คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER - II
2 วันต่อมา
“ดูแลสุขภาพตัวเองดีๆด้วยนะครับ คุณหนู”แอนพยักหน้ารับคำของหมอหนุ่ม ข้างหลังเธอมีแม่ผู้บังเกิดเกล้ากำลังยืนคุยกับชาริตี้อย่างสนุกสนานราวกับเพื่อนสนิทกันก็ไม่ปาน
“โอ้ เสร็จแล้วหรอจ๊ะ งั้นเราไปกันเลยดีกว่า”แม่ที่เห็นว่าเธอกับคุณหมอคุยกันเสร็จก็พูดออกมาด้วยความร่าเริงมือของเธอควงแขนชาริตี้และแอนอย่างสนิทสนม
แคนโซเน่ คิมเบอร์
ภรรยาของริชาร์ด คิมเบอร์ เธอคือคนที่สาวๆทั่วยุโรปอิจฉาและเห็นเป็นแบบอย่าง ไม่ว่าจะหน้าที่ การงาน หรือแม้กระทั่งเรื่องสามี แคนโซเน่ก็ชนะหมด เธอทำงานเป็นceoของบริษัทนำเข้าเสื้อผ้าและเครื่องสำอางค์มากมายบวกกับสามีที่มีคาสิโนและบ่อนเกือบทั่วยุโรปนั่นจึงทำให้เรื่องเงินไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับครอบครัว เธอจึงมักสปอยส์ลูกด้วยการให้ค่าขนมแปดหลักแก่ลูกทุกเดือนเหมือนกับตอนนี้
“พี่แอน เอามาแค่หนึ่งล้านมันจะพอหรอคะ?”เพียงแค่คำถามธรรมดาที่ไม่ธรรมดาของแคนโซเน่ก็ทำเอาชาริตี้แทบพูดไม่ออก ดวงตาสีน้ำตาลของหล่อนมองกระเป๋าสีดำขนาดใหญ่ที่แอนถืออยู่
นึกว่าเอามาใส่ของ ที่ไหนได้หล่อนใส่เงินล้านงั้นเรอะ!
“ให้คุณโซเน่โทรบอกพี่จอร์นเอามาให้ไหมอีกสักห้าล้าน?”คุณพี่!หวังจะซื้อฮอกวอตส์เลยรึไงคะ!!?
“ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้ถ้ามันหมดเดี๋ยวพี่แอนไปกดเพิ่ม คุณโซเน่ไม่ต้องห่วง”แอนตอบกลับมารดาแล้วเดินตรงไปข้างหน้าที่เธอเริ่มเห็นอาคารหินอ่อนสีขาว ตั้งตระหง่านโดดเด่นกว่าร้านค้าในแถบนั้นที่เขียนชื่อว่า ธนาคารกริงกอตส์ ด้วยความตื่นเต้น
แคนโซเน่ที่มองใบหน้าตื่นเต้นของลูกสาวก็หลุดยิ้มออกมา ลูกสาวเธอเนี่ยน่ารักจริงๆเลย
____________________________________________________________
เข้ามาสิคนแปลกหน้าแต่ระวัง
อยากได้ตังค์คนอื่นเขาบาปหนา
คนที่เอาแต่ไม่หานี่น่าระอา
ในไม่ช้าต้องใช้หนี้ที่สุดแพงถ้าคุณค้นหาของใต้พื้นเรา
สมบัติเขาใช่ของคุณจงแสยง หัวขโมย--ขอเตือนว่าอย่าเสียแรง
แทนเจอแหล่งขุมทรัพย์กลับเจอภัย
____________________________________________________________
เมื่อเข้าไปใกล้ก็พบเข้ากับข้อความบนประตู เธออ่านมันทุกประโยคทุกบรรทัดอย่างตั้งใจเรียกสายตาเอ็นดูจากหญิงสาวทั้งสองเป็นอย่างดีก่อนที่ชาริตี้จะนำพวกเธอไปหาก็อบลินที่รับหน้าที่แลกเงินตอนที่ก็อบลินตัวนั้นได้ยินจำนวนเงินที่แอนอยากจะแลกเขาก็เงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะนับเงินในกระเป๋าอย่างใจเย็น พอเขานับเสร็จก็วิ่งแจ้นไปหาเจ้าหน้าที่คนอื่นๆให้ไปช่วยยกเหรียญทันที
ถือว่าโชคดีของก็อบลินนัก เป็นเพราะชาริตี้บอกจำนวนเงินที่จะต้องใช้ แม่ลูกคิมเบอร์ถึงได้ยอมเอาไปแค่หกร้อยเกลเลียนและฝากอีกหนึ่งแสนห้าหมื่นสองเกลเลียนไว้ที่ธนาคาร ในระหว่างที่แคนโซเน่และชาริตี้กำลังคุยกับเจ้าหน้าที่อยู่ แอนก็ปลีกตัวออกมาจากวงและเปิดจดหมายแผ่นที่สองที่เป็นรายการของที่ต้องซื้อ
____________________________________________________________
โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและ เวทมนตร์ศาสตร์ ฮอกวอตส์
เครื่องแบบสําหรับนักเรียนปีสาม
เสื้อคลุมปฎิบัติการแบบเรียบ 3 ชุด (สีดำ)
หมวกแหลมไม่มีลายสำหรับใส่เวลากลางวัน 3 ใบ (สีดำ)
ถุงมือป้องกัน 1 คู่ (หนังมังกรหรือใกล้เคียง)
· เสื้อคลุมหน้าหนาว 1 ตัว(สีดำ สายรัดสีเงิน)
โปรดทราบว่าเสื้อผ้านักเรียน ทุกตัวต้องติดป้ายชื่อ
หนังสือเรียน
นักเรียนทุกคนต้องมีหนังสือ ตามรายการนี้ อย่างละ 1 เล่ม
ตำราคาถา โดย มิรันดา กอซฮ็อก
ประวัติศาสตร์เวทมนตร์ โดย บาธิลดา แบ็กช็อต
ทฤษฎีเวทมนตร์ โดย อดัลเบิร์ต วัฟฟลิง
คู่มือแปลงร่างเบื้องต้น โดย เอ็มเมริก สวิทซ์
สมุนไพรและเห็ดราวิเศษพัน ชนิด โดย ฟิลิดา สปอร์
- ยาวิเศษและยาพิษ โดย อาร์ เซเนียส จิกเกอร์
สัตว์มหัศจรรย์และถิ่นที่อยู่ โดย นิวท์ สคามันเดอร์
- พลังมืด : คู่มือป้องกันตนเอง โดย ควินติน ทริมเบิล
……
____________________________________________________________
แอนมองของที่ต้องซื้อแล้วเกิดความกังวลเล็กๆในใจ
หกร้อยเกลเลียนจะพอรึเปล่านะ?
แอนมองเหรียญในกระเป๋าแล้วคิดไม่ตก พอดีกับแคนโซเน่และชาริตี้กลับมาพอดี
“โอ้ ที่รักมันพอแน่นอน”ชาริตี้ที่พอจะเดาความกังวลของแอนออก ก็บอกด้วยรอยยิ้มแม้ในใจจะคิดไปแล้วว่าหกร้อยเกลเลียนนั้นมันเกินพอดีแล้วด้วยซ้ำก็ตาม
แอนพยักหน้าเข้าใจก่อนทั้งสามจะเดินออกจากธนาคารกริงกอตส์ ชาริตี้แนะนำให้แอนแยกออกไปซื้อไม้กายสิกธิ์ที่ร้านไม้กายสิทธิ์ของโอลิแวนเดอร์ที่อยู่ฝั่งใต้ของตรอกไดแอกอนแห่งนี้ ส่วนชาริตี้และแคนโซเน่จะแยกออกไปซื้อพวกหนังสือ แล้วค่อยมาพบกันที่ร้านเสื้อคลุมสำหรับทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้น
แอนเดินไปตามทางก่อนจะพบกับร้านที่ดูซ่อมซ่อร้านหนึ่ง ดวงตาสีอีกามองป้ายหน้าร้านอย่างครุ่นคิดว่าตนมาถูกร้านรึเปล่าก็ได้เห็นชายคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านพร้อมกล่องไม้กายสิทธิ์ในมือ
“ถูกแล้วล่ะ”แอนเปิดประตูเข้าไปก็พบกับชายชราคนหนึ่งกำลังร่ายคาถาซ่อมของที่แตกหักอยู่
“โอ้ ยินดีต้อนแม่มดน้อย”แอนพยักหน้ารับคำทักทาย เธอเดินเข้าไปใกล้เคาน์เตอร์
“หนูต้องการซื้อไม้กายสิทธิ์”
“แน่นอน เธอมาที่นี่ก็ต้องซื้อได้เพียงแค่มันเท่านั้นแหละ”โอลิเวอร์พูดติดตลกก่อนเจ้าตัวจะหันไปหยิบกล่องในชั้นวางออกมาหนึ่งอันให้เธอ
“โอ้ อย่าพึ่งๆเราไม่สามารถเลือกไม้กายสิทธิ์ได้แต่ไม้กายสิทธิ์สามารถเลือกเราได้ เอาล่ะ…ถนัดข้างซ้ายหรือขวา”แอนเก็บเหรียญเข้ากระเป๋าแทบไม่ทัน เธอยื่นมือข้างขวาออกไปวางบนเคาน์เตอร์ โอลิเวอร์หยิบไม้กายสิทธิ์ที่อยู่ในกล่องออกมาให้เธอ
แอนลองสบัดดูโดยไม่สนที่จะฟังคำบรรยายถึงเจ้าไม้กายสิทธิ์นี่ให้จบ
และมันก็….
เพล้ง!
แอนวางไม้กายสิทธิ์คืนอย่างรีบร้อน ดวงตาสีอีกามองหลอดไฟที่แตกด้วยแววตาลนลาน
“อันนี้ไม่ใช่งั้นหรอ?”แต่โอลิเวอร์กลับไม่ต่อว่าอะไรเธอ และหันหลังไปหาต่อ
“เออ ไม่โกรธหน่อยหรอคะ?”คนมีชนักติดหลังถาม
“โอ้ ไม่ๆนี่นับเป็นปกติ แล้วก็ถ้าวันไหนในร้านไม่มีอะไรแตกหรือเสีย ฉันก็นอนไม่หลับหรอก”โอลิเวอร์ตอบเธอก่อนจะวางไม้กายสิทธิ์อันต่อไปมาให้เธอ
“ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมแต่ในตอนที่ฉันเดินไปดู เจ้ากล่องนี่มันดันตกลงมาที่หัวฉันพอดีเลยคิดว่ามันอาจจะชอบเธอ”
“ตัวไม้ทำมาจากไม้อาเคเซีย ขนาดสิบเอ็ดนิ้ว แกนกลางทำมาจากขนหางเธสตรอล ไม่ยืดหยุ่น”เธอฟังคำบรรยายจนจบก่อนจะโบกมันเบาๆ พลันละอองสีดำที่น่าหวาดหวั่นก็ลอยออกมาจากไม้และลอยอยู่รอบตัวเธอ
ราวกับละอองแห่งความตาย หนาวเหน็บและเจ็บปวดแต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่แทรกเข้ามาราวกับกำลังปลอบประโลม รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้างาม ดวงตาสีอีกาหันไปมองโอลิเวอร์ด้วยตาเป็นประกายวาว
“เป็นราคาเจ็ดเกลเลียน”แอนควักเหรียญในกระเป๋าออกมาจ่ายก่อนจะออกไปจากร้านก็ไม่ลืมที่จะหันไปขอบคุณโอลิเวอร์ ก่อนจะเดินไปที่ร้านเสื้อคลุมสำหรับทุกโอกาสของมาดามมัลกิ้น
เมื่อเดินไปถึงก็พบว่าทั้งแม่ของเธอและชาริตี้ก็ได้ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสามคุยกันเล็กน้อยก่อนจะเข้าไปในร้าน
“ปีไหนหรอจ๊ะ?”
“ปีสาม ฮอกวอตส์ค่ะ อ๊ะ!แล้วก็ขอเนื้อผ้าดีๆด้วยนะคะ”แคนโซเน่ตอบแทนลูกสาว มาดามมักกิ้นเจ้าของร้านพยักหน้ารับก่อนจะลากตัวเธอเข้าไปในห้องวัดตัว มาดามมักกิ้นบอกให้เธออยู่รอก่อนเพราะหล่อนจะไปหยิบสายวัดตัวที่ลืมไว้ก่อน ภายในห้องวัดขนาดตัวยังมีอีกหลายคนที่กำลังวัดอยู่และอะไรก็ไม่รู้ดลใจให้มีเด็กชายคนหนึ่งเดินมาทักเธอ
“สวัสดีครับ ผมเดรโก มัลฟอย จะเข้าฮอกวอตส์ปีนี้”แอนหันไปมองเด็กชายผมสีบลอนด์แนะนำตัว
“แอน คิมเบอร์ ปีสาม ฮอกวอตส์”แอนแอบเห็นเด็กชายบ่นอุบอิบอะไรเกี่ยวกับนามสกุสของเธออยู่ก็ไม่รู้
“ช่างเรื่องนั้นเถอะ ผมชอบพี่นะครับ ได้โปรดหมั้นกับผมด้วย”แอนยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตาสีอีกามองเด็กชายที่พึ่งรู้จักว่าชื่อเดรโก เขามองมาที่เธอด้วยสีหน้าและแววตาจริงจังเสียจนแอนไม่กล้าคิดว่าเขาจะพูดเล่น
เดี๋ยวสิ นี่คงไม่ใช่ว่าเธอกำลังถูกสารภาพรักจากเด็กสิบเอ็ดปีที่พึ่งเจอกันไม่ถึงหนึ่งนาทีอยู่หรอก
ใช่ไหม?
…………..
……..
….
.
ท้ายที่สุดแล้วแอนก็ไม่ได้ตอบอะไรเด็กชายเพราะถูกมาดามมักกิ้นเรียกตัวเสียก่อน เมื่อวัดขนาดตัวเสร็จก็ไม่พบเด็กชายเสียแล้ว แอนถอนหายใจอย่างโล่งอก
จนแคนโซเน่และชาริตี้สงสัยวาเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่แอนเข้าไปวัดตัวกันแน่ถึงได้ทำสีหน้าโล่งอกเสียขนาดนั้น แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ถาม จนทั้งสามแยกย้ายกันกลับ
ชาริตี้ต้องกลับฮอกวอตส์เพื่อไปเตรียมการสอน
แคนโซเน่ต้องบินไปบราซิลต่อเพราะมีงานด่วน
ส่วนแอนก็กลับบ้านโดยมีคนขับรถมารับ
สุดท้ายแล้ววันนี้ก็ผ่านไปด้วยดี แต่แอนก็ยังคาใจเรื่องเด็กชายเดรโกคนนั้นไม่หาย
ดวงตาของเขาดูจริงจังจริงๆ แม้จะอยากคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นก็ถูกดวงตาจริงจังนั่นเล่นงานเสียจนแอนนอนไม่หลับไปสามคืน
เดรโก มัลฟอย!!!
ความคิดเห็น