ทำไมต้องเป็นนางร้าย(?)...เขาเป็นผู้ชายน่ะ ต้องวายร้ายสิ เฮ้ย!!

เลเกล ลิเคอร์

         ผมชื่อ เลเกล หรือเรียกว่า เกลก็ได้ ผมเเค่เด็กหนุ่มอายุ16 ย่าง 17 หน้าตาก็ดูดีนะผมว่า แฮะ ช่างเถอะ ชีวิตผมก็เหมือนชีวิตของวัยรุ่นทั่วไป กิน นอน เล่น เรียน เที่ยว เเต่ส่วนมากผมชอบอยู่บ้านเล่นเกม อ่านนิยายแฟนตาชี หรืออนิเมะเเฟนตาซี มากกว่า 

        คนอื่นมักชอบว่าผมว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโต เรียนไม่เอาไหน งานก็ไม่ได้เรื่อง วันๆผลาญเงินพ่อเเม่ไปกับเรื่องไร้สาระ เเน่นอนว่าพวกนั้นต้องพูดหรือนินทาลับหลังผม ลองมาพูดต่อหน้าสิ พ่อจับถุงเท้ายัดปาก...หึ

        ถึงใครจะมองหรือว่ายังไงผมก็ไม่สนใจ ชีวิตนี้ผมไม่จำเป็นต้องเเคร์ใคร คนสำคัญอย่างพ่อแม่ก็ทิ้งผมไปตั้งเเต่ผม12 ขวบ ญาติพี่น้องก็เสมือนปิงที่ค่อยจะสูบเลือดผมตั้งเเต่พวกท่านเสีย  เเต่เหอะ คนอย่างเลเกล ลิเคอร์หรือจะยอม มรดกหลายร้อยล้านเเละธุรกิจอีกหลายสิบเเห่งที่พ่อเเม่ทิ้งไว้ ทำให้ผมเหมือนเป็นดาราฮอลลีวู๊ดก็ไม่ปาน จะไปไหนก็มีคนล้อมหน้าล้อมหลัง เเถมไม่ใช่ใครอื่นไกล ก็ญาติผมนั้นเเหละ ไม่รู้มาจากไหน เยอะเเยะเต็มไปหมด 

        เเต่ขอโทษถึงตอนนั้นผมจะเด็กเเต่ไม่โง่นะครับ ทำไมผมจะไม่รู้จุดประสงค์ของพวกเขา ผมขายธุรกิจทั้งหมดทิ้งหลังจากทำให้กรรมสิทธิ์เเลดูสมบัติตกเป็นของผม ถึงเป็นไปได้ยากเพราะผมยังเด็ก เเต่ผมเป็นอัจฉริยะไงถึงทำได้ 

        เเละเเน่นอนหลังนั้นผมก็ต้องรับมือกับญาติพี่น้องทั้งหลายแหล่ ที่หาสารพัดวิธีมาจัดการผม เพราะผมเป็นอัจฉริยะอีกละ ผมจึงรอดมาเป็นโอตาคุสุดหล่อถึงตอนนี้ได้ 

       เเต่ใครจะรู้ว่า นายเลเกล ลิเคอร์ โอตาคุหนุ่นที่รอดจากความตายในหลายรูปเเบบที่บรรดาญาติสรรหามาฆ่าจะตายเพราะช่วยหมากำลังถูกรถชน..

เจสซีก้า ดิ คริสโตเซอร์

       ข้ามีนามว่า เจสซีก้า ดิ คริสโตเฟอร์ เป็นราชธิดาของพระชาราเลโกล์เอลผู้ปกครองราชอาณาจักรเปอร์เนียเดล กับ พระสนมเอกนามว่า จูเลียน่า เเต่ข้าไม่เคยพบเเม่ของข้าหรอกนะ ได้ยินว่านางตายตั้งเเต่ให้กำเนิดข้าเเล้ว 

      ถึงข้าเป็นเจ้าหญิงอันดับ3 ของเปอร์เนียเดลก็จริง เเต่เพราะตัวข้านั้นเกิดมาไร้พลังเวทย์ ในโลกที่วัดคุณค่าคนด้วยพลังเวทย์ ข้าก็ถูกมองไม่ต่างจากเศษสวะของราชวัง ตัวไร้ค่าของเปอร์เนียเดลเเต่เพราะพระบิดาท่านทรงรักข้ามาก ข้าจึงมีชีวิตอยู่ท่ามกลางสายตาดูถูกเหยียดหยามเหล่านั้นได้โดยมีความรักของเลโกล์เอลเป็นเกาะค่อยคุมกัน...

         ถึงจักไร้พลัง เเต่ข้าก็มีอำนาจ

 มันผู้ใด พูดจาดูถูกข้า ข้าจะตัดลิ้นมัน

มันผู้ใด มองเหยียดหยามข้า ข้าจะควักตามัน

มันผู้ใด หาญกล้าทำร้ายข้า ข้าเอาคืนมันร้อยเท่าพันทวี

    เพราะเช่นนั้น ข้า เจสซีก้า ดิ คริสโตเฟอร์ ผู้นี้ถึงได้รับฉายาว่า นางมารเเห่ง เปอร์เนียเดล 

      แต่กระนั้นอำนาจก็มีขอบเขต เช่นอำนาจของข้าที่ใช้ได้เพียงในเปอร์เนียเดลเท่านั้น 

     เมื่อข้าอายุได้ 13 ปี ข้ารบเร้าให้ท่านพ่อส่งข้าไปยัง โฮเจสส์ซารูคัส โรงเรียนศึกษาเวทย์อันดับหนึ่ง ที่ อาณาจักรซาเรส อาณาจักรที่เเข็งเเกร่งและใหญ่ที่สุดในบรรดา12 อาณาจักรของทวีปแสง 

          "พ่อว่ามันอันตรายเกินไปนะ เจสซี่ ลูกอยู่ในวังเรียนกับพ่อก็ได้นี่ " น้ำเสียงของเลโกล์เอลนั้นเเสดงความเป็นห่วงข้ามากมายจนข้าชักรำคาญ 

          "มันจะมีอันตรายอันใดท่านพ่อ ข้าไปเรียน หาได้ไปหาเรื่องใครไม่ จะได้ข้าอุดอู้อยู่เเต่ในวังนี้ ข้าเบื่อจะตาย ไม่รู้เเหละยังไงข้าก็จะไป" ข้ากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงติดจะรำคาญเเละเอาเเต่ใจ ไม่สนใจสีหน้าของคนตรงหน้าเเม้เเต่นิด 

            "เจสซี่ แต่ว่า.."

            "ท่านพ่อ!! " ข้าตวาดไปอย่างกราดเกรี้ยวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะหาข้ออ้างน่าเบื่อนั้นมาพูดกรอกข้า เลโกล์เอลดึงข้าไปกอดเเต่ข้าดิ้นฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ เเต่เมื่อสู้เเรงของผู้เป็นพ่อไม่ได้ข้าก็บีบน้ำตาร้ำไห้ที่มักจะได้ผลเวลาอยากได้อะไร พร้อมกับกล่าวตัดพ้อเสียอีกมากมาย

           "ได้ ได้ เจสซี่พ่อยอมเเล้ว "

      ในโฮเจสส์ซารูคัสข้าได้พบกับผู้ชายหนึ่งเขามีเรือนผมเเละดวงตาที่งดงาม ข้ารู้สึกตกหลุมรักเขาตั้งเเต่พบ 

ข้าต้องการเขา

ข้าอยากครอบครองเขา

อยากอยู่เคียงเขา

เเต่เขากลับไม่ต้องการข้า

เขารังเกียจข้า

และผลักไสข้า 

   อำนาจของข้าที่เคยใช้ได้ผลในเปอร์เนียเดล นำมาใช้กับเขาไม่ได้ เพราะเขาคือ มิคาเอล ไอซ์ โคโนวาน องค์รัชทายาทเเห่งซาเรส เเต่ที่น่าชังกว่านั้นคือ เขาสนใจในตัวผู้กล้าหญิง นางที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท่า นางปีศาจ นางเเพศยา มายา ตอเเหล ข้าชิงชังนางนัก ข้าพยามหาหลายต่อหลายวิธีเพื่อกำจัดนางเเต่กลับ ล้มเหลวทั้งสิ้น จนว่ามาวันทดสอบพลังในมิติจำลอง นางเเพศยานางนั้นต้องตายในที่นี่ ...เเต่สิ่งที่

ไม่คาดคิดกับเกิดกับข้า ...

           " ออสซี่ .."

           "เจ้าอย่าได้โทษข้า เจสซีก้า ทั้งหมดเป็นเพราะตัวเจ้าสิ้น" น้ำเสียงนั้นเย็นชา ใบหน้าที่เรียบนิ่งไม่สายความรู้สึกใดในขณะที่ดาบในมือเเทงทะลุท้องของข้า เมื่อพี่ชายต่างสายเลือดดึงดาบออกตัวขัาพันทรุดฮวบลงทันที 

             "ขะ..ข้าเป็นน้องเจ้าไม่ใช่หรือ หะ..เหตุใด -"

              "ไม่ใช่!! เจ้าไม่ใช่น้องของข้า!!"

              อึก!! 

       เลือดสีเเดงสดทะลักออกจากปากข้า  

ลมหายใจติดขัด ตาพร่ามัวมองไม่ชัดเเละหูก็อืออึง...

            นี่ข้ากำลังจะตายหรอ

             'เจสซี่..'

             ใครเรียกข้า 

             'เจสซี่! ..'

              มาคัสหรอ...เจ้าเรียกข้าหรอ 

             ข้าเหนื่อยแล้ว ท่านพ่อข้าขอโทษ 

------------------------------------------------------------------------------

      ดีจ้า นักอ่านทุกท่านนน ขอบคุณที่เข้ามาอ่านะค่าา นิยายเรื่องนี้ภาษาอาจไม่เเปะไม่เหมือนไม่ถูกใจ ต้องขอภัย โดยเฉพาะคำตกคำพิมคำหลุนด้วยนะค่า ไรท์พิมในมือถืออะ มือถือก็เก๊าเก่า พิมติดมั้งไม่ติดมั้ง บางทีอาจไม่ได้ตามเเก เพราะไม่ว่างก็ขอโทษนะค่าา ไม่ว่ากัน จะพยามเเต่งในจบ (มั้ง) อาจจะมีดองนิดๆ(?)เพราะงานเยอะ เเต่ไม่ดองถาวรเเน่นอน ฉะนั้นเม้นเป็นกำลังใจด้วยเด้อเผื่อจะคึกปั่นงานเร็วๆ^^ ...