Love Breakfast : รักใสๆ หวานใจจอมยุ่ง (Yuri)

ตอนที่ 21 : ตอนที่ 20 : การปรากฏตัวของเพื่อนเก่า

ตอนที่ 20 : การปรากฏตัวของเพื่อนเก่า

บทเพลงสุดท้ายจบลงไปอย่างสวยงามท่ามกลางเสียงปรบมือดังกึกก้องอย่างชื่นชมในความสามารถของนักร้องสาวมาดเท่ผู้นี้ จินตภัทรลุกขึ้นยืนตัวตรงก่อนจะโค้งศีรษะให้กับเหล่าผู้ชมของเธอด้วยสีหน้าปลาบปลื้มใจเมื่อกระแสตอบรับเป็นไปในทางที่ดี แล้วจึงเดินลงจากเวทีไปด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่เต็มใบหน้า

“เธอ เอ่อ จินใช่ไหม”

เสียงเล็กๆ ของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้นักร้องสาวที่กำลังพูดคุยอยู่กับหนุ่มใหญ่เจ้าของร้านอาหารตรงด้านข้างเวทีต้องหันมามอง ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างอย่างประหลาดใจเมื่อได้พบกับใครบางคนที่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมาเจอกันในที่แห่งนี้ได้

“เรน! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย”

“จำฉันได้ด้วยเหรอ ที่จริงมันนานมากตั้งสิบกว่าปีมาแล้ว ฉันยังคิดอยู่เลยว่าจะทักคนผิดหรือเปล่า”

ภรัณยายิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อได้รับการทักทายจากคนที่บังเอิญมาเจอกันแบบไม่คาดฝันเช่นนี้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันไปกล่าวขอตัวกับคนที่คุยด้วยอยู่ก่อนแต่แรก แล้วจึงหันมาสวมกอดเธอแน่นด้วยความดีใจไม่แตกต่างกัน

“บ้าน่า ฉันจะลืมเธอได้ยังไงยายเปี๊ยก ก็เธอคือเพื่อนคนแรกที่ปรบมือให้ฉันตอนร้องเพลงจบนี่นา ว่าแต่ผ่านไปตั้งกี่ปีเธอนี่ยังตัวเล็กเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ”

จินตภัทรผละออกห่างจากหญิงสาวในอ้อมกอดก่อนจะขยี้ผมคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู แล้วนึกย้อนไปถึงเรื่องราวเมื่อครั้งวันวานสมัยที่เธอยังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษา จำได้ว่าตอนนั้นเธออยู่ชั้นประถมปีที่ห้าและเพิ่งย้ายโรงเรียนตามบิดาที่รับราชการเป็นทหารซึ่งถูกโยกย้ายมาประจำการที่จังหวัดเชียงใหม่ ด้วยความที่เธอต้องย้ายที่เรียนอยู่บ่อยครั้งทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทสักเท่าไร จึงกลายเป็นเด็กที่มีนิสัยชอบเก็บตัวและไม่กล้าแสดงออกมากนัก

ในเวลาพักกลางวันเด็กหญิงจินตภัทรมักจะชอบหลบไปนั่งร้องเพลงอยู่คนเดียวตามลำพังที่สนามหญ้าด้านหลังอาคารเรียน จนกระทั่งวันหนึ่งหลังจากที่เธอร้องเพลงโปรดของตัวเองจบ เสียงปรบมือของใครบางคนก็ดังขึ้นมาพอมองไปหาต้นเสียงก็ได้เห็นเด็กหญิงตัวเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มยืนส่งยิ้มกว้างจนตาหยีมาให้

‘เด็กหญิงภรัณยา’ หรือ ‘เรน’ คือชื่อที่จินตภัทรได้รู้จัก แต่เธอมักจะเรียกอีกฝ่ายด้วยฉายาว่า ‘ยายเปี๊ยก’ อันมีที่มาจากขนาดของร่างกายที่ดูจะตัวเล็กกว่าเพื่อนๆ คนอื่นในชั้นเรียนรวมทั้งตัวเธอเองด้วย และไม่นานก็กลายเป็นชื่อเรียกติดปากของเพื่อนทั้งห้องไปโดยปริยาย

นับจากวันนั้นเองที่มิตรภาพระหว่างเด็กหญิงทั้งสองค่อยๆ ก่อกำเนิดขึ้นมาจนกลายเป็นความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น ทั้งคู่มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่เสมอ จนเพื่อนๆ หลายคนเรียกพวกเธอสองคนว่า ‘คู่หูปาท่องโก๋’ เพราะชอบทำตัวติดกันแจแทบแยกไม่ออกและมักจะไปมาหาสู่บ้านของแต่ละฝ่ายกันอยู่เสมอ ทำให้ครอบครัวของเธอและภรัณยานั้นพลอยสนิทสนมกันไปด้วย หากเป็นเด็กสมัยนี้คงจะเรียกขานกันด้วยคำว่า ‘แฟน’ แต่สำหรับเธอทั้งคู่แล้วในสมัยเมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้นคงไม่มีคำนิยามใดที่จะเหมาะสมไปกว่าคำว่า ‘เพื่อนสนิทคนพิเศษ’

แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อบิดาและมารดาของจินตภัทรเกิดประสบอุบัติเหตุขณะกำลังจะไปรับเด็กหญิงที่โรงเรียน ทศพลผู้เป็นอาของเธอจึงยื่นมือเข้ามาเป็นผู้อุปการะเลี้ยงดูเธอแทนบุพการีทั้งสองที่เสียชีวิตไป เนื่องจากทศพลนั้นกำลังเริ่มต้นทำธุรกิจใหม่เป็นค่ายเพลงเล็กๆ อยู่ที่กรุงเทพมหานคร จึงตัดสินใจขอให้หลานสาวย้ายโรงเรียนอีกครั้ง เพื่อที่เขาจะสามารถดูแลเธอไปพร้อมๆ กับการดูแลกิจการค่ายเพลงของตัวเองได้โดยง่าย

ทีแรกจินตภัทรเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมย้ายตามผู้เป็นอาไปเพราะไม่อยากต้องแยกจากเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ แต่สุดท้ายแล้วก็จำใจต้องทำตามความต้องการของทศพลเพราะรู้ดีว่าตนกำลังทำตัวเป็นภาระให้กับผู้เป็นอาแค่ไหนที่ต้องคอยนั่งเครื่องบินเทียวไปเทียวมาระหว่างกรุงเทพฯ – เชียงใหม่ มาขอร้องและอ้อนวอนอยู่หลายครั้งเมื่อเธอยังคงยืนกรานที่จะขออยู่บ้านของภรัณยามาตลอด

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาทั้งคู่จึงไม่มีโอกาสได้มาพบปะหรือแม้แต่จะติดต่อสื่อสารถึงกันอีกเลย ต่างฝ่ายต่างใช้ชีวิตไปตามเส้นทางของตัวเอง กระทั่งวันนี้ที่ได้มาพบกันอีกครั้งด้วยความบังเอิญหรือจะเป็นเพราะโชคชะตาฟ้าลิขิตก็สุดแท้แต่ใครจะเรียกขานเช่นใด

ระหว่างที่สองสาวต่างสไตล์กำลังยืนพูดคุยหวนรำลึกความหลังย้อนไปถึงเมื่อครั้งเยาว์วัยกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลินอยู่นั้น จึงไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นหัวข้อสนทนาของคนคู่หนึ่งเข้าแล้ว เป็นพรรณวรที่มองเห็นก่อนว่านักร้องสาวมาดเท่รุ่นน้องของชนยชานั้นกำลังคุยกับสาวน้อยข้างบ้านเธอด้วยท่าทางสนิทสนมราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน พลางชี้ชวนให้สาวผมบลอนด์มองตามไปอย่างสงสัยระคนแปลกใจกับท่าทีของสองคนนั้น

“ยายเด็กนั่นอยู่โรงเรียนเดียวกันด้วยหรือเปล่าชีส เห็นคุยกับรุ่นน้องเธอท่าทางสนิทกันดีจัง”

“หืม? คนนั้นเหรอ คงไม่ใช่หรอกมั้ง หน้าตาไม่คุ้นเลยค่ะ”

พีอาร์สาวสวยลูกครึ่งมองตามไปยังทิศทางที่คนนั่งตรงข้ามบอก พร้อมกับเพ่งมองใบหน้าหญิงสาวในชุดเดรสสีเดียวกับเธอด้วยแววตาฉงน ก่อนจะสั่นหน้าน้อยๆ ปฏิเสธด้วยว่าไม่เคยเจอคนที่กำลังยืนคุยอยู่กับจินตภัทรมาก่อนเลย

To Be Continued. . .