เมื่อยามฝนพรำเธอทำอะไร เมื่อยามน้ำตารินไหล เธอคิดอะไร

ลำดับตอนที่ #1 : ความรักของสาวครามฟ้า

 เมื่อยามฝนพรำเธอทำอะไร เมื่อยามน้ำตารินไหล เธอคิดอะไร
           ตัวของฉันชื่อว่าครามฟ้า  มีคุณพ่อชื่อว่า   สายฟ้า  ส่วนแม่ได้เสียชีวิตไปตั้งแต่ฉัน 1 ขวบ  ฉันในตอนนี้อยู่เพียงแค่ระดับล่างของ แอร์โฮสเตส ของสายการบิน Sun Star  ฉันคิดว่า หลายคนคิดว่า น้ำตามีไว้เพื่อเวลาเราเสียใจ  แต่สำหรับฉันแล้วน้ำตาไม่ได้มีเวลาที่เราเสียใจอย่างเดียว แต่มีไว้เพื่อเวลาปลอบใจและดีใจด้วย  ไม่คอยมีใครสักเท่าไรชอบให้คนเรามีน้ำตา  แต่สำหรับฉันแล้วมันเป็นทางออกของชีวิตเมื่อเวลาที่ไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ 

        วันนี้ก็เหมือนทุกวันฉันได้ไปทำงานตามปกติ  แต่วันนี้มันไม่ปกติสะแล้ว เพราะว่า เครื่องบิน  6632 NG ได้บินผิดทาง เนื่องจากนักบินขึ้นเครื่องผิดจึงทำให้ผู้โดยสารเสียเวลามาก  หลายคนคิดว่า ชั่งมันเถอะ ว่าพนักงานไปก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมาจึงไม่คิดจะต่อว่า แต่พวกที่ต่อว่านั้นส่วนใหญ่จะเป็นคนไทยของเราเองนี้และ แต่คนที่ต่อว่าฉันคือ ดาราชื่อดังที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ ชื่อว่า ต้น เป็นดาราดังในสมัยนี้  เข้า ว่าไม่ซิ ใช้คำว่าด่าเลยก็ได้นะ อย่างที่แบบคนทั้งเครื่องมองเป็นสายตาเดี่ยวกันเลย เพราะเข้า ด่า ดิฉันเป็น ภาษาอเมริกา แต่เข้าคงคิดว่าฉันคงฝังไม่รู้เรื่องว่าเข้าด่าอะไรดิฉันบาง  แต่เพอิญ ฉันเรียน  ภาษา จีน ไทย ญี่ปุ่น  อเมริกา อังกฤษ   มาจึงฝังร
เรื่อง ฉันจึงบอกเป็นภาษา อเมริกาว่า

ครามฟ้า: ให้คุณใจเย็น พักทานน้ำส้มก็ไม่คะ แล้วเราเข้ามาคุยกัน พอคุณอารมยีอะไรก็สดชื่น

 แล้วดิฉันก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ทั้งๆที่ใจจริงแล้ว กลัวจนพูดไม่ออก คุณต้นเข้าก็เงียบแล้วดื่มน้ำส้ม แล้วถามครามฟ้าว่า

ต้น : เธอเรียนภาษานี้มา หรือ

ครามฟ้า : คะดิฉันเรียนภาษานี้มาคะ แล้วหรือมันหมายความว่าไงคะ

ต้น: หรือนะหรอ ฉันก็คิดว่าเธอมีญาติอยู่ที่นั้นสะอีก

ครามฟ้า: ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้นละคะ

ต้น: เพราะเธอหน้าตาเหมือนลูกครึ่งไงละ

ครามฟ้า: ใช้คะใครใครก้บอกว่าฉันหน้าตาเหมือนลูกครึ่งคุณรู้ไม่คะเข้าคิดว่าฉันเป็นลูกครึ่งอะไร

ต้น: ไทย-อเมริกาใช้ไหม

ครามฟ้า: ไม่ใช้คะเข้าคิดว่าฉันเป้นครึ่งผีครึ่งคนคะ

ต้น:ฮะอะไรนะ

ครามฟ้า: ไม่ใช้คะเข้าคิดว่าฉันเป้นครึ่งผีครึ่งคนคะ(ครามฟ้าทวนอีกครั้ง)

ต้น: ทำไมพวกเข้าถึงคิดอย่างนั้นละ

ครามฟ้า: ก็พ่อกับแม่ของดิฉันเป็นคนไทยแท้นะซิคะเข้าก็เลยคิดว่าฉันต้องเป็นลูกของผีกับคนแน่นเลย  แต่ดิฉันก็ดีใจนะคะที่เข้าคิดว่าฉันเป็นแบบนี้ เข้าไม่คิดว่าฉันเป็นลูกของคนอื่นก็พอใจแล้วคะ   ดิฉันขอตัวนำน้ำส้มไปเก็บนะคะ

แล้วครามฟ้าก็เดินออกไป

ต้น:เดี่ยวก่อนครับคุณ

ครามฟ้าหันไปแล้วถามว่า

ครามฟ้า: มีอะไรหรือเปล่าคะคุณต้นน้ำ

ต้น: คุณรู้จักผม

ครามฟ้า: คะดิฉันเคยดูหนังแล้วเห็นคุณคะ

ต้น: ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ ฟ้า ครามฟ้า ศรจันทรา คะ ขอตัวนะคะ

แต่เพอิญฉันโชคร้าย เครื่องบินหยุดกะทันหันทำให้น้ำส้มแล้วตัวของฉันลมไปโดนตัวคุณต้น   ตอนแรกฉันคิดว่า ตายแล้ว แย่แน่นฉันต้องตายแน่น แต่ไม่ใช้เข้ากับถามฉันว่า

ต้น: คุณครามฟ้าครับห้องน้ำอยู่ทางไหนครับ

ครามฟ้าตอบแบบ งง

ครามฟ้า:  อยู่ทางด้านหลังคะตามดิฉันมาเลยคะ

ครามฟ้าได้เดินนำคุณต้นไปที่ห้องน้ำ แล้วพูดตรงหน้าห้องน้ำว่า ขอโทษคะดิฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ

ต้น: ไม่เป็นไรครับ

แล้วเครื่องบินก็ลงจอดที่ อเมริกาพอดี

3 ปีต่อมา

ขณะที่ครามฟ้ากำลังยืนต้อนรับผู้โดยสานที่ประเทสอเมริกา ดิฉันก็ได้เห็นผู้ชายคนหนึ่งไว้ผมยาวดังโจร  ฉันจึงกระซิบเพื่อนว่า

ครามฟ้า: ดูซิหมอนี้แต่งตัวก็ดีแต่ทรงผมยังกะโจรแนะถ้าหากมาเป็นผู้โดยสารของเราต้องบ้าตายแน่นเลย

แต่ครามฟ้าฉันว่าไอหมอนี้มันเหมือนเคยจะเห็นที่ไหนนะ

ต้น: เจอกันอีกแล้วนะครับคุณครามฟ้า

ครามฟ้า: คุณเป็นใครกันคะ

ต้น: ผมเองครับต้น

ครามฟ้า: คุณต้นเองหรอคะ แหม่ทำไมไม่ตัดผมให้เรียบร้อยคะ

ต้น:ก็คุณแม่นะซิเรียกผมไปดูผู้ติดตามคนไหมชื่อเหมือคุณเลย

ครามฟ้า:จริงหรอคะ คุณครามฟ้าคนนั้นต้องสวยแน่นเลยคะ เออยืนคุยตั้งนานแล้วเชิญนั้งด้านในก็คะ

ครามฟ้า ครามฟ้า เพื่อนของเธอเรียกขึ้น

ครามฟ้า: อะไรหรอแก้ว

กิ้งแก้ว: นี้คุณต้นลุกคุณ ประกายศรีหรือเปล่าว

ฟ้า: ทำไมหรอเข้าเป็นลูกของเจ้านายใหญ่หรอ

กิ้งแก้ว: น่าจะไม่ใช้นะทานคงไม่ปล่อยให้ลูกของท่านไหว้ผมยาวอย่างนี้หรอก จริงไม่แก้ว

ครามฟ้า: แก้วเดียวเธอรับผู้โดยสารไปก่อนนะเดียวมา

กิ้งแก้ว: แล้วจะไปไหนละ

ครามฟ้า: ไปรับโทรศัพท์นายใหญ่

ครามฟ้า:สวัสดีคะครามฟ้าพูดคะ  มีอะไรหรือคะท่าน

ประกายศรี(นายใหญ่): เดียวพอเธอกลับมาจากสายการบินแล้วไปที่บ้านฉันด้วย

ครามฟ้า:คะทำไมหรอคะ

ประกายศรี(นายใหญ่):ฉันสั่งเธอจะทำไม

ครามฟ้า:ทำคะ

ประกายศรี(นายใหญ่):เพราะฉะนั้นก็ไม้ต้องมาถาม

ครามฟ้า:คะแล้วดิฉันจะไปคะ

ประกายศรี(นายใหญ่):เรื่องเวรฉันจะจักการให้นะ

ครามฟ้า:ขอบคุณ

ประกายศรี(นายใหญ่):แค่นี้นะอย่าลืมไปตามนัดละ

ครามฟ้า:คะสวัสดีคะ

ครามฟ้าก็ขึ้นเครื่องบินแล้วไปเปลี่ยนเสือผ้าพรอมที่จะไปบ้าน ประกายศรี(นายใหญ่)

เมื่อถึง เมืองไทย คุณต้นก็ได้ขับรถผ่านมาเจอดิฉัน

ต้น: คุณครามฟ้าจะไปไหนครับผมไปส่งไหม

ครามฟ้า:ไม่เป็นไรคะดิฉันไปเองได้

ต้น:อ่าเกร่งใจวิครับ

ครามฟ้า:ปล่าวคะดิฉันไม่ได้เกร่งใจแต่ดิฉันไปเองได้จริงๆคะ

ต้น:ไม่เป็นไรครับเดียวผมไปส่ง

ต้น:เออหรือว่าคุรอยากให้ผมอุ้มคุณขึ้นรถ ถ้าหากคุณไม่ขึ้นมาจริงๆผมจะลงไปอุ้มคุณขึ้นมา

แล้ว ต้นก็กำลังจะเปิดประตูรถ

ครามฟ้า:เดี่ยวคะดิฉันจะขึ้นเองคะ

ต้น:นึกว่าจะให้ผมอุ้มคุณขึ้น

ขณะที่ทั้ง2คนนั่งอยู่บนรถก็มีแต่ความเงียบสงบ  แล้วคุณต้นก็ถามว่า

ต้น:คุณครามฟ้าครับคุณชอบฟังเพลงแนวไหนครับ

ส่วนครามฟ้ารู้สึกอยากนอนมากเพราะมีแต่ความเงียบก็เลยบอกว่า

ครามฟ้า:ดิฉันฟังเพลงอะไรก็ได้คะ เพราะปกติก็ไม่ได้ฟังเพลงสักเท่าไร

ต้น:ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตเปิดเพลงฟังนะครับ

ครามฟ้า:ตามสบายคะ

แล้วต้นก็ยื่นมือมาเปิด วิทยุภายในรถ  เวลาผ่านไป ครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงบ้านของนายใหญ่

ครามฟ้า:คุณทราบได้ไงคะว่าดิฉันจะมาที่นี้

ต้น: อะไรนะครับคุณจะมาที่นี้

ครามฟ้า:คะดิฉันจะมาที่นี้

ต้น:มาทำอะไรคะ

ครามฟ้า:มาหาเจ้านายคะ เพอิญเข้ามีเรื่องสำคัญต้องบอกคะ แต่แปลกทำไหมต้องมาพบที่นี้ก็ไม่รู้คะ

ต้น:ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ

ครามฟ้า:คุณต้นพูดยังกะตัวเองเป็นเจ้าของบ้านนะ

ต้น:อะไรนะครับ

สวัสดีคะคุณต้น 

แองจี(คนรับใช้):นี้แฟนที่มาจากต่างประเทศหรอคะ  น่ารักจังคะ

 ต้น: แองจีมากไปแล้วนี้เป็นแขกของคุณแม่

 แองจี(คนรับใช้):อ๋อคุณแม่ให้ไปรับแล้วพากลับมาที่ประเทศไทยด้วยกัน

ครามฟ้า:ไม่ใช้คะ ดิฉันทำงานอยู่สายการบิน Sun Star คะ  พอดีดิฉันรู้จักกับคุณต้น คุณต้นก็เลยชวนดิฉันมาที่นี้คะ

ครามฟ้า:ว่าแต่คุณต้นเขาเป็นใครสำหรับที่นี้หรอคะ

ต้น:เป็นคนสำคัญเลยคะ

ประกายศรี(นายใหญ่):แองจี่ใครมากันนะ แขกของคุณนาย แล้วก็ คุณต้นคะ

ประกายศรี(นายใหญ่):อะไรนะต้นหรอ

ประกายศรี(นายใหญ่)รีบวิ่งมากอดคุณต้น

ครามฟ้า:นายใหญ่คะรู้จักกับคุณต้นด้วยหรอคะ

ประกายศรี(นายใหญ่):ทำไมฉันถึงรู้จักลูกชายฉันไม่ได้

ครามฟ้า:อะไรนะ ลูกชาย

ประกายศรี(นายใหญ่):ใช้ลูกชาย เออพุดกันอยู่ได้ตั้งนาน เชิญด้านในก่อน

ประกายศรี(นายใหญ่)ก็จูงมือคุณต้นเข้าไปข้างใน ส่วนครามฟ้าก็ยัง งง แล้วก็เดินตามแบบ งง

ประกายศรี(นายใหญ่):เชิญนั่งซิ

ต้น:ครับ

ครามฟ้า:คะ

ประกายศรี(นายใหญ่):ที่ฉันเรียกเธอกับลูกต้นมาที่นี้เพราะลูกต้นก็เรียนจบแล้วฉันอยากให้ลูกต้นมาทำงานดูแลสายการบินของเรา โดยมีครามฟ้าเป็นผู้ให้คำปรึกษา

นั้นก็หมายความว่า ครามฟ้าเอต้องมาเป็นผู้จักการส่วนตัวของ ลูกต้น

ครามฟ้า:อะไรนะดิฉันนี้นะคะ ที่ต้องมาเป็นผู้จักการส่วนตัวของคุณต้น  เป็นไปไม่ได้คะ ดิฉันต้องฝันไปแน่นเลย

ประกายศรี(นายใหญ่):ครามฟ้าเธอไม่ได้ฝันไปหรอกลูกชายฉันนะเป็นคนใจร้อน เข้าต้องการผู้หญิงเก่งอยางเธอมาดูแล

2ปีผ่านไป

ครามฟ้าก็ได้อยู่ใกล้ชิดคุณต้นมาตลอด  อันที่จริงคุณต้นก็ชอบครามฟ้าตั้งแต่วันแรกที่เจอกันบนเครื่องบินแล้ว

            มาวันหนึ่ง

ประกายศรี(นายใหญ่):ต้นมาหาแม่เร็ว

ต้น:มีอะไรครับคุณแม่

ประกายศรี(นายใหญ่):ก็ไม่มีอะไรรอกแค่อยากจะให้เห็นคู่มันที่แม่เตรียมไว้ให้

ต้น:อะไรนะคู่มัน

คุณต้นรู้สึกไม่ดีใจเลยที่จะต้องแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช้ครามฟ้า พอครามฟ้าได้รูเรื่องนี้แล้วก็ถูกมอบหมายให้จัดงานแต่งงานให้กับคุณต้น  ก็ไม่อยากจะทำ จึงขอลาออก

เพราะในใจแล้วตัวเองก็รักเข้าอยู่

1ปีผ่านไปถึงวันแต่งานของคุณต้น

คุณต้นก็หนีงานแต่งงานมาที่บ้านของครามฟ้า

ครามฟ้า:วันนี้แล้วซินะ วันงานแต่งงานคุณต้น

ต้น:ผมรู้แล้วว่าคุณต้องมาแอบนั่งร้องให้อยุ่ที่นี้

ครามฟ้า:คุณต้นคุณต้นได้อย่างไง  ใครปล่อยให้คุณมาวันนี้เป็นวันแต่งงานของคุณนะคะ

ต้น:ก็ผมอยากจะแต่งงานกับคุณไม่ใช้เข้าคนนั้น

ครามฟ้า:คะ แต่คุณกลับไปแต่งงานเถอะ เพราะเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่ได้รักคุณด้วย

ต้น:คุณแน่นใจหรอว่าไม่ได้รักผมเลยแล้วคุณจะมาร้องให้ทำไม

ครามฟ้า:ฉันไม่ได้ร้องให้เพราะเรื่องนั้น แต่ฉันดีใจตั้งหากที่ได้แต่งงานกับคูมันของดิฉัน

แล้วครามฟ้า เดินออกจากสายตาของต้นไป  คุณต้นก็ได้แต่เสียใจแล้วก็กลับไปแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น แล้วเราก็ไม่ได้มาเจออีกเลย  แต่ฉันก็ยังที่จะเป็นโสดอยู่ เพราะฉันยังไม่มีใครมาเป็นคนรักและก็ยังไม่มีคู่มันเลยด้วย

          สำหรับฉัน ยามฝนพรำฉันก็จะมาดูแล้วคิดถึงชายคนหนึ่ง เมื่อขามน้ำตารินไหล ฉันก็จะคิดว่า มันเป็นทางหนึ่งที่ช่วยปลอบใจฉันได้ และสุดท้ายฉันก็จะคิดอย่างนี้ตลอดไป

   เมื่อยามฝนพรำเธอทำอะไร  เมื่อยามน้ำตารินไหล  เธอคิดอะไรหรือเธอ.......................