ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มหาชาติคำหลวง หรือ มหาเวสสันดรชาดก
มหาาิำหลว หรือ มหาเวสสันรา- เิมเป็นภาษามธหนึ่พันาถา แปลเป็นไทยมาแ่รุสุโทัย เป็นหลัอหนัสือไทยเรื่อหนึ่ สำัว่าาอื่นๆ ้วยปราบารมีอพระโพธิสัว์บริบูร์ทั้ ๑๐ อย่า ยาว ๑๓ ั์ สมัยสมเ็พระบรมไรโลนาถ โปรให้นัปรา์ ราบัิในรุศรีอยุธยา ร่วมันแปลแ่มหาาิึ้นโยวิธีั้สลับภาษามธบาทหนึ่ แปลเป็นไทยวรรหนึ่ เป็นันท์บ้า โลบ้า เพื่อวามไพเราะและใล้เียภาษาเิม ึเป็นหนัสือึ่นับถือว่า แ่ีมาแ่รั้รุเ่า
เนื้อเรื่อวามว่า
พระเ้าสััย ทรรอราสมบัิเมือสีวี มีพระมเหสีทรพระนามว่า พระนาผุสี ธิาพระเ้า รุมัททรา พระนาผุสีนี้ ในาิ่อนๆ ไ้เยถวายแ่นันทน์หอม เป็นพุทธบูาและอธิษานอให้ไ้เป็น พุทธมาราพระพุทธเ้าในาลอนา รั้นเมื่อนาสิ้นีวิ็ไ้ไปบัเิในเทวโล เมื่อถึวาระ ที่ะ้อุิมาเิในโลมนุษย์ พระอินทร์ไ้ประทานพรสิบประารแ่นา รั้นเมื่อพระนาผุสีทรรรภ์ใล้ำหน ประสูิ พระนาปรารถนาไปเที่ยวมลา ร้าน้าบัเอิใน ะเส็ประพาสนั้น พระนาทรเ็บรรภ์และประสูิพระโอรส ในบริเวย่านนั้น พระโอรสึทรพระนามว่า เวสสันร หมายถึ ในท่ามลาระหว่า ย่าน้าาย พร้อมับที่พระโอรสประสูิ ้า้นอ
พระเ้าสัย็ลูเป็น้าเผือเพศผู้ ไ้รับื่อว่า ปััยนา เป็น้า้น ู่บุพระเวสสันร เมื่อพระุมารเวสสันรทรเริวัยึ้น ทรมีพระทัยฝัใฝ่ในารบริาทาน มัอพระราทานทรัพย์ าพระบิามารา เพื่อบริาแ่ประานอยู่เป็นนิย์ ทรอให้พระบิาั้โรทานสี่มุมเมือ เพื่อบริา้าวปลาอาหารและสิ่อำเป็น แ่ประาน และหามีผู้มาทูลอสิ่หนึ่ สิ่ใ พระอ์็ะทรบริาให้โยมิไ้ เสียาย ้วยทรเห็นว่า ารบริานั้น เป็นุศลเป็นุประโยน์อันยิ่ให่ ทั้แ่ ผู้รับและผู้ให้ ผู้รับ็ะพ้นวามเือร้อน ผู้ให้็ะอิ่มเอิบเป็นสุใที่ไ้่วยเหลือผู้อื่น และยัทำให้พ้นาวามโลภวามระหนี่ ถี่เหนียวในทรัพย์สมบัิอนอี้วย พระเียริุอพระเวสสันรเลื่อลือไป ทั่วทุทิศว่าทรมีิเมาแ่ผู้อื่นมิไ้ ทรเห็นแ่วามสุสบายหรือเห็นแ่ทรัพย์ สมบัิส่วนพระอ์ มิไ้ทรหวแหนสิ่ใ ไว้สำหรับพระอ์ อยู่มารั้หนึ่ ในเมือลิราษร์ เิ้าวยาหมายแพ เพราะฝนแล้ ทำให้เพาะปลูไม่ไ้ ราษรออยา ไ้รับวามเือนร้อนสาหัส ประาน าวลิราษร์พาันไปเฝ้าพระราา ทูลว่า ในเมือสีวี นั้นมี้าเผือู่บุ พระเวสสันร ื่อว่า ้าปััยนา เป็น้ามีอำนาพิเศษ ถ้าอยู่เมือใ ะ ทำให้ ฝนฟ้า้อามฤูาลพืพันธุ์ ะบริบูร์ อให้พระเ้าลิราษร์ ส่ทูเพื่อไปทูลอ้าา พระเวสสันร พระเวสสันร็ะทรบริาให้เพราะ พระอ์ไม่เยัเมื่อมีผู้ทูลอสิ่ใ พระเ้าลิราษร์ึส่พราหม์แปน ไปเมือสีวี รั้นเมื่อพราหม์ไ้พบ พระเวสสันระเส็ ประพาสพระนร ประทับบนหลั้าปััยนา พราหม์ึ ทูลอ้าู่บุ เพื่อับทุ์าวลิราษร์ พระเวสสันร็โปรประทานให้ามที่อ าวสีวีเห็นพระเวสสันรทรบริา้า ปััยนาู่บ้านู่เมือไปันั้น ็ไม่พอใ พาันโรธเือว่า ่อไปบ้านเมือะลำบา เมื่อไม่มี้าปััยนาเสียแล้ว ึพาันไป เ้าเฝ้าพระเ้าสัย ทูลล่าวโทษ พระเวสสันรว่าบริา้าู่บ้านู่เมือ แ่าวเมืออื่นไป อให้ับพระเวสสันร ไปเสียาเมือสีวี พระเ้าสัยไม่อาัราษรไ้ ึำ พระทัยมีพระราโอารให้ับพระเวสสันร ออาเมือไป พระเวสสันรไม่ทรั้อ แ่ทูลอพระราทานโอาสบริาทาน รั้ให่่อนเส็ออาพระนร พระบิา็ทรอนุาให้ พระเวสสันร ทรบริา สัสมหาทาน ือบริา ทานเ็สิ่ สิ่ละเ็ร้อย แ่ประานาวสีวี เมื่อพระนามัทรี พระมเหสีอพระเวสสันร ทรทราบว่า ประานอให้ับพระเวสสันร ออา เมือ ็ราบทูลพระเวสสันรว่า "พระอ์เป็นพระราสวามีอหม่อมัน พระอ์เส็ไปที่ใ หม่อมันะอิาม ไป้วยทุหนทุแห่ มิไ้ย่อท้อ่อวาม ลำบา ึ้นื่อว่าเป็นสามีภรรยาแล้ว ย่อม้อ อยู่เีย้าันในทุที่ทุเวลา ไม่ว่ายามสุ หรือทุ์ โปรประทานอนุาิให้หม่อมัน ิามไป้วยเถิ" พระเวสสันรไม่ทรประส์ให้พระนามัทรี ิามพระอ์ไป เพราะารเินทาไปา พระนรย่อม มีแ่วามยาลำบา ทั้พระอ์ เอ็ทรปรารถนาะเส็ไปประทับบำเพ็ ศีลภาวนาอยู่ในป่าพระนามัทรีไมุ่้นเย่อ สภาพเ่นนั้น ย่อมะ้อลำบายาเ็ทั้ อาหารารินและวามเป็นอยู่ แ่ไม่ว่า พระเวสสันระรัสห้ามปรามอย่าไร นา ็มิยอมฟั บรราพระประยูราิ ็พาัน อ้อนวอนอร้อ พระนา็ทรยืนรานว่า ะิามพระราสวามีไป้วย พระนาผุสีึทรไปทูลอพระเ้าสัย มิให้ับพระเวสสันรออาเมือ พระเ้า สัยรัสว่า "บ้านเมือะเป็นสุไ้็่อ เมื่อราษรเป็นสุ พระราาะเป็นสุไ้็ เมื่อราษรเป็นสุ ถ้าราษรมีวามทุ์ พระราาะนิ่เยอยู่ไ้อย่าไร ราษรพาัน ล่าวโทษพระเวสสันรว่าะทำให้บ้านเมือ ยาเ็ เราึำเป็น้อลโทษ แม้ว่า พระเวสสันระเป็นลูอเรา็าม" ไม่ว่าผู้ใะห้ามปรามอย่าไร พระนามัทรี ็ะามเส็พระเวสสันรไปให้ไ้ พระเ้าสัยและ พระนาผุสีึอเอา พระาลี พระัหา โอรสธิาอพระเวสสันรไว้ แ่พระนามัทรี็ไม่ยินยอม ทรล่าวว่า "เมื่อาวเมือสีวีรัเียพระเวสสันร ให้ับไล่ไปเสียันี้ พระโอรสธิาะอยู่ ่อไปไ้อย่าไร าวเมือโรธแ้นึ้นมา พระาลีัหา็ะทรไ้รับวามลำบา ึวรที่ะออาเมือ ไปเสียพร้อม พระบิาพระมารา" ในที่สุพระเวสสันร พร้อม้วยพระมเหสี และโอรสธิา็ออาเมือสีวีไป แม้ใน ะนั้นาวเมือ ยัามมาทูลอรถพระที่นั่ ทั้สี่พระอ์ึ้อทรำเนิน้วยพระบาทออ าเมือสีวีมุ่ไปสู่ป่า เพื่อบำเพ็พรภาวนา รั้นเส็มาถึเมือมาุลนร บรราษัริย์ เราทรทราบ่าว ึพาันมา้อนรับ พระเวสสันร ทรถามถึทาไปสู่เาว ษัริย์เรา็ทรบอทาให้และเล่าว่า เาวนั้น้อเินทาผ่าน ป่าให่ที่เ็ม ไป้วยอันราย แ่เมื่อไปถึสระโบรีแล้ว ็ะเป็นบริเวร่มรื่นสะวสบาย มี้นไม้ผล ที่ะใ้เป็นอาหารไ้ นอานี้ษัริย์เรา ยัไ้สั่ให้ พรานป่าเบุร ึ่เป็นผู้ำนา ป่าแถบนั้น ให้อยเฝ้าระแวระวัรัษา้นทา ที่ะไปสู่เาว เพื่อมิให้ผู้ใไปรบวน พระเวสสันรในารบำเพ็พร เว้นแ่ทู าเมือสีวีที่ะมาทูลเิเส็ลับนรเท่านั้น ที่ะยอมให้ผ่านเ้าไปไ้ เมื่อเส็ไปถึบริเวสระโบรีอันเป็นที่ ร่มรื่นสบาย พระเวสสันร พระนามัทรี ลอน พระ โอรสธิา ็ผนวเป็นฤาษี บำเพ็พรภาวนาอยู่ ที่นั้น โยมีพรานป่า เบุรอยรัษา้นทา ำบลบ้านทุนนวิ เเมือลิราษร์
มีพราหม์เ่าื่อ ู หาเลี้ยีพ้วยาร อทาน ู อทานนไ้เินมามา ะเ็บไว้ เอ็ลัวสูหาย ึเอาไปฝาเพื่อนพราหม์ไว้ อยู่มาวันหนึ่ ูไปหาพราหม์ที่น ฝาเินไ้ ะอเินลับไป ปราว่า พราหม์นั้นนำเินไปใ้หมแล้ว ะหา มาใ้ใหู้็หาไม่ทัน ึูเอาลูสาวื่อ อมิา มายให้แู่ พราหม์ล่าว แู่ว่า "ท่านรับเอาอมิาลูสาว เราไปเถิ ะเอาไปเลี้ยเป็นลูหรือภรรยา หรือะเอาไปเป็น ทาสรับใ้ปรนนิบัิ็สุ แล้วแ่ท่านะเมา" ูเห็นนาอมิาหน้าาสะสวย าม็หลรั ึพานาไปบ้าน เลี้ยู นาในานะภรรยา นาอมิาอายุ ยัน้อย หน้าาาม และมีวามัู ่อพ่อแม่ นาึยอมเป็นภรรยาูผู้แ่ เ่า รูปร่าหน้าาน่ารัเีย อมิา ปรนนิบัิูอย่าภรรยาที่ีะพึระทำ ทุประาร นาัน้ำ ำ้าว หุหาอาหาร ูแลบ้านเรือนไม่มีาบพร่อ ูไม่เย ้อบ่นว่าหรือัเือนสั่สอนแ่ อย่าใทั้สิ้น วามประพฤิที่ีเพียบพร้อมอนา อมิาทำให้เป็นที่สรรเสริอบรรา พราหม์ทั้หลายในหมู่บ้านนั้น ในไม่้า บรราพราหม์เหล่านั้น็พาันำหนิ ิเียนภรรยาอนที่มิไ้ประพฤินเป็น แม่บ้านแม่เรือนอย่าอมิา บาบ้าน็ถึ ับทุบีภรรยาเพื่อให้รู้ัเอาอย่านา เหล่านาพราหมีทั้หลายไ้รับวาม เือร้อน ็พาันโรธแ้นนาอมิา ว่าเป็น้นเหุ วันหนึ่ ะที่นาไปัน้ำ ในหมู่บ้าน บรรานาพราหมี็รุมัน เย้ยหยันที่นามีสามีแ่ หน้าาน่าเลีย อย่าู นาพราหมีพาันล่าวว่า "นา็อายุน้อย หน้าาาม ทำไมมา ยอมอยู่ับเ่ารา น่ารัเียอย่าู หรือว่าลัะหาสามีไม่ไ้ มิหนำ้ำยัทำ นเป็นาลิี พอเ้ามาในหมู่บ้าน็ทำให้ าวบ้านสิ้นวามสบสุ เาเยอยู่ันมาีๆ พอนาเ้ามา็เือร้อนไปทุหย่อมห้า หาวามสบ ไม่ไ้ นาอย่าอยู่ในหมู่บ้านนี้เลย ะไปไหน็ไปเสียเถิ" ไม่เพียล่าววาา่าทอ ยัพาันหยิ ทึ้ทำร้ายนาอมิา นนาทนไม่ไ้ ้อหนีลับบ้านร้อไห้ มาเล่าใหู้ฟั ูึบอว่า ่อไปนี้นาไม่้อทำาร านสิ่ใ ูะเป็นฝ่ายทำให้ทุอย่า นาอมิาึว่า "ภรรยาที่ีะทำเ่นนั้น ไ้อย่าไร ะปล่อยให้สามีมาปรนนิบัิรับใ้ เราทำไม่ไ้หรอ ลูหิที่พ่อแม่อบรมสั่สอน มาี ย่อมะไม่นั่นอนอยู่เยๆ ีแ่ี้นิ้วให้ผู้ อื่นปรนนิบัิน นี่แน่ะ ู ถ้าท่านรัเราริ ท่านไปหาบริวารมาปรนนิบัิรับใ้เราีว่า" ูไ้ฟัันั้น็อัอั้นันใ ไม่รู้ะไปหา ้าทาสหิายมาาไหน นาอมิา ึแนะว่า "ะนี้ พระเวสสันรเส็ออมา าเมือสีวี มาทรบำเพ็พรอยู่ในป่า เาว พระอ์เป็นผู้ใฝ่ในารบริาทาน ท่านเินทาไปอบริาพระาลีัหา โอรสธิาอพระเวสสันรมาเป็น้าทาส อ เราเถิ" ูไม่อยาเินทาไปเลยเพราะลัว อันรายในป่า แ่รั้นะไม่ไป็ลัวนา อมิาะทอทิ้ ไม่ ยอมอยู่ับน ในที่สุูึัสินใเินทาไปเา วเพื่อทูลอพระาลีัหา เมื่อไปถึบริเวปาทาเ้าสู่เาว ู็ไ้พบพรานเบุรผู้รัษาปาทา หมาไล่เนื้อที่พราน เลี้ยไว้พาันรุมไล่้อน ูึ้นไปนมุมอยู่บน้นไม้ เบุร็เ้า ไปะอู่ ูนั้น เป็นนมีไหวพริบ สัเูเบุร็รู้ว่าเป็นนื่อสัย์ มีฝีมือเ้มแ็ แ่าไหวพริบ ึิ ะใ้วาาาลว เบุรให้หลเื่อ พานเ้าไปพบพระเวสสันรให้ไ้ ู ึล่าวแ่เบุรว่า "นี่แนะ เ้าพราน ป่าหน้าโ่ เ้าหารู้ไม่ว่าเราเป็นใร ผู้อื่นเา ะเินทามาให้ยาลำบาทำไมนถึนี่ เรามาในานะทู อพระเ้าสัย เ้าเมือสีวี ะมาทูลพระเวสสันรว่า บันี้าวเมือสีวีไ้ิแล้ว ะมาทูล เิเส็ ลับพระนร เราเป็นผู้มาทูล พระอ์ไว้่อน เ้ามัวมาัวาเราอยู่ อย่านี้ เมื่อไรพระเวสสันระไ้ เส็ืนเมือ" เบุรไ้ยิน็หลเื่อ เพราะมีวาม รัภัี อยาให้พระเวสสันรเส็ลับ เมืออยู่แล้ว ึอโทษู ัารหา อาหารมาเลี้ยูแล้วี้ทาให้เ้าไปสู่อาศรม ที่พระเวสสันรบำเพ็พรภาวนา อยู่เมื่อ ูมาถึอาศรม็ิไ้ว่า หาเ้าไปทูลอ พระโอรสธิาในะพระนามัทรีอยู่้วย พระนาะไม่ยินยอมยให้เพราะวามรั อาลัยพระโอรสธิา ึวระรอนพระนา เส็ไปหาผลไม้ในป่าเสีย่อน ึ่อยเ้า ไปทูลอ่อพระเวสสันรเพียลำพั ในวันนั้น พระนามัทรีทรรู้สึไม่สบาย พระทัยเป็นอย่ายิ่ เพราะในอนลาืน พระนาทรฝันร้าย ว่า มีบุรุษร่าายำยำ ถือาบ มาัแน้าววาอพระนาา ออาาย บุรุษนั้นวัวเนร ้ายวา แล้วยัผ่าเอาวพระทัยพระนาไป้วย พระนามัทรีทรสัหร์ว่าะมีเหุร้าย เิึ้น ึทร ละล้าละลัไม่อยาไปไลา อาศรม แ่รั้นะไม่เส็ไป็ะไม่มีผลไม้ มาให้พระเวสสันรและโอรส ธิาเสวย พระนาึูโอรสธิาไปทรฝาฝัับ พระเวสสันรอให้ทรูแล รัสเรียหา ให้เล่นอยู่ ใล้ๆ บรรศาลา พร้อมับเล่า วามฝันให้พระเวสสันรทรทราบ พระเวสสันรทรหยั่รู้ว่าะมีผู้มาทูลอ พระโอรสธิา แ่รั้นะบอวามามร พระนามัทรี็ะทนไม่ไ้ พระอ์เอนั้น ั้พระทัยมั่นว่าะบริาทรัพย์สมบัิทุสิ่ ทุประารในายนอาย แม้แ่ีวิและ เลือเนื้ออพระอ์ หามีผู้มาทูลอ ็ะ ทรบริาให้โยมิไ้ทรเสียายหรือหวาหวั่น พระเวสสันรึรัสับพระนามัทรีว่าะูแล พระโอรสธิาให้ พระนามัทรีึเส็ไปหา ผลไม้ในป่าแ่ลำพั รั้นูเห็นไ้เวลาแล้ว ึมุ่มาที่อาศรม ไ้พบพระาลีพระัหาทรเล่นอยู่หน้าอาศรม ็แลู้่ ให้สอพระอ์พระทัยเพื่อ่มวั ไว้่อน แล้วูพราหม์เ่า็เ้าไปเฝ้า พระเวสสันร ล่าว วาาราบทูล้วยโวหาร อ้อม้อมลเลี้ยว ัแม่น้ำทั้ห้า เพื่อทูลอ พระโอรสธิาไปเป็น้า่วใ้ อน พระเวสสันรทรมีพระทัยยินีที่ะทร ระทำบุรทาน ือารบริาบุรเป็นทาน อันหมายถึว่า พระอ์เป็นผู้สละิเลส วามหวแหนในทรัพย์สมบัิทั้ปว แม้ระทั่บุลอันเป็นที่รั ็สามารถสละ เป็นทานเพื่อประโยน์แ่ผู้อื่นไ้ แ่พระอ์ทรผัผ่อน่อูว่า อให้ พระนามัทรีลับมาาป่า ไ้ร่ำลาโอรสธิา เสีย่อนู็ไม่ ยินยอม ลับทูลว่า "หาพระนาลับมา สัาาแห่มารา ย่อมะทำให้พระนาหวแหนห่วใย พระโอรสธิา ย่อมะไม่ทรให้พระโอรส ธิาพราาไปไ้ หาพระอ์ทร ปรารถนาะบำเพ็ทานริ ็โปรย ให้หม่อมันเสียแ่บันี้เถิ" พระเวสสันรนพระทัยึรัสเรียหา พระโอรสธิา แ่พระาลีัหาึ่แอบฟั วามอยู่ใล้ๆ ไ้ ทราบว่า พระบิาะยน ให้แู่ ็ทรหวาลัว ึพาันไปหลบ ่อน โยเินถอยหลัลสู่สระบัว เอาใบบัว บัเศียรไว้ ูเห็นสอุมารหายไป ึทูล ประประันพระเวสสันรว่า ไม่เ็ม พระทัย บริาริ ทรให้สัาสอ ุมารหนีไป่อนัวเสียที่อื่น พระเวสสันร ึทร้อออมาามหาพระาลีัหา รั้นทอพระเนรเห็นรอยเท้าเินึ้นมา าสระ ึรัสเรียพระโอรสธิาว่า "าลีัหา เ้าึ้นมาหาพ่อเถิ หาเ้า นิ่เยอยู่ พราหม์เ่า็ะเยาะเย้ยว่าพ่อนี้ ไร้วาาสัย์ พ่อั้ใะบำเพ็ทานบารมี เพื่อสละละิเลสให้บรรลุพระโพธิา ะไ้เป็นที่พึ่แ่สัว์โลทั้หลาย ในภาย ภาหน้า ให้พ้นาทุ์แห่ารเวียนว่าย ายเิ เ้ามา่วยพ่อประอบารบุ เพื่อบรรลุ ผล ือ พระโพธิานั้นเถิ" ทั้สอุมารทรไ้ยินพระ
บิารัสเรีย ็ทรรำลึไ้ถึหน้าที่อบุรที่ี ที่ถึ เื่อฟับิามารา รำลึไ้ถึวาม พาเพียรอพระบิาที่ะประอบ บารมีเพื่อวามหลุพ้นาิเลส ทั้ยัรำลึถึ ัิยมานะว่าทรเป็น โอรสธิาษัริย์ ไม่สมวระหวาลัว ่อสิ่ใ ึเส็ึ้นมาาสระบัว พระบิา็ูทั้สอพระอ์มาทรบริา เป็นทานแู่ ูรั้นไ้ัวพระาลีัหาเป็นสิทธิ าแล้ว ็แสอำนาุลาเอาสอ ุมารเ้าป่าไป เพื่อะให้ เิวามยำเร น พระเวสสันรทรสสารพระโอรสธิา แ่็ไม่อาทำประารใไ้ เพราะทร ถือว่า ไ้บริาเป็นสิทธิแู่ไปแล้ว รั้นพระนามัทรีทรลับมาาป่า ในเวลาพลบ่ำ เที่ยวามหาโอรสธิา ไม่พบ ็มาเฝ้าทูลถามา พระเวสสันร พระเวสสันระทรอบวามริ็เรว่า นาะทนวามเศร้าโศมิไ้ ึทรแล้ ำหนิว่า นาไปป่าหาผลไม้ ลับมาน เย็น่ำ ะรื่นรมย์มานลืมนึถึ โอรสธิาและสวามีที่อยอยู่ พระนามัทรี ไ้ทรฟั ็เสียพระทัย ทูลอบว่า "เมื่อหม่อมันะลับอาศรม มีสัว์ ร้ายวนเวียนัทาอยู่ หม่อมันะมา ็มามิไ้นเย็น่ำ สัว์ร้ายเหล่านั้น ึาไป หม่อมันมีแ่วามสัย์ื่อ มิไ้เยึถึวามสุสบายส่วนัวเลย แม้แ่น้อยนิ บันี้ลูอหม่อมันหายไป ะเป็นายร้ายีอย่าไร็มิทราบ หม่อมัน ะเที่ยวิามหานว่าะ พบลู" พระนามัทรีทรออเที่ยวามหาพระาลี ัหาามรอบบริเวศาลา เท่าไรๆ ็มิไ้ พบนในที่สุ พระนา็สิ้นแร ถึับสลบไป พระเวสสันรทรเวทนา ึทรนำน้ำเย็นมา ประพรมนนาฟื้นึ้น ็ รัสเล่าว่าไ้บริา โอรสธิาแ่พราหม์เ่าไปแล้ว อให้ พระนาอนุโมทนาในทานบารมีที่ทรระทำ ไปนั้น้วยบุรทานที่พระราสวามีทรบำเพ็ และมีพระทัย่อยบรรเทาาวามโศเศร้า ฝ่ายท้าวสัะเทวราทรเล็เห็นว่า หามี ผู้มาทูลอพระนามัทรีไป พระเวสสันร ็ะทรลำบา ไม่อาบำเพ็เพียรไ้เ็ม วามปรารถนา เพราะ้อทรแสวหาอาหาร ประทัีวิ ท้าวสัะึแปลอ์เป็นพราหม์ มาอรับบริาพระนามัทรี พระเวสสันร ็ทรปิิยินีที่ะไ้ประอบทารทานือาร บริาภรรยาเพื่อประโยน์แ่บุลอื่น พระนา มัทรี็ทรเ็มพระทัยที่ะไ้ทรมีส่วน ในาร บำเพ็ทานบารมีามที่พระเวสสันร ทรั้พระทัยไว้ เมื่อไ้รับบริาแล้ว ท้าวสัะ็ทรลับ ืนร่าัเิม และรัสสรรเสริอนุโมทนา ในุศลแห่ทาน บารมีอพระเวสสันร แล้วถวายพระนามัทรีลับืนแ่พระเวสสันร พระเวสสันรึไ้ทรประอบบุรทารทาน อันยาที่ผู้ใะระทำไ้ สมัที่ไ้ั้พระทัย ว่าะบริาทรัพย์อพระอ์ เพื่อประโยน์ แ่ผู้อื่น โยปราศาวามหวแหนเสียาย ฝ่ายูพาสอุมารเินทามาในป่า ระหระเหินไ้รับวามลำบาเป็นอันมา และหลทาไปนถึ เมือสีวี บัเอิผ่าน ไปหน้าที่ประทับพระเ้าสัย ทรทอ พระเนรเห็นพระนัาทั้สอ็ทรำไ้ ึให้เสนาไปพาเ้ามาเฝ้า ูทูลว่า พระเวสสันรทรบริาพระาลีัหา ให้เป็น้าทาสอนแล้ว บรราเสนาอำมาย์และประานทั้หลาย ่า็พาันสสารพระุมารทั้สอ และ ำหนิพระเวสสันรที่มิไ้ทรห่วใย พระโอรสธิา พระาลีเห็นผู้อื่นพาัน ำหนิิเียนพระบิา ึทรล่าวว่า "เมื่อพระบิาเส็ไปผนวอยู่ในป่า มิไ้ทรมีสมบัิใิพระอ์ไป แ่ทรมีพระทัยแน่วแน่ที่ะ สละิเลส ไม่หลใหลหวแหนในสมบัิสิ่หนึ่สิ่ใ แม้บุลอันเป็นที่รั็ย่อมสละไ้เพื่อประโยน์ แ่ผู้อื่น เพราะทรมีพระทัยมั่นในพระโพธิา ในภายหน้า วามรั วามหล วามโลภ วามโรธ เป็นิเลสที่วาั้นหนทาไปสู่ พระโพธิา พระบิาอหม่อมันสละิเลส ไ้ันี้ะมาำหนิิเียน พระอ์หาวรไม่" พระเ้าสัยไ้ทรฟัันั้น็ยินี ึรัสเรียพระาลีให้เ้าไปหา แ่พระาลี ยัประทับอยู่ับ ู และทูลว่า พระอ์ ยัเป็นทาสอูอยู่ พระเ้าสัยึอไถ่ สอุมาราู พระาลี รัสว่า พระบิา ี่าพระอ์ไว้พันำลึทอ แ่พระัหานั้น เป็นหิ พระบิาึี่าัวไว้สู เพื่อมิให้ ผู้ใมาไถ่ัวหรือื้อายไปไ้่ายๆ พระัหา นั้นมี่าัวเท่าับทรัพย์เ็ีวิเ็สิ่ เ่น ้าทาส หิาย เป็น้น สิ่ละเ็ร้อย ับทอำอีร้อยำลึ พระเ้าสัย็โปรให้เบิสมบัิท้อพระลั มาไถ่ัวพระนัาาู และโปรให้ั ้าวปลาอาหารมาเลี้ยูู เพื่ออบแทนที่พา พระนัาลับมาถึเมือ ูพราหม์เ่าอทาน ไม่เยไ้บริโภ อาหารีๆ ็ไม่รู้ัยับยั้ บริโภมานทนไม่ไหว ถึแ่ วามายในที่สุ พระเ้าสัยโปร ให้ัารศพแล้วประาศหาผู้รับมร็หา มีผู้ใมาอรับไม่ หลัานั้น พระเ้าสัย ึรัส สั่ให้ัระบวนเส็เพื่อไปรับ พระเวสสันรและพระนามัทรีลับืนสู่ เมือสีวี เพราะบรราประาน็พาันไ้ิว่า พระเวสสันรไ้ทรประอบทานบารมี อันยิ่ให่ ว่าทั้หลายทั้ปว ็เพื่อประโยน์ แห่ผู้นทั้หลาย หาใ่เพื่อพระอ์เอไม่ เมื่อระบวนไปถึอาศรมริมสระโบรี ษัริย์ทั้ห็ทรไ้พบัน้วยวามโสมนัส ยินี พระเ้าสัยึรัสบอพระเวสสันร ว่าประานาวสีวีไ้เห็นสิ่ที่ถูที่วรแล้ว และพาันร่ำร้อไ้ ทูล เิเส็ลับเมือสีวี พระเวสสันร พระนามัทรี และพระาลี ัหาึไ้เส็ลับเมือ พระเ้าสัย ทรอภิเษ พระ เวสสันรึ้นรอเมือสืบ ่อไป รั้นไ้เป็นพระราาแห่สีวี พระเวสสันร็ทรยึมั่นในารประอบ ทานบารมี ทรั้โรทานบริาเป็นประำ ทุวัน าวเมือสีวีลอนบ้านเมือใล้เีย ็ไ้รับพระ เมารุา มีวามร่มเย็นเป็นสุ าวเมือ่า็เอื้อเฟื้อ่วยเหลือันมิไ้โลภ ระหายในทรัพย์สมบัิ ่า็มีิใผ่อใสเป็น สุ เหมือนัที่พระเวสสันรทรั้พระปิธาน ว่า พระอ์ะทรบริาทรัพย์สมบัิทั้ปว เพื่อประโยน์สุแ่ผู้อื่น ้วยทรัพย์ทั้หลาย ทำให้เิิเลส ือวามโลภ วามหลหวแหน เมื่อบริาทรัพย์แล้ว ผู้รับ็ะไ้ประโยน์ าสิ่นั้น และมีวามื่นม ยินี ผู้ให้็ะ อิ่มเอมใว่าไ้ทำประโยน์แ่ผู้อื่น เิวาม ปิิยินีเ่นัน ทั้ผู้ให้และผู้รับย่อมไ้รับ วามสุวามพึพอใันี้ิธรรม : บำเพ็ทานบารมี
สั่สอนให้นเราเพียรประอบุวามีโยมิท้อถอย หารู้ัสละทรัพย์บริาทานเนื่อนิ็ะเป็นที่สรรเสริทั่วไป นโลภนิบาปหยาบร้าย็้อไ้ภัยเพราะัวเอัู่นั่นเอ
อบุที่มา : http://www.learntripitaka.com/Chadok/Chadok10.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น