ผ่านเสาไฟระหว่างทาง ผ่านโรงเรียนที่ดูคึกครื้นในตอนเช้า ผ่านร้านชำที่ขายโค้กวนิลา จนไปถึงสถานีรถไฟแห่งเดียวที่นั่น
พวกเขาเดิน เดินเข้าไปในเมือง ผ่านดาวน์นิ่งสตรีทและทั้งหมดที่ทำได้ก็คือเดิน ราวกับว่าพวกเขาเดินกลับไปในอดีตของตัวเอง,
แต่มันก็แค่ที่ที่ไม่มีที่ไหน
แด่โค้กรสวนิลาและพระจันทร์ที่ช่องหน้าต่าง
และไฟฉายที่หล่นไปด้านหลังตู้หัวเตียง
start: 201ุ6.01.10
end: -
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น