ตอนที่ 12 : ตอนที่ 12 : ฉันไม่ใช่ทาสของเธอนะ
ตอนที่ 12 : ฉันไม่ใช่ทาสของเธอนะ
‘อะไรกันเนี่ย ตอกแรกนึกว่าเห็นใจเราซะอีก ที่แท้ก็เพราะไม่มีปัญญาจ่ายเงินให้คนงานในบ้านนี่เอง เอ๋. . .แล้วอย่างนี้ถ้าเรายอมช่วย แล้วถูกเบี้ยวค่าจ้างเหมือนคนงานพวกนั้นล่ะ แสดงว่าที่ยายเว่นนี่เอาเงินสิบล้านมาล่อก็เป็นเรื่องโกหกน่ะสิ นั่นไง ว่าแล้วเชียว มีที่ไหนขายงานวิจัยทีได้เป็นร้อยล้าน’
นักวิทยาศาสตร์สาวยืนมองสาวหล่อร่างสูงที่กำลังก้มหน้าพูดพึมพำกับตัวเองอยู่คนเดียวด้วยความสงสัย คิดว่าจะเอื้อมมือไปสะกิดเรียก แต่อีกฝ่ายทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก เธอจึงชะงักแล้วหดมือกลับเข้ามาอย่างไม่รู้ว่าจะเรียกดีหรือเปล่า จึงได้แต่ปล่อยให้คนตรงหน้าเข้าสู่โหมดคิดเองเออเองต่อไป
‘แต่ว่า ถ้าหากเรื่องคุณรัญนี่พูดมาเป็นความจริง คนงานในบ้านลาออกไปหมดก็แสดงว่าเค้าต้องอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้น่ะสิ แล้วถ้าเกิดมีโจรเข้ามาปล้น ฆ่าข่มขืน แล้วหมกศพเอาไว้ในบ้าน รอจนขึ้นอืดถึงค่อยมีคนมาพบศพ ตำรวจก็ต้องคิดว่าเราเป็นผู้ต้องสงสัยน่ะสิ ไม่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเราก็ต้องถูกตำรวจสอบสวน ต้องขึ้นโรงพักเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต คราวนี้พ่อก็คงจะยิ่งดูถูกเราเข้าไปใหญ่ เอาวะ กะอีแค่งานบ้านนิดๆ หน่อยๆ คงไม่หนักหนาสาหัสเท่าไหร่หรอกมั้ง’
สาวหล่อนึกในใจไปต่างๆ นานา แล้วจึงตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน เขาจะลองทำงานที่ว่านี้ไปสักพัก หากไม่ไหวจริงๆ ก็คงจะต้องบอกว่าเขาขอถอนตัวจากภารกิจที่ได้รับมอบหมายครั้งนี้ ว่าแล้วก็เงยหน้ามาเพื่อจะบอกหญิงสาวว่าเขาตัดสินใจได้แล้ว แต่กลับพบว่ารัญชนาลงไปนั่งอยู่กับพื้น พลางเอามือข้างหนึ่งกุมท้องตัวเอง นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“เฮ้ย คุณรัญ คุณเป็นอะไรไปน่ะ เอามือกุมท้องแบบนั้น ปวดท้องเหรอ หรือว่า. . .ปวดท้องเมนส์” หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ
“อ้าวถ้างั้นเป็นอะไรล่ะ เอ๊ะ หรือว่าไส้ติ่งอักเสบ นี่ๆ ปวดมากๆ เลยใช่ไหม ปวดข้างขวาอย่างเดียวด้วยใช่รึเปล่า อย่างนี้ต้องรีบไปโรงพยาบาลนะ ไม่งั้นถ้าปล่อยไว้ไส้ติ่งจะแตกแล้วก็ตายได้ มาเดี๋ยวนิวอุ้มไปที่รถนะ”
ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แล้วทำท่าลุกจะเดินมาอุ้มหญิงสาวขึ้น แต่เธอรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“มะ. . .ไม่ใช่ ไม่ได้ปวดข้างขวา โอ๊ย ฉัน โอ๊ย ปวดข้างซ้าย ที่กระเพาะน่ะ” รัญชนาร้องโอดโอย พลางทำหน้าเบ้ แล้วชี้มือไปที่หน้าท้องด้านซ้ายของตัวเอง นวินดาจึงเอ่ยถามอีกครั้ง
“ปวดกระเพาะ นี่คุณอย่าบอกนะว่าคุณ. . .หิว”
สิ้นประโยคนั้นของร่างสูง ก็ทำเอาหญิงสาวหน้าแดงเมื่อจู่ๆ เสียงท้องร้องดังสนั่นหวั่นไหวก็แทรกขึ้นมาทำลายความเงียบแทนคำตอบ นวินดาเอามือปิดปากหัวเราะขำหญิงสาวจนน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วง แต่คนที่นั่งกุมท้องอยู่ที่พื้นนั้นอายจนนึกอยากจะมุดหัวลงไปใต้พื้นเหมือนนกกระจอกเทศเวลาตกใจเสียให้ได้ เธอถอดแว่นสายตากรอบดำออก พลางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่คลออยู่เต็มหน่วย เพราะอาการปวดที่กระเพาะทวีความรุนแรงขึ้นทุกที
คนที่กำลังหัวเราะเมื่อได้เห็นใบหน้าขาวใสภายใต้กรอบแว่นหนาเทอะทะนั้นเป็นสีขาวอมชมพูระเรื่อ ก็เหมือนต้องมนต์สะกดเข้าอย่างจัง ร่างสูงชะงักนิ่งตะลึงงันไปทันที มีคำสามคำผุดขึ้นมาในสมองของเขาโดยไม่รู้ตัว
‘น่ารักจัง’
“นายเป็นอะไรน่ะ ยืนอ้าปากค้างทำไม ฉันปวดท้องแทบตาย ยังจะหัวเราะกันอยู่ได้”
คนที่ยังนั่งกองอยู่กับพื้นสวมแว่นกลับเข้าไปใหม่ พลางเอ่ยถามอย่างข้องใจ เสียงดุๆ ปนเก้อเขินเล็กน้อย เรียกสติของร่างสูงที่ยืนค้ำหัวเธออยู่ให้กลับคืนมาดังเดิม สาวหล่อสะบัดหน้าพลางกะพริบตาสองสามครั้ง ก็เห็นหญิงสาวแว่นหนาคนเดิมกำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาสงสัย
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร มาๆ เดี๋ยวนิวช่วยพยุงแล้วกัน”
ร่างสูงทำหน้างุนงงก่อนจะรีบปฏิเสธเสียงดัง เขาเดินเข้ามาหาพร้อมกับย่อตัวลงไปพยุงร่างของคนตัวเล็กกว่าให้ยืนขึ้น แต่ในจังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นจากพื้นนั้น ปลายจมูกของสาวหล่อก็บังเอิญไปสัมผัสกับแก้มนุ่มของหญิงสาวนักวิจัยเข้าพอดี หัวใจของเขากระตุกวูบไหวราวกับถูกไฟฟ้าชอร์ต ส่วนรัญชนาเองก็รู้สึกว่าแก้มทั้งสองข้างของเธอร้อนวูบขึ้นมาแปลกๆ
“ขะ ขอโทษนะ นิวไม่ได้ตั้งใจ”
“ขานายหายแล้วเหรอถึงได้มาพยุงฉันเนี่ย เดี๋ยวก็ได้พากันล้มกลิ้งตกบันไดดับอนาถทั้งคู่กันพอดีหรอก”
รัญชนาแกล้งกลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเองด้วยการโวยวายใส่อีกฝ่าย สาวหล่อร่างสูงเหมือนจะดูรู้ว่าหญิงสาวมีอาการเขินอายเมื่อถูกเขาสัมผัสโดยไม่ได้ตั้งใจ จึงแกล้งพูดหยอกล้ออีกฝ่ายพลางหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี
“ต้องขอบคุณ พยาบาลใจดีที่ช่วยทายาให้เมื่อคืนนะ เช้านี้ก็เลยหายเป็นปลิดทิ้งแล้วล่ะ”
“บ้าแล้ว นายนี่มันเว่อร์จริงๆ เลย”
นักวิจัยสาวพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ใบหน้ายังคงแดงก่ำไม่หาย เธอได้แต่คิดในใจไปว่าคงเป็นเพราะน้ำย่อยที่หลั่งออกมามากมายเต็มกระเพาะทำปฏิกิริยาบางอย่างกับร่างกายของเธอจนเป็นเหตุให้ใบหน้าร้อนผ่าวไม่ยอมกลับเป็นปกติเสียที แต่ก็ยอมให้คนตัวสูงกว่าประคองลงบันไดไปยังห้องอาหารที่อยู่ชั้นล่างโดยไม่โวยวายอะไรขึ้นมาอีก
นวินดาอมยิ้มน้อยๆ กับปฏิกิริยาตอบสนองของอีกฝ่าย หลังจากที่ได้เห็นความน่ารักซึ่งซ่อนอยู่ภายใต้แว่นตากรอบดำหนาเทอะทะนั้น เขาก็ได้แต่คิดในใจว่า
‘ตอนแรกคิดว่าจะเป็นผู้หญิงจืดๆ เชยๆ ธรรมดาเสียอีก แต่ดูท่าทางว่าจะเป็นคนที่น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะ คุณรัญชนา’
เมื่อทั้งคู่ลงบันไดมาจนถึงชั้นล่างของคฤหาสน์ สาวหล่อร่างสูงก็เอ่ยถามทางไปห้องครัว รัญชนาคอยบอกทางเป็นระยะ กว่าจะมาถึงส่วนของห้องอาหารซึ่งอยู่ถัดเข้ามาจากห้องครัวเล็กน้อยก็เล่นเอาคนที่ทำปากเก่งบอกว่าขาหายดีแล้ว เกิดอาการกำเริบขึ้นมาทันที เขาพยายามกัดฟันทนฝืนอาการเจ็บของตนไว้ พลางเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารมื้อแรกของทั้งคู่ในเช้าของวันนี้ ปล่อยให้หญิงสาวที่หิวจนแทบเป็นลมนั่งรอในห้องอาหารเพียงลำพัง
ไม่กี่นาทีต่อมา เชฟจำเป็นก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมชามใส่โจ๊กร้อนๆ สองชาม ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นจนคนนั่งรอถึงกับน้ำลายสอขึ้นมาทันที
“ตอนแรกนิวกะว่าจะทำข้าวต้มให้คุณกิน แต่ว่าในตู้เย็นของคุณมันไม่เหลืออะไรเลยนอกจากโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปสองซองแค่นี้เอง มันคงไม่ถึงกับอิ่มหรอกแต่ยังไงก็กินรองท้องไปก่อนแล้วกันนะ เฮ้ย มะ. . .หมดแล้ว”
สาวหล่อร่างสูงเอ่ยขึ้น พลางหันไปหยิบเหยือกน้ำมาเทใส่แก้วให้เขาและเธอ แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี เขาก็ต้องชะงักไปเพราะเมื่อหันกลับมาอีกที คนปวดท้องเมื่อครู่ก็จัดการกับโจ๊กชามแรกหมดไปภายในไม่กี่วินาทีเสียแล้ว แถมยังทำตาวิบวับใส่เขาเหมือนจะถามกลายๆ ว่า อีกชามที่วางอยู่ตรงหน้านั่นกินได้หรือเปล่า
“เอ่อ นิวยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ชามนี้คุณกินเถอะ เดี๋ยวสายๆ เราออกไปซื้อของข้างนอก แล้วนิวค่อยกินก็ได้”
ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับตัดสินใจเลื่อนชามโจ๊กสำหรับตัวเขาไปไว้ตรงหน้าเธอ รัญชนามองหน้าเขาด้วยตาเป็นประกาย พลางถามย้ำอีกครั้ง
“กินได้จริงๆ เหรอ แล้วนายไม่หิวแน่นะ”
“อะ. . .อืม กินเถอะ คุณปวดท้องอยู่นี่ นิวยังไม่หิวหรอก”
สาวหล่อตอบกลับไปเสียงอ่อย อีกฝ่ายยิ้มให้เขาเหมือนเด็กๆ ก่อนจะจัดการกับโจ๊กชามที่สองอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองเธอและโจ๊กชามนั้นด้วยความเสียดาย เขากลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ แล้วหันไปคว้าแก้วน้ำเปล่าที่วางอยู่ตรงหน้ามาดื่มรองท้อง อดนึกในใจไม่ได้
‘ผู้หญิงอะไรเนี่ย กินจุเป็นบ้าเลย’
ติดตามตอนต่อไปเร็วๆ นี้จ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นางเอกเราซกมกกว่าพระเอกซะอีก