ของหวงของนายวิศวะ

ณ บ้านหลังใหญ่ที่มีคนอาศัยอยู่ไม่กี่คนในบ้านหลังนี้ ฉันเดินลงบันไดมายังห้องอาหารที่มีโต๊ะตัวยาวสีขาวและเก้าอี้หลายตัว มาถึงโต๊ะอาหารฉันยังไม่เห็นใครในเวลาเช้าของวันนี้

ฉันจึงไปนั่งลงที่เก้าอี้ เพื่อรอคนเป็นแม่มากินอาหารเช้าพร้อมกัน

"คุณหนู ตื่นเช้าทุกวันเลยนะคะ"

ฉันหันไปมองทางต้นเสียง ก็นเห็นป้าแม่บ้านอายุสี่สิบกว่ารูปร่าบอวบอ้วนที่กำลังเดินมาทางฉัน ฉันจึงส่งยิ้มหวานๆไปให้เมื่อเห็นป้าช้อยแม่บ้านที่อยู่กับฉันตั้งแต่ฉันจำความได้

"วันนี้แม่ยังไม่ลงมาอีกหรอคะ"

"ไม่ลงมาได้ไงละจ๊ะ แม่อยากทำอาหารให้หนูในเช้าวันนี้ก่อนแม่จะไปดูงานต่อที่ต่างประเทศ"

แม่พูดและเดินมาทางห้องครัวโดยมีแม่บ้านอีกสองคนยกข้าวต้มตามมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร ที่ฉันกับแม่กำลังนั่งอยู่ด้วยกัน

"ไปอีกแล้วหรอคะแม่ หนูยังไม่หายคิดถึงแม่เลยนะค่ะ"

"ก็รีบเรียนจบไวๆสิจะได้มาช่วยแม่บริหารธุระกิจของเรา"

แม่พูดพร้อมยิ้มและมองมาทางฉัน

"ไกล้แล้วค่ะแม่ อีกไม่กี่เดือน"

ฉันเริ่มตักข้าวต้มที่แม่ทำใส่ปาก และไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรต่อ ขณะนี้บรรยากาศเริ่มเงียบมากขึ้น

"ครั้งนี้แม่จะไปนานแค่ไหนหรอคะ"

"ก็คงประมาณ2อาทิตย์นะ วันนี้หนูมีเรียนรึป่าวลูก"

ผู้เป็นแม่หันมาถาม

"วันนี้ ไม่มีเรียนค่ะมีอะไรรึป่าวคะ"

ฉันหันไปมองทางแม่ที่กำลังกินข้าวต้มอยู่

"วันนี้ลุงปีเตอร์ช่วนเราไปงานวันเกิดลูกชายของเขา ลูกไปกับแม่ได้รึป่าว"

แม่พูดจบประโยคก็ยกน้ำดื่ม มองมาที่ฉันที่กำลังคิดว่าควรไปดีไหม

"วันนี้หนูว่างคะ"

ถึงในใจจะไม่อยากไปเท่าไหร่นักแต่ฉันก็ตอบตกลง

"หนูขอตัวไปดูชุดใส่ไปงานก่อนนะค่ะแม่"

ฉันขอตัวลุกออกจากโต๊ะอาหาร

"ไม่ต้องหรอกลูก วันนี้เราจะไปช็อปปี้กัน"

ฉันหันมามองที่แม่ และยิ้มกว้าง นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ ที่เราสองคนแม่ลูกไม่เคยได้ออกไปไหนมาไหนด้วยกันเลย เพราะตั้งแต่พ่อเสียชีวิต แม่ก็ต้องทำงานหนักมาก เพื่อให้ธุระกิจเดินต่อไปได้