O . o รักปลอมๆ ของจอมเจ้าเล่ห์ o . O (แนว Yuri)

ตอนที่ 31 : รอก่อนนะคนสวย สุดหล่อมาช่วยแล้ว...ววว

ตอนที่ 31

"เรากำลังจะไปไหนกันเหรอฮะพี่อ้น" 

เสียงของวีร์ธิราดังขึ้นทำลายความเงียบภายในรถ พลางแหงนหน้ามองฟ้าสีหม่น บรรยากาศอึมครึมแบบครึ้มฟ้าครึ้มฝนเช่นนี้ เข้ากับสภาพจิตใจของเธอและคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเสียเหลือเกิน อ้นซึ่งนั่งอยู่ในที่คนขับกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย คล้ายดั่งคนละเมอ

"ไม่รู้สิ. . .พี่แค่อยากหาอะไรมาทำให้สมองมันหยุดคิดฟุ้งซ่านเรื่องแก้วเสียทีน่ะ"

แม้จะไม่ได้รับคำตอบอย่างตรงไปตรงมา แต่ก็พอจะทำให้สาวหล่อรุ่นน้องเดาออกว่าสถานที่ที่อ้นพูดถึง คงต้องเป็นผับหรือบาร์ที่ไหนสักแห่งอย่างแน่นอน  เพราะท่าทางเซื่องซึมของอ้นแบบนี้ราวกับคนอกหักก็ไม่ปาน ซึ่งวิธีที่จะช่วยเยียวยาจิตใจสำหรับคนอกหักได้นั้น ก็คงจะหนีไม่พ้น การกรอกเหล้าเข้าปาก เพื่อให้ลืมเรื่องบางเรื่องที่อยากจะลืมมันทิ้งไปเสีย 

แม้จะเข้าใจสภาพจิตใจของอ้นดี เพราะตนเองก็ตกอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ไม่แตกต่างกันนัก แต่ร่างสูงก็ไม่เคยคิดจะใช้น้ำเปลี่ยนนิสัยมาช่วยแก้ปัญหาหัวใจเลยสักครั้ง เธอมองว่านอกจากมันจะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาแล้ว บางครั้งอาจจะทำให้ปัญหามันแย่ลงไปมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ขนาดมีสติยังแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับเวลาที่สติเลือนรางไปเพราะความเมาอย่างนั้น 

ร่างสูงได้แต่นึกอยู่ในใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ กับความคิดของอ้น แต่ก็ไม่อยากจะห้ามปรามสาวหล่อรุ่นพี่มากนัก เพราะเท่าที่เป็นอยู่นี้ ก็ทำเอาคนที่มักร่าเริงอยู่เสมออย่างอ้น กลายเป็นคนเงียบขรึมขึ้นมาได้ถึงเพียงนี้แล้ว  เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากเอื้อมมือไปกดเปิดวิทยุ เพื่อหวังให้บทเพลงช่วยเยียวยาสภาพจิตใจทั้งเธอและอ้นให้ดีขึ้นมาได้บ้าง แต่ดูเหมือนว่าเสียงเพลงที่ถูกเปิดนั้น กลับตอกย้ำให้ทั้งสาวหล่อทั้งสองคนจมอยู่กับความรู้สึกเศร้าสร้อยด้วยกันทั้งคู่

            . . . . .เรื่องเก่าในวันนั้นให้ผ่านมันไป เรื่องที่เอาแต่ใจไม่ยอมให้กัน กลับมาใช้ชีวิตที่เราได้เคยใช้ร่วมกัน กลับมารวมความฝันด้วยความเข้าใจ  ขาดเธอไปคนเดียวเท่านั้น ชีวิตฉันเคยเต็มกลับว่างเปล่า ข่าวว่าเธอก็ออกอาการเช่นกัน

ถ้าเป็นอย่างนั้นวันนี้ ฉันและเธอมาลองทบทวน ลึกๆ แล้วเรายังรัก ยังมีใจให้กันใช่ไหม ถ้าทุกอย่างตรงกันทั้งสองคน และต่างคนก็ยังไม่มีใคร เริ่มกันใหม่ มาเริ่มกันใหม่อีกครั้ง จะได้ไหมเธอ  ปล่อยให้รอยน้ำตาจางและหาย รักกันใหม่จะไม่เป็นดังเดิม. . . . .

.

.

.

"เตกีล่า ที่นึงค่ะ" 

แพรลดาเอ่ยกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนเดิมกับครั้งก่อนที่มา เมื่อเธอเลือกที่นั่งตรงหน้าเคาน์เตอร์เช่นเคย  บรรยากาศภายในร้านค่อนข้างเงียบเหงา อาจเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันอาทิตย์ และยังอยู่ในช่วงหัวค่ำ จึงมีผู้คนเข้ามาหาความสุขแค่เพียงบางตาเท่านั้น หญิงสาวรับแก้วจากบาร์เทนเดอร์ขึ้นมาดื่มรวดทีเดียวหมด รสชาติเฝื่อนๆ ขมๆ ถูกกลืนลงคออย่างรวดเร็ว ทำเอาร้อนวูบขึ้นมาที่ใบหน้าเพราะความแรงของแอลกอฮอล์ในเครื่องดื่มแก้วนั้น จนแก้มขาวๆ เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทันที แพรลดาสั่งเครื่องดื่มชนิดเดิมอีกครั้ง พอแก้วถูกวางลงตรงหน้าปุ๊บ หญิงสาวก็ยกขึ้นกรอกปากปั๊บ ทำเอาบาร์เทนเดอร์หนุ่มถึงกับมองตาค้างอย่างตกใจ พลางนึกในใจว่านางแบบสาวแสนสวยคนนี้มีเรื่องอะไรให้ต้องกลุ้มอกกลุ้มใจหนักหนา ถึงได้ซดเหล้าต่างน้ำเช่นนี้

"ทำไมฉันถึงได้โง่อย่างนี้นะ ทำไมฉันถึงได้ไล่เธอไปแบบนั้น ทำไมฉันต้องมารักคนอย่างเธอด้วย ทำไม" 

แพรลดารำพึงรำพันอยู่กับแก้วเปล่าตรงหน้า ดวงตาปรือเล็กน้อย จากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ถูกกลืนลงกระเพาะไปทั้งที่ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลยแม้แต่น้อย มันจึงถูกดูดซึมเข้าสู่กระแสเลือดได้โดยง่าย และนั่นก็ทำให้เธอเริ่มที่จะมึน เมื่อเครื่องดื่มแก้วที่สาม ถูกหยิบยื่นมาตรงหน้า ทว่า ไม่ใช่แบบเดิม แต่กลับเป็นค้อกเทลสีเขียวมรกตแทน  นางแบบสาวเงยหน้าขึ้นมองบาร์เทนเดอร์หนุ่มอีกคนที่เข้ามายืนแทนที่คนก่อนหน้า พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะอ้อแอ้

"ฉันไม่ได้สั่งแบบนี้"  บาร์เทนเดอร์หนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้น

"ใช่ครับ. . .คุณไม่ได้สั่ง แต่บังเอิญว่าแขกตรงโต๊ะโน้นเขาขออนุญาตเลี้ยงน่ะครับ" 

เขาผายมือไปทางด้านหลังของหญิงสาว เธอหันมองตามไป ก็เห็นว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย เขาโบกมือไหวๆ หญิงสาวหรี่ตามองแต่ก็เห็นหน้าไม่ชัดนัก เพราะระยะทางที่ค่อนข้างไกล ประกอบกับภายในร้านติดไฟค่อนข้างสลัว จึงทำให้ยากต่อการมองเห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นได้ชัดเจน เธอหันกลับมาที่เคานเตอร์อีกครั้ง พลางพูดกับบาร์เทนเดอร์หนุ่ม

"ฝากขอบใจเขาด้วยแล้วกัน"

ว่าแล้วนางเอกสาวก็ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด พลางยกแก้วขึ้นชูให้ดู ก่อนจะสั่ง เตกีล่า เพิ่มอีกเป็นแก้วที่สามของวันนี้ แต่ยังไม่ทันที่เครื่องดื่มแก้วที่สามจะมาถึงมือ หญิงสาวกลับเริ่มรู้สึกมึนศีรษะ เปลือกตาหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก เธอพยายามฝืนลืมตาขึ้นแต่แล้วภาพทุกอย่างกลับค่อยๆ พร่าเลือน จนกลายเป็นมืดสนิทไปในที่สุด

เมื่อเห็นหญิงสาวฟุบหน้าลงกับโต๊ะไปแล้ว ชายหนุ่มคนที่ขอเลี้ยงเธอเมื่อสักครู่จึงค่อยเดินเข้ามาอย่างช้าๆ บาร์เทนเดอร์หนุ่มจึงเอ่ยกระซิบถามเบาๆ ด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

"หลับไปแล้วพี่. . .ยาของพี่เนี่ยออกฤทธิ์เร็วดีจัง. . .ว่าแต่ทำแบบนี้กับเขาไม่เกินไปหน่อยเหรอ ยาแรงขนาดนี้มีหวังหลับไม่รู้เรื่องถึงเช้าแน่เลย"  ธนภัทรยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ พลางเอ่ยขึ้น

"ก็ดี จะได้มีเวลาทำอะไรเยอะๆ หน่อย ให้สมกับที่โดนแม่นี่ชกเอากลางกองถ่าย ผู้หญิงอะไรมือหนักเป็นบ้าเลย พูดแล้วยังเจ็บไม่หาย ไปล่ะเว้ย. . .วันหลังค่อยมาคุยให้ฟัง ชักช้าเดี๋ยวมีนักข่าวมาเห็นเข้าจะซวยเอา อ้อ. . .เกือบลืมไป ขอบใจนะไอ้น้อง" พระเอกหนุ่มพูดพลางหยิบแบงค์พันส่งให้ บาร์เทนเดอร์หนุ่มรับมาจูบก่อนจะรีบเก็บใส่กระเป๋าเสื้อทันที แล้วรีบกุลีกุจอเข้าไปช่วยพระเอกหนุ่ม หิ้วปีกแพรลดาที่หมดสภาพเพราะฤทธิ์ยานอนหลับออกไปที่รถอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน รถของอ้นก็แล่นเข้ามาจอดบริเวณลานจอดรถหน้าผับแห่งเดียวกัน สาวหล่อรุ่นพี่ลงจากรถแล้วจึงเดินอ้อมมากอดคอสาวหล่อรุ่นน้องให้เดินเข้าไปพร้อมกัน ระหว่างนั้นเองสายตาของวีร์ธิราเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตสีน้ำเงินของแพรลดาจอดอยู่แถวนั้น เอ่ยออกมาอย่างลอยๆ

"เหมือนรถของดาเปี๊ยบเลยแฮะ"  แต่แล้วก็ต้องกระโดดหลบไปทางด้านข้างพร้อมๆ กับอ้น เมื่อรถบีเอ็มดับบลิวสีดำมะเมื่อม แล่นผ่านเธอสองคนไปอย่างรวดเร็ว แต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นหญิงสาวหน้าตาคุ้นๆ นั่งสลบไสลไม่ได้สติคอพับคออ่อนอยู่กับเข็มขัดนิรภัยในรถคันนั้น

"ขับรถประสาอะไรวะ ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย มันซื้อใบขับขี่มารึเปล่าวะเนี่ย อ้าววีมองอะไรอยู่น่ะ"

อ้นด่าไล่ตามหลังรถคันนั้น พลางหันกลับมาหาสาวหล่อรุ่นน้องที่ยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนถูกตรึงเอาไว้ สาวหล่อร่างสูงชี้มือไปที่รถคันเมื่อครู่ เอ่ยออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะวิ่งนำสาวหล่อรุ่นพี่กลับไปที่รถทันที

"พี่อ้น. . .ดา. . .ดาถูกไอ้พระเอกมันพาไปไหนก็ไม่รู้ รีบขับตามไปเร็วพี่อ้น" 

อ้นพยักหน้าอย่างงงๆ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่รถตัวเอง สตาร์ทเครื่องแล้วออกรถกระชากตัวดังเอี๊ยด แล้วรีบพุ่งตามบีเอ็มดับบลิวคันนั้นไปอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวว่าแพรลดาจะถูกพระเอกหนุ่มทำมิดิมิร้ายไปเสียก่อน

ชายหนุ่มมัวแต่กระหยิ่มยิ้มย่องที่กำลังจะได้ครอบครองนางแบบสาวที่ได้ชื่อว่าเซ็กซี่ที่สุดในประเทศไทย ณ เวลานี้ จึงไม่ทันสังเกตว่ามีรถเก๋งคันหนึ่งขับไล่หลังมาอย่างกระชั้นชิด

"เร็วกว่านี้อีกไม่ได้เหรอพี่อ้น. . .เดี๋ยวก็ตามไม่ทันกันพอดีหรอก"  ด้วยความร้อนใจ วีร์ธิราจึงเร่งคนขับให้ขับเร็วขึ้นอีก

"รถฉันมันเก่าแล้ว จะไปสู้บีเอ็มรุ่นใหม่แบบนั้นทันได้ยังไงกันล่ะ แกลงมาขับเองเลยมั้ย จะได้เร็วทันใจ"

อ้นหันไปพูดประชด ทั้งที่เหยียบคันเร่งจนแทบมิดแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังแทบไม่ติดฝุ่นรถคันหน้าเลยแม้แต่น้อย จังหวะที่สัญญาณไฟกำลังจะเปลี่ยนจากสีเหลืองอำพันเป็นสีแดง รถบีเอ็มของธนภัทร ก็แล่นผ่านสี่แยกนั้นไปพอดี ส่วนอ้นที่ตามมาทีหลัง จึงต้องเบรกดังเอี๊ยด ติดแหง็กอยู่กับไฟแดงที่มีตัวเลขบอกเวลา 180 วินาทีเป็นคันแรก จึงทำให้คลาดกันไปเพียงเสี้ยววินาที เห็นเพียงหลังไวๆ ของบีเอ็มสีดำคันนั้น เลี้ยวขวับเข้าไปในซอยเล็กๆ ทางซ้ายมือ

"ทำไมเมื่อกี้ไม่ฝ่าไฟแดงไปเลยล่ะพี่อ้น แล้วอย่างนี้จะไปตามไอ้พระเอกนั่นทันได้ยังไงเล่า. . .ดาจ๋า อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ รอวีก่อน วีกำลังจะไปช่วยแล้ว"  ร่างสูงหันไปตะคอกใส่คนขับ ก่อนจะรำพึงรำพันไปถึงนางแบบสาวด้วยความเป็นห่วง  

ธนภัทรเลี้ยวเข้ามาในซอยแคบๆ นั้น โดยมีจุดมุ่งหมาย คือ โรงแรมแห่งหนึ่งที่มีป้ายชื่อเป็นไฟนีออนสีชมพูติดเอาไว้ตรงหน้าทางเข้า เขาเลี้ยวเข้าไปด้านในโดยมีพนักงานต้อนรับคอยยืนส่องไฟฉายโบกทางให้แก่แขกที่มาเข้าพัก เมื่อรถของชายหนุ่มเข้าไปจอดนิ่งสนิทอยู่ในซองแล้ว พนักงานก็รีบวิ่งมารูดม่านปิดทันที

กลับมาทางด้านของสองสาวหล่อ วีร์ธิราได้แต่เร่งให้เวลาเร็วขึ้นอีกนิด สายตาจับจ้องไปที่ตัวเลขสีแดง บนเสาสัญญาณไฟจราจรเบื้องหน้า เป็นอีกครั้งที่เธอรู้สึกว่าเวลาแต่ละวินาทีนั้นมันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ตัวเลขนับถอยหลังค่อยๆ เปลี่ยนจากเลขสองหลักจนเหลือเพียงหลักเดียว ในขณะที่อ้นเร่งเครื่องอย่างเตรียมพร้อมที่จะพุ่งออกไปเมื่อไฟเขียว

3. . . . .

2. . . . .

"ไปเลยพี่อ้น !!!"

 ยังไม่ทันจะขึ้นเลขหนึ่งด้วยซ้ำ อ้นก็กระชากตัวรถทะยานออกไปข้างหน้าแล้ว ตามความร้อนใจของร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง พอเลี้ยวเข้ามาตามทางที่บีเอ็มคันนั้นเข้ามา สองสาวหล่อก็อุทานออกมาเกือบพร้อมกัน เมื่อเห็นว่าทางที่ตนเลี้ยวเข้ามานั้นมีป้ายไฟนีออนสีชมพู ป้ายชื่อขึ้นหราอยู่เต็มลูกกะตาสองคู่

< < < . . . . . Love Hotel . . . . . > > >

"โรงแรมม่านรูด !!!" 

อ้นและวีร์ธิราประสานเสียง ก่อนจะหันมามองหน้ากันแวบหนึ่ง จากนั้นอ้นจึงรีบขับเข้าไปตามแสงจากไฟฉายที่คอยส่องโบกทาง แล้วจอดรถในซองหนึ่ง จากนั้นพนักงานจึงรีบวิ่งเข้ามารูดม่านปิดลงทันที  พอพนักงานต้องรับเห็นสองสาวหล่อลงมาจากรถ ก็ถึงกับอึ้งไป พลางมองทั้งสองคนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกๆ เมื่อเห็นว่าผิดวิสัยเนื่องจากปกติจะเห็นว่าสาวหล่อมักมาพร้อมกับสาวสวยมากกว่า แต่คราวนี้มาแปลกเพราะทั้งคู่เป็นทอมเหมือนกัน แถมยังหน้าตาดีทั้งสองคนเสียด้วย

"มองอะไรวะไอ้น้อง" 

"ปละ. . .เปล่าครับพี่ เอ้อ. . .เชิญตามสบายครับ"

อ้นชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ เมื่อถูกมองเหมือนตัวประหลาดเช่นนี้ พนักงานหนุ่มก้มหน้าหลบตา ก่อนจะรีบไขกุญแจเปิดประตูห้องพักให้ แต่ยังคงมองทั้งสองคนด้วยสายตาแปลกๆ เช่นเดิม อ้นจึงถลึงตาดุๆ ใส่ ทำเอาเด็กหนุ่มรีบวิ่งอ้าวออกไปแทบไม่ทัน

"แล้วเราจะรู้ได้ไงล่ะล่ะฮะพี่อ้น ว่าดาถูกไอ้หมอนั่นมันพาไปที่ห้องไหน"

ร่างสูงเอ่ยถามสาวหล่อรุ่นพี่ พลางยืนกระสับกระส่ายด้วยความกระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่าป่านนี้หญิงสาวที่ตนรักจะถูกทำอะไรไปแล้วบ้าง แค่รู้ว่าแพรลดาถูกพามาที่ไหน จินตนาการของเธอก็เตลิดไปไกลลิบเสียแล้ว

"ง่ายนิดเดียวเอง. . .ตามมานี่สิ"  อ้นพูดพลางค่อยๆ ย่องออกไปนอกม่านผ้าใบผืนใหญ่ อาศัยความมืดเป็นเกราะกำบังตัว โดยมีสาวหล่อรุ่นน้องเดินตามไปติดๆ

………………………………………………………………………………………………………………………………….