Love Breakfast : รักใสๆ หวานใจจอมยุ่ง (Yuri)

ตอนที่ 28 : ตอนที่ 27 : ไอเดียบรรเจิด

ตอนที่ 27 : ไอเดียบรรเจิด

แม้สมองจะครุ่นคิดเรื่องราวมากมายไปต่างๆ นานา แต่ในที่สุดพรรณวรก็พาตัวเองและเพื่อนรักมาถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพ ในขณะที่กำลังจะขับรถคู่ใจของตนเข้าไปจอดไว้ในบ้าน สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นรถยนต์โฟร์วีลสีควันบุหรี่คันหนึ่งจอดอยู่ที่โรงรถอีกฝั่งพอดี ใบหน้าสีน้ำผึ้งก็ถึงกับเลิกคิ้วเข้มขึ้นสูงอย่างแปลกใจ ดูท่าวันนี้พิทวัสผู้เป็นพี่ชายจะกลับมาค้างที่บ้านแบบไม่บอกไม่กล่าวอีกเช่นเคย

สาวหล่อตัดสินใจปล่อยให้เพื่อนรักนอนหลับในรถไปพลางๆ ก่อน ส่วนตัวเองเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปดูลาดเลาว่าพี่ชายนั้นกลับมาเพียงลำพังหรือมีเพื่อนมาค้างด้วยเหมือนอย่างครั้งก่อน แต่พอได้ยินเสียงของผู้ชายสองคนที่กำลังพูดคุยกันดังออกมาจากห้องนอนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของเธอ ก็รู้ได้ทันทีว่าวันนี้มีพี่ชายคงจะพาเพื่อนสจ๊วตหนุ่มหน้าหวานมาพักที่นี่ด้วยอีกคน

“ท่าทางพี่พีทจะเป็นเกย์จริงๆ ละมั้งเนี่ย เห็นมีแต่พาเพื่อนผู้ชายมาค้างบ้าน ไม่เคยเห็นจะพาผู้หญิงมาบ้างเลยสักคน”

พรรณวรมองประตูหน้าห้องนอนของพี่ชายแล้วส่ายหน้าน้อยๆ แต่ไม่วายแอบลอบยิ้มอย่างนึกขันกับความคิดของตัวเอง จะว่าไปแล้วที่ผ่านมาเธอก็แทบไม่ได้รู้เรื่องส่วนตัวของพิทวัสเท่าไรนัก เพราะฝ่ายนั้นมีอาชีพเป็นนักบิน นานๆ ครั้งจึงจะมีโอกาสได้กลับมาที่บ้าน แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะตระเวนไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจตามที่ต่างๆ พร้อมกับเพื่อนร่วมก๊วนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดีอีกสามสี่คน ดังนั้นหลังจากที่ย้ายมาอยู่อย่างถาวร เธอจึงเหมือนเป็นเจ้าของบ้านตัวจริงเสียมากกว่า

เมื่อโปรดิวเซอร์สาวหล่อเดินกลับมาที่รถของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจดังเฮือกเมื่อเปิดประตูออกแล้วพบว่าเพื่อนรักของตนกลิ้งลงจากเบาะยาวด้านหลังมานอนหลับคุดคู้อยู่กับพื้นรถแต่ยังคงไม่รู้สึกตัว ร่างสูงโปร่งย่อตัวลงพลางเอื้อมมือไปสะกิดคนเมาให้ลุกขึ้นมา แต่ปรินนท์กลับเอาแต่เบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับร้องโวยวายเสียงดังออกมาไม่ได้หยุด จนพรรณวรชักเริ่มหัวเสียขึ้นมาไม่น้อย นึกภาพออกเลยว่าหากเธอพาเจ้าเพื่อนจอมโวยวายเข้าไปนอนในห้องแล้วเกิดส่งเสียงดังรบกวนอีกสองหนุ่มที่อยู่ในห้องตรงข้ามขึ้นมา มีหวังได้ถูกพิทวัสเล่นงานแต่เช้าเป็นแน่

            หลังจากยืนหันรีหันขวางอยู่นาน พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับไฟในห้องนอนของสาวน้อยข้างบ้านที่ยังคงเปิดสว่างไสวอยู่ ความคิดบางอย่างจึงผุดวาบขึ้นมาในสมองทันที

            ติ๊งต่อง...ติ๊งต่อง

เสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้นมา ทำให้ภรัณยาที่นั่งเหม่อใจลอยอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้ง เธอหยิบรีโมตมากดหยุดภาพซีรีย์เรื่องโปรดที่ดูไม่รู้เรื่องมาตั้งแต่ต้น แล้วเดินไปแง้มผ้าม่านมองไปยังประตูรั้วหน้าบ้านด้วยความสงสัย

“ใครนะมาเอาดึกดื่นป่านนี้ เมื่อก็เห็นมินกลับมาบ้านแล้วนี่นา”

เพราะมุมที่เธอยืนอยู่นั้นมองไม่เห็นบริเวณหน้าบ้านได้ถนัด หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินลงจากห้องมาแอบมองที่ชั้นล่างอีกครั้งอย่างอดสงสัยไม่ได้ เมื่อเสียงกริ่งนั้นยังไม่ยอมเงียบไปเสียที

ในเวลาเดียวกัน พรรณวรแบกร่างเมามายไร้สติของเพื่อนรักเอาไว้บนหลัง พลางยืนรออยู่หน้าประตูรั้วบ้านของภรัณยาด้วยความลุ้นระทึก เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเงาตะคุ่มภายในบ้านหลังผ้าม่านสีหม่นนั้น โปรดิวเซอร์สาวหล่อก็รีบตะโกนร้องเรียกเจ้าของบ้านทันที ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าเจ้าของเงาร่างนั้นใช่คนที่เธอคิดเอาไว้หรือเปล่า

“นี่เธอ เปิดประตูให้หน่อยสิ ฉันมีเรื่องจะขอรบกวนหน่อยน่ะ”

น้ำเสียงห้าวอันแสนคุ้นหูที่ดังลอดผ่านประตูเข้ามา ทำให้ภรัณยาถึงกับหยุดชะงักยืนนิ่งไปอย่างแปลกใจ เธอได้แต่สงสัยว่าเจ้าของเสียงนั้นมีเรื่องอะไรจึงได้มาหาเธอถึงบ้านในเวลาค่ำมืดดึกดื่นเช่นนี้ แทนที่จะโยนเศษหินมาเคาะกระจกเหมือนอย่างคราวก่อน พอเปิดประตูออกไปเท่านั้น หญิงสาวก็ถึงกับผงะตาโตอย่างตกใจเมื่อได้เห็นว่าสาวหล่อข้างบ้านนั้นแบกร่างของใครบางคนเอาไว้บนหลังด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างนั้นคงหนักเอาการทีเดียว

“นายมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ แล้วนั่นแบกใครมาด้วยน่ะ ว้าย! นะ…นั่นคงไม่ใช่ว่าไปฆ่าใครมาแล้วจะขอให้ฉันไปช่วยฝังศพหรอกนะ บอกไว้ก่อนเลยว่าถึงเราจะมีอะไรกันแล้วก็จริง แต่ฉันก็ไม่ยอมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของนายหรอกนะ”

พรรณวรถึงกับหน้าเหลอหลา พลางมองหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอมชมพูในชุดนอนกระโปรงตัวยาวลายหมีสีหวานอย่างอึ้งปนทึ่งพอประมาณ ที่ฝ่ายนั้นเพียงแค่เห็นร่างของปรินนท์บนหลังเธอก็คิดจินตนาการเรื่องราวเป็นตุเป็นตะได้ขนาดนั้น

            “บ้าแล้ว! ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย เอางี้นะฉันสรุปย่อๆ ให้แล้วกัน คือว่าเพื่อนของฉันเขาเมามากเลย แต่พอดีว่าเพิ่งหนีออกจากบ้านมาก็เลยไม่มีที่จะไป ทีแรกฉันกะว่าจะให้ไปค้างที่บ้าน แต่วันนี้พี่ชายฉันก็พาเพื่อนมาค้างด้วย ก็เลยต้องมาขอรบกวนเธอ ฝากช่วยดูแลเจ้านี่สักระยะหนึ่งก่อนได้ไหม”

            ได้ยินสาวหล่อว่ามาดังนั้น ภรัณยาก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ ก่อนจะทำหน้าสงสัยกับคำพูดประโยคสุดท้ายของเขา เมื่อไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเธอตรงไหนเลยสักนิด

            “อ๋อ เข้าใจแล้ว ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง เอ๊ะ...แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ บ้านนายก็มีทำไมต้องเอาเพื่อนตัวเองมาฝากไว้บ้านคนอื่นเค้าด้วยไม่ทราบ”

            “อ้าว นี่ตกลงเธอเข้าใจหรือไม่เข้าใจกันแน่เนี่ย ก็บอกแล้วไงว่าพี่ชายฉันพาเพื่อนมาค้างด้วย อีกอย่างบ้านฉันก็มีห้องนอนแค่สองห้อง จะให้ฉันนอนกับคนเมาแบบนี้ได้ยังไงล่ะ เล่นโวยวายงึมงำอะไรไม่รู้ทั้งคืนแบบนี้ คงนอนไม่หลับกันพอดีหรอก แล้วนี่บ้านเธอเปิดให้คนเช่าไม่ใช่หรือไง ให้เพื่อนฉันเช่าห้องด้วยอีกคนไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่นา”

            พรรณวรเริ่มหน้าเสียชักไม่มั่นใจในแผนการของตัวเองขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เพิ่งปิ๊งไอเดียว่าจะอาศัยปรินนท์เป็นข้ออ้างทำให้สามารถประจันหน้าคุยกับสาวน้อยเจ้าของบ้านได้ แต่ไปๆมาๆ พอเห็นอีกฝ่ายทำท่าปฏิเสธเสียงแข็งเหมือนไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเธอก็เกิดใจฝ่อขึ้นมาอย่างนั้น

            “เสียใจย่ะ แต่ตอนนี้มีคนมาขอเช่าบ้านเต็มหมดแล้ว นายไปหาห้องพักที่อื่นเถอะ”

            สาวน้อยเจ้าของบ้านกอดอกยืนกรานว่าไม่ได้ เพราะยังขัดเคืองกับการกระทำของอีกฝ่ายเมื่อคืนก่อนนั้นไม่หาย อีกทั้งห้องพักที่มีอยู่สองห้องก็ถูกเช่าเอาไว้เต็มหมดแล้ว แม้ว่าตอนนี้จะมีเพียงมินรญาคนเดียวที่เข้าพักในบ้านแล้วก็ตาม ส่วนเจ้าของห้องอีกคนที่ติดต่อผ่านป้าของเธอเอาไว้ได้ขนย้ายข้าวของมาไว้ในห้องเรียบร้อยตั้งแต่วันแรก แต่จนแล้วจนรอดป่านนี้ก็ยังไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะมาเข้าพักเสียที ห้องสุดท้ายที่มีจึงถูกปิดเอาไว้เพื่อรอคอยการมาของเจ้าของห้องเช่านั้น

            “ไม่มีห้องว่างเลยเหรอ ฉันเห็นว่ามีคนเข้ามาอยู่ที่บ้านเธอแค่คนเดียวเอง บ้านก็ออกจะใหญ่โตนี่นา น่าจะเหลือสักห้องสองห้องบ้างสิ เอางี้ ถ้าติดปัญหาเรื่องเงินล่ะก็ เดี๋ยวฉันจะจ่ายค่าเช่าให้ก่อนเลยทั้งเดือนเลยก็ได้ น่านะ ขอแค่อาทิตย์เดียวเดี๋ยวปายมันก็กลับไปบ้านแล้ว”

            พรรณวรชักเริ่มหัวเสียไม่น้อยเมื่อแผนการที่วางเอาไว้กำลังจะล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า ไหนจะต้องมาแบกร่างของเพื่อนรักเอาไว้บนหลังจนชักเริ่มปวดเมื่อยขึ้นมาทุกที จึงตัดสินใจกัดฟันเอ่ยปากอาสาเป็นคนจ่ายค่าเช่าห้องให้กับปรินนท์เป็นการชั่วคราวเพียงหนึ่งสัปดาห์แต่เทียบเป็นจำนวนเงินเท่ากับค่าเช่าทั้งเดือนแทน

เมื่อได้ยินเช่นนั้นภรัณยาก็ถึงกับตาลุกวาว ด้วยเพราะเธอกำลังต้องการเงินไปซื้อบัตรคอนเสิร์ตนักร้องเกาหลีอีกวงหนึ่งที่จะมาเปิดการแสดงในอีกสองเดือนข้างหน้าพอดีหญิงสาวจึงตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล

            “ก็ได้ แต่ถ้าครบอาทิตย์แล้วต้องให้เพื่อนของนายรีบออกไปจากบ้านฉันเลยนะ”

แม้จะยอมรับข้อเสนอของสาวหล่อข้างบ้านแล้วก็ตาม แต่ภรัณยายังมิวายพูดดักคอเอาไว้ก่อนเพราะกลัวป้าของเธอจะรู้ว่าเธอแอบปล่อยห้องให้คนเช่าโดยไม่ได้บอกกล่าว พรรณวรจึงได้แต่พยักหน้ารับคำหญิงสาวแบบขอไปที แล้วรีบก้าวเข้ามาในบ้านเมื่อเจ้าของบ้านอนุญาตพร้อมกับเปิดประตูให้

            ร่างสูงโปร่งแบกร่างของเพื่อนรักเข้าไปในบ้านอย่างช้าๆ เพราะน้ำหนักของคนที่เกาะติดหนึบอยู่บนหลังนั้นไม่น้อยเลยทีเดียว ในที่สุดสาวหล่อก็พาร่างของตนและเพื่อนสนิทขึ้นมาถึงชั้นบนของบ้านได้สำเร็จแม้ว่าจะเกือบก้าวพลาดหงายหลังกลิ้งลงไปอยู่หลายรอบแล้วก็ตาม หากไม่ได้สาวน้อยเจ้าของบ้านที่ช่วยประคองดันเอาไว้อยู่ด้านหลัง

            “รออยู่นี่ก่อนนะ ฉันจะไปเอากุญแจมาเปิดห้องให้”

ภรัณยาเอ่ยพร้อมกับชี้มือไปยังประตูห้องที่อยู่ด้านขวาของบันได พรรณวรมองตามไปก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ แล้วมองตามแผ่นหลังของร่างบอบบางที่เดินหายเข้าไปในห้องนอนอีกห้องหนึ่งที่อยู่ตรงกับทางขึ้นบันได ดวงตาคมจับจ้องมองไปยังประตูห้องที่เพิ่งถูกปิดลง สายตาเหลือบไปเห็นแผ่นป้ายรูปการ์ตูนที่มีชื่อเจ้าของห้องติดบอกเอาไว้ พลันรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสีน้ำผึ้งทันที

To Be Continued. . .