ"
ฮอเฮายิ้มอย่าเมา "ลุึ้นเถิ"
“มีอะไรันหรือถึไ้มาพร้อมัน” ฮอเฮารัสถามึ้น
“หม่อนันับอ์รัทายาทะมาร่วมรับประทานอาหารับเส็แม่เพะ”้าวเสวี่ยหลินล่าวึ้น
รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินลุึ้นยืนและเ้าไปนั่ที่โ๊ะอาหารที่ัเรียมไว้
โ๊ะอาหารเ็มไป้วยอาหารเลิศรสที่ปรุอย่าประี มีทั้เนื้อสัว์ ผั ผลไม้ และอหวานมามาย
ฮอเฮาหยิบะเียบึ้นมาและเริ่มรับประทานอาหาร
รัทายาทหันไปมอารระทำอนา เพราะในเวลานี้นา้มหน้าินอาหาร เายั้อนาอยู่แบบนั้น
“ท่านะ้อ้าทำไมัน ท่านไม่หิวหรือ” นาพูพลาีบอาหารให้รัทายาท
เายิ้มเล็น้อยแล้วเริ่มรับประทานอาารทันที
ารระทำอนทั้สออยู่ในสายาอฮอเฮา ใบหน้าอผู้เป็นมาราเ็มไป้วยวามสุ
เมื่อรับประทานอาหารเสร็แล้ว รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลิน็ลุึ้นยืนและารวะฮอเฮาอีรั้
"เส็แม่ หม่อมันอัวลับ่อน" รัทายาทล่าว
"เส็แม่ฮอเฮา หม่อมัน็อัวลับเ่นัน" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
ฮอเฮายิ้มและพยัหน้า "ไปเถิ"
รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินเินออาำหนัไปพร้อมัน บรรยาาศที่อบอุ่นและเป็นันเอยัอบอวลอยู่ในอาาศ
หลัารับประทานอาหารเสร็แล้ว รัทายาท็้อรีบเส็ไปทำาน ้าวเสวี่ยหลินึเินลับำหนัอนเอ
้าวเสวี่ยหลินยิ้มและเินาไป นารู้ว่ารัทายาทำลัเผิับวามท้าทายมามาย และารสนับสนุนอนา นาเื่อว่ารัทายาทะสามารถเอานะอุปสรรใๆ ็ไ้
รัทายาทมอามหลันาไปนระทั่นาหายลับไปาสายา และเส็ไปทราน้วยวามมุ่มั่น
ะที่้าวเสวี่ยหลินำลัเินลับำหนัอนเอ นาไ้พบับอ์ายรอู้ห่าวหราน นาพยายามที่ะเินเลี่ย แ่็ไม่ทันเสียแล้ว
"พระายาอ์รัทายาทนั้นเอ" อ์ายรอล่าวทัทาย้วยน้ำเสียยียวน
้าวเสวี่ยหลินหยุเินและหันไปมออ์ายรอ้วยวามไม่พอใ "อ์ายรอ หม่อนันถวายบัมเพะ"
อ์ายรอยิ้มและเินเ้ามาใล้ "เราไม่ไ้เอันนานเลยนะพระายา"
"เพะ หม่อนันอัว่อนนะเพะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าวและพยายามะเินาไป
แ่อ์ายรอพยายามะว้าแนนาไว้ "รอ่อนสิพระายา"
"อ์ายมีอันใหรือเพะ" ้าวเสวี่ยหลินเอ่ย้วยน้ำเสียเย็นา
"เราแ่อยาุย้วยเยๆ เหุใเ้า้อเย็นาเ่นนี้" อ์ายรอล่าวและเินเ้าไปใล้นาทันที
้าวเสวี่ยหลินมอารระทำอนรหน้าราวับว่ามีบาอย่าแฝอยู่ เพราะอ์ายรอเป็นที่มอไม่ออเลยว่าเา้อารอะไร
“อ์ายมีเรื่อใ้อพูุยับหม่อนันหรือเพะ”นาถามึ้นสีหน้าเย็นาว่าเิม
อ์ายรอ้อไปที่ใบหน้าอ้าวเสวี่ยหลินอย่าไม่วาา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น