คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - C h a p t e r 1 - เกลียดเด็ก ไม่ต้องมายุ่ง
Chapter 1
เกลียดเด็ก ไม่ต้องยุ่ง
[Part : X x Min]
=_____________________='
"กินดิพี่ทำหน้าบึ้งอยู่ได้ ผมสั่งมาให้กินนะ"
"พาฉันไปหาเพื่อนดิ ไม่ได้ขอมาด้วย!"
"โอโห้พี่ ผมตั้งใจเลี้ยงพี่นะ พี่น่ารัก :D"
"หยุดเรียกว่าพี่น่ารักสักทีได้ไหมไอ้เปรต =_="
"พี่ก็อย่าดื้อสิครับพี่...เอ๊ะ...ชื่อไรนะ?"
เจริญเถอะ ลากเขามาด้วยแต่ไม่รู้ชื่อเขา ดีงั้นก็ไม่ต้องรู้ต่อไป แล้วไอ้ซูจะเป็นไงบ้างเนี่ย ป่านนี้รอรากงอกแล้วมั้ง ซูมันเป็นคนถ้าบอกว่าจะรอ แค่ไหนก็จะรอ จะไม่ไปไหนเด็ดขาดถ้าคนที่มีนัดด้วยยังไม่มา นั้นละขอดีของซูเขาละ แต่บางทีการที่เขาเป็นคนแบบนั้นมันทำให้เขาเสียใจ..เหมือนครั้งนั้นไง..
รอ...รอ...แต่สุดท้ายก็หายไป...
อย่าให้ผมเจอผู้หญิงคนนั้นอีกรอบนะ ไม่งั้นผมจะต้องอดไม่ได้ที่จะบีบคอเธอแน่ๆ
"อย่าเอาแต่เงียบสิพี่น่ารัก บอกชื่อพี่มาสิคร้าบบบบ"
"..."
"พี่จะไม่บอกผมจริงๆ ใช่ไหม งั้นผมจะเรียกพี่ที่รักละกันนะครับ :D"
"มิน! เลิกวุ่นวายกับฉันเหอะ ฉันเกลียดนายได้ยินปะ ฉันเกลียดเด็กที่ทำตัวไม่น่ารัก!"
"แล้วถ้าผมทำตัวน่ารัก พี่จะรักผมใช่ปะ :D"
อะ...ไอ้เด็กคนนี้ ไอ้มินจะบ้าตาย
โธ...เวรกรรมอะไรของผมเนี่ย ไปคุยกับอาจารย์ซองยู เดินออกมาจากห้องพักครูก็โดนเจ้าเด็กนี้ลากมาเลย แถมไอ้เด็กนี้ก็ตัวสูงมากกกกกก ตัวใหญกว่าผมเยอะเลย ผมขืนแรงเท่าไหร่หมอนี้ก็ดึงผมแรงขึ้นจนผมหมดแรงขืนนั้นละ ถึงได้โดนลากมานั่งในร้านอาหารอิตาลีเนี่ย พอมาถึงเจ้าเด็กนี้ก็สั่งโน้นสั่งนี้มาให้ผมเยอะเลย
อาหารอิตาลีเป็นอาหารโปรดผมนะ :D
แต่ถ้ามากับคนที่เกลียดขอเป็นอันดับสุดท้ายที่คิดจะเลือกละกันนะ :(
"เพื่อนฉันรออยู่นะ ขอร้องปล่อยไปเหอะ" ผมเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ เพราะยิ่งคิดว่าซูรออยู่ผมยิ่งเครียด
"พี่ไม่ต้องห่วงเพื่อนพี่หรอกนะ น้องชายผมเขาดูแลให้แล้วละ :D"
ห๊ะ?
"หมายความว่า?"
"น้องชายผมมันลากเพื่อนพี่ไปก่อนที่ผมจะมาดักฉุดพี่อีก"
ฉะ ฉุด???? อะ...ไอ้...งั้นก็แสดงว่าซูก็โดนเหมือนผมดิ!?
"ต้องการอะไร?..."
"ต้องการพี่ไงครับ :]"
อย่ามาล้อเล่น ผมชักจะเริ่มหงุดหงิดกับเจ้าเด็กคนนี้แล้วสิ เปลี่ยนน้องรหัสได้ไหม ผมไม่อยากมีน้องแบบนี้ T T ใครก็ได้ช่วยลากเด็กนี้ออกจากชีวิตผมที
"พี่จะไม่กินจริงๆ เหรอ อาหารดีดีทั้งนั้นเลยนะพี่"
"ไม่! อยากกินก็กินไปคนเดียว ฉันจะกลับมอแล้ว"
ผมพูดจบก็เดินออกนอกร้านไปเลย โดยที่ไม่สนใจอีกคนที่เดินตามมาเลย ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ผมต้องไปให้พ้นจากเด็กนี้ คนบ้าอะไรตามตื้อชะมัด แสดงออกขนาดนี้ว่าไม่ชอบก็ยังเดินตามอยู่ได้ เดินๆ มาเรื่อยๆ ผมก็ต้องชะงัก
เพราะใครบางคนไม่ยอมหยุดเดินตามผมเลย
"เลิกตามสักที หนีขนาดนี้แล้วยังจะตามอีกหรือไง"
"พี่ยิ่งหนี ผมก็ยิ่งตาม :D"
"ฉันเกลียดนาย"
"คอยดูละกัน วันหนึ่งผมนี่แหละจะเป็นคนที่พี่รักสุดหัวใจ :D"
บ้าไปแล้ว! จะบ้าตาย โอ้ยยยยยยยย
ยยยยย!
พลั้ก!
"โอ้ย!" ผมผลักไอ้หมอนี้ให้พ้นทางก่อนจะเดินหนีไปเลยไม่สนใจอะไรอีก อย่ามาทำเหมือนอยากเอาชนะได้ไหม...
.... เรื่องหัวใจ เรื่องความรัก ....
...มันควรเอามาแข่งขันหรือไง...
[Part : END]
[Part : XO x Suju]
"พามาที่นี่ทำไม =_="
ซูมองหน้าอีกคนอย่างหวาดระแวงเมื่อรุ่นน้องตัวแสบดันพาเขาขึ้นรถมาแล้วขับพามาที่ไหนก็ไม่รู้ซึ่งมันไกลจากมอมากๆ
"คอนโดผม :D"
"ฉันจะกลับบ้าน.."
"ไปดื่มกันดีกว่าพี่ รีบกลับทำไมละ"
เกลียด...เกลียดใบหน้านิ่งแต่เปื้อนยิ้มแบบนี้จริงๆ เขารู้สึกเหมือนกับกำลังโดนเอาชนะ ไอ้เด็กนี้คิดจะทำอะไรกันแน่ เขาต้องออกห่างจากเด็กคนนี้ให้ไวที่สุด
"ละ แล้วใช่เรื่องที่ฉันต้องยอมขึ้นไปหรือไง"
ปัง!
อึก!
ร่างผอมบางสะดุ้งสุดตัวก่อนจะตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เมื่อหนุ่มรุ่นน้องดันเอามือมากั้นประตูฝั่งเขาและโน้มหน้าเข้ามาใกล้ เมื่อเขาทำท่าจะปลดเซฟตี้เบลล์เพื่อลงจากรถ ดวงตาสวยเหลือบมองใบหน้าอีกคนที่อยู่ใกล้นิดเดียวด้วยความกังวล
"ขึ้นไปกับผมก่อนสิครับ แล้วผมจะพาพี่ไปส่งที่บ้านแน่ ไม่ต้องห่วง :D"
"เออ ขึ้นก็ได้ แต่ถ้านายทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียว...นายจะไม่มีทางเห็นหน้าฉันอีก"
"รับประกันด้วยเกียรติลูกผู้ชาย พี่จะไม่เป็นไรแน่นอน..."
"เออดี งั้นก็ออกไปห่างๆ สิ"
"ผมโซ :D"
"ซู =_= คิมซูจู"
ซูพูดจบก็ดันแขนอีกคนที่กั้นอยู่ออกไปอย่างแรงอย่างไม่แยแส สงสัยกลับไปเยี่ยมบ้านที่ไทยคราวนี้เขาต้องไปทำบุญแก้ชงซะหน่อย ปีนี้ท่าทางจะชง เจอแต่เรื่องแย่ๆ
เขาต้องเดินตามหนุ่มรุ่นน้องขึ้นไปบนอาคารหรูที่สูงเฉียดฟ้าขึ้นไปอย่างช่วยไม่ได้ ระหว่างรอในลิฟต์เขารู้สึกอึดอัดจนอยากจะออกไปจากลิฟต์นี้มากมาย =_= ก็ไอ้เด็กรุ่นน้องที่มีนามว่าโซนี่สิ มองเขาไม่วางตา เขาชักจะห่วงสวัสดิภาพของตัวเองขึ้นมาดื้อๆ แล้วละ เขาคิดผิดคิดถูกที่ตามหมอนี้ขึ้นมาเนี่ย
นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นนี้ฟ้องลำบากนะ สมยอมเดินตามเขามาเองทั้งนั้นเลยอะ TT______TT
กึก!
"จะทำอะไร!"
ผมโวยขึ้นอย่างตกใจเมื่อไอ้เด็กนี้จู่ๆ ก็เอามือทุบลิฟต์ด้านข้างผมซะงั้น ขวัญคนแก่จะหาย ไอ้เด็กไร้มารยาท ไอ้เด็กบ้า!
"เปล่า ผมแค่จะบอกว่า...ถึงแล้วครับ เชิญ.."
หมอนั้นพูดจบก็ผายมือให้ผมเดินออกมา ผมเหลือบมองหมายเลขก็เห็นว่าลิฟต์มาหยุดที่ชั้นที่ 12 ของคอนโด เดินไปเรื่อยๆ เขาก็พาผมมาที่ห้อง.. 1213
โซใช้คีย์การ์ดแตะสักพักประตูก็ได้ยินสัญญาณดังติ๊ดๆ แล้วประตูก็ปลดล็อค ผมมองการกระทำอย่างไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้แค่เดินเข้าไปในห้องตอนหมอนั้นเปิดประตูให้แค่นั้นเอง...
"พี่รอตรงนี้แป๊บนะ"
หมอนั้นพูดจบก็ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคนเดียวเงียบๆ บรรยากาศแบบนี้... เอิ่ม เสี่ยงต่อการโดนข่มขืนที่สุด TT เดี๋ยวนะผมเป็นผู้ชายไอ้เด็กตาคมนี้คงไม่ทำอะไรผมหรอกมั้ง...
"นี่ครับ..." ผมเงยหน้ามาก็เจอไอ้เด็กนั้นยื่นแก้วน้ำเย็นๆ มาให้ผม อื้ม...ก็มีดีเหมือนกันนะ
"กลับได้ยัง มาบนห้องแล้วเนี่ย"
"ฮ่าๆ รีบจังนะพี่ กลัวผมทำอะไรพี่หรือไง?"
"อะไรใครกลัว อย่ามามั่ว จะกลับแล้ว!"
ชอบพูดจาเหมือนกับสองแง่อยู่ได้ หมั่นไส้โว้ยยยย! เหมือนไอ้เด็กนี้จะสะใจมากเลยนะที่เห็นผมหงุดหงิด ผมถลึงตาหมอนั้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบเดินออกไปนอกห้องทันที
"เห้ยพี่! บอกแล้วไงว่าจะไปส่ง"
ไม่สนโวยย ไม่ฟังงงงงง!
ผมเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์ทันทีที่เหลือบเห็นไอ้คนขายาวกำลังไล่ตามมา ผมรีบกดลิฟต์ให้ปิดทันที แต่ไม่กี่วินาทีที่ลิฟต์จะปิดสนิท
กึก!
"คอยผมหน่อยสิพี่!"
โซเอามือมากั้นประตูลิฟต์เอาไว้และแทรกตัวเขามาในลิฟต์และลิฟต์ก็ปิดลงในคณะที่เขาขยับมาใกล้จนผมต้องถอยหลังไปติดกำแพงลิฟต์ด้านในทำให้ปลายจมูกผมติดกับแผ่นอกเขาอย่างช่วยไม่ได้...ผมเหลือบตามองปลายคางอีกคนเพราะไม่อยากจะสูดกลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดังที่ติดอยู่กับแผงอกเขา
ผมสูงนะ แต่ทำไมหัวผมอยู่แค่ปลายคางเขาเองละ T T
"ก็จะกลับ นายลีลาทำไมละ"
ผมเบ้หน้าก่อนจะพยายามดันอกเขาออกห่างจากผม บางทีมันก็ใกล้เกินไปนะ ไม่ชอบอยู่ใกล้กับคนไม่สนิทมันอึดอัด ร้อนก็ร้อน ตอนนี้ผมรู้สึกว่าในลิฟต์มันอากาศถ่ายเทลำบากยังไงไม่รู้อะ อยู่ในลิฟต์แค่สองคนเข้ามาเบียดขนาดนี้ไม่กอดเลยละแหม =____________________=
"จำไว้นะพี่ :D"
"จำอะไร =_="
"ผมอยู่ที่นี้แหละ ห้องผมยินดีต้อนรับพี่เป็นพิเศษคนเดียวเลยนะครับ :D"
ประโยคสุดท้ายโซก้มลงมากระซิบข้างหูผมด้วยเสียงเบาหวิว จนผมรู้สึกขนลุกในหู
"ไอ้บ้า!!!!! ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี้อีก!"
"หนึ่ง..."
"หื้อ...?"
"สี่-สาม-ห้า-สอง-ศูนย์" โซกระซิบข้างหูผมอย่างแผ่วเบา
"..."
"จำไว้ละกันนะครับ...ไม่มีคีย์การ์ด..ก็กดเลขนี้ "
"คะ ใครจะมาหานายกัน!"
กึก!
"ผมจะรอนะครับ...พี่ซู"
กะ ใกล้เกินไปแล้ว ด้วยท่าทางที่จู่ๆ โซก็เอาแขนมากั้นคร่อมตัวผมไว้และก้มหน้าลงมาใกล้มันบังคับให้ผมเงยหน้าขึ้นจนปลายจมูกเขาแทบจะแนบชิดกับผมอยู่แล้ว...
ทำไม...ทำไมชอบทำแบบนี้อยู่เลย...
...เกลียด...ผมเกลียดเด็กคนนี้จริงๆ...
"ปล่อยได้แล้ว ไม่ต้องไปส่ง! กลับเองได้!"
"ทำไมพี่ถึงอยากจะหนีจากผมนัก?" โซถามผมพร้อมกับเอียงคอมองด้วยแววตาสงสัย
แหม...พ่อคุณยังจะถามอีกว่าทำไมอยากหนี ผมอยู่กับเขาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง เปลืองตัวไปเท่าไหร่แล้ว เอะอะใกล้ๆๆๆๆ
"เกลียดไง! ถามได้! ไม่ชอบเด็กที่ไม่รู้จักให้เกียรติคนอายุมากกว่า"
"เกลียด? ผมให้พี่ไม่ได้หรอกครับ ผมเกลียดคนสวยไม่ลง :D"
"อะ...แล้วก็เกลียดคนกวนประสาทด้วย ฉันเป็นผู้ชายโว้ย! เลิกเซ้าซี้แล้วจะไปไหนก็ไป รำคาญ!"
"ไล่ผมอีกแล้ว :("
"จะไล่มากกว่านี้อีก! ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากรู้จัก ไม่อยากสนิทด้วย เข้าใจสักที!"
"คอยดูละกัน ผมจะทำให้พี่เรียกหาแต่ผมเลยเคยดู สักวันพี่จะขาดผมไม่ได้!"
ใบหน้านิ่งเปื้อนยิ้มเจ้าเล่ห์บอกผมด้วยแววตาที่ผมก็รู้ คนโง่มันยังรู้เลยว่าเด็กนี้ต้องการเพียงเอาชนะผม!
"มันจะไม่มีวันนั้นหรอก โซ!"
ผมตัดสินใจผลักอกเขาออกไปอย่างแรงก่อนจะแทรกตัวออกมาขณะที่ลิฟต์เปิดในชั้นล็อบบี้พอดี แต่หมอนั้นก็เดินตามผมพร้อมกับลากแขนผมไปด้วย ยืนยันว่าจะไปส่งผมที่บ้านให้ได้ อะไรเนี่ย!? ที่บอกไปเมื่อกี้ไม่เข้าใจเลยใช่ไหม
เลิกยุ่งกับฉันสักที
ไอ้น้องรหัสบ้า
ไอ้เด็กบ้า
ไอ้เด็กกวนประสาท
"ไอ้เด็กเฮงซวยยยยยย!" ในที่สุดผมก็พูดมันออกมาใส่หน้าเจ้าเด็กนี้
"เด็กกว่าแล้วไง?"
มันพูดจบก็ขับรถออกไปหน้าตาเฉย ฉันด่าแกอยู่นะไอ้เด็กคนนี้ ตอนแรกผมก็แกล้งบอกทางมั่วๆ ไปจุดเริ่มต้นที่ผมไปได้แล้วให้จอด เพราะผมจะกลับเอง ไม่ต้องการให้หมอนี้รู้จักบ้านผมด้วย แต่หมอนั้นก็ดันฉลาดรู้ทันทุกเรื่อง =_=
ผมเลยต้องจำใจบอกทางกลับบ้านให้เขาไปส่งที่หน้าบ้าน ตอนแรกให้ส่งแค่หน้าหมู่บ้าน แต่ดันดื้อด้านจะไปส่งด้านในให้ได้ =_=
"บ้านสวยดีนะพี่"
"แหงละบ้านใคร กลับไปได้แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้านะ"
"รีบไล่จัง ยังไงแต่งกันไปผมก็ต้องเข้าออกบ้านนี้บ่อยๆ อยู่แล้ว :)"
"ฉันไม่ใช่เกย์ โอเค้ เลิกยุ่งสักที เบื่อ!"
"แล้วพี่จะรู้ผู้ชายอย่างผมนี่แหละจะเป็นคนเดียวที่ใจพี่ยอมรับว่า 'รัก' เพียงคนเดียว"
"ฝันไปเหอะ ไปเลยไป รำคาญ!"
ผมรีบไล่ทันทีที่ไอ้หมอนี้เริ่มพล่ามอะไรที่มันมีความหมายสองแง่ หมอนั้นหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่หมอนั้นจะขับรถออกไปจากบริเวณหน้าบ้านผม
อย่าเจอะเจอกันอีกเลยเหอะ...
ก็รู้แหละว่าไม่มีทาง เขาเป็นน้องรหัสผม ยังไงก็ต้องมีกิจกรรมต้องทำบ่อยๆ อยู่ดี...
...จะเกิดเรื่องปวดหัวมากกว่านี้ไหม ก็ปล่อยเป็นเรื่องอนาคตละกัน ตอนนี้ผมหิวละ...ขออ้อนออมม่าหน่อยละกันนะ..
"ออมม่า...ลูกกลับมาแล้วนะครับ หิวจังออมม่า อยากกินจังออมม่า"
เดินเข้ามาในบ้านผมก็เข้าไปในครัวหาออมม่าทันทีและแกล้งงับไหล่ขาวนวลของออมม่าอย่างหมั่นเขี้ยวบ่งบอกว่าผมหิวแล้วจริงๆ นะ
"งั้นแป๊บหนึ่งนะลูกชายของออมม่า..." แล้วออมม่าก็จุ๊บเหม่งผมอย่างเอ็นดู
เห้อ...ถึงวันนี้จะเจอเรื่องแย่ๆ
คนแย่ๆ
แต่เห็นรอยยิ้มออมม่าก็หายเหนื่อยแล้วจริงๆ นะ <3
[Part : END]
-คุยกันก่อน-
ตอนแรก ฮ่าๆๆ โทษทีที่ให้คอยนานเนอะ
ยาวนิดนึง พอดีเปิดเทอมแล้ว
มีเรียนเลยมาอัพใก้มาได้
ช้าหน่อยแต่ก็มาอัพแล้วเนอะ
เอนจอยรีดดิ้งนะ รักคนอ่านนะ <3
อัพต้อนรับ ฮาลาวีน! รักถึงหลอก
หลอกให้คนอ่านรักนานๆ ไง -..-
จากใจ อวคบอ.
twitter : @Qmimiz_
(ทักทายกันได้เนอะ)
ความคิดเห็น