Love Breakfast : รักใสๆ หวานใจจอมยุ่ง (Yuri)

ตอนที่ 12 : ตอนที่ 11 : อยู่นานๆ อีกนิด(นะ)

ตอนที่ 11 : อยู่นานๆ อีกนิด(นะ)

หลังจากที่ทั้งคู่รับประทานอาหารมื้อเที่ยงในเวลาบ่ายกว่าไปเรียบร้อยแล้ว พรรณวรที่จัดการกับคราบเขม่าควันบนผนังและขัดล้างกระทะที่มีเศษอาหารไหม้เกรียมติดก้นกระทะจนกลับมาอยู่ในสภาพใช้งานได้ตามปกติแล้ว สาวหล่อจึงเอ่ยขอตัวกับเจ้าของบ้านเพราะต้องการกลับไปทำงานของตัวเองให้เสร็จทันตามเวลาที่กำหนด แต่ยังไม่ทันได้ลุกไปไหน ก็ต้องพบว่ามือเล็กของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวถัดไปเอื้อมมาดึงชายเสื้อของเธอเอาไว้

“อะไรอีกล่ะยายตัวยุ่ง ฉันมีงานต้องรีบไปทำนะ”

สาวหล่อเริ่มนึกรำคาญเจ้าของบ้านสาวขึ้นมาตะหงิดๆ จึงตะคอกเสียงถามคนที่ยึดชายเสื้อของเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยอย่างอดสงสัยไม่ได้

“นายอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนจนกว่ามินจะกลับมาได้ไหม”

ภรัณยาเอ่ยถามสาวหล่อร่างสูงคู่อริเสียงอ่อย พลางหลบตามองลงพื้นอย่างเก้อเขินจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย ทั้งที่เธอไม่อยากจะญาติดีกับคนๆ นี้เลยด้วยซ้ำไป แต่ไม่รู้ทำไมเธอจึงกล้าเอ่ยคำร้องขอต่อฝ่ายตรงข้ามเช่นนี้

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ นี่แม่คุณ เธอรู้ไหมว่าเพราะเธอคนเดียวที่ทำให้งานของฉันที่น่าจะเสร็จไปตั้งแต่เมื่อเช้านี้ต้องมาชะงัก แล้วแถมฉันยังต้องมาช่วยดับไฟ ทำความสะอาดห้องครัวให้อีก ขอร้องล่ะครับคุณภรรยา ความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ”

นักแต่งเพลงสาวหล่อเริ่มรู้สึกหัวเสียขึ้นมาไม่น้อย เธอเอ่ยถามย้อนกลับอย่างไม่เข้าใจในเหตุผลของสาวน้อยเจ้าของบ้านและยังคงดึงดันที่จะกลับไปบ้านของตัวเองในเวลานี้ให้จงได้

“อยู่คนเดียวแล้วฉันกลัวนี่ ถ้าเกิดมีไฟไหม้ขึ้นมาอีกจะทำไงล่ะ”

คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมามองสบตาคนตัวสูงที่ยืนค้ำศีรษะของเธออยู่ด้วยสายตาวิงวอน ดวงตายาวรีสีน้ำตาลอ่อนมีแววไหวหวั่นและสั่นระริกบ่งบอกถึงความกลัวต่อเหตุการณ์เมื่อครู่ก่อนที่ยังไม่จางหายไป ทำให้คนที่ก้มหน้าลงมามองถึงกับใจอ่อนยวบลงทันใด

“โธ่เอ๊ย เธอนี่มันน่าเบื่อชะมัดเลย ก็ได้ๆ แต่ถ้ามืดแล้วเขายังไม่กลับมาล่ะก็ฉันคงต้องขอตัวก่อนนะ เพราะงานของฉันต้องส่งพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงเข้าใจหรือเปล่า”

“เข้าใจแล้ว ขอบใจนะนายพันวอน”

ภรัณยาพยักหน้าหงึกหงักรับคำของอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นประกาย ท้ายที่สุดแล้วพรรณวรก็จำต้องยอมทำตามคำขอของหญิงสาวอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงส่ายศีรษะน้อยๆ ถอนหายใจยาวอย่างอ่อนอกอ่อนใจก่อนจะย่อกายลงนั่งยังโซฟาตัวเดิมอีกครั้ง

อาทิตย์ดวงโตทอแสงสีแดงปนส้มค่อยๆ เคลื่อนคล้อยลดตัวลงต่ำจนเกือบจะลาลับขอบฟ้า เป็นเวลาเดียวกับที่มีเสียงรถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้านพอดีทำให้คนที่เผลอหลับไปต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาพลางมองไปรอบตัว จึงได้เห็นว่าสาวน้อยเจ้าของบ้านเองก็ฟุบหลับไปกับพนักเท้าแขนของโซฟาข้างหนึ่งไปแล้ว สาวหล่อบิดกายไล่ความเมื่อยขบจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร็อบแกร็บ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปทางหน้าบ้านเป็นจังหวะเดียวกับที่มินรญาเดินสวนเข้ามาพอดี ร่างสูงเกิดอาการประหม่าไปเล็กน้อยเมื่อมีโอกาสได้มาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ตนแอบประทับใจแต่แรกเห็นอีกครั้ง

“อ้าวนี่คุณยังอยู่อีกเหรอ”

หญิงสาวมาดเซอร์เอ่ยทักด้วยท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรนัก พลางมองชะเง้อคอเข้าไปในบ้านอย่างอดเป็นห่วงเพื่อนสาวร่วมบ้านขึ้นมาไม่ได้

“ครับ เอ่อ  อ๋อ พอดีว่าเมื่อกลางวันยายนั่นเผลอเปิดเตาแก็สทิ้งเอาไว้จนเกือบทำไฟไหม้บ้านน่ะ แล้วเขากลัวมากก็เลยให้ฉันช่วยอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าคุณจะกลับมาน่ะ อ้อ เกือบลืมแนะนำตัวไปเลย พรรณวร ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ท่าทางคุณมินคงจะอายุพอๆ กับเรน ถ้าไม่รังเกียจจะเรียกพี่พั้นช์ก็ได้นะ พอดีพี่เพิ่งย้ายมาอยู่บ้านพี่ชายเหมือนกัน หวังว่าเราคงจะเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันได้นะฮะ”

พรรณวรพอจะเดาความคิดของอีกฝ่ายจากสีหน้าหวาดระแวงที่มองมายังเธอได้ จึงรีบชี้แจงแถลงไขพร้อมกับแนะนำตัวเองให้อีกฝ่ายได้รู้จัก เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับสาวน้อยเจ้าของบ้านมินรญาก็ออกอาการห่วงใยขึ้นมาไม่น้อย สาวมาดเซอร์เริ่มรู้สึกดีๆ กับสาวหล่อตรงหน้าขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังไม่ได้วางใจเสียทีเดียวนัก

ทั้งคู่พูดคุยกันเพียงไม่นาน คนที่มีงานด่วนต้องรีบกลับไปทำจึงเอ่ยขอตัวกลับบ้านก่อนและฝากฝังให้ผู้มาใหม่ช่วยดูแลคนที่เพิ่งก่อเรื่องมาหมาดๆ เมื่อกลางวันนี้ โดยมีสายตาของสาวมาดเซอร์มองส่งตามจนกระทั่งร่างสูงโปร่งนั้นหายลับจากสายตาไป

“ทำไมเธอมานั่งหลับอยู่ตรงนี้ล่ะ”

น้ำเสียงคุ้นหูของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังหลับคอพับคออ่อนอยู่บนกับพนักพิงของโซฟาลืมตาตื่นขึ้นมา พลางไล่สายตามองช้อนขึ้นไปจนกระทั่งได้เห็นมินรญาที่ยืนโน้มหน้าลงมามองร่างของเธอตาปริบๆ แล้วจึงหันมองไปรอบตัวพึมพำเบาๆ คล้ายกำลังมองหาใครบางคนอยู่

“อ้อ มินเองเหรอคะ สงสัยว่าเรนจะเผลอหลับไปน่ะ ว่าแต่นายนั่นหายไปไหนแล้วนะ”

“นายนั่น? อ๋อ พี่พั้นช์น่ะเหรอ เขากลับบ้านไปแล้วล่ะ ว่าแต่เธอเถอะเห็นว่าเกือบทำไฟไหม้บ้านไม่ใช่เหรอ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

แม้ไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านมากนัก แต่มินรญาอดถามไม่ได้เมื่อเห็นหน้าตาซีดเซียวแลดูอิดโรยของสาวน้อยเจ้าของบ้าน ภรัณยารีบสั่นหน้าโบกไม้โบกมือปฏิเสธทันใด ด้วยไม่อยากให้เพื่อนสาวร่วมบ้านต้องเป็นห่วง ก่อนจะมาสะดุดหูกับชื่อที่อีกฝ่ายใช้เรียกสาวหล่อปากร้ายข้างบ้าน พร้อมกับมองหน้าสาวมาดเซอร์ด้วยสายตาคาดคั้นราวกับเป็นตำรวจกำลังจับพิรุธผู้ต้องหาอยู่ก็ไม่ปาน

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่เหนื่อยนิดหน่อย เอ๊ะ เดี๋ยวนะเมื่อกี้มินเรียกนายนั่นว่าพี่พั้นช์เหรอ ไปสนิทสนมกันขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”

“สนิทอะไรที่ไหนกัน ฉันเพิ่งจะได้คุยกับเขาเมื่อกี้นี่แหละ แล้วที่เรียกพี่ก็เพราะเห็นว่าเขาอายุมากกว่าเท่านั้นเอง ไม่ต้องห่วงกลัวจะถูกแย่งหรอกนะ บอกตามตรงฉันไม่ได้สนใจคนพรรค์นั้นหรอก”

เมื่อได้เห็นท่าทางของภรัณยาก็ทำให้คนที่เพิ่งกลับเข้าบ้านมาลอบยิ้มและรีบออกตัวทันทีว่าเธอไม่ได้มีเจตนาจะหว่านเสน่ห์ใส่ใครในเวลานี้ทั้งนั้น ที่จริงต้องบอกว่าเธอไม่ต้องการจะสนิทสนมกับใครมากเป็นพิเศษไม่เว้นแม้แต่สาวน้อยเจ้าของบ้านด้วยซ้ำไป แต่เพราะคิดว่าคงต้องอยู่ร่วมบ้านกันไปอีกนานจึงจำใจต้องมีปฏิสัมพันธ์กันตามมารยาทอย่างเลี่ยงไม่ได้ พลางนึกขันขึ้นมา เมื่อเห็นคนตรงหน้าทำท่าทางโบกมือโบกไม้เป็นระวิงพร้อมทั้งการสั่นหน้าปฏิเสธจนผมกระจาย

“ฉันเนี่ยนะจะชอบอิตาพันวอนนั่นได้ ไม่มีทางหรอก มินเลิกคิดแบบนั้นไปได้เลยนะ”

“อืม โอเค เข้าใจแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”

สาวมาดเซอร์พยักหน้าพลางกล่าวลาสั้นๆ ก่อนจะเดินหายขึ้นห้องไป ทิ้งให้ภรัณยามองตามร่างสูงเพรียวนั้นไปอย่างงุนงง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอยังไม่ได้ถามเรื่องที่ยังค้างคาใจมาตั้งแต่เมื่อกลางวันเลยว่าทำไมมินรญาถึงเลือกมาขอเช่าพักที่นี่  ทั้งที่สังเกตจากยานพาหนะหรูหราราคาแพงระยับขนาดนั้นแล้ว ดูเหมือนว่าสาวมาดเซอร์น่าจะเป็นคนมีฐานะทางการเงินอยู่ในระดับค่อนข้างสูงพอจะมีบ้านส่วนตัวหลังใหญ่สักหลังหรือแม้แต่ห้องพักในคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองให้อยู่อาศัยได้สักห้อง แต่น่าแปลกใจยิ่งนักที่ฝ่ายนั้นกลับเลือกที่จะมาพักอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ ของป้าเธอเช่นนี้

“ลืมเรื่องที่อยากจะถามไปเลย ช่างมันแล้วกัน นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย หืม? หกโมงครึ่งแล้ว แต่ฟ้ายังสว่างโร่อยู่เลยนะ ตายล่ะนี่ฉันเผลอหลับไปนานขนาดนี้เชียวหรือเนี่ย”

ภรัณยายกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองแก้เก้อ ก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกาเพื่อดูว่าตอนนี้เป็นเวลาเท่าใดแล้ว จากนั้นจึงปิดประตูหน้าต่างชั้นล่างของบ้านให้เรียบร้อย แล้วเดินกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่อดูรายการวาไรตี้จากแดนกิมจิที่โปรดปราน และเผลอหลับไปอีกครั้งอย่างอ่อนเพลีย

To Be Continued. . .