เวย์จะร้ายคุณจะทำไม

สวัสดีครับผมชื่อว่าเวย์ตอนนี้เรียนอยู่ในชั้นม 6 แล้ว สำหรับผมน่ะกว่าจะมาถึงม. 6 เนี่ยมันยากแทบตายเลยล่ะ สำหรับคุณแล้วมันอาจจะดูไม่เท่าไหร่ใช่ไหมแต่จริงๆ แล้วมันยากมากเลยนะสำหรับผมเพราะในหัวสมองผมน่ะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากการต่อยตีกันเพราะว่าสมองผมมันทื่อไงล่ะ มันก็เลยเรียนยากขึ้นไปอีก ถึงอย่างนั้นผมก็ยังโคตรภูมิใจในตัวเองเลยว่ะที่มาอยู่ม 6 เเละตอนนี้น่ะหรอผมน่ะเป็นหัวโจกประจำซอย กลายเป็นคนที่มีอิทธิพลอย่างมากเลยล่ะครับ เห้อผมว่าผมไปหากินอะไรเเก้เซ็งดีกว่า ระหว่างทางที่เวย์กำลังจะไปซื้อไอติมมาคลายร้อนอยู่นั้นจู่ๆเวย์ก็ได้ยินเสียงเหวกหวากโวยวายมาทางด้านหลังร้านค้าด้วยความสงสัยใคร่รู้ของเจ้าตัวเวย์จึงรีบสาวเท้าเดินไปทางหลังร้านทันทีเเละเวย์ได้พบเจอกับนักเลงกลุ่มหนึ่งที่กำลังหาเรื่องผู้ชายคนหนึ่งอยู่เเละเหมือนผู้ชายที่ถูกรังเเกคนนั้นไม่สามารถต่อต้านนักเลงกลุ่มนั้นได้เลยเพราะอีกฝ่ายมีจำนวนเยอะเกินไปเเละหนึ่งในสมาชิกกลุ่มนั้นได้พูดขึ้นมาว่า

"เห้ยพวกมึงลองค้นหาสิ่งของมีค่าในตัวชายหนุ่มคนนี้ดูหน่อยสิว่ะมันเเม่งเเต่งตัวดีดูท่าจะรวยไม่ใช่น้อย" ชายผิวเเทนกล่าวขึ้นกับสมาชิกในกลุ่มอย่างเรียบๆ เเต่ทว่ายังไม่ทันที่เหล่าสมาชิกในกลุ่มจะทำการรื้อค้นของบนร่างกายอีกฝ่ายทว่ากลับมีนํ้าเสียงเด็กหนุ่มคนนึงตะโกนขึ้นมาขัดซะก่อน 

"เห้ยพวกมึงจะทำอะไรน่ะปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะเว้ย" เป็นนํ้าเสียงของเวย์เอ่ยขึ้นห้ามปราม เลยทำให้กลุ่มนักเลงหันมาเวย์เป็นตาเดียวเเละเมื่อเหล่าเเก๊งค์นักเลงที่เห็นเวย์ดังนั้นจู่ๆก็เบิกตาโพลงเป็นไข่ห่านเเล้วพวกมันทั้งหมดก็วิ่งหนีไปอีกทางนึงจนหายลับสายตาของเวย์ เวย์ที่เห็นท่าทางของนักเลงเเถวนั้นก็พอจะเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้าของตนเมื่อกี้ดีเพราะชื่อเสียงของเวย์นี้เลื่องลือในหมู่นักเลงอย่างมากจึงทำให้ไม่ค่อยอยากมีใครมาหาเรื่องเวย์เลย พอคิดได้เเบบนั้นก็พยายามสะบัดความคิดในหัวตนเองให้หายไปเเละเดินตรงไปข้างหน้าเพื่อไปหาชายหนุ่มร่างหนาคนนึงที่ตอนนี้กำลังนั่งพิงกำเเพงอยู่อย่างเหนื่อยอ่อนเหมือนว่าอีกฝ่ายหน้าตาซีดเผือกคล้ายจะเป็นลมอยู่ร่อมเเร่

"นี่!!!คุณน่ะเป็นอะไรไหม" เวย์ถามคนตรงหน้าด้วยนํ้าเสียงที่เรียบนิ่งเหมือนไม่มีความรู้สึกเป็นห่วงเลย

"น..นาย คือเด็กคนเมื่อกี้ที่ช่วยฉันเหรอ พี่ขอบคุณนายมากนะ" ไทม์พูดขอบคุณคนตรงหน้าของตนทันทีพร้อมฉีกรอยยิ้มละมุนให้กับอีกฝ่ายเเน่นอนถ้าเป็นสาวๆคงต้องมีหลงไหลรอยยิ้มของหนุ่มคนนี้เเน่เเต่มันใช้ไม่ได้กับเวย์คนนี้ คนบ้าอะไรป่วยจะตายอยู่เเล้วยังจะมาบ้ามอบรอยยิ้มให้อีกพิลึกคน

"นี่พี่เเก่ พี่ไหวไหมเนี่ยพี่หน้าซีดเป็นไข่ต้มนํ้าปลาเลยนะ ไหวไหมเนี่ย" คราวนี้เวย์ถามอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่จริงจังต่างจากเมื่อกี้

"พี่เเก่" ชายร่างสูงถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคที่อีกฝ่ายเอ่ยสรรพนามเรียกเเทนตนเเบบนั้นหรือว่าเราจะเเก่จริงๆเเล้วเหรอไทม์ถึงกับคิดไม่ตก

"ใช่พี่เเก่นั้นเเหละ เอางี้พี่ไปบ้านผมก่อนเเล้วกันเดี๋ยวผมทำเเผลหายาให้ผมไม่อยากเห็นคนป่วยตายตรงนี้หรอกนะ" เวย์พูดด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับเดินไปหาชายร่างสูงพร้อมกับจับเเขนของอีกฝ่ายให้มาคล้องคอตน

ไทม์ที่เห็นที่จู่ๆตนก็โดนเด็กหนุ่มหิ้วปีกเเบบนี้ก็เเอบยิ้มอย่างดีใจที่เด็กหนุ่มคนนี้ช่วยตนดูท่าวันนี้เขาจะมาที่นี้ไม่เสียเปล่า