ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ความสับสน
ในยามเ้าที่แสนสใส ้าวเสวี่ยหลิน่อยๆ ลืมาื่นึ้นมา นาพบว่านเออยู่ในอ้อมออันแสนอบอุ่นออ์รัทายาท นาเยหน้าึ้นมอใบหน้าหล่อเหลาอเาในยามหลับใหล หัวใอนาเ้นระรัวราวับลอรบ วามิมามายผุึ้นในหัวอนา แ่่อนที่นาะปล่อยให้ินนาารพาไปไลเินว่านี้ นารีบลุึ้นาที่นอนอย่าว่อไวและรีบไปอาบน้ำทันที
เมื่อ้าวเสวี่ยหลินลับมาที่ห้ออนเอ นา็พบว่าอ์รัทายาทไม่อยู่แล้ว ในใอนาิว่าเาะาไปแล้ว
ะที่นาำลัิอยู่นั้น อ์รัทายาท็โผล่มาา้านหลัและโอบอนาไว้ เาถามนา้วยน้ำเสียนุ่มนวลว่า "เหุใเ้าึไม่ยอมปลุ้า"
้าวเสวี่ยหลินใเ้นรัวราวับลอรบ นารีบออาอ้อมออเาอย่ารวเร็วและล่าวว่า "หม่อมัน้อรีบไปที่ำหนัฮอเฮาเพะ"
เมื่อเห็น้าวเสวี่ยหลินหน้าแ่ำ อ์รัทายาท็ึนาเ้ามาใล้และประทับูบลบนริมฝีปานุ่มอนาอย่าแผ่วเบา เาเอ่ยระิบ้าหูนา้วยน้ำเสียทุ้มนุ่มว่า "ไปเถิ"
้าวเสวี่ยหลินเินอายนทำอะไรไม่ถู นารีบเินออาำหนัไปทันที
้าวเสวี่ยหลินรู้สึสับสนับารระทำอรัทายาทเป็นอย่ามา นาไม่รู้ว่าเาิอะไรอยู่ันแน่ แ่ในยามนี้ เาเป็นเพียนเียวที่่วยเหลือนาไ้ นาึัสินใที่ะวาใและทำามที่เาบอ
ในระหว่าที่รัทายาทเส็เ้าประุมที่ท้อพระโร ้าวเสวี่ยหลินมัะเส็ไปหาเส็แม่ฮอเฮาเป็นประำ เพื่อทริบาและสนทนาเป็นเพื่อนลายเหาให้ับฮอเฮาลอ
สวนอันร่มรื่นภายในวัหลว ้าวเสวี่ยหลินนั่พัผ่อนอย่าสบายอารม์บนม้านั่หินอ่อนที่ั้อยู่ใ้ร่มเาอ้นหลิวแผ่ิ่้านสาาออว้าวา
นาิบาหอมรุ่นาถ้วยเลือบสีรามอย่า้าๆ ะที่สายาเพ่ไปที่ำราโบราที่วาอยู่บนโ๊ะ้าัว บรรยาาศอันสบเียบทำให้ิใอนาปลอโปร่ราวับสายน้ำที่ไหลรินอย่าอิสระ
ะที่นาอ่านำราไปเรื่อยๆ ระแสพลัในร่าายอนา็่อยๆ เพิ่มสูึ้นอย่าเห็นไ้ั วามสบและสมาธิที่นามีในะนี้่วยให้พลัเหล่านั้นไหลเวียนไ้อย่าราบรื่นและมีประสิทธิภาพมายิ่ึ้น
สายาออ์ายรอเหลือบไปเห็นร่าบาอพระายา้าวเสวี่ยหลินที่นั่อยู่บนม้านั่หินอ่อนใ้ร่มเาอ้นหลิวในสวนหลว วามส่าามและวามสบที่แผ่่านออมาาัวอนาึูให้พระอ์้อเส็เ้าไปทัทาย
"พระายา" พระอ์รัส้วยน้ำเสียนุ่มนวล "เหุใวันนี้พระายาูผ่อนลายเป็นพิเศษ"
้าวเสวี่ยหลินเยหน้าึ้นาำรา "ที่นี่สบและเียบสัีเหลือเินเพะ"
อ์ายรอทรหย่อนพระวรายลนั่ฝั่ร้ามพระายา "เวลาที่ไ้อยู่ับพระายา ้า็รู้สึสบายใ" อ์ายรอรัส "พระายาทำให้้ารู้สึสบและผ่อนลาย"
ทั้สอพระอ์ทรพูุยันอย่าสบายพระทัยราวับมิรสหายสนิทสนม บรรยาาศอันอบอุ่นและเป็นันเอแผ่่านไปทั่วบริเวสวนหลว
สายาอ้าวเสวี่ยหลินับ้อไปที่อ์ายรออย่าพินิพิเราะห์ นาพยายาม้นหาำอบว่าแท้ริแล้วพระอ์ทรเป็นนเ่นไรันแน่
ารระทำอ้าวเสวี่ยหลินอยู่ในสายาอรัทายาทผู้ึ่แอบ่อนัวอยู่หลั้นไม้ให่ไม่ไลานั้น วามรู้สึไม่พอใแผ่่านไปทั่วพระวรายอพระอ์เมื่อทรเห็นพระายาอพระอ์สนทนาับอ์ายรออย่าสนิทสนม
รัทายาททรำพระหัถ์แน่นนเล็บิเ้าไปในเนื้อพระหัถ์ พระอ์ทรปรารถนาที่ะเส็ออไปเผิหน้าับทั้สอพระอ์ แ่ทรเรว่าะยิ่ทำให้สถานาร์เลวร้ายลไปอี
พระอ์ทรทำไ้เพียเฝ้ามออยู่เยๆ ะที่วามหึหวและวามโรธเรี้ยวแผเผาพระทัย
เมื่อไ้เวลาอันสมวร ้าวเสวี่ยหลินึราบทูลลาอ์ายรอและเส็ลับำหนัอพระอ์เอ ้วยวามั้ใที่ะเ้ารัวหลวเพื่อเรียมอาหาร่ำให้ับรัทายาท้วยพระอ์เอ
พระนาทรใ้เวลาหลายั่วโมในารปรุอาหารอย่าพิถีพิถัน ั้แ่ารัสรรวัถุิบั้นเลิศไปนถึารปรุแ่รสาิอย่าละเมียละไม เมื่ออาหารทุอย่าพร้อมเสร็สรรพ พระนา็เส็ไปยัำหนัอรัทายาทเพื่อที่ะไ้เสวยพระระยาหารร่วมัน
ทว่าเวลาผ่านไปนานนับั่วโม รัทายาท็ยัไม่เส็มาปราพระอ์ ้าวเสวี่ยหลินทรรออยอย่าอทน แ่วามโรธและวามน้อยพระทัย็เริ่ม่อัวึ้นในพระทัย
พระนาทรนั่รออยู่ที่โ๊ะเสวยนระทั่เปลือาเริ่มหนัอึ้ วามเหนื่อยล้าาารปรุอาหารและวามผิหวัที่รัทายาทไม่เส็มาทำให้พระนาเผลอหลับไปในที่สุ
เมื่อ้าวเสวี่ยหลินทรรู้สึัวื่นึ้น พระนา็พบว่าพระอ์เอประทับอยู่บนพระแท่นบรรทมในำหนัอพระอ์เอ วามสับสนแผ่่านไปทั่วพระทัย พระนาทรำไ้ว่าพระอ์ทรเผลอหลับไปที่ำหนัอรัทายาท
พระนาทรเรียินอี๋เ้ามาเฝ้าและรัสถามว่าพระนาเส็ลับมาที่ำหนัไ้อย่าไร
"เมื่อืนนี้พระายาทรเผลอหลับไปที่ำหนัออ์รัทายาท พระอ์ึทรอุ้มพระายาลับมาส่ที่ำหนัแห่นี้ แล้ว็เส็ลับไปเพะ"ินอี๋ล่าวอบ
วามรู้สึที่หลาหลายถาโถมเ้ามาในใอ้าวเสวี่ยหลิน นาทรรู้สึทั้ประหลาใ และน้อยใในเวลาเียวัน
วามสับสนและวามสสัยแผ่่านไปทั่วพระทัยอ้าวเสวี่ยหลิน พระนาไม่เ้าใถึเนาที่แท้ริอรัทายาท ารระทำอพระอ์่าเ็มไป้วยวามัแย้และาเาไ้ยา
แ่เพื่อหลีเลี่ยวามัแย้และวามเ็บปวที่อาเิึ้น ้าวเสวี่ยหลินึัสินใที่ะเ็บัวอยู่ในำหนั ่วเวลานี้นาใ้เวลาไปับารอ่านำราแพทย์ ออำลัายฝึฝนร่าาย และฝึฝนารวบุมพลัอนาเอ
นาแ่หวัว่าารอยู่ห่าารัทายาทะ่วยให้นามีเวลาและพื้นที่ในารทำวามเ้าใัวเอและวามรู้สึอนาที่มี่อรัทายาทมายิ่ึ้น
านเลี้ยที่ัึ้นอย่ายิ่ให่ในสวนอำหนัหวุ้ยเฟย เหล่าหิสาวในราวศ์มามาย่าพาันมาร่วมานอย่าับั่
้าวเสวี่ยหลินปราัวในุผ้าไหมสีมพูอันาม ปัลวลายอเหมยอย่าวิิรบรร นา้าวเ้ามาในาน้วยท่วท่าที่ส่าาม ึูสายาอผู้นทั้าน
นาเ้าไปล่าวทัทายหวุ้ยเฟยและพระายาออ์ายรอ้วยวามเารพ นายิ้มอย่าอ่อนโยนและพูาไพเราะ ทำให้ทั้สอประทับใในวามามและวามอ่อนหวานอนาเป็นอย่ามา
ระหว่าารสนทนาทีุ่เือระหว่า้าวเสวี่ยหลินและหวุ้ยเฟย ้าวเสวี่ยหลินสัเเห็นแววาอันาลาและแผนารที่่อนอยู่เบื้อหลัำพูอหวุ้ยเฟย นาึาาร์ไ้ว่าหวุ้ยเฟยือผู้ที่อยู่เบื้อหลัารระทำทั้หม
หวุ้ยเฟยรู้สึไม่พอใอย่ามาับารระทำอ้าวเสวี่ยหลินที่าาร์แผนารอนาไ้ นาึ้อมอ้าวเสวี่ยหลิน้วยสายาที่เ็มไป้วยวามโรธและริษยา
เมื่อ้าวเสวี่ยหลินลับมาที่ห้ออนเอ นา็พบว่าอ์รัทายาทไม่อยู่แล้ว ในใอนาิว่าเาะาไปแล้ว
ะที่นาำลัิอยู่นั้น อ์รัทายาท็โผล่มาา้านหลัและโอบอนาไว้ เาถามนา้วยน้ำเสียนุ่มนวลว่า "เหุใเ้าึไม่ยอมปลุ้า"
้าวเสวี่ยหลินใเ้นรัวราวับลอรบ นารีบออาอ้อมออเาอย่ารวเร็วและล่าวว่า "หม่อมัน้อรีบไปที่ำหนัฮอเฮาเพะ"
เมื่อเห็น้าวเสวี่ยหลินหน้าแ่ำ อ์รัทายาท็ึนาเ้ามาใล้และประทับูบลบนริมฝีปานุ่มอนาอย่าแผ่วเบา เาเอ่ยระิบ้าหูนา้วยน้ำเสียทุ้มนุ่มว่า "ไปเถิ"
้าวเสวี่ยหลินเินอายนทำอะไรไม่ถู นารีบเินออาำหนัไปทันที
้าวเสวี่ยหลินรู้สึสับสนับารระทำอรัทายาทเป็นอย่ามา นาไม่รู้ว่าเาิอะไรอยู่ันแน่ แ่ในยามนี้ เาเป็นเพียนเียวที่่วยเหลือนาไ้ นาึัสินใที่ะวาใและทำามที่เาบอ
ในระหว่าที่รัทายาทเส็เ้าประุมที่ท้อพระโร ้าวเสวี่ยหลินมัะเส็ไปหาเส็แม่ฮอเฮาเป็นประำ เพื่อทริบาและสนทนาเป็นเพื่อนลายเหาให้ับฮอเฮาลอ
สวนอันร่มรื่นภายในวัหลว ้าวเสวี่ยหลินนั่พัผ่อนอย่าสบายอารม์บนม้านั่หินอ่อนที่ั้อยู่ใ้ร่มเาอ้นหลิวแผ่ิ่้านสาาออว้าวา
นาิบาหอมรุ่นาถ้วยเลือบสีรามอย่า้าๆ ะที่สายาเพ่ไปที่ำราโบราที่วาอยู่บนโ๊ะ้าัว บรรยาาศอันสบเียบทำให้ิใอนาปลอโปร่ราวับสายน้ำที่ไหลรินอย่าอิสระ
ะที่นาอ่านำราไปเรื่อยๆ ระแสพลัในร่าายอนา็่อยๆ เพิ่มสูึ้นอย่าเห็นไ้ั วามสบและสมาธิที่นามีในะนี้่วยให้พลัเหล่านั้นไหลเวียนไ้อย่าราบรื่นและมีประสิทธิภาพมายิ่ึ้น
สายาออ์ายรอเหลือบไปเห็นร่าบาอพระายา้าวเสวี่ยหลินที่นั่อยู่บนม้านั่หินอ่อนใ้ร่มเาอ้นหลิวในสวนหลว วามส่าามและวามสบที่แผ่่านออมาาัวอนาึูให้พระอ์้อเส็เ้าไปทัทาย
"พระายา" พระอ์รัส้วยน้ำเสียนุ่มนวล "เหุใวันนี้พระายาูผ่อนลายเป็นพิเศษ"
้าวเสวี่ยหลินเยหน้าึ้นาำรา "ที่นี่สบและเียบสัีเหลือเินเพะ"
อ์ายรอทรหย่อนพระวรายลนั่ฝั่ร้ามพระายา "เวลาที่ไ้อยู่ับพระายา ้า็รู้สึสบายใ" อ์ายรอรัส "พระายาทำให้้ารู้สึสบและผ่อนลาย"
ทั้สอพระอ์ทรพูุยันอย่าสบายพระทัยราวับมิรสหายสนิทสนม บรรยาาศอันอบอุ่นและเป็นันเอแผ่่านไปทั่วบริเวสวนหลว
สายาอ้าวเสวี่ยหลินับ้อไปที่อ์ายรออย่าพินิพิเราะห์ นาพยายาม้นหาำอบว่าแท้ริแล้วพระอ์ทรเป็นนเ่นไรันแน่
ารระทำอ้าวเสวี่ยหลินอยู่ในสายาอรัทายาทผู้ึ่แอบ่อนัวอยู่หลั้นไม้ให่ไม่ไลานั้น วามรู้สึไม่พอใแผ่่านไปทั่วพระวรายอพระอ์เมื่อทรเห็นพระายาอพระอ์สนทนาับอ์ายรออย่าสนิทสนม
รัทายาททรำพระหัถ์แน่นนเล็บิเ้าไปในเนื้อพระหัถ์ พระอ์ทรปรารถนาที่ะเส็ออไปเผิหน้าับทั้สอพระอ์ แ่ทรเรว่าะยิ่ทำให้สถานาร์เลวร้ายลไปอี
พระอ์ทรทำไ้เพียเฝ้ามออยู่เยๆ ะที่วามหึหวและวามโรธเรี้ยวแผเผาพระทัย
เมื่อไ้เวลาอันสมวร ้าวเสวี่ยหลินึราบทูลลาอ์ายรอและเส็ลับำหนัอพระอ์เอ ้วยวามั้ใที่ะเ้ารัวหลวเพื่อเรียมอาหาร่ำให้ับรัทายาท้วยพระอ์เอ
พระนาทรใ้เวลาหลายั่วโมในารปรุอาหารอย่าพิถีพิถัน ั้แ่ารัสรรวัถุิบั้นเลิศไปนถึารปรุแ่รสาิอย่าละเมียละไม เมื่ออาหารทุอย่าพร้อมเสร็สรรพ พระนา็เส็ไปยัำหนัอรัทายาทเพื่อที่ะไ้เสวยพระระยาหารร่วมัน
ทว่าเวลาผ่านไปนานนับั่วโม รัทายาท็ยัไม่เส็มาปราพระอ์ ้าวเสวี่ยหลินทรรออยอย่าอทน แ่วามโรธและวามน้อยพระทัย็เริ่ม่อัวึ้นในพระทัย
พระนาทรนั่รออยู่ที่โ๊ะเสวยนระทั่เปลือาเริ่มหนัอึ้ วามเหนื่อยล้าาารปรุอาหารและวามผิหวัที่รัทายาทไม่เส็มาทำให้พระนาเผลอหลับไปในที่สุ
เมื่อ้าวเสวี่ยหลินทรรู้สึัวื่นึ้น พระนา็พบว่าพระอ์เอประทับอยู่บนพระแท่นบรรทมในำหนัอพระอ์เอ วามสับสนแผ่่านไปทั่วพระทัย พระนาทรำไ้ว่าพระอ์ทรเผลอหลับไปที่ำหนัอรัทายาท
พระนาทรเรียินอี๋เ้ามาเฝ้าและรัสถามว่าพระนาเส็ลับมาที่ำหนัไ้อย่าไร
"เมื่อืนนี้พระายาทรเผลอหลับไปที่ำหนัออ์รัทายาท พระอ์ึทรอุ้มพระายาลับมาส่ที่ำหนัแห่นี้ แล้ว็เส็ลับไปเพะ"ินอี๋ล่าวอบ
วามรู้สึที่หลาหลายถาโถมเ้ามาในใอ้าวเสวี่ยหลิน นาทรรู้สึทั้ประหลาใ และน้อยใในเวลาเียวัน
วามสับสนและวามสสัยแผ่่านไปทั่วพระทัยอ้าวเสวี่ยหลิน พระนาไม่เ้าใถึเนาที่แท้ริอรัทายาท ารระทำอพระอ์่าเ็มไป้วยวามัแย้และาเาไ้ยา
แ่เพื่อหลีเลี่ยวามัแย้และวามเ็บปวที่อาเิึ้น ้าวเสวี่ยหลินึัสินใที่ะเ็บัวอยู่ในำหนั ่วเวลานี้นาใ้เวลาไปับารอ่านำราแพทย์ ออำลัายฝึฝนร่าาย และฝึฝนารวบุมพลัอนาเอ
นาแ่หวัว่าารอยู่ห่าารัทายาทะ่วยให้นามีเวลาและพื้นที่ในารทำวามเ้าใัวเอและวามรู้สึอนาที่มี่อรัทายาทมายิ่ึ้น
านเลี้ยที่ัึ้นอย่ายิ่ให่ในสวนอำหนัหวุ้ยเฟย เหล่าหิสาวในราวศ์มามาย่าพาันมาร่วมานอย่าับั่
้าวเสวี่ยหลินปราัวในุผ้าไหมสีมพูอันาม ปัลวลายอเหมยอย่าวิิรบรร นา้าวเ้ามาในาน้วยท่วท่าที่ส่าาม ึูสายาอผู้นทั้าน
นาเ้าไปล่าวทัทายหวุ้ยเฟยและพระายาออ์ายรอ้วยวามเารพ นายิ้มอย่าอ่อนโยนและพูาไพเราะ ทำให้ทั้สอประทับใในวามามและวามอ่อนหวานอนาเป็นอย่ามา
ระหว่าารสนทนาทีุ่เือระหว่า้าวเสวี่ยหลินและหวุ้ยเฟย ้าวเสวี่ยหลินสัเเห็นแววาอันาลาและแผนารที่่อนอยู่เบื้อหลัำพูอหวุ้ยเฟย นาึาาร์ไ้ว่าหวุ้ยเฟยือผู้ที่อยู่เบื้อหลัารระทำทั้หม
หวุ้ยเฟยรู้สึไม่พอใอย่ามาับารระทำอ้าวเสวี่ยหลินที่าาร์แผนารอนาไ้ นาึ้อมอ้าวเสวี่ยหลิน้วยสายาที่เ็มไป้วยวามโรธและริษยา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น