คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~* อดีต II *~
“ในยุคสมัยของผู้คนที่ ต้องการความมั่งคั่ง และ อำนาจ เมื่อ 100 ปีที่แล้วจึงทำให้เกิดสงครามขนาดย่อมๆขึ้น ระหว่างเมืองบ่อยๆ มีการใช้สัตว์อสุรมาช่วยรบและการดัดแปลงสัตว์อสุร ผู้นั้นนับถือเทพน้อยลง ความชั่วร้าย และการแข่งแย่งชิงดีชิงเด่น จึงเกิดขึ้น ความมืดและความชั่วร้าย มากขึ้นมากขึ้นทุกที จนทำให้เหล่าปิศาจมีพลัง เพิ่มมากขึ้น อยู่มาวันหนึ่ง เหล่าปีศาจที่แข็งแกร่ง ทั้ง 12 ตัวได้ถือกำเนิดขึ้นมา และ เข้าไปสิงอยู่ในร่างและสิ่งของต่างๆ ที่มันคิดว่าสามารถใช้ประโยชน์ ได้มากที่สุด พอได้ร่างที่ มันต้องการ ก็ได้สร้างกองทัพขนาดย่อยๆ ขึ้นมา จนมีมากขึ้น มากขึ้น แล้วมันเริ่มบุกทำลายเมืองต่างๆ และฆ่าทำลายทุกอย่างที่มันเห็นว่าเป็นกบฏและยึดครองเมืองสำคัญต่างๆไว้ แต่มนุษย์เผ่าต่างๆได้รวมและเริ่มต่อต้านพวกปีศาจอย่างสุดกำลังจนในทีสุดก็เกิดสงครามเกิดสงคราม ระหว่าง เทพกับปีศาจขึ้นมา
ความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนยิ่งใหญ่ ทำให้โลกแห่งเวทย์มนตร์ต้องสั่นคลอน นั้นคือศึกสงความเทพ(เทพปีศาจและเทพศักดิ์สิทธิ์) เทพและมนุษย์รวมตัวกันและได้ช่วยกันปกป้องโลกไว้ จนเมื่อผ่านไปได้ประมาณ 100 ปี ฝ่ายมนุษย์และเทพเกือบจะชนะแล้ว พวกปีศาจก็ได้ สร้างเทพปีศาจขึ้นมาซึ่งทีพลังที่มากกว่าเทพศักดิ์สิทธิ์ ฝ่ายปีศาจเริ่มที่จะบุก อีกครั้ง มันเริ่มทำลายจนมนุษย์เกือบจะสิ้นสลาย จนเกินการรวมตัวขึ้น ของผู้กล้าทั้ง 9 ขึ้นมา ด้วยความกล้าหาญ พวกเข้าจึงเริ่มออกเดินทางไปยังทีต่างๆ
ทั่วโลก อย่างมิได้หยุดหย่อนแต่ถึงอย่างไรพวกเขาทั้ง 9 คนก็สู้ จนได้เจอกับเทพปีศาจพวกเราสู้อย่างมิได้หวั่นกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่ถึงอย่างไรมนุษย์ที่ไม่มีพลังพลังเทพเลยแม้แต่น้อยก็สู้ปีศาจไม่ไหวอยู่ดี จนท้ายที่สุดก็เหลือ กันอยู่ 3 คนทั้ง 3 คนเมื่อเห็นว่าสู้ไม่ได้จึงหนีไปขอพลังจากเทพ แต่เหล่าเทพในตอนนั้นก็เหลือน้อยมากๆจึงไม่สามารถที่จะช่วยเหลือทั้งผู้กล้าทั้ง 3 คนได้ พวกเขาหมดสิ้นความหวัง และ เริ่มที่จะท้อแท้ แต่แล้วก็มีเทพ 3 คนปรากฏขึ้นพวกเขาได้มอบอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาให้กับผู้กล้าทั้ง 3 คน และยังได้ใส่พลังเวทย์กับจิตเทพของพวกเขารวมเข้าไปด้วยจนวิญญาณของพวกเขาแตกสลายไป เมื่อผู้กล้าทั้ง 3 ได้อาวุธเทพมาแล้วจึงเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง จนได้พบกับเทพปีศาจและเริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง พวกเข้าต่างต่อสู้กันอยู่ 10 วัน 10 คืน ทั้งเทพปีศาจและผู้กล้าต่างบาดเจ็บเจียนตายทั้งคู่ แต่ก็ไม่มีฝ่ายไหนคิดที่จะย่อมแพ้แม้แต่น้อย จนเทพปีศาจได้เปิด ช่องมิติเทพขึ้นมาเพื่อที่จะดูดผู้กล้าทั้ง 3 เข้าไป แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ 1 ใน 3 ผู้กล้าได้ผลักเทพปีศาจเข้าไปแทนแต่เทพปีศาจก็จับทั้ง 3 ผู้กล้าหายไปด้วย แต่แล้วมีเทพคนหนึ่งผ่านมาเจอการต่อสู้พอดีจึงได้ช่วยทั้ง 3 ผู้กล้าได้ทันพอดี จากนั้น ทั้ง 4 คนจึงช่วยกันเปิดผนึก ประตูมิตินั้นด้วยเวทย์แห่งแสง จนเทพปีศาจได้หายไปจากโลก และเทพได้ส่งผู้กล้าทั้ง 3 พร้อมกับอาวุธเทพของพวกเขาไปอีกโลกหนึ่งเพื่อให้ไปจากโลกที่แทบจะไม่เหลือสิ้นอะไรอีกแล้ว จนเมื่อ เวลาผ่านไปได้ 15000 กว่าปีเวทย์แห่งแสงในโลกเวทย์มนตร์เกิดเสื่อมสภาพขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุจนเทพปีศาจออกมาสู่โลกผ่านนอกได้อีกครั้งแต่ก็มีสภาพที่อ่อนแอมากๆ และได้หนีกลับไปที่ดินแดนปีศาจใต้โลกสำเร็จและไม่มีใครพบเห็นเทพปีศาจอีกเลยนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”
ที่โลกเวทย์มนตร์
"นะ...นะ.....นายท่านครับ ” เสียงแหบห้านของ สัตว์ตนหนึ่งพูดอย่างตื่นๆเล็กน้อยก่อนจะบินไปอยู่ที่มือนายของมัน ตัวมีขนาดเล็กเท่าๆกับไก่ ได้ตัวของมันมีสีดำสนิทลักษณะคล้ายกับมนุษย์ ปีกสีดำคล้ายค้างคาว มือและเท้า มีเล็บยาวคมเท่ากับนิ้วเล็กๆของมัน ซึ้งถือกระดาษเก่าๆแผ่นหนึ่งไว้ก่อนที่จะอ่านให้นายของมันฝัง “คือว่า ปีศาจของเราได้ตรวจพบว่ามีการเปิดประตูมิติเทพขึ้นมาแถวๆป่า บริเวณของ North Koran จะให้ทำอย่างไรดีครับนายท่าน”
“อืม....จริงรึ...ส่งหน่วย Devil Assassin ของเราออกไปตรวจดูซ่ะ แล้วจับตัวมันมาให้ข้า เข้าไจแล้วใช่ไหม ไปได้แล้ว”
นายผู้มีร่างการใหญ่กำยัน ร่างการที่ดำทมิฬ แต่ก็ไม่สามารถเห็นหน้าตาได้เนื่องจากความมืด สั่งลูกน้องเสร็จก็ เข้าสู่ช่วงนิททราต่อ “หึ หึ หึ คงจะเริ่มออกหาเทพคนใหม่มาเป็นพวกด้วยอีกแล้วสินะ ถึงยังไงตอนนี้ข้าก็แข็งแกร่งกว่าเก่ามากดูซิพวกแก่จะเอาใครมาปราบข้าได้ และ ข้าจะต้องได้แกมาเปิดประตูเวทย์ให้กับข้าให้ได้แล้วทั้ง 2 โลกและอาวุธเทพจะต้องมาอยู่ในกำมือของข้าในที่สุด หึ หึ หึ หึ”
(ณ. โลกปัจจุบัน )
“ทีนี้คงเข้าใจแล้วใช่ไหม เรียว เคน ริว ว่าบรรพบุรุษของเจ้าได้เสียสละตัวเองขนานไหนกัน ฮึ”
เอโลพูดพลางมองหน้าของแต่ล่ะคนสลับกัน
“จริงอยู่...ถึงบรรพบุรุษเราจะเคยช่วยโลกท่านไว้ แต่มันก็ไม่ใช้เรื่องของเราอยู่ดีล่ะจริงไหม” ริวพูดขึ้นมาโดยไม่คิดที่จะสนใจชายหนุ่มคนนั้นเลย “และก็ไม่มีอะไรที่สามารถรับประกันได้เลยว่าที่นายพูดมาเป็นเรื่องจริง”
“แต่พี่ริวเขาครับ เขาอาจจะพูดจริงๆก็ได้น่ะครับ”เรียวซึ้งตอนนี้เริ่มมีใจเชื่อเรื่องของเอโลอยู่มั้งแล้วเริ่มพูด “ผมก็เคยได้ยินเรื่องเล่าคล้ายๆของคุณเอโลมาก่อนจากคนใน ตระกูลมาเหมือนกันนะครับ”
“ใช่...ฉันก็เหมืนกันกับเรียว แต่ฉันก็ยังไม่เคยปักใจเชื่อหรอกนะ”เคนที่เคยได้ยินเรื่องเล่าอย่างนี้มาเหมืนกันก็พูดขึ้นมาบ้าง
“แล้วไงล่ะ”ริวเริ่มทำสีหน้าบึ้งตึงแล้วเนื่องจากความรำคาญและน้อยใจที่แม้แต่เพื่อนของตัวเองไม่ช่วยแถมยังไปเข้าข้างคนที่พึ่งรู้จักกันด้วย
“ยังไงก็คงไม่คิดปรักใจเชื่อง่ายๆสิน่ะ เอาล่ะยังไงก็ถึงตานายที่จะถามแล้ว ว่ามาซิ”
เลโอเมือเห็นว่ายังไงริวก็ไม่เชื่อและไม่ยอมไปกับเขาแน่ๆจึงเคยให้ริวผู้ที่มีสิทธิ์ที่จะถามให้เริ่มถามเขาต่อ
“พ่อ แม่ ของ ฉัน อยู่ ที่ ใหน”ริวรีบถามทันทีเหมือนกับรอที่จะได้ถามมานานแล้ว
“หึหึหึหึหึ ว่าแล้วว่านายต้องถามคำถามนี้จริงๆด้วย”
เอโลถึงกับหัวเราะเมื่อรู้ว่าริวจะต้องถามคำถามนี้กับเขาแน่ๆโดยไม่ต้องอ่านใจเลยสักนิด แต่ก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะหัวเราะไปกับเขา แต่แล้วเลโอก็สีหน้าสลดลงทันที
“เฮ้อ.....อาจจะลำบากใจสำหรับพวกนายนะแต่พ่อ แม่ ของพวกนายเสียไปตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วละ พวกเขากลับมาที่โลกเวทย์มนต์ เพื่อที่จะทำให้มิติไม่เกิดการผิดเพี้ยน เข้าอยู่ใช้ชิวิตที่โน้นอยู่ 30 ปีแล้วก็เสียไป โดนเทพปีศาจฆ่าตายพร้อมๆกับคนในหมู่บ้านนั้นทั้งหมด”เอโลตอนที่พูดถึงจะขมขื่นแต่ก็พูดจนจบได้ พร้อมกับกล่าวเสริมอะไรอีกเล็นน้อยก่อนจะหยุดพูดไป“เวลา ที่โลกโน้น 30 ปีก็เท่ากับ 3 ปีของโลกนี้เท่านั้นล่ะ 3 ปี เวลาตังแต่ที่พ่อ แม่พวกนายหายไปไงละ”
“...................”ทั้ง 4 เงียบไปทันทีไม่มีใครพูดหรือเอยคำใดๆออกมาทั้งนั้นทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ บรรยากาศดูน่าอึกอัด จนเวลาผ่านไปเกือบ 10 นาที
“เอาเถอะ สิ่งจะน่าเสียใจแค่ไหนแต่ว่า...แต่ว่าพวกเราก็คิดเรื่องนี้มานานแล้ว แล้วก็คงจะบอกได้แต่ว่าคงไม่ได้เตรียมใจกับเรื่องแบบนี้มาแล้วด้วย”
“อืม...จริงสินะ”เรียวตอบเสียงแผ่ว จนคนที่อยู่รอบๆแทบจะไม่ได้ยินเสียง ที่เล็ดลอดออกมาจากปากของเรียวเลย
“อืม...แต่...แต่.....เฮ้อ...ฉันไปนอนก่อนนะ”เรียวที่ทำท่าจะพูดต่อ แต่ก็ไม่สามารถที่จะพูดต่อได้ เนื่องจากสิ่งที่เขาได้ยินมาทำให้เขาถึงกับจุกขึ้นมาทันที่ถึงเขาจะคิดเรื่องนี้มานานแล้วก็เถอะ
“เอ๋...แล้วเรื่องที่เลโอพูดล่ะ นายไม่ลองคิดดูก่อนหรอว่าจะไปกับเขาหรือไม่ไปดี”เรียวเมือเห็น ริว ลุกเดินจะขึ้นบันไดไปแล้วก็รีบพูดทันที
“ไม่เป็นไรหรอก...เรื่องปุบปับแบบนี้เป็นใครก็ไม่มีทางคิดทันหรือว่าจะตัดใจเชื่อได้ง่ายๆหรอก”เลโอเมื่อเห็นริวลุกไปก็ถึงกับรู้สึกเสียใจ แต่เมือไม่สามารถที่จะทำอะไรได้แล้วจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู เพื่อที่จะกลับไปที่ๆเขามา แล้วหันหลังมาพูดกับทั้ง 2 คนและริว ที่กำลังเดินขึ้นบันไดไป
“ยังมีเวลาถึง เที่ยงคืนคืนนี้ เวลาที่พวกนายเกิดพร้อมกัน คิดดูดีๆล่ะ ยินดีที่ได้เจอกัน และ ก็ ลาก่อน”
“เอ๋...ท่านรู้....”
“ประตูมิติจะเปิดเป็นเวลา 5 นาที ที่สวนสาธารณะที่ๆพวกนายเคยพาฉันไปนั้งนั้นล่ะ บายนะทุกคน”
เลโอเมื่อพูดเสร็จก็ปิดประตูแล้วเดินจากทั้ง 3 คนไปในทันที ทั้ง 2 เมื่อไม่เห็นประโยชน์ที่จะนั้งอยู่ตรงนี้และก็ลุกเดินไปอาบน้ำขึ้นนอนทันที
20.30 น.
21.45 น.
22.15 น.
22.59 น.
23.01 น.
ที่ห้องนอน
ห้องนอนรวมที่ทั้ง 3 นอนรวมกัน ถึงจะดูน่าสบายแต่กลับมีความ อึดอัดอย่างมากทั้งที่ ถึงจะเร่งแอร์จนสุดแล้ว แต่กับ ร้อนและช่างไม่น่าอยู่ ทำเอาทั้ง 2 คนกระสับกระส่ายไปมาอยู่ตลอดเวลา มีแต่ริวที่นอนสงบนิ้งอยู่คนเดียวเท่านั้น
“พี่เคนครับ พี่เคน ตื่นอยู่ใช่ปล่าวครับ” เรียวที่รู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหว จึงกระซิบเบาหาคนที่เรียวก็รู้ว่า ยังไงต้องยังนอนไม่หลับแน่ๆ
“อืม”เคนไม่ช้าก็ตอบรับเสียงเรียกที่จะเรียกได้ว่ากะซิบนั้นอย่างเหนื่อยอ่อน
“พี่ เคนคิดว่าเลโอรู้เวลาเกิดของพวกเราได้ยังไงนอกจาก พ่อ แม่ของพวกเราและพวกเราเองล่ะครับ หรือว่าเขา....”
เรียวที่ยังสงใสในตัวของเลโออยู่ก็ถาม ผู้อยู่รวมเตียงทันที
“ใช่พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมืนกัน แต่ที่พี่สนใจไม่ใช้เรื่องนั้นหรอก พี่สนใจเรื่อง พ่อ แม่ของพี่ และของพวกเรามากกว่า พี่กะไว้ว่าพี่จะไปดูให้รู้แน่ๆ เรียวจะไปกับพี่ใหมล่ะ”
เคนที่รู้สึกเชื่อมั้นอยู่เต็มอกว่าเอโล ต้องเคยพบกับพ่อแม่ของพวกเขาแน่นอน และถ้าเคยพบตริงๆเรื่องที่เลโอ เล่าเกี่ยวกับพ่อแม่เขาเสียชิวิตต้องเป็นจริงแน่ๆ จิงคิดอยากที่จะไปดูหลุมศพ ของพ่อ แม่ตัว เอง และใช้ชิวิตของเขาอยู่ในของที่ พ่อแม่และ บรรพบุรุษของเขาเคยอยู่อาศัยไปตลอดชิวิต จึงได้เอยชวน เรียว ซึ่งก็คงจะคิดแบบเดียวกับเขา
“แต่พี่ ริว ล่ะครับ พี่เคนจะทิ้งพี่ ริวไว้ที่นี้หรอกครับ” เรียวรู้ว่า เคน คิดอะไรอยู่ แค่ใจจริงของเรียวก็ไม่อยากทิ้ง ริว ให้อยู่คนเดียวอยู่ดี
“มันไม่มีทางเลือกนี้น่า รายนี้เขาเคยเชื่อใครง่ายที่ไหนกัน เรียวก็รู้นี้”
“ครับ” เรียวตอบเคนด้วยสีหน้าที่ลำบากใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็อยากที่จะไปให้ได้อยู่ดี
“งั้นเราไปกันเถอะ ลุกเบาๆและเงียบๆล่ะ ริว รู้เข้าเรา 2 คนตายแน่ๆ ปล่อยให้เขานอน ขอโทษน่ะ ริว ....พักสบายๆเถอะ ลาก่อนน่ะ”
เคนและเรียว ลุกขึ้นอย่างเบาที่สุด เพราะกลัวว่าริวที่หลับไปแล้วจะลุกขึ้นมาและต้องห้ามพวกเขาแน่ๆ เคนที่ลุกจากที่นอนแล้วก็หันกลับมาที่ริวซึ้งนอนหลับอยู่ เอยคำอำลาเบาๆ ก่อนจะเปิดประปูให้ เรียวออกไปก่อน
“พี่เคน...” เรียวที่เห็นเคนเอยคำอำลาเพื่อนของเขาอย่างเศร้าสร้อย ก็เอยคำลาเคนครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลงมาทันที “ขอโทษน่ะครับพี่ริว”
ทั้ง 2 ได้ลงมาแต่งตัวข้างล่าง และเตรียมของออกเดินทางอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกไปยังห้องโถงหน้าบ้าน เพื่อออกไปสู่โลกข้างนอกและสิ่งที่รอคอยพวกเขาทั้ง 2 อยู่ในอนาคต
!!!พรึบ!!!
อยู่ๆไฟทั้ง บ้านก็สว่างขึ้นมา ทำเอาทั้ง 2 คนตกใจทันที เพราะรู้ว่าสิ่งที่พวกเขากลัวและระวังหนักหนากำลังเกิดขึ้นแล้ว
“หึหึหึ จะไปไหนกัน หรอ ทั้ง 2 คนหึ บอกมา!!!”
(จบตอนจ้า)
ทักทายกันก่อนเล็กน้อยจ้า
ตอนนี้เราสอบอยู่เรื่องนี้เลยแต่งไปได้อืด..มากๆ
ยังไงก็อยากฝ่ากผลงานชิ้นแรกนี้ของเราไว้ด้วยน่ะจ้า
ความคิดเห็น