Love Breakfast : รักใสๆ หวานใจจอมยุ่ง (Yuri)

ตอนที่ 27 : ตอนที่ 26 : ตัวปัญหา

ตอนที่ 26 : ตัวปัญหา

            ขณะที่ภรัณยาเดินกลับเข้ามาภายในบ้านก็สวนทางกับมินรญาที่กำลังจะเดินออกมาเปิดประตูรั้วหน้าบ้านพอดี สาวน้อยพยายามก้มหน้างุดๆ คล้ายจะหลบตาไม่ให้เพื่อนสาวร่วมบ้านเห็นรอยคราบน้ำตาที่ยังคงอาบอยู่บนสองแก้มนั้น แต่การกระทำที่ดูเหมือนมีพิรุธนั้นก็หาได้รอดพ้นไปจากสายตาของสาวมาดเซอร์ไม่ คนตัวสูงกว่าทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไร เพียงแค่ส่งยิ้มบางๆ ให้แล้วก้าวขึ้นรถสปอร์ตก่อนจะขับออกไปทันที ทิ้งให้ภรัณยาเดินคอตกเข้าบ้านตัวเองไปเพียงลำพัง

            “เฮ้อ แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตดีล่ะเนี่ย โธ่ๆ ครั้งแรกของฉันทำไมมันไม่โรแมนติกเหมือนในหนังในการ์ตูนเลยนะ ทั้งจูบแถมยังเรื่องนั้น อึ๋ย...นายพันวอนคนบ้า มาทำอย่างนี้กับฉันทำไมเนี่ย ทั้งที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ ฮือ...เจ็บใจชะมัด เรานี่ก็บ้าดันไปรับคำท้าของยายผมทองนั่นทำไม ทั้งที่ไม่เคยดื่มไวน์มาก่อนเลยเมาแอ๋จนพลาดท่าให้นายนั่น ถึงจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันแต่ยังไงฉันก็เป็นฝ่ายเสียหายนายไม่เข้าใจหรือไง หา! จะมาพูดขอท่งขอโทษอะไรอยู่ได้ ขอโทษแล้วมันจะเอากลับคืนมาได้หรือไงเล่า งี่เง่าจริงๆ เลย”

เสียงร้องตะโกนด่าทอตัวเองและไม่วายพาดพิงไปยังอีกหลายคนดังก้องกังวานไปทั้งห้องน้ำ ระหว่างที่ปล่อยให้สายน้ำอุ่นจากฝักบัวไหลผ่านร่างกายจากศีรษะจรดลงไปยังปลายเท้า คล้ายจะให้เรื่องราวทุกอย่างหายไปพร้อมกับสายน้ำ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรภรัณยาก็ไม่อาจลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองได้เลย ยิ่งอยากลืมเท่าไรสมองของเธอก็เฝ้าแต่วนเวียนครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำๆ อย่างไม่จบสิ้น

ในยามนี้หญิงสาวไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกที่มีต่อสาวหล่อข้างบ้านอย่างไร ไม่รู้เลยว่าจะหันหน้าไปพึ่งใครได้อีก ดูเหมือนเวลาที่ผ่านมาเธอจะใช้ชีวิตอยู่แต่ในโลกส่วนตัวเพียงลำพังมากเกินไป พอเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นมาก็นึกไม่ออกว่าจะปรึกษากับใครได้ ดูเอาเถิด แม้แต่สาวมาดเซอร์ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมบ้านก็เห็นจะพึ่งพาไม่ได้ ขนาดเห็นชัดๆ ว่าเธอเพิ่งร้องไห้มา ยังมีหน้ามาส่งยิ้มให้ไม่คิดถามอย่างห่วงใยกันเลยสักคำ ภรัณยาจึงทำได้เพียงแค่ร้องไห้กับตัวเองเงียบๆ เท่านั้น

            ผ่านไปหลายวันแล้ว แต่หญิงสาวเจ้าของเรือนผมลอนยาวสีน้ำตาลประกายชมพูก็ยังคงนั่งเหม่อครุ่นคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองทุกครั้งที่เผลอ เธอสะบัดหน้าแรงๆ คล้ายอยากจะให้ความทรงจำแย่ๆ นั้นเลือนหายไปจากสมองเสียที ใบหน้าสีน้ำผึ้งของสาวหล่อข้างบ้านกับจุมพิตร้อนแรงนั้นยังคงตามมาหลอกหลอนเธอจนแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำเอาหลายวันมานี้ ภรัณยาดูซีรีย์เกาหลีเรื่องใหม่ที่เพิ่งสั่งซื้อจากในอินเตอร์เน็ตมาแทบไม่รู้เรื่องเลย

จนกระทั่งคืนนี้รู้สึกเบื่อๆ หญิงสาวจึงออกมายืนรับลมเย็นตรงระเบียงด้านนอกห้องนอน ดวงตารียาวสีน้ำตาลอ่อนทอดมองไปยังบ้านข้างๆ ที่เกือบมืดสนิทเหลือเพียงแสงสลัวจากโคมไฟดวงกลมบนหัวเสาตรงริมรั้วเท่านั้น เธอเพ่งสายตามองฝ่าความมืดเข้าไปภายใน ก็เห็นว่าบริเวณที่เคยมีรถมินิคูเปอร์สีเหลืองคาดดำจอดอยู่ บัดนี้กลับว่างเปล่ามีเพียงเงามืดจากชายคาที่ทอดตัวยาวลงมาบนพื้นคอนกรีตเท่านั้น ร่างเล็กจึงได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างเหงาๆ พร้อมฝากคำถามผ่านไปกับสายลม

“ตาบ้านั่นไม่อยู่บ้านหรอกเหรอเนี่ย เชอะ บอกว่าจะรับผิดชอบฉันแต่พอหลังจากวันนั้นก็แทบไม่เห็นหน้าเลย แล้วอย่างนี้จะให้ฉันเชื่อนายได้ยังไงกัน หืม นายพันวอน”

            อีกมุมหนึ่งของกรุงเทพมหานคร ภายในแหล่งรวมสถานบันเทิงของนักท่องราตรี มีร่างของสาวหล่อสองคนนั่งอยู่ข้างกันตรงเคาน์เตอร์ยาวในผับแห่งหนึ่งที่กำลังยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจรดริมฝีปากพร้อมๆ กัน คนหนึ่งเอาแต่กอดแก้วใบใสที่เคยบรรจุไว้ด้วยน้ำสีอำพันพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายเมามายไม่เป็นท่า ส่วนอีกคนเอาแต่นั่งทำหน้าบึ้งยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นจิบช้าๆ อย่างไร้อารมณ์

ที่จริงพรรณวรไม่ค่อยชอบมาเที่ยวในที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาและต่างพากันเบียดเสียดยัดเยียดกันเข้ามาเพื่อจะค้นหาความสุขจอมปลอมในสถานที่แห่งนี้เท่าไรนัก เพราะนอกจากเธอเป็นคนที่ไม่ชอบดื่มแอลกอฮอล์แล้ว ยังไม่ชอบกลิ่นเหม็นจากควันบุหรี่ที่ลอยฟุ้งตลบอบอวลไปทั่วร้านซึ่งไม่มีหน้าต่างที่จะสามารถระบายอากาศออกไปได้ แต่เธอก็จำเป็นต้องมาอย่างไม่เต็มใจนักเพราะถูกเพื่อนรักโทรศัพท์เรียกหาและขอความช่วยเหลือ ด้วยเพิ่งถูกไล่ออกมาจากบ้านหลังมีปากเสียงกับบิดาอย่างรุนแรง แถมยังหวิดจะไปก่อเรื่องท้าตีท้าต่อยกับสาวหล่อเจ้าถิ่นที่หน้าผับอีกแห่งซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลกันมากนักด้วย

อีกไม่นานก็ใกล้จะได้เวลาที่ร้านต้องปิดแล้ว ผู้คนที่มาเที่ยวหาความสุขนั้นค่อยๆ ทยอยพากันออกไปเป็นกลุ่มบ้างเป็นคู่บ้าง จนกระทั่งเหลือเพียงสองสาวหล่อที่ยังนั่งอยู่ตรงจุดเดิมไม่ขยับไปไหน

“ขอโทษนะครับพี่ แต่อีกเดี๋ยวจะได้เวลาปิดร้านแล้ว ผมว่าพี่ไปหาร้านข้าวต้มแถวนี้นั่งดื่มต่อละกันนะครับ”

เสียงของบาร์เทนเดอร์หนุ่มท่าทางสุภาพเอ่ยกับคนที่มาเที่ยวผับแต่กลับนั่งดื่มเพียงน้ำเปล่า ทำให้พรรณวรหลุดจากภวังค์หันมายังต้นเสียงก็เห็นชายหนุ่มยืนยิ้มเผล่ให้เธออยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ เมื่อมองไปรอบกายจึงได้เห็นว่าผู้คนมากมายที่ยังยืนเบียดเสียดออกันอยู่เต็มร้านเมื่อครู่นั้นอันตรธานไปหมดแล้ว มีเพียงบริกรราวเจ็ดแปดคนที่กำลังทำความสะอาดเก็บกวาดร้านด้วยท่าทางแข็งขัน จึงหันกลับมายิ้มแห้งๆ กล่าวกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนเดิมแล้วหันไปปลุกเรียกเพื่อนของตนที่เมาหลับฟุบคาขวดเหล้าไปแล้ว

“ขอบใจนะน้อง พอดีพี่มัวแต่คิดอะไรเพลินไปหน่อย เฮ้ย ปาย ตื่นได้แล้วแก ไปเหอะ กลับบ้านกัน”

“ม่ายอาว ฉานม่ายกลับ ฮือๆ พ่อไม่อยากห้ายฉานอยู่บ้านน้านแล้ว พ้านแกห้ายฉานปายอยู่ด้วยโคนน้า”

น้ำเสียงยานคางของปรินนท์ทำให้สาวหล่อผิวสีน้ำผึ้งรับรู้ได้ทันทีว่าสาวหล่อหน้าตี๋เพื่อนรักนั้นเมามากแล้ว เธอจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากบริกรชายสองคนให้ช่วยกันหามร่างอ่อนปวกเปียกที่ร้องโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์นั้นพาไปขึ้นรถของเธอที่จอดอยูด้านหลังร้าน

รถมินิคูเปอร์สีเหลืองคาดดำแล่นเอื่อยๆ มาตามเส้นทางที่คุ้นเคย สาวหล่อเหลือบมองเพื่อนของตนที่นอนหลับใหลไม่ได้สติผ่านทางกระจกมองหลัง พลางนึกไปถึงใบหน้าของใครบางคนที่อยู่ในสภาพแทบไม่ต่างกันเมื่อหลายคืนก่อน ร่างสูงโปร่งถอนหายใจยาวอย่างอ่อนใจเมื่อคิดถึงการกระทำของตนที่ดูไร้เหตุผลเป็นอย่างยิ่ง ทั้งที่เป็นคนพูดเองแท้ๆ ว่าไม่อยากให้ภรัณยาทำเป็นหลบหน้าหลบตา แต่พอเอาเข้าจริงๆ เธอกลับเป็นฝ่ายทำมันเสียเอง

จะด้วยเพราะความรู้สึกผิดที่ยังคงค้ำคออยู่ หรือเพราะกลัวอีกฝ่ายจะโกรธจนไม่กล้าสู้หน้า หรือไม่อยากเห็นสายตาเมินเฉยที่มองมาราวกับเธอไร้ซึ่งตัวตน ไม่ว่าเหตุผลใดก็แล้วแต่ สุดท้ายแล้วก็เป็นเธอเองอีกนั่นแหละที่คอยแต่จะมองไปยังระเบียงฝั่งตรงข้ามอยู่เรื่อยไปทุกค่ำคืน แม้จะเห็นว่าแสงไฟในห้องนอนของภรัณยามืดดับไปแล้วก็ตาม นึกแล้วก็อดคิดอย่างสงสัยไม่ได้ว่าฝ่ายนั้นทำเสน่ห์ยาแฝดอะไรกับเธอไว้ เหตุใดจึงมิอาจลืมใบหน้าที่แสนไร้เดียงสา ทว่า ดูน่าเย้ายวนนั้นได้สักที

To Be Continued. . .