O . o รักปลอมๆ ของจอมเจ้าเล่ห์ o . O (แนว Yuri)

ตอนที่ 44 : ตอนพิเศษ : Waiting For Tonight - Part 1

ตอนพิเศษ : Waiting for tonight

(หมายเหตุ  ตอนพิเศษเป็นตอนที่ต่อจากในหนังสือค่ะ มีทั้งหมด 3 ตอนด้วยกัน)

Part 1

2 เดือนผ่านไป...  

ณ บ้านหลังเล็กๆ แห่งหนึ่งในประเทศอังกฤษ วีร์ธิรานั่งหัวเราะคิกคักอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค สองมือก็ขยับนิ้วพรมลงไปบนแป้นคีย์บอร์ดไม่ได้หยุด จนกระทั่งเสียงหวานๆ ของสาวสวยดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง มือเรียวก็ชะงักการพิมพ์เอาไว้เพียงแค่นั้น 

"ที่รักขา นั่งหัวเราะอะไรอยู่หน้าคอมคนเดียวคะเนี่ย ไหนขอดาดูบ้างซิ" 

เมื่อแพรลดาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น นักเขียนสาวหล่อก็รีบคลิกเปิดหน้าต่างอีเมลล์ขึ้นมาแทนหน้าต่างอันเดิมที่เปิดหน้าจอ word แต่งนิยายค้างไว้ เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาถึงตัวก็คลิกเปิดรูปให้ดู

"อ๋อ. . .ก็. . .กำลังอ่านเมลของพี่อ้นกับพี่แก้วอยู่น่ะ เค้าส่งรูปมาให้ดูด้วย นี่ไง"  วีร์ธิรารีบคลิกไปที่ไฟล์รูปภาพ มีภาพของอ้นและกรอบแก้วในวันเปิดร้านคอฟฟี่ชอปซึ่งเป็นกิจการที่ทั้งสองคนทำร่วมกัน ปรากฏขึ้นมา

"อุ๊ย. . .ร้านคอฟฟี่ชอปน่ารักจังเลย เอ๊ะ. . .นั่นพี่อ้นกับพี่แก้วนี่นา เค้าเปิดร้านของตัวเองเหรอ" หญิงสาวอุทานออกมา พร้อมรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า แล้วหันไปทางคนรักของตนที่นั่งจ้องคอมอยู่

"อื้อ เห็นพี่อ้นเค้าบ่นอยู่ว่าอยากเปิดร้านคอฟฟี่ชอป พี่แก้วจะได้มาทำงานที่ร้านด้วยกัน  จะได้เลิกบ้างานที่สำนักพิมพ์ซะที"สาวหล่อตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม อดแขวะไปถึงสาวใหญ่รุ่นพี่ที่เป็นคนคอยช่วยดูแลเรื่องต้นฉบับนิยายของเธอไม่ได้ รายนั้นวันๆ เอาแต่ทำงานงกๆ แทบไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหนเลย หากเธอเป็นอ้นก็คงจะคิดเช่นเดียวกัน

"แหมทำพูดเข้า  ตัวเองก็พอกันนั่นแหละ ไปไหนมาไหน ต้องมีโน๊ตบุคติดตัวตลอดเวลา ห่างกันแทบไม่ได้เลยนะ เฮ้อ. . .ไม่รู้ว่าตกลงรักดาหรือรักโน้ตบุ๊คมากกว่ากันแน่" แพรลดาเหน็บแนมสาวหล่อบ้าง พลางทำหน้ามุ่ยอย่างน้อยใจเล็กๆ ที่บางครั้งคนรักก็ให้ความสนใจกับสิ่งอื่นมากกว่าเธอเสียอีก

"โอ๋ๆ . . . ดาอย่างอนสิจ๊ะ วีจะรักโน้ตบุ๊คมากกว่าดาได้ยังไงล่ะ ก็สุดที่รักของวีน่ารักขนาดนี้ ตัวก็ห๊อม. . .หอม แบบนี้ใครจะอดใจไหวเนี่ย มามะ มาให้วีหม่ำซะดีๆ นะ" สาวหล่อพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แพรลดาเบี่ยงหน้าหลบ แล้วถอยออกไปตั้งหลัก แต่ยังหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ วีร์ธิราลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งไล่จับคนรักของตนไปทั่วห้องพร้อมเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของคนทั้งสอง

.

.

.

10 นาทีผ่านไป...

"แฮ่กๆ . . . ดาเลิกวิ่งหนีวีซะทีสิ แฮ่กๆ . . . รู้ไหมว่าคนวิ่งตามมันเหนื่อยนะ"  ร่างสูงเอ่ยขึ้นกับหญิงสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของเตียง พลางหายใจหอบด้วยความเหนื่อยราวกับวิ่งมาไกลหลายกิโลเมตร ทั้งที่เขาแค่วิ่งไล่จับแพรลดาอยู่ในห้องนอนเท่านั้น

"อยากให้ดาเลิกหนี แฮ่กๆ วีก็ . . . เลิกวิ่งไล่ดาสิ คนวิ่งหนีน่ะเหนื่อยกว่ารู้ไหม" ร่างบางเอ่ยสวนกลับอย่างทันควันด้วยน้ำเสียงเหนื่อยปนหอบไม่ต่างจากอีกฝ่ายเลยสักนิด

"ก็ดาอะ . . . พอวีอยากจะกุ๊กกิ๊กด้วย ก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ไม่รู้รังเกียจอะไรวีนักหนา นี่เราแต่งงานกันมาตั้ง 2 เดือนแล้วนะดา ดายังทำใจไม่ได้อีกเหรอ วีรู้นะถึงดาจะเคยเป็นทอมวันเวย์มาก่อนแต่มันก็ . . . เฮ้ย! ลืม เอ่อ เปล่านะ เมื่อกี้วีไม่ได้พูดอะไรนะ" นักเขียนสาวหล่อ เอ่ยออกไปอย่างตัดพ้อพลางหลุดปากพูดเรื่องที่เมษยาเล่าให้ฟังไปอย่างลืมตัว เมื่อนึกขึ้นได้จึงทำทีท่ากลบเกลื่อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ดูเหมือนจะช้าไปเมื่อร่างบางที่ยืนอยู่ตรงข้ามเกิดเอะใจเมื่อได้ฟัง พลางทำหน้าตกใจเมื่อได้ยินคนรักของตนพูดถึงอดีตของตัวเองที่ปกปิดเอาไว้มาโดยตลอด

"เมื่อกี้วีพูดว่าทอมวันเวย์เหรอ . . . ไปรู้มาจากไหน ฮึ้ย เมมันบอกวีใช่มั้ย ยัยเพื่อนตัวแสบเผาอะไรฉันมาบ้างเนี่ย" จู่ๆ ร่างบางก็กระโดดผลุงขึ้นไปบนเตียงแล้วก้าวพรวดไปประชิดวีร์ธิราที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันอย่างรวดเร็ว โดยที่ร่างสูงไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีก็พบว่าคอเสื้อชุดนอนของตัวเองถูกมือเรียวของคนรักคว้าหมับขยุ้มเอาไว้แถมยังตีหน้ายักษ์ใส่อีกตังหาก

"ปะ. . .เปล่านะ คุณเมเค้าไม่ได้เผาอะไรดาซักหน่อย ก็แค่บอกว่าดาเคยแต่เป็นคนทำ อุ๊บส์ . . ."

ร่างสูงเผลอหลุดปากไปอีกครั้งด้วยความตกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นตะครุบปากตัวเองไว้แน่น ส่ายหน้าดิกๆ เหมือนกับว่าจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเผลอพูดอะไรออกไปเป็นครั้งที่ 3 ก่อนจะรู้สึกได้ถึงลมหายใจของคนตัวเล็กกว่าที่อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบเท่านั้น กลิ่นเหงื่อจางๆ ผสมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่จากร่างบางที่อยู่ตรงหน้า ทำเอาร่างสูงเผลอลดมือจากปากตัวเองพลางโน้มตัวลงไปสูดดมความหอมที่แก้มนุ่มนั้นอย่างจงใจ หญิงสาวจึงผลักอกร่างสูงให้ออกห่างพ้นตัวพร้อมทั้งตั้งท่าจะวิ่งหนีจากวงแขนคนตัวใหญ่กว่า แต่ทว่าขาของเธอกลับไม่เป็นใจเมื่อมันเกิดพันกันจนทำให้เสียหลักหงายหลังลงบนเตียงนุ่ม ด้วยความตกใจมือเรียวจึงคว้าเอาคอเสื้อของคนที่ยืนอยู่ล้มลงมาบนเตียงด้วยกัน จนกลายเป็นว่าคราวนี้ร่างบางตกอยู่ภายใต้การควบคุมของร่างสูงจนได้

ใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงคืบ ลมหายใจอุ่นจนแทบร้อนที่เป่ารดซึ่งกันและกัน ไหนจะดวงตากลมโตระยิบระยับคู่นั้นที่ทอดมองมายังดวงตาของเธอเช่นกัน ทำเอาหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความรุ่มร้อนที่เกิดขึ้นภายในกาย และยิ่งร้อนขึ้นไปอีกเมื่อริมฝีปากของคนที่ทาบทับอยู่บนตัวเธอ สัมผัสอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากของเธอ

"อืม. . .อือ. . .อื๊อ. . ."       คนตัวเล็กได้แต่ครางอยู่ในลำคอ เมื่อไม่อาจขยับเขยื้อนริมฝีปากตัวเองได้ดังใจนึก สองมือก็พยายามจะผลักอกคนตัวสูงกว่าให้ออกห่างแต่ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงที่เคยมีจะลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ เมื่อมือซนของคนรักปลดกระดุมชุดนอนของเธอออกอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆ สัมผัสลูบไล้ไปบนอกขาวนวลเนียนของเธอ  จมูกรั้นก็ค่อยๆ ไล่ลงมาซุกไซร้อยู่แถวซอกคอ ทำเอาหญิงสาวถึงกับขนลุกชันแทบทั้งตัว

'นี่ฉันกำลังเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขาเหรอเนี่ย ไม่นะ ไม่เอา จะให้ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำแบบนี้ ฉันทำใจไม่ได้หรอก' คิดได้อย่างนั้นแล้ว ร่างบางก็ใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีอยู่ผลักร่างของคนที่ทาบทับอยู่บนกายเธอออกอย่างรวดเร็ว พลางฉวยโอกาสขณะที่วีร์ธิราเสียหลักตกจากเตียงวิ่งปรู๊ดหนีเข้าห้องน้ำไปอีกทั้งยังลงกลอนเอาไว้อย่างแน่นหนาด้วย

"ม่ายอาว. . .ว ดาทำไม่ได้ ดาทำไม่ได้ อย่าบังคับกันเลยนะ"   แพรลดาตะโกนลั่น ก่อนจะขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ร่างสูงตามมาเคาะประตูอย่างรัวๆ พร้อมกับตะโกนเข้าไปถึงคนที่อยู่ข้างใน

ปัง! ปัง! ปัง!

"ไม่เอาน่าดา อย่าทำอย่างนี้สิ วีไม่ทำแล้วก็ได้ ออกมาเถอะนะ ในห้องน้ำอากาศมันเย็นแค่ไหนรู้บ้างไหม เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดีหรอก" น้ำเสียงของเขาแม้จะตกใจอยู่เหมือนกัน เมื่อไม่นึกว่าคนรักจะกลัวการมีความสัมพันธ์ทางกายกับเขาถึงขนาดนั้น แต่ก็พยายามทำเสียงเข้ม เพื่อเรียกอีกฝ่ายให้ยอมออกมาจากห้องน้ำ ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าคนรักจะหนาวจนป่วยเป็นไข้ไปเสียก่อน

"ไม่เอา. . .ดาจะไม่ออกไป ดาจะนอนอยู่ในนี้จนถึงเช้านั่นแหละ วีไปทำงานของวีต่อเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงดาหรอก" สาวสวยตะโกนตอบกลับมาจากอีกฟากของประตู ทำเอาร่างสูงเริ่มรู้สึกฉุนขึ้นมา  พลางขึ้นเสียงใส่คนรัก

"นี่ดา เรื่องแค่นี้เองอย่าทำโวยวายเป็นเรื่องใหญ่โตได้ไหม ออกมาเถอะน่า วีสัญญาว่าจะไม่ทำแล้วจริงๆ"

"ใช่สิ มันเรื่องเล็กน้อยสำหรับวี แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับดานี่ ไม่รู้ล่ะ ดาจะไม่ออกไปจนกว่าวีจะหลับ ไม่งั้นเดี๋ยวก็ลุกมาทำเรื่องอย่างเมื่อกี้อีก" หญิงสาวตอบกลับไปอย่างน้อยใจ เมื่ออดคิดไม่ได้ว่าคนรักช่างไม่เห็นแก่จิตใจ ของเธอบ้างเลยหรือไร ทำไมนะ คนรักกันไม่เห็นจำเป็นว่าจะต้องมีแต่เรื่องนั้นอย่างเดียวเลยนี่นา

หยดน้ำใสๆ ไหลรินลงมาอาบสองแก้มโดยที่เธอเองไม่รู้ตัว พลางนึกไปถึงเมื่อครั้งที่เธอยังคบอยู่กับธรัตรา ภาพเก่าๆ ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ในคืนแรกที่เธอกับแฟนสาวมีความสัมพันธ์กัน ภาพนั้นย้อนมาให้เห็นว่าคืนนั้นก็เป็นเธอเองเช่นกันที่ใช้กำลังกับคำพูดหวานๆ กล่อมคนรักให้ยอมตกเป็นของตนได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่ในตอนแรกนั้นธรัตราเองก็ไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด

'เอ่อ. . .จริงสิ ตอนนั้นเราก็ทำกับผึ้งแบบเดียวกับที่วีทำเมื่อกี้นี่นา ไม่ๆ มันคนละเรื่องกัน ตอนนั้นทั้งเราทั้งผึ้งก็ไม่เคยด้วยกันทั้งคู่ แต่ตอนนี้เรา ฮึ้ย ไม่เอาๆ ยังไงๆ ก็ไม่มีทางยอมเป็นคนถูกทำหรอกน่า' ร่างบางคิดในใจอย่างสับสนในตัวเอง แต่สุดท้ายก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี ข้างฝ่ายนักเขียนสาวหล่อนั้น เมื่อเห็นว่าคนในห้องน้ำเงียบเสียงไปก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา จึงคลายอารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใยเข้ามาแทนที่ พลางเคาะประตูเรียกคนรักอีกครั้ง

"ดา. . .ทำไมเงียบจัง เป็นอะไรรึเปล่า ออกมาข้างนอกเถอะนะ วีไม่ทำอะไรดาแล้วจริงๆ เราแค่นอนกอดกันเหมือนทุกคืนก็ได้ นะ. . .ดา. . .วีเป็นห่วงนะ ข้างในนั้นอากาศมันเย็นถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ อย่าลืมสิ พรุ่งนี้ดาก็ต้องไปเป็นครูสอนเทควันโดให้เด็กๆ ที่โรงเรียนประถมอีกนะ"

"ไม่เป็นไร ดาไม่หนาวหรอก วีไปนอนเถอะ ขอดาอยู่ในนี้สักพักก็แล้วกันนะ" เมื่อรับรู้ได้ว่าคนรักเลิกล้มความตั้งใจที่จะทำเรื่องอย่างนั้นไปแล้ว น้ำเสียงของหญิงสาวก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอก็ยังไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำอยู่ดี จนร่างสูงถึงกับเหนื่อยใจ เอ่ยขึ้นเบาๆ

"ถ้างั้นวีจะไปนอนแล้ว สัญญานะดา ถ้าวีหลับแล้ว ดาต้องออกมาจากห้องน้ำนะ"  ร่างบางรับคำสั้นๆ เขาจึงเดินไปนอนบนเตียง แต่ทำยังไงก็ไม่หลับ เพราะเป็นห่วงคนรักมากเหลือเกิน จึงคว้าเอาเครื่องโน้ตบุ๊คมานั่งแต่งนิยายต่อ พลางมองไปทางประตูห้องน้ำเป็นระยะ เผื่อว่าหญิงสาวออกมาจะได้แกล้งทำเป็นหลับเสีย 

วีร์ธิราสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึก และพบว่าตัวเองเผลอหลับไปทั้งที่ยังนั่งพิมพ์นิยายค้างอยู่ พลางมองไปที่เตียงอีกด้านหนึ่งก็เห็นว่าที่นอนยังคงเรียบร้อยเหมือนกับว่ายังไม่ถูกใช้งานเลยสักนิด เหลือบมองไปยังนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องก็พบว่าเวลาผ่านไปกว่าสามชั่วโมงแล้ว

'ป่านนี้ดายังไม่ออกมาจากห้องน้ำอีกเหรอ เป็นอะไรไปรึเปล่านะ' ร่างสูงนึกในใจพลางลุกพรวดขึ้นจากเตียงแล้วปราดไปยืนแนบหูกับประตูห้องน้ำ เงียบสนิทไม่มีเสียงอะไรเลยสักนิดเดียว เขารีบเคาะประตูด้วยความตกใจพลางเอ่ยเรียกคนที่อยู่ในห้องน้ำ ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมา

"เฮ้ยดาเป็นลมไปรึเปล่าเนี่ย เอ. . .เราก็เพิ่งล้างห้องน้ำเมื่อวานเองนี่นา ไม่น่าจะเหม็นถึงขนาดเป็นลมได้อย่างนั้น สงสัยน้ำยาล้างห้องน้ำอันนี้ไม่ดี ไปซื้อใหม่คราวหน้าคงต้องเปลี่ยนยี่ห้อซะแล้ว เอ๊ะ! . . .นี่มันไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องน้ำยาล้างห้องน้ำนี่นา ดาๆ เป็นอะไรรึเปล่า ตอบวีหน่อยสิ อย่าเงียบอย่างนี้ได้ไหม วีเป็นห่วงนะ"

ก่อนที่จะเผลอคิดอะไรไปนอกเรื่องร่างสูงก็ดึงตัวเองกลับมาสู่ความเป็นจริงเสียก่อน และชักเริ่มเป็นห่วงคนรักมากขึ้นเพราะทักไปแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยแม้แต่คำเดียว ในครั้งแรกวีร์ธิราตัดสินใจจะพังประตูเข้าไป แต่เมื่อนึกอีกทีกลัวว่าถ้าร่างบางไม่เป็นอะไรมากจะหาเรื่องว่าเขาทำประตูพังจนต้องจ้างช่างมาซ่อมเสียเงินแพงๆ อีก เหมือนอย่างเมื่อสองวันก่อนที่เขาทำเครื่องซักผ้าพังเพราะมัวแต่คิดพลอตนิยายเพลินจนลืมดูว่าใส่ผงซักฟอกลงไปในเครื่องซักผ้าเกือบหมดกล่อง วันนั้นทั้งวันเขาถูกหญิงสาวบ่นเสียจนหูชาเลยทีเดียว จากนั้นร่างสูงนึกขึ้นได้ว่ามีกุญแจของทุกห้องแม้แต่ห้องน้ำเก็บเอาไว้ด้วย จึงรีบไปค้นหามาเปิดประตูด้วยความเป็นห่วง

"เอ. . .แล้วมันดอกไหนกันล่ะเนี่ย ดาจ๋า อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ รอวีแป๊บนึงขอวีหากุญแจให้เจอก่อนนะ"

5 นาทีผ่านไปในที่สุดร่างสูงก็หากุญแจห้องน้ำเจอเป็นดอกสุดท้ายจากลูกกุญแจทั้งหมดเกือบ 20 ดอก เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ ครั้งแรก เขาตกใจมากเมื่อไม่เห็นร่างของคนรักอยู่ในห้องน้ำ แต่เมื่อลองชะโงกหน้าลงไปมองในอ่างอาบน้ำสีขาว ก็พบว่าแพรลดานอนขดตัวอยู่ในนั้น โดยมีผ้าเช็ดตัวหนุนหัวทำเป็นหมอนใบย่อมๆ

"โธ่เอ๊ย ที่แท้ก็หลับอยู่นี่เอง หลงเป็นห่วงเสียแทบแย่ ว่าแต่นอนในอ่างอย่างนี้คงหนาวแย่เลยสินะ เฮ้อ. . .อุ้มกลับไปนอนที่เตียงก็แล้วกัน" ร่างสูงทำท่าจะเข้าไปอุ้มร่างบางขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำก่อนจะชะงักไปด้วยความตกใจเมื่อเสียงของคนรักดังขึ้น

"ไม่เอานะวี อย่าทำแบบนี้กับดา ดายังไม่พร้อมจริงๆ นะ . . . . . .งั่มๆ. . .แจ๊บๆๆ คร่อก. . .ฟี้"  ที่แท้คนรักของเขานอนละเมอนั่นเอง ร่างสูงส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างอ่างอาบน้ำ พลางเอื้อมมือไปลูบผมคนที่นอนอยู่

"วีขอโทษนะ คราวหน้าถ้าดาไม่พร้อมวีก็จะไม่เร่งรัดดาแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษจริงๆจ้ะ"

ร่างสูงลุกขึ้นออกไปจากห้องน้ำ แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้าห่มนวมกับหมอนใบโตที่แพรลดาใช้หนุนนอนอยู่เป็นประจำทุกคืน เขาค่อยๆ ช้อนร่างคนรักขึ้น วางผ้าห่มลงไปแล้วเอาหมอนสอดไว้ใต้ศีรษะ แล้วจึงยกชายผ้าห่มนวมที่เหลือคลุมทับร่างบางอีกชั้น ดูเผินๆ คงเหมือนหนอนตัวน้อยที่อยู่ในรังดักแด้อย่างไรอย่างนั้น  เขามองภาพคนรักนอนคุดคู้อยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยท่าทางน่ารัก แล้วอดไม่ได้ที่จะโน้มหน้าลงไปจุมพิตอย่างแผ่วเบาที่หน้าผาก

"ราตรีสวัสดิ์จ้ะ เด็กน้อยของวี"

จากนั้นวีร์ธิราจึงปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ ตอนนี้เขาตาสว่างแล้ว ไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด แถมยังรู้สึกหิวขึ้นมาตะหงิดๆ แล้วด้วย จึงคิดว่าออกไปหาอะไรใส่ท้องเสียหน่อยแล้วค่อยกลับมาลุยงานเขียนนิยายต่อจนถึงเช้า คิดได้เช่นนั้นร่างสูงจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่เป็นชุดลำลองแล้วคว้าเอาเสื้อโค้ทมาสวมทับก่อนเดินออกจากบ้านไปโดยมีจุดหมายเป็นร้านคอนวีเนี่ยนที่เปิดบริการตลอด 24 ชม. ตรงหัวมุมถนนถัดไป

แม้ว่าจะเป็นเวลาดึกดื่นผ่านพ้นเที่ยงคืนมากว่าสองชั่วโมงแล้วก็ตาม แต่ตามท้องถนนก็ยังคงมีรถราวิ่งผ่านไปมา แสงไฟหน้ารถที่สาดส่องมาเป็นระยะๆ ช่วยทำให้ร่างสูงไม่รู้สึกว่าการเดินคนเดียวในยามค่ำคืนเป็นเรื่องน่ากลัวเลยสักนิด เพียงไม่นานสองขายาวๆ ก็พาเขามาถึงร้านคอนวีเนี่ยนที่อยู่ไกลจากบ้านเกือบ 500 เมตร ท่ามกลางอุณหภูมิที่ลดต่ำลงจนเกือบติดลบ ร่างสูงมองเข้าไปภายในร้าน แสงไฟจากหลอดนีออนสีขาวทำให้ร้านดูสว่างไสว ผู้คนยังคงเดินจับจ่ายซื้อสินค้าในยามดึกไม่แพ้ร้านสะดวกซื้อในกรุงเทพฯเลย บ้างก็มาซื้ออาหารมือดึก บ้างก็นั่งดื่มกาแฟร้อนๆ เพื่อให้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นเพราะอากาศภายนอกร้านนั้นเย็นจัดจนแทบเรียกได้ว่าหนาวมากเลยทีเดียว

ร่างสูงเดินวนไปมามองหาสิ่งที่พอจะประทังกระเพาะไม่ให้ร้องโครกครากตลอดเวลาที่เขาจะนั่งพิมพ์นิยายต่อจนถึงเช้าได้ แล้วก็ตัดสินใจซื้อแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นโตกับกาแฟร้อนกลับไปกินที่บ้าน ขณะที่กำลังจะยืนรอจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ สายตาก็เหลือบไปเห็นเค้กก้อนเล็กๆ ขนาดสักหนึ่งปอนด์ วางเรียงรายอยู่ในตู้กระจก แต่ละชิ้นถูกตกแต่งด้วยลวดลายและสีสันน่ารับประทาน พลางนึกในใจว่าอีกสามวันก็จะถึงวันเกิดของแพรลดาแล้ว ถ้าหากซื้อเค้กนี้ไปเซอร์ไพรซ์ คนรักของเขาคงจะรู้สึกดีใจน่าดู เมื่อนึกถึงรอยยิ้มแสนหวานของร่างบางพร้อมกับรางวัลเป็นจูบรสเค้กช็อคโกแลตแล้ว  ร่างสูงก็ลอบยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี จนกระทั่งเสียงหวานๆ ของพนักงานสาวที่หน้าเคาน์เตอร์ดังขึ้น จึงปลุกเขาตื่นจากภวังค์ เมื่อหันมาพบกับพนักงานสาวชาวอังกฤษที่หน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตา ก็ทำเอาหัวใจของร่างสูงเต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันที

.

.

.

นักเขียนสาวหล่อเดินกินแฮมเบอร์เกอร์กับกาแฟร้อนมาตลอดทางที่เดินกลับบ้านด้วยความหิว จนหมดเกลี้ยงไม่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว จากนั้นจึงหยิบแผ่นกระดาษเล็กๆ ที่เพิ่งได้รับมาจากพนักงานสาวสวยที่ร้านคอนวีเนี่ยน ขึ้นมาดูอีกครั้ง เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าสตางค์ไว้เป็นอย่างดี

To be continue ......................................................................


ปล. อ่านแล้วเม้นท์ติชมด้วยนะคะ เพราะ "1 ความคิดเห็นของคนอ่าน คือ 1 กำลังใจของคนแต่ง" ค่ะ

 
B G
ได ใส
B G
S B

B G
B G