คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สับสน
หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของเราสองคนค่อยๆดีขึ้น ถ้าเค้ามีเวลาว่างจากงานถ่ายแบบ เราก็มักจะนัดกันไปดูหนังหรือช้อปปิ้ง จนระยะหลังๆมานี้ ฉันถูกเพื่อนๆ แซวเอาบ่อยๆว่าฉันเปลี่ยนรสนิยมไปคบกับทอม ฉันเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีจึงเริ่มตีตัวออกห่างจากเค้า ไม่ว่าเค้าจะชวนไปไหน เกือบจะทุกครั้ง ฉันพยายามหาทางเลี่ยงโดยอ้างว่า เรียนหนักบ้าง ต้องช่วยงานป้าดาบ้าง ทั้งๆที่พอพูดไปอย่างนั้นแต่ตัวฉันเองกลับไม่สบายใจเอาเสียเลย
วันนี้ฉันก็มาช่วยงานป้าดาอย่างเคย ทางกองถ่ายนิตยสารCuty Gals! จะจัดการประกวดดี้สาวสวย โดยมีมายด์มาร่วมเป็นกรรมการตัดสินด้วย ฉันอยู่ทางด้านหลังเวทีแอบมองเค้าอยู่ไกลๆ ไม่กล้าจะเข้าไปทักทายเค้า แต่แอบสังเกตเห็นว่าเค้าดูซึมๆลงไป เอ…จะเป็นเพราะฉันรึเปล่านะ ที่ทำให้คนร่าเริงแจ่มใส เจอใครก็ยิ้มทักทายไปหมดทุกคนอย่างเค้ากลายเป็นแบบนี้ ฉันเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
“ หาตัวเจอซักทีนะคับมิว ” เสียงนุ่มๆของเค้าทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกใหญ่ ก็เค้าน่ะสิเผลอแป๊บเดียวมาอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คนกำลังยืนล้างมืออยู่ดีๆ ตกใจหมดเลย จะหลบไปก็ไม่ทันซะแล้ว
“ หวัดดีค่ะมายด์ เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีต้องรีบไปช่วยงานป้าดาน่ะค่ะ ” ฉันตัดบทแล้วรีบเลี่ยงออกมา แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาไปไหน เค้าก็คว้าข้อมือของฉันเอาไว้แล้วดันตัวฉันไปติดกับกำแพง
“ เดี๋ยวสิครับมิว จะรีบไปไหนล่ะ พักนี้มิวหลบหน้าผมตลอดเลยนะ มีอะไรไม่พอใจผมก็บอกมาตรงๆได้นี่ ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย เราเป็น….เอ่อ…..เพื่อนเก่ากันมาก่อนไม่ใช่เหรอไงครับ ” ใบหน้าของเค้าห่างออกไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น สายตาของเค้าที่มองมาทำให้ฉันรู้สึกเขินขึ้นมา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเค้า จึงได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“ อ้าว…นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็นายรองอันดับ 2 คนนั้นนี่เอง อ๊ะ…ขอโทษทีที่ขัดจังหวะนะ ”
เสียงทุ้มต่ำแต่ฟังดูแปลกหูดังขึ้นมา ทำให้เค้าปล่อยมือฉันแล้วผละออกมายืนข้างๆ ฉันมองไปตามที่มาของเสียงก็ได้พบกับสาวหล่อคนนึงที่ดูเหมือนผู้ชายมากๆ รู้สึกคุ้นหน้า แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่า เขาคือคนที่ได้รับรางวัลชนะเลิศในงานประกวดสาวหล่อคราวที่แล้วนั่นเอง เมื่อฉันหันไปหามายด์ก็ได้เห็นว่า ใบหน้าของเค้าเจื่อนลงไปเมื่อมองเห็นสาวสวยคนนึงที่ยืนอยู่ข้างๆสาวหล่อคนนั้น
“ อ้าวเมย์…คุณจะไม่ทักทายแฟนเก่าซักหน่อยเหรอ นี่วันนี้เค้าเป็นคณะกรรมการนะ คุณเป็นผู้เข้าประกวดก็ต้องทักทายกับกรรมการหน่อยสิ เผื่อว่าจะได้คะแนนพิศวาส ในฐานะที่เคยเป็นแฟนกันมาก่อน ” เขายั่วเย้ามายด์ ด้วยคำพูดจนฉันอดรู้สึกโมโหแทนไม่ได้จึงโพล่งออกไป
“ นี่คุณ ถ้ามีเวลาว่างมากนักละก็เชิญพาแฟนคุณไปรอที่ห้องแต่งตัวได้แล้ว ”
“ มิ้นท์คะ เมย์ว่าเราออกไปก่อนดีกว่านะ ”
เขายักไหล่นิดๆพลางมองมายังมายด์ด้วยแววตาเย้ยหยัน แล้วเดินจากไป เมย์หยุดยืนเหมือนจะพูดอะไรกับมายด์ แต่คงจะเห็นว่ามีฉันยืนอยู่อีกคน จึงได้ตัดสินใจหันหลังเดินกลับไป
“อย่าไปสนคำพูดของคนพรรค์นั้นเลยนะ มิวว่ามายด์ออกไปนั่งประจำที่ดีกว่านะ ใกล้จะได้เวลาแล้ว ” เมื่อหันหน้ากลับมาก็เห็นว่าสีหน้าของมายด์ดูไม่ดีเลย
“มายด์คะ โอเครึเปล่า ” ฉันพูดขึ้นพลางแตะแขนของเค้าเบาๆ เหมือนจะเรียกสติของเค้ากลับคืนมาได้
“ ฮะ…ว่าอะไรนะครับมิว ”
“ สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะคะ มิวว่าถ้ามายด์รู้สึกไม่ดี ไปขอยกเลิกการเป็นกรรมการมั้ยคะ เดี๋ยวมิวจะช่วยพูดให้ ”
“ ขอบคุณมากครับมิวผมไม่เป็นอะไรหรอก แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวงานเลิกแล้วมิวอย่าเพิ่งกลับนะ รอผมที่ห้องแต่งตัวนั่นแหละ สัญญานะครับ ” สายตาอ้อนวอนของเค้า ทำให้ฉันอดใจอ่อนไม่ได้ จึงตกปากรับคำไป เป็นอย่างนี้ทุกทีสิน่าฉัน. . .
เมื่อการประกวดสิ้นสุดลง ผู้ชนะก็คือเมย์นั่นเอง ผู้คนเข้ามารุมล้อมแสดงความยินดีกันมากมาย พากันชื่นชมว่าทั้งเมย์และมิ้นท์เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก
“ ยินดีด้วยนะเมย์ ในที่สุดความฝันของคุณก็เป็นความจริงแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ ” มายด์เดินเข้าไปร่วมแสดงความยินดีด้วยใบหน้าเศร้าๆ ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น โดยมีสายตาของเมย์ที่มองมาหาเค้าด้วยความรู้สึกบางอย่าง……
ฉันยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องแต่งตัว และได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รู้สึกสงสารเค้าจับใจ พอเห็นเค้ากำลังจะเดินออกมา ก็รีบเข้ามาในห้องแต่งตัว แล้วแกล้งทำเป็นฟุบหลับอยู่ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เสียงเปิดประตูดังขึ้น และได้ยินเสียงเค้าลากเก้าอี้มาวางข้างๆฉัน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจยาว
“ โชคดีจังที่คุณหลับอยู่ ไม่งั้นผมคงไม่กล้าพูดออกมาแน่ๆ ผมก็แค่อยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง แต่ก็ไม่อยากจะให้เค้ารู้สึกทุกข์ไปกับผมด้วย มิวรู้มั้ย ว่าวันนี้ผมรู้สึกแย่แค่ไหน มันยากมากๆเลยนะที่จะห้ามตัวเอง ไม่ให้เดินเข้าไปชกหน้าไอ้หมอนั่น คนที่แย่งเมย์ไปจากผม ” น้ำเสียงของเค้าเริ่มสั่น ฉันแอบลืมตามองเค้าในขณะที่เค้ายังคงพูดต่อไปเพราะนึกว่าฉันหลับอยู่
“ ก่อนหน้าที่ผมจะมาประกวด เราเคยพูดกันว่า ตำแหน่งคิงและควีนจะต้องเป็นของเราสองคน ผมรู้ตัวว่าผมไม่ได้หน้าตาดีอย่างหมอนั่น แต่ผมก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อจะให้ชนะการประกวด ผมทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเขา แต่เมื่อผลมันออกมาว่าผมไม่ได้ตำแหน่งนั้น เมย์ก็ไปจากผม ไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้ตำแหน่งนั้นมันสำคัญแค่ไหนกันเชียว ” เมื่อเสียงที่สั่นเครือแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้น ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเค้าอย่างลืมตัว มายด์หันมาหาฉันอย่างตกใจ แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง พลางใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ยอมหยุด
“ ผมขอโทษที่เสียงดังเลยทำให้คุณตื่น เอ่อ…ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ ไม่รู้ว่าอะไรเข้าตา…” ก่อนที่เค้าจะลุกขึ้นไปฉันก็คว้าข้อมือของเค้าเอาไว้พลางฉุดให้นั่งลงที่เดิม แล้วลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเค้า พลางใช้มือเช็ดน้ำตาให้เค้าเบาๆ
“ มิวได้ยินทุกอย่างที่มายด์พูดตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ถ้าร้องออกมาแล้วมันทำให้ดีขึ้นก็ไม่ต้องฝืนหรอก มิวจะช่วยเช็ดน้ำตาให้นะ ”
เค้าดึงตัวฉันเข้ามาใกล้พลางซบหน้าลงกับตัวฉัน แล้วร้องไห้ออกมา ฉันลูบผมเค้าเบาๆ รอจนเค้าสงบลงแล้วจึงนั่งลงข้างๆ
“ รู้มั้ยตอนเด็กๆเวลามายด์โดนแกล้งกลับมา พอมิวกอดปลอบแบบนี้ปุ๊บ ก็หยุดร้องทันทีเลย ”
“ ขอบคุณมากนะครับมิว ถ้าไม่ได้มิวผมคงจะแย่ไปกว่านี้ โชคดีจังที่ได้เป็นเพื่อนกับมิว ” เขาพูดแล้วยิ้มให้กับฉัน ท่าทางเค้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อครู่ แม้จะยังมีร่องรอยของความเสียใจบนใบหน้า แต่ฉันรู้ว่าความรู้สึกเจ็บปวดที่เก็บอยู่ในใจเค้าได้ถูกระบายออกมาเกือบหมดแล้ว แต่ฉันนี่สิ กลับรู้สึกแปลกๆในใจ เมื่อเค้าพูดว่าเราเป็นเพื่อนกัน ทั้งๆที่มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่นา ….
…………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น