ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ราตรีที่งดงาม
พระจันทร์สีนวลผ่อง ดวงดาวสุกสกาวบนท้องฟ้า ลมเย็นๆที่พัดผ่าน พื้นที่ที่ไร้ผู้คน ทำให้เราสองรู้สึกสนิทสนมขึ้น อย่างแนบแน่น
“เอ่อ....มันจะดีเหรอคะ คุณเฟริน” เสียงตะกุกตะกักของสาวน้อยเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ดีสิฮะ เรน่าเองก็อย่าเกร็งขนาดนั้นซิฮะ” เสียงของเฟรินที่ฟังดูแล้วนุ่มนวลกว่าที่เลยกล่าวบ้าง
“อ๊ะ คุณเฟริน”
“อะไรเหรอฮะ”
“ดูสิคะ มีหิงห้อยด้วย สวยจังเลย~”
“สวยใช่มั้ยฮะ นี่ละสถานที่ลับของผมละ”
....จริงๆแล้วดึกดื่นป่านนี้ไม่น่าออกมาแบบนี้เล้ย แต่ไม่รู้ว่าจะประชุมอะไรกันนักกันหนา เจ้าคาโลกับสาวๆยังไม่กลับมาซะที จะทิ้งเรน่าไว้คนเดียวในห้องมันก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย คงไม่เป็นไรมั้ง แค่พามาเดินเล่นหลังโรงเรียนเอง
ใช่ ที่นี่คือสวนหลังโรงเรียน มีพื้นที่กว้างขวาง เหมาะเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของทุกๆคน เสียแต่ว่า....โดยปกติตอนกลางคืนเค้าห้ามออกจากป้อมไม่ใช่รึไง เอาเถอะ...ไหนๆก็ไหนๆแล้วได้สร้างภาพอันสวยงามในความทรงจำสาวน้อยก็ดีไม่ใช่น้อย
“ว่าแต่ว่า มันจะดีเหรอคะ คุณเฟริน”
“อะไรเหรอฮะ”
“ก็ที่นี่เป็นสถานที่ลับไม่ใช่เหรอคะ...ชั้นว่าคุณเฟรินน่าจะมากับคนสำคัญนะคะ” คำพูดนั้นของเรริน่าทำให้หัวใจของเฟรินกระตุก เต้นไม่เป็นจังหวะอย่างที่เคย เมื่อหน้าของเจ้านั่นโผล่ขึ้นมาในมโนภาพของตัวเอง
“เท่าที่ดูๆ คุณเฟรินต้องมีแล้วแน่ๆเลย ก็หน้าแดงออกอย่างนั้น” เธอพูดพร้อมกับอมยิ้ม ราวกับรู้ทะลุไปถึงสมองของเจ้าโจรหนุ่ม ส่วนคนฟังก็หัวใจสะดุดขึ้นมาทันทีเมื่อหน้าของเจ้าชายน้ำแข็งลอยขึ้นมาอีกรอบ หน้าเริ่มแดงขึ้น
“อุ้ย...เรน่าพูดเล่นนะคะ แต่รู้สึกว่าจะจริง อิอิ” เธอหัวเราะเล็กๆให้กับคนฟอร์มหลุดและหน้าแดงก่ำเพราะคำหยอกเล่นของเธอ
เวรกรรม....เพราะมันคนเดียว + + ฮึ่ม....ว่าแล้วอาการเขินก็กลายเป็นอาการร้อนปุดๆเพราะความแค้นแทน
“ฮิฮิ ตลกจังเลยนะคะ คุณเฟรินนี่....”จากใบหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นใบหน้าเศร้าสลด
“ถ้าคนสำคัญของเรา รักเราบ้างก็คงเป็นเรื่องที่ดีนะคะ” เสียงเศร้าๆของสาวน้อยหลุดออกมา ทำเอาคนด้านข้างเย็นลงทันที
“มันก็จริงนะฮะ แต่ถ้าแค่ได้อยู่เคียงข้าง เห็นเค้ามีความสุข นั่นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอฮะ” คำพูดที่แสนอ่อนโยน ทำให้สาวน้อยรู้สึกดีขึ้นอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะ คุณเฟริน” และแล้วเธอก็กลับมายิ้มแย้มดังเดิม อดคิดไม่ได้จริงๆว่า คนสำคัญที่ทำให้เธอเศร้าคือใครกัน
“อ๊ะ ใช่ค่ะ เรน่าว่าจะถามนานแล้ว คือว่า...คุณเฟรินจริงๆแล้วเป็นผู้หญิงเหรอคะ”
หา!!!!!
น้ำเสียงนุ่มๆแต่เป็นคำพูดที่สร้างความตกใจให้แก่โจรหนุ่มอย่างมาก ก็แหงละ เค้ายังสวมแหวนของพ่ออยู่ แล้วแล้ว ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม~~~
“เอ่อ...อย่าตกใจขนาดนั้นซิคะ” เรริน่าพูดขึ้นหลังจากเริ่มขยาดคนข้างตัวที่ท่าทางตกใจเกินเหตุไปหน่อย
“ทำไมฮะ ร่างกายผมมันก็ยังเป็น...” ใช่ เค้ายังใส่แหวนอยู่ แต่ไหงสาวน้อยคนนี้ถึงทักว่าเค้าเป็นผู้หญิง
“คนของเพิร์ลส่วนใหญ่จะมีประสาทสัมผัสพิเศษที่ดีค่ะ หรืพูดง่ายๆว่าเซนส์ดีน่ะค่ะ” เธอรีบอธิบาย
“แค่นั้นเหรอฮะ” คนที่ยังไม่หายตกใจก็ยังคงสับสนอยู่
“ค่ะ แต่เรน่ามีความสามารถพิเศษคือ มองเห็นสิ่งที่เป็นจริงค่ะ”
“หา” เค้ายังคงงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ เมื่อมีคำพูดแปลกๆลอยขึ้นมาเสริม
เรริน่ายิ้มก่อนตอบว่า “บนโลกนี้มีสิ่งหลอกลวงและสิ่งจอมปลอมอยู่มาก ชั้นคือคนผู้เดียวที่ไม่สามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้น ชั้นเห็นแต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น”
“งั้นก็ดีน่ะซิ! แบบนี้ไม่มีทางถูกต้มได้แน่ๆเลย” เฟรินโพล่งขึ้นมากับความสามารถอันแปลกประหลาด
“อิอิ....มันก็จริงนะคะ แต่...บางครั้งความจริงก็แสนจะโหดร้าย สำหรับชั้นแล้ว ชั้นอยากเห็นสิ่งที่ไม่เป็นจริงบ้างนะคะ..” เสียงอันแสนเศร้าก็ลอยขึ้นมาอีกครั้ง
“อิอิ แต่ว่า คุณเฟรินคงจะรักคุณเจ้าชายแห่งคาโนวาลมากแน่ๆเลยนะคะ เรน่ารู้สึกได้” คำพูดเปลี่ยนเรื่องอันแสนจะร่าเริงของสาวน้อยทำเอาเจ้าหญิงเฟลิโอน่าใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาทันควัน
ให้ตายซิ คุณเธอเค้าเซนส์ดีเวอร์ไปแล้ว! เจ้าคนโดนรู้ความลับบ่นขึ้นมาในใจ
“ท่าทางสนุกกันจังเลยนะ” เสียงขรึมๆของเจ้าชายน้ำแข็ง ซึ่งโผล่มาจากไหน เมื่อไหร่ ก็ไม่ทราบได้
“อุ้ย คุณคาโล งั้นคุณเรนอนกับคุณแองเจลิน่า...ต้องรีบไปแล้วละ ไปก่อนนะคะ คุณเฟริน” พูดจบเธอก็หายไปในเงามืดอย่างรวดเร็ว
“...ท่าทางวิชาโจรของเธอจะพอๆกับนายนะ เฟริน” คาโลเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ส่วนคนถูกเปรียบเทียบตอนนี้กำลังออกอาการหงุดหงิด
“...เป็นอะไร...ร่างผู้หญิง” ทั้งๆที่น่าจะตกใจแต่เจ้าชายน้ำแข็งยังคงรักษาความเย็นอยู่
“ยัยนั่น...มือไวเป็นบ้า เชอะ! ซวยจริง รีบกลับกันเถอะ คา...เฮ้ย!” พูดยังไม่ทันจบ เธอก็โดนฉุดไปนั่งใต้ต้นไม้ใกล้ๆ
“จะรีบกลับทำไม บรรยากาศดีจะตายไป” คาโลพูดขึ้นขณะเอนตัวลงนั่งใต้ต้นไม้
“เกิดมีคนมา....” ยังไม่ทันจะพูดจบ สาวน้อยร่างบางก็ถูกดึงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนคนตัวโตกว่า
“เอาน่า...ขออยู่อีกซักพักละกัน” ว่าแล้วเจ้าชายน้ำแข็งก็ประกบริมฝีปากเจ้าหญิงแห่งเดมอส ซึ่งว่าง่ายหลับตาพริ้ม ไร้การขัดขืน
แอ๊ด....ปึง
“นั่นใคร” เสียงของชายคนนึงดังขึ้น
“ผมเองครับ” คำตอบอันแสนนุ่มนวลของชายหนุ่มที่สุภาพที่สุดในป้อมอัศวินเอ่ยกลับ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตื่นเต้นจังเลย~ ได้ลงตอนที่ 3 แล้ว อิอิ พยายามแต่งให้หวานแล้วนะ แต่รู้สึกว่ายังต้องฝึกอีกเยอะ เหอๆ
อยากแต่งหวานแต่นึกไม่ออก แย่จริงๆ เอาไว้แก้ตัวใหม่คราวหน้าก็ดะ อย่าลืมมาอ่านกันนะคะ~ ^ ^
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน
“เอ่อ....มันจะดีเหรอคะ คุณเฟริน” เสียงตะกุกตะกักของสาวน้อยเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ดีสิฮะ เรน่าเองก็อย่าเกร็งขนาดนั้นซิฮะ” เสียงของเฟรินที่ฟังดูแล้วนุ่มนวลกว่าที่เลยกล่าวบ้าง
“อ๊ะ คุณเฟริน”
“อะไรเหรอฮะ”
“ดูสิคะ มีหิงห้อยด้วย สวยจังเลย~”
“สวยใช่มั้ยฮะ นี่ละสถานที่ลับของผมละ”
....จริงๆแล้วดึกดื่นป่านนี้ไม่น่าออกมาแบบนี้เล้ย แต่ไม่รู้ว่าจะประชุมอะไรกันนักกันหนา เจ้าคาโลกับสาวๆยังไม่กลับมาซะที จะทิ้งเรน่าไว้คนเดียวในห้องมันก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย คงไม่เป็นไรมั้ง แค่พามาเดินเล่นหลังโรงเรียนเอง
ใช่ ที่นี่คือสวนหลังโรงเรียน มีพื้นที่กว้างขวาง เหมาะเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของทุกๆคน เสียแต่ว่า....โดยปกติตอนกลางคืนเค้าห้ามออกจากป้อมไม่ใช่รึไง เอาเถอะ...ไหนๆก็ไหนๆแล้วได้สร้างภาพอันสวยงามในความทรงจำสาวน้อยก็ดีไม่ใช่น้อย
“ว่าแต่ว่า มันจะดีเหรอคะ คุณเฟริน”
“อะไรเหรอฮะ”
“ก็ที่นี่เป็นสถานที่ลับไม่ใช่เหรอคะ...ชั้นว่าคุณเฟรินน่าจะมากับคนสำคัญนะคะ” คำพูดนั้นของเรริน่าทำให้หัวใจของเฟรินกระตุก เต้นไม่เป็นจังหวะอย่างที่เคย เมื่อหน้าของเจ้านั่นโผล่ขึ้นมาในมโนภาพของตัวเอง
“เท่าที่ดูๆ คุณเฟรินต้องมีแล้วแน่ๆเลย ก็หน้าแดงออกอย่างนั้น” เธอพูดพร้อมกับอมยิ้ม ราวกับรู้ทะลุไปถึงสมองของเจ้าโจรหนุ่ม ส่วนคนฟังก็หัวใจสะดุดขึ้นมาทันทีเมื่อหน้าของเจ้าชายน้ำแข็งลอยขึ้นมาอีกรอบ หน้าเริ่มแดงขึ้น
“อุ้ย...เรน่าพูดเล่นนะคะ แต่รู้สึกว่าจะจริง อิอิ” เธอหัวเราะเล็กๆให้กับคนฟอร์มหลุดและหน้าแดงก่ำเพราะคำหยอกเล่นของเธอ
เวรกรรม....เพราะมันคนเดียว + + ฮึ่ม....ว่าแล้วอาการเขินก็กลายเป็นอาการร้อนปุดๆเพราะความแค้นแทน
“ฮิฮิ ตลกจังเลยนะคะ คุณเฟรินนี่....”จากใบหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นใบหน้าเศร้าสลด
“ถ้าคนสำคัญของเรา รักเราบ้างก็คงเป็นเรื่องที่ดีนะคะ” เสียงเศร้าๆของสาวน้อยหลุดออกมา ทำเอาคนด้านข้างเย็นลงทันที
“มันก็จริงนะฮะ แต่ถ้าแค่ได้อยู่เคียงข้าง เห็นเค้ามีความสุข นั่นก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอฮะ” คำพูดที่แสนอ่อนโยน ทำให้สาวน้อยรู้สึกดีขึ้นอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะ คุณเฟริน” และแล้วเธอก็กลับมายิ้มแย้มดังเดิม อดคิดไม่ได้จริงๆว่า คนสำคัญที่ทำให้เธอเศร้าคือใครกัน
“อ๊ะ ใช่ค่ะ เรน่าว่าจะถามนานแล้ว คือว่า...คุณเฟรินจริงๆแล้วเป็นผู้หญิงเหรอคะ”
หา!!!!!
น้ำเสียงนุ่มๆแต่เป็นคำพูดที่สร้างความตกใจให้แก่โจรหนุ่มอย่างมาก ก็แหงละ เค้ายังสวมแหวนของพ่ออยู่ แล้วแล้ว ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม~~~
“เอ่อ...อย่าตกใจขนาดนั้นซิคะ” เรริน่าพูดขึ้นหลังจากเริ่มขยาดคนข้างตัวที่ท่าทางตกใจเกินเหตุไปหน่อย
“ทำไมฮะ ร่างกายผมมันก็ยังเป็น...” ใช่ เค้ายังใส่แหวนอยู่ แต่ไหงสาวน้อยคนนี้ถึงทักว่าเค้าเป็นผู้หญิง
“คนของเพิร์ลส่วนใหญ่จะมีประสาทสัมผัสพิเศษที่ดีค่ะ หรืพูดง่ายๆว่าเซนส์ดีน่ะค่ะ” เธอรีบอธิบาย
“แค่นั้นเหรอฮะ” คนที่ยังไม่หายตกใจก็ยังคงสับสนอยู่
“ค่ะ แต่เรน่ามีความสามารถพิเศษคือ มองเห็นสิ่งที่เป็นจริงค่ะ”
“หา” เค้ายังคงงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ เมื่อมีคำพูดแปลกๆลอยขึ้นมาเสริม
เรริน่ายิ้มก่อนตอบว่า “บนโลกนี้มีสิ่งหลอกลวงและสิ่งจอมปลอมอยู่มาก ชั้นคือคนผู้เดียวที่ไม่สามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้น ชั้นเห็นแต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้น”
“งั้นก็ดีน่ะซิ! แบบนี้ไม่มีทางถูกต้มได้แน่ๆเลย” เฟรินโพล่งขึ้นมากับความสามารถอันแปลกประหลาด
“อิอิ....มันก็จริงนะคะ แต่...บางครั้งความจริงก็แสนจะโหดร้าย สำหรับชั้นแล้ว ชั้นอยากเห็นสิ่งที่ไม่เป็นจริงบ้างนะคะ..” เสียงอันแสนเศร้าก็ลอยขึ้นมาอีกครั้ง
“อิอิ แต่ว่า คุณเฟรินคงจะรักคุณเจ้าชายแห่งคาโนวาลมากแน่ๆเลยนะคะ เรน่ารู้สึกได้” คำพูดเปลี่ยนเรื่องอันแสนจะร่าเริงของสาวน้อยทำเอาเจ้าหญิงเฟลิโอน่าใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาทันควัน
ให้ตายซิ คุณเธอเค้าเซนส์ดีเวอร์ไปแล้ว! เจ้าคนโดนรู้ความลับบ่นขึ้นมาในใจ
“ท่าทางสนุกกันจังเลยนะ” เสียงขรึมๆของเจ้าชายน้ำแข็ง ซึ่งโผล่มาจากไหน เมื่อไหร่ ก็ไม่ทราบได้
“อุ้ย คุณคาโล งั้นคุณเรนอนกับคุณแองเจลิน่า...ต้องรีบไปแล้วละ ไปก่อนนะคะ คุณเฟริน” พูดจบเธอก็หายไปในเงามืดอย่างรวดเร็ว
“...ท่าทางวิชาโจรของเธอจะพอๆกับนายนะ เฟริน” คาโลเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ส่วนคนถูกเปรียบเทียบตอนนี้กำลังออกอาการหงุดหงิด
“...เป็นอะไร...ร่างผู้หญิง” ทั้งๆที่น่าจะตกใจแต่เจ้าชายน้ำแข็งยังคงรักษาความเย็นอยู่
“ยัยนั่น...มือไวเป็นบ้า เชอะ! ซวยจริง รีบกลับกันเถอะ คา...เฮ้ย!” พูดยังไม่ทันจบ เธอก็โดนฉุดไปนั่งใต้ต้นไม้ใกล้ๆ
“จะรีบกลับทำไม บรรยากาศดีจะตายไป” คาโลพูดขึ้นขณะเอนตัวลงนั่งใต้ต้นไม้
“เกิดมีคนมา....” ยังไม่ทันจะพูดจบ สาวน้อยร่างบางก็ถูกดึงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนคนตัวโตกว่า
“เอาน่า...ขออยู่อีกซักพักละกัน” ว่าแล้วเจ้าชายน้ำแข็งก็ประกบริมฝีปากเจ้าหญิงแห่งเดมอส ซึ่งว่าง่ายหลับตาพริ้ม ไร้การขัดขืน
แอ๊ด....ปึง
“นั่นใคร” เสียงของชายคนนึงดังขึ้น
“ผมเองครับ” คำตอบอันแสนนุ่มนวลของชายหนุ่มที่สุภาพที่สุดในป้อมอัศวินเอ่ยกลับ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตื่นเต้นจังเลย~ ได้ลงตอนที่ 3 แล้ว อิอิ พยายามแต่งให้หวานแล้วนะ แต่รู้สึกว่ายังต้องฝึกอีกเยอะ เหอๆ
อยากแต่งหวานแต่นึกไม่ออก แย่จริงๆ เอาไว้แก้ตัวใหม่คราวหน้าก็ดะ อย่าลืมมาอ่านกันนะคะ~ ^ ^
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น