ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พิธีอภิเษกสมรส
ในวันที่ฟ้าใสแ่มแ้ ประับประา้วยวอาทิย์อันเิ้า านอภิเษสมรสอันยิ่ให่ออ์รัทายาทู้ิหลและ้าวเสวี่ยหลินไ้ถูัึ้นอย่าสมพระเียริ พระราวัหลวอันโอ่อ่าหรูหรา
บรรยาาศภายในานเ็มไป้วยวามสุและวามปีิยินี ้าราบริพารและแผู้มีเียริาทั่วทุสารทิศ่ามาร่วมเป็นสัีพยานในโอาสอันเป็นมลนี้
อ์รัทายาทู้ิหลทรลอพระอ์้วยุสีแสอันวิิรบรร ประับ้วยลวลายมัรทออร่าม ใบหน้าอพระอ์หล่อเหลามาย ิ้วเรียวเล็ั่ใบมี วามริบสีำสนิทพระอ์ูราวับภาพวาอันาม
ส่วน้าวเสวี่ยหลินทรลอพระอ์้วยุสีแสที่ัเย็บอย่าประี้วยผ้าไหมั้นี ปัลวลายมัรและหส์ทอำอย่าวิิรบรร ายระโปรยาวลาพื้น ประับ้วยลูปัและระิ่สีทอที่ส่เสียรุ๊ริ๊เบาๆ เมื่อนาเลื่อนไหว
ทรผมอนารวบสูอย่าส่าามประับ้วยปิ่นปัผมหยและไ่มุสีาว มวยผมประับ้วยอไม้สีแสและริบบิ้นสีทอ
ทั้สอพระอ์ทรับพระหัถ์ันอย่าแน่นหนา แววพระเนรเปี่ยมไป้วยวามรัและวามสุ ะที่ทร้าวเ้าสู่หอพระราพิธีอันโอ่อ่า
พิธีอภิเษสมรสำเนินไปอย่าเร่รึมและศัิ์สิทธิ์ อ์รัทายาททรปิานว่าะทรปป้อและูแล้าวเสวี่ยหลินลอไป ส่วน้าวเสวี่ยหลินทรปิานว่าะทรเีย้าอ์รัทายาทและทรเป็นพระายาที่ื่อสัย์
หลัาพิธีอภิเษสมรส ทั้สอพระอ์ทรเส็ออมารับพรา้าราบริพารและแผู้มีเียริ บรรยาาศเ็มไป้วยวามื่นมื่นและยินี
านอภิเษสมรสอันยิ่ให่ออ์รัทายาทู้ิหลและ้าวเสวี่ยหลินไ้ลายเป็นำนานที่เล่าานันสืบไป เป็นสัลัษ์อวามรั วามสามัี และวามเริรุ่เรืออราวศ์
ท่ามลาานอภิเษสมรสอันยิ่ให่ ้าวเสวี่ยหลินมิอาละสายพระเนราอ์รัทายาทู้ิหลไ้ พระนาสัเเห็นว่าพิษร้ายในพระวรายอพระสวามีนั้นยัหลเหลืออยู่เป็นำนวนมา
แววพระเนรอ้าวเสวี่ยหลินายแววแห่วามัวลและห่วใย นารุ่นิในใว่าานอภิเษสมรสรั้นี้ะเป็นั่ารทสอบรั้ให่ที่รัทายาทะ้อฟันฝ่าไปให้ไ้
้าวเสวี่ยหลินไ้ภาวนาในใให้รัทายาทอทนและทรผ่านพ้นพิธีอันยาวนานนี้ไปไ้้วยี นาปรารถนาที่ะเีย้าพระอ์ในยามยาลำบา และะทรเป็นพระายาที่ื่อสัย์และอยูแลพระอ์นว่าะลับไปยัยุปัุบันอนาไ้
เมื่อสิ้นสุานพิธีอันยาวนาน ถึเวลาที่อ์รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินะเส็เ้าหอ แ่เนื่อาทรฝืนพระวรายมานาน อ์รัทายาทึทรล้มลทันที
้าวเสวี่ยหลินใมา รีบเรียให้เฟยีเ้ามา่วยพยุรัทายาทไปบรรทมบนพระแท่นบรรทม นานำยาที่ปรุึ้นใหม่ให้รัทายาทเสวย เพียไม่นานพระอ์็ทรอาเียนออมาเป็นสีำมามาย
้าวเสวี่ยหลินยัเฝ้าูแลรัทายาทไม่ห่าไปไหน นา่อยเ็หน้าและมือให้พระอ์อย่าอ่อนโยน วาอนาเ็มไป้วยวามรัและวามห่วใย
้าวเสวี่ยหลินทรเฝ้าูแลอ์รัทายาทอย่าใล้ินระทั่พระอ์ทรฟื้นึ้นมา
สิ่แรที่พระอ์ทรเห็นเมื่อลืมพระเนรือวาสีฟ้ารามอพระายาที่เปล่ประาย้วยวามรัและวามห่วใย
หัวใออ์รัทายาทเ้นแรไม่เป็นัหวะ พระอ์ทรรู้สึาบึ้ใในวามรัและวามทุ่มเทอพระายา
"ท่านฟื้นแล้ว" ้าวเสวี่ยหลินรัส้วยน้ำเสียโล่ใ "้า้อไปอาบน้ำแ่ัว่อน"
อ์รัทายาททรพยัพระเศียรอย่าอ่อนโยน พระอ์ทรเฝ้ารออยารลับมาอพระายา้วยใใ่อ พระอ์ทรรู้ว่าพระอ์โีเพียใที่มีพระายาที่รัและห่วใยพระอ์เ่นนี้
ในเวลานี้ อ์รัทายาททรรู้สึถึวามแปลประหลาบาอย่าในัว้าวเสวี่ยหลิน พระอ์ทรรู้สึปลอภัยและสบสุทุรั้ที่มีพระายาอยู่เีย้า แ่ในะเียวัน พระอ์็ทรรู้สึถึวามลึลับบาอย่าที่่อนอยู่ในัวพระนา
อ์รัทายาททรใร่รวถึเรื่อนี้ พระอ์ทรสัเเห็นว่า้าวเสวี่ยหลินทรมีวามรู้และวามสามารถที่เหนือว่าสรีทั่วไป พระนาทรลาหลัแหลม มีไหวพริบ และทรมีวามล้าหาที่น่าทึ่
ยิ่อ์รัทายาททรใ้เวลาร่วมับ้าวเสวี่ยหลินมาเท่าใ พระอ์็ยิ่ทรรู้สึถึวามลึลับที่่อนอยู่ในัวพระนามาึ้นเท่านั้น พระอ์ทรปรารถนาที่ะไปริศนาอพระายาและทร้นพบวามริที่่อนอยู่เบื้อหลัวาสีฟ้ารามอันามอพระนา
‘้าวเสวี่ยหลินทรใร่รวถึสถานาร์ปัุบัน พระนาทรระหนัีว่าศัรูที่แท้ริยั่อนัวอยู่ในเามื แผนารวายาพิษอ์รัทายาทและฮอเฮานั้นเป็นเพียุเริ่ม้นอแผนารอันั่วร้ายที่ยิ่ให่ว่า’
“เ้าะไปไหนัน”รัทายาทถามึ้นทันทีที่เห็นนาที่ำลัเร่รีบ
“้าะไปทำหน้าที่อ้า อนนี้ท่านพัผ่อนให้หายี่อนเ้าใหรือไม่”้าวเสวี่ยหลินออำสั่
“เฟยี เ้าูแลรัทายาท่อนเี๋ยว้าวะลับมา” นาหันไปสั่เฟยีทันที
“อรับ พระายา”เฟยีโ้ายลรับำสั่
รัทายาทเลิิ้วึ้นเล็น้อยมอารระทำอนาโยไม่ล่าวอะไร่อ
้าวเสวี่ยหลินัสินใที่ะเริ่ม้นารสืบสวนโยเส็ไปารวะ่อราวศ์ั้นสู นาทรเส็ไปเยี่ยมฮ่อเ้เป็นพระอ์แร และทรสนทนาับพระอ์เป็นเวลานาน
ระหว่าารสนทนา ้าวเสวี่ยหลินทรสัเเห็นวามัวลในพระเนรอฮ่อเ้ พระอ์ทรระหนัีว่าพระอ์ทรัวลเี่ยวับสุภาพออ์รัทายาทและวามมั่นอราวศ์
้าวเสวี่ยหลินทรให้ำมั่นับฮ่อเ้ว่านาะทำทุวิถีทาเพื่อปป้ออ์รัทายาทและปรนนิบัิูแลอ์รัทายาทเป็นอย่าี พระนาทรอให้ฮ่อเ้ทรไว้วาพระทัยในพระนา
ในำหนัอันโอ่อ่าหรูหรา หวุ้ยเฟยประทับนั่บนแท่นสู ื่มาอย่าส่าาม ใบหน้าอนาแ่แ้ม้วยรอยยิ้มทีู่อ่อนโยน แ่แฝไว้้วยวามร้ายาที่่อนเร้น
้าวเสวี่ยหลิน พระายาออ์รัทายาท ้าวเ้ามาในำหนั้วยท่วท่าที่ส่าาม นาสวมุระโปรไหมสีมพูอ่อนที่ปัลวลายอเหมยอย่าประี ผมยาวสลวยอนารวบึ้นเป็นมวยสู ประับ้วยเรื่อประับหยสีเียวมร
หวุ้ยเฟยวาถ้วยาลและหันไปมอ้าวเสวี่ยหลิน รอยยิ้มบนใบหน้าอนายิ่ว้าึ้นเมื่อเห็นพระายาออ์รัทายาท
"พระายาออ์รัทายาท มาเยี่ยม้าหรือ" หวุ้ยเฟยรัส้วยน้ำเสียหวาน
"หม่อมันมาารวะหวุ้ยเฟยเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าวพร้อมุเ่าล
หวุ้ยเฟยโบมือให้้าวเสวี่ยหลินลุึ้น "ลุึ้นเถอะ พระายาออ์รัทายาท ไม่้อเรใ้าเ่นนี้"
้าวเสวี่ยหลินลุึ้นยืนและยิ้มให้หวุ้ยเฟย "อบุหวุ้ยเฟยเ้า่ะ"
หวุ้ยเฟยเิ้าวเสวี่ยหลินให้นั่ลบนเ้าอี้้าๆ นา "้าไ้ยินมาว่าพระายาออ์รัทายาทเป็นนที่มีวามสามารถมามาย" หวุ้ยเฟยรัส
"หม่อมันไม่ล้ารับำมเ่นนั้นเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าวอย่าถ่อมัว
"ไม่้อถ่อมัวเ่นนั้นหรอ พระายาออ์รัทายาท" หวุ้ยเฟยรัส "้าไ้ยินมาว่าพระายาออ์รัทายาทมีวามสามารถในารวาภาพและนรี"
"หม่อมันพอมีวามรู้บ้าเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
"้าอยาเห็นฝีมืออพระายาออ์รัทายาทสัรั้" หวุ้ยเฟยรัส
้าวเสวี่ยหลินลัเลอยู่รู่หนึ่่อนที่ะพยัหน้า "ไ้เ้า่ะ"
นาเินไปที่โ๊ะัวหนึ่ในำหนัและหยิบพู่ันึ้นมา านั้นนา็เริ่มวาภาพบนระาษ
หวุ้ยเฟยมอ้าวเสวี่ยหลินวาภาพ้วยวามสนใ นาประทับใในฝีมืออพระายาออ์รัทายาทเป็นอย่ามา
เมื่อ้าวเสวี่ยหลินวาภาพเสร็ นา็ยื่นให้หวุ้ยเฟย
หวุ้ยเฟยรับภาพมาู นายิ้มอย่าพึพอใ "ฝีมือีมา พระายาออ์รัทายาท"
"อบุหวุ้ยเฟยเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
หวุ้ยเฟยเ็บภาพไว้และหันไปมอ้าวเสวี่ยหลิน "พระายาออ์รัทายาท เป็นนที่มีวามสามารถมามายริๆ"
"หม่อมันไม่ล้ารับำมเ่นนั้นเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
"ไม่้อถ่อมัวเ่นนั้นหรอ พระายาออ์รัทายาท" หวุ้ยเฟยรัส "้าเื่อว่าพระายาออ์รัทายาทะสามารถเป็นพระายาที่ีออ์รัทายาทไ้"
้าวเสวี่ยหลินยิ้มให้หวุ้ยเฟย "อบุหวุ้ยเฟยเ้า่ะ"
หวุ้ยเฟยลุึ้นยืนและเินไปที่้าวเสวี่ยหลิน นาเอื้อมมือไปับมืออ้าวเสวี่ยหลิน "้าหวัว่าพระายาออ์รัทายาทะสามารถอยู่ร่วมับอ์รัทายาทอย่ามีวามสุ"
"หม่อมัน็หวัเ่นนั้นเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
หวุ้ยเฟยโอบอ้าวเสวี่ยหลิน "้าะรออยวันที่พระายาออ์รัทายาทไ้เป็นฮอเฮา"
้าวเสวี่ยหลินยิ้มให้หวุ้ยเฟย "หม่อมัน็ะรออยเ่นันเ้า่ะ"
หลัาที่้าวเสวี่ยหลินลับาำหนัอหวุ้ยเฟย นารลับำหนัอนาทันที ใบหน้าอนาเ็มไป้วยรอยยิ้มราวับว่านาำลัิแผนารบาอย่า...
บรรยาาศภายในานเ็มไป้วยวามสุและวามปีิยินี ้าราบริพารและแผู้มีเียริาทั่วทุสารทิศ่ามาร่วมเป็นสัีพยานในโอาสอันเป็นมลนี้
อ์รัทายาทู้ิหลทรลอพระอ์้วยุสีแสอันวิิรบรร ประับ้วยลวลายมัรทออร่าม ใบหน้าอพระอ์หล่อเหลามาย ิ้วเรียวเล็ั่ใบมี วามริบสีำสนิทพระอ์ูราวับภาพวาอันาม
ส่วน้าวเสวี่ยหลินทรลอพระอ์้วยุสีแสที่ัเย็บอย่าประี้วยผ้าไหมั้นี ปัลวลายมัรและหส์ทอำอย่าวิิรบรร ายระโปรยาวลาพื้น ประับ้วยลูปัและระิ่สีทอที่ส่เสียรุ๊ริ๊เบาๆ เมื่อนาเลื่อนไหว
ทรผมอนารวบสูอย่าส่าามประับ้วยปิ่นปัผมหยและไ่มุสีาว มวยผมประับ้วยอไม้สีแสและริบบิ้นสีทอ
ทั้สอพระอ์ทรับพระหัถ์ันอย่าแน่นหนา แววพระเนรเปี่ยมไป้วยวามรัและวามสุ ะที่ทร้าวเ้าสู่หอพระราพิธีอันโอ่อ่า
พิธีอภิเษสมรสำเนินไปอย่าเร่รึมและศัิ์สิทธิ์ อ์รัทายาททรปิานว่าะทรปป้อและูแล้าวเสวี่ยหลินลอไป ส่วน้าวเสวี่ยหลินทรปิานว่าะทรเีย้าอ์รัทายาทและทรเป็นพระายาที่ื่อสัย์
หลัาพิธีอภิเษสมรส ทั้สอพระอ์ทรเส็ออมารับพรา้าราบริพารและแผู้มีเียริ บรรยาาศเ็มไป้วยวามื่นมื่นและยินี
านอภิเษสมรสอันยิ่ให่ออ์รัทายาทู้ิหลและ้าวเสวี่ยหลินไ้ลายเป็นำนานที่เล่าานันสืบไป เป็นสัลัษ์อวามรั วามสามัี และวามเริรุ่เรืออราวศ์
ท่ามลาานอภิเษสมรสอันยิ่ให่ ้าวเสวี่ยหลินมิอาละสายพระเนราอ์รัทายาทู้ิหลไ้ พระนาสัเเห็นว่าพิษร้ายในพระวรายอพระสวามีนั้นยัหลเหลืออยู่เป็นำนวนมา
แววพระเนรอ้าวเสวี่ยหลินายแววแห่วามัวลและห่วใย นารุ่นิในใว่าานอภิเษสมรสรั้นี้ะเป็นั่ารทสอบรั้ให่ที่รัทายาทะ้อฟันฝ่าไปให้ไ้
้าวเสวี่ยหลินไ้ภาวนาในใให้รัทายาทอทนและทรผ่านพ้นพิธีอันยาวนานนี้ไปไ้้วยี นาปรารถนาที่ะเีย้าพระอ์ในยามยาลำบา และะทรเป็นพระายาที่ื่อสัย์และอยูแลพระอ์นว่าะลับไปยัยุปัุบันอนาไ้
เมื่อสิ้นสุานพิธีอันยาวนาน ถึเวลาที่อ์รัทายาทและ้าวเสวี่ยหลินะเส็เ้าหอ แ่เนื่อาทรฝืนพระวรายมานาน อ์รัทายาทึทรล้มลทันที
้าวเสวี่ยหลินใมา รีบเรียให้เฟยีเ้ามา่วยพยุรัทายาทไปบรรทมบนพระแท่นบรรทม นานำยาที่ปรุึ้นใหม่ให้รัทายาทเสวย เพียไม่นานพระอ์็ทรอาเียนออมาเป็นสีำมามาย
้าวเสวี่ยหลินยัเฝ้าูแลรัทายาทไม่ห่าไปไหน นา่อยเ็หน้าและมือให้พระอ์อย่าอ่อนโยน วาอนาเ็มไป้วยวามรัและวามห่วใย
้าวเสวี่ยหลินทรเฝ้าูแลอ์รัทายาทอย่าใล้ินระทั่พระอ์ทรฟื้นึ้นมา
สิ่แรที่พระอ์ทรเห็นเมื่อลืมพระเนรือวาสีฟ้ารามอพระายาที่เปล่ประาย้วยวามรัและวามห่วใย
หัวใออ์รัทายาทเ้นแรไม่เป็นัหวะ พระอ์ทรรู้สึาบึ้ใในวามรัและวามทุ่มเทอพระายา
"ท่านฟื้นแล้ว" ้าวเสวี่ยหลินรัส้วยน้ำเสียโล่ใ "้า้อไปอาบน้ำแ่ัว่อน"
อ์รัทายาททรพยัพระเศียรอย่าอ่อนโยน พระอ์ทรเฝ้ารออยารลับมาอพระายา้วยใใ่อ พระอ์ทรรู้ว่าพระอ์โีเพียใที่มีพระายาที่รัและห่วใยพระอ์เ่นนี้
ในเวลานี้ อ์รัทายาททรรู้สึถึวามแปลประหลาบาอย่าในัว้าวเสวี่ยหลิน พระอ์ทรรู้สึปลอภัยและสบสุทุรั้ที่มีพระายาอยู่เีย้า แ่ในะเียวัน พระอ์็ทรรู้สึถึวามลึลับบาอย่าที่่อนอยู่ในัวพระนา
อ์รัทายาททรใร่รวถึเรื่อนี้ พระอ์ทรสัเเห็นว่า้าวเสวี่ยหลินทรมีวามรู้และวามสามารถที่เหนือว่าสรีทั่วไป พระนาทรลาหลัแหลม มีไหวพริบ และทรมีวามล้าหาที่น่าทึ่
ยิ่อ์รัทายาททรใ้เวลาร่วมับ้าวเสวี่ยหลินมาเท่าใ พระอ์็ยิ่ทรรู้สึถึวามลึลับที่่อนอยู่ในัวพระนามาึ้นเท่านั้น พระอ์ทรปรารถนาที่ะไปริศนาอพระายาและทร้นพบวามริที่่อนอยู่เบื้อหลัวาสีฟ้ารามอันามอพระนา
‘้าวเสวี่ยหลินทรใร่รวถึสถานาร์ปัุบัน พระนาทรระหนัีว่าศัรูที่แท้ริยั่อนัวอยู่ในเามื แผนารวายาพิษอ์รัทายาทและฮอเฮานั้นเป็นเพียุเริ่ม้นอแผนารอันั่วร้ายที่ยิ่ให่ว่า’
“เ้าะไปไหนัน”รัทายาทถามึ้นทันทีที่เห็นนาที่ำลัเร่รีบ
“้าะไปทำหน้าที่อ้า อนนี้ท่านพัผ่อนให้หายี่อนเ้าใหรือไม่”้าวเสวี่ยหลินออำสั่
“เฟยี เ้าูแลรัทายาท่อนเี๋ยว้าวะลับมา” นาหันไปสั่เฟยีทันที
“อรับ พระายา”เฟยีโ้ายลรับำสั่
รัทายาทเลิิ้วึ้นเล็น้อยมอารระทำอนาโยไม่ล่าวอะไร่อ
้าวเสวี่ยหลินัสินใที่ะเริ่ม้นารสืบสวนโยเส็ไปารวะ่อราวศ์ั้นสู นาทรเส็ไปเยี่ยมฮ่อเ้เป็นพระอ์แร และทรสนทนาับพระอ์เป็นเวลานาน
ระหว่าารสนทนา ้าวเสวี่ยหลินทรสัเเห็นวามัวลในพระเนรอฮ่อเ้ พระอ์ทรระหนัีว่าพระอ์ทรัวลเี่ยวับสุภาพออ์รัทายาทและวามมั่นอราวศ์
้าวเสวี่ยหลินทรให้ำมั่นับฮ่อเ้ว่านาะทำทุวิถีทาเพื่อปป้ออ์รัทายาทและปรนนิบัิูแลอ์รัทายาทเป็นอย่าี พระนาทรอให้ฮ่อเ้ทรไว้วาพระทัยในพระนา
ในำหนัอันโอ่อ่าหรูหรา หวุ้ยเฟยประทับนั่บนแท่นสู ื่มาอย่าส่าาม ใบหน้าอนาแ่แ้ม้วยรอยยิ้มทีู่อ่อนโยน แ่แฝไว้้วยวามร้ายาที่่อนเร้น
้าวเสวี่ยหลิน พระายาออ์รัทายาท ้าวเ้ามาในำหนั้วยท่วท่าที่ส่าาม นาสวมุระโปรไหมสีมพูอ่อนที่ปัลวลายอเหมยอย่าประี ผมยาวสลวยอนารวบึ้นเป็นมวยสู ประับ้วยเรื่อประับหยสีเียวมร
หวุ้ยเฟยวาถ้วยาลและหันไปมอ้าวเสวี่ยหลิน รอยยิ้มบนใบหน้าอนายิ่ว้าึ้นเมื่อเห็นพระายาออ์รัทายาท
"พระายาออ์รัทายาท มาเยี่ยม้าหรือ" หวุ้ยเฟยรัส้วยน้ำเสียหวาน
"หม่อมันมาารวะหวุ้ยเฟยเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าวพร้อมุเ่าล
หวุ้ยเฟยโบมือให้้าวเสวี่ยหลินลุึ้น "ลุึ้นเถอะ พระายาออ์รัทายาท ไม่้อเรใ้าเ่นนี้"
้าวเสวี่ยหลินลุึ้นยืนและยิ้มให้หวุ้ยเฟย "อบุหวุ้ยเฟยเ้า่ะ"
หวุ้ยเฟยเิ้าวเสวี่ยหลินให้นั่ลบนเ้าอี้้าๆ นา "้าไ้ยินมาว่าพระายาออ์รัทายาทเป็นนที่มีวามสามารถมามาย" หวุ้ยเฟยรัส
"หม่อมันไม่ล้ารับำมเ่นนั้นเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าวอย่าถ่อมัว
"ไม่้อถ่อมัวเ่นนั้นหรอ พระายาออ์รัทายาท" หวุ้ยเฟยรัส "้าไ้ยินมาว่าพระายาออ์รัทายาทมีวามสามารถในารวาภาพและนรี"
"หม่อมันพอมีวามรู้บ้าเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
"้าอยาเห็นฝีมืออพระายาออ์รัทายาทสัรั้" หวุ้ยเฟยรัส
้าวเสวี่ยหลินลัเลอยู่รู่หนึ่่อนที่ะพยัหน้า "ไ้เ้า่ะ"
นาเินไปที่โ๊ะัวหนึ่ในำหนัและหยิบพู่ันึ้นมา านั้นนา็เริ่มวาภาพบนระาษ
หวุ้ยเฟยมอ้าวเสวี่ยหลินวาภาพ้วยวามสนใ นาประทับใในฝีมืออพระายาออ์รัทายาทเป็นอย่ามา
เมื่อ้าวเสวี่ยหลินวาภาพเสร็ นา็ยื่นให้หวุ้ยเฟย
หวุ้ยเฟยรับภาพมาู นายิ้มอย่าพึพอใ "ฝีมือีมา พระายาออ์รัทายาท"
"อบุหวุ้ยเฟยเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
หวุ้ยเฟยเ็บภาพไว้และหันไปมอ้าวเสวี่ยหลิน "พระายาออ์รัทายาท เป็นนที่มีวามสามารถมามายริๆ"
"หม่อมันไม่ล้ารับำมเ่นนั้นเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
"ไม่้อถ่อมัวเ่นนั้นหรอ พระายาออ์รัทายาท" หวุ้ยเฟยรัส "้าเื่อว่าพระายาออ์รัทายาทะสามารถเป็นพระายาที่ีออ์รัทายาทไ้"
้าวเสวี่ยหลินยิ้มให้หวุ้ยเฟย "อบุหวุ้ยเฟยเ้า่ะ"
หวุ้ยเฟยลุึ้นยืนและเินไปที่้าวเสวี่ยหลิน นาเอื้อมมือไปับมืออ้าวเสวี่ยหลิน "้าหวัว่าพระายาออ์รัทายาทะสามารถอยู่ร่วมับอ์รัทายาทอย่ามีวามสุ"
"หม่อมัน็หวัเ่นนั้นเ้า่ะ" ้าวเสวี่ยหลินล่าว
หวุ้ยเฟยโอบอ้าวเสวี่ยหลิน "้าะรออยวันที่พระายาออ์รัทายาทไ้เป็นฮอเฮา"
้าวเสวี่ยหลินยิ้มให้หวุ้ยเฟย "หม่อมัน็ะรออยเ่นันเ้า่ะ"
หลัาที่้าวเสวี่ยหลินลับาำหนัอหวุ้ยเฟย นารลับำหนัอนาทันที ใบหน้าอนาเ็มไป้วยรอยยิ้มราวับว่านาำลัิแผนารบาอย่า...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น