ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝันร้าย
ตอนที่ 1
“ รุ้งคงต้องไปแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ลาก่อนค่ะปลาย ”
ภาพของรุ้งเดินเคียงคู่ไปกับร่างสูงโปร่ง ปลายวิ่งตามไปพร้อมกับตะโกนเรียกให้รุ้งกลับมา แต่ภาพนั้นค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆจนลับตา
“ ไม่นะรุ้ง อย่าไปนะ กลับมาหาปลายเถอะ . . . รุ้ง!!! ”
ปลายสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะพราวไปทั่วบนใบหน้าเรียวได้รูป แล้วหันขวับไปมองข้างกายก็พบร่างบางนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ปลายถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เป็นเพียงแค่ความฝันแต่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พลางหันไปสวมกอดร่างบางไว้แนบอกอย่างหวงแหน รุ้งงัวเงียปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย เพราะรู้สึกอึดอัด เนื่องจากถูกปลายกอดไว้แน่น
“ หนาวเหรอคะปลาย กอดรุ้งซะแน่นเชียว เดี๋ยวรุ้งก็หายใจไม่ออกกันพอดี” ปลายเพิ่งรู้สึกตัว จึงคลายวงแขนออกให้หลวมกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“ จ้ะ ปลายหนาว หนาวมากเลย ขอปลายกอดไว้อย่างนี้ได้มั้ย ” รุ้งไม่ตอบอะไรเพียงแต่ซุกตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของปลายแล้วหลับต่อ
ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านม่านสีขาวเนื้อบาง ที่ปลิวไหวเบาๆตามแรงลม รุ้งยังคงนอนหลับซบอยู่บนอกของปลายด้วยท่าทางเป็นสุข ผิดกับปลายที่ทำหน้าครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อคืน จนทำให้นอนไม่หลับ
“ มันคงเป็นแค่ความฝันล่ะน่า เลิกคิดซะทีเถอะ ” ปลายบ่นกับตัวเอง พลางก้มลงมองร่างเล็กที่อยู่ในวงแขน ใบหน้าขาวนวล ขนตางอนยาวเป็นแผง ที่คอยปกป้องดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาคู่นั้น เป็นเสน่ห์อย่างนึงที่ทำให้ปลายรู้สึกประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน จวบจนถึงวันนี้ก็ผ่านไปเกือบครึ่งปีแล้ว
………………………………………………………………………………………………………………………………….
ปลายและรุ้งพบกันโดยบังเอิญในร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่งหน้ามหาวิทยาลัย ที่ปลายทำงานพิเศษเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ ปลายสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นด้วยความสดใสและร่าเริงของรุ้งเมื่อยามอยู่กับเพื่อนๆในกลุ่ม แม้รุ้งจะไม่ใช่สาวสวยอย่างในสเป็คของปลายแต่ความน่ารักในตัวเธอบวกกับรูปร่างเล็ก เพรียวบางเหมือนเด็ก ที่ดูเผินๆคงไม่มีใครเชื่อว่าเธอเรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัยแล้ว กลับทำให้ปลายรู้สึกสนใจมากเป็นพิเศษ แม้จะรู้ดีว่ารุ้งนั้นมีแฟนอยู่แล้วเป็นรุ่นพี่ที่คณะเดียวกันและทำได้เพียงแค่แอบมองอยู่ห่างๆเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่งที่รุ้งถูกแฟนของเธอบอกเลิกกลางร้านเบเกอรี่ ปลายอดรู้สึกสงสารเธอไม่ได้ เมื่อเห็นเธอยังนั่งร้องไห้มองสร้อยข้อมือสีเงินที่ข้อมือเล็กๆของเธออยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย
“ เอ่อ…ขอโทษฮะ คือร้านเรากำลังจะปิดแล้ว … ” ปลายเอ่ยขึ้นเบาๆ มือเล็กๆนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหวานที่บัดนี้เปียกชุ่มไปหมดขึ้นมาซับน้ำตา แล้วเงยหน้าขึ้นมาตามเสียง ทำเอาหัวใจของปลายอ่อนยวบลงทันที
“ เอ่อ…คุณจะนั่งต่ออีกสักพักก็ได้นะฮะ แต่คงต้องขอเช็กบิลก่อน เพราะว่าเจ้าของร้านจะเข้ามาปิดร้านตอน 4 ทุ่ม ตอนนี้ก็เพิ่ง 3 ทุ่มครึ่ง เอ่อ…”
“ ขอบคุณมากนะคะ…ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณจนเกินไป ช่วยนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนรุ้งหน่อยได้มั้ยคะ”
หญิงสาวเอ่ยขึ้น พยายามฝืนยิ้มให้แม้จะยังมีเสียงสะอื้นอยู่นิดๆ แต่ดวงตาของเธอพยายามส่งสายตาอ้อนวอน
จนปลายอดใจอ่อนไม่ได้ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปบอกกับเพื่อนพนักงานอีกคนให้ช่วยทำหน้าที่แทนไปก่อน แล้วนั่งลงตรงข้ามกับเธออย่างเงียบๆ เฝ้ามองดวงหน้าขาวที่เคยมีรอยยิ้มบนใบหน้า ในวันนี้กลับมีแต่ร่องรอยของความเสียใจปรากฏให้เห็น จนได้เวลา 4 ทุ่มที่เจ้าของร้านจะเข้ามาปิดร้าน
“ ถ้าคุณยังไม่อยากกลับบ้าน ออกไปเดินเล่นข้างนอกมั้ยฮะ ปลายจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง แต่…ถ้าคุณไม่อยากก็ไม่เป็นไรฮะ” ปลายถามขึ้นอย่างเกรงใจ
“ ถ้างั้นช่วยเดินเล่นเป็นเพื่อนรุ้งหน่อยละกันนะคะ ” หญิงสาวตอบกลับมา
ระหว่างทางเธอเล่าเรื่องราวระหว่างเธอและแฟนของเธอก่อนที่จะเกิดเรื่องในวันนี้ให้ปลายฟัง โดยที่ปลายก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงเล่าให้เค้าฟัง บางทีเธออาจจะต้องการแค่ใครสักคนที่สามารถระบายความอึดอัดในใจได้ละมั้ง ปลายเดินไปกับเธอเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าบ้านของเธอ
“ ขอบคุณมากนะคะ คุณปลาย รุ้งดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนะคะที่มาส่ง รบกวนคุณจังเลย ” หญิงสาวเอ่ยอย่างเขินๆ
“ ไม่เป็นไรฮะ ไม่ถือว่ารบกวนหรอก แค่ช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้นได้ ปลายก็ดีใจแล้วฮะ ” ปลายตอบยิ้มๆแล้ว ขอตัวกลับก่อน
ตั้งแต่วันนั้นมารุ้งก็มาช่วยงานปลายที่ร้านทุกวัน จนสนิทสนมกันเป็นพิเศษท่ามกลางความเห็นชอบของเพื่อนๆ ที่เชียร์ให้ปลายกับรุ้งคบกัน
………………………………………………………………………………………………………………………………….
“ รุ้งคงต้องไปแล้วล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ลาก่อนค่ะปลาย ”
ภาพของรุ้งเดินเคียงคู่ไปกับร่างสูงโปร่ง ปลายวิ่งตามไปพร้อมกับตะโกนเรียกให้รุ้งกลับมา แต่ภาพนั้นค่อยๆไกลออกไปเรื่อยๆจนลับตา
“ ไม่นะรุ้ง อย่าไปนะ กลับมาหาปลายเถอะ . . . รุ้ง!!! ”
ปลายสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะพราวไปทั่วบนใบหน้าเรียวได้รูป แล้วหันขวับไปมองข้างกายก็พบร่างบางนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ปลายถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เป็นเพียงแค่ความฝันแต่ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พลางหันไปสวมกอดร่างบางไว้แนบอกอย่างหวงแหน รุ้งงัวเงียปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย เพราะรู้สึกอึดอัด เนื่องจากถูกปลายกอดไว้แน่น
“ หนาวเหรอคะปลาย กอดรุ้งซะแน่นเชียว เดี๋ยวรุ้งก็หายใจไม่ออกกันพอดี” ปลายเพิ่งรู้สึกตัว จึงคลายวงแขนออกให้หลวมกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“ จ้ะ ปลายหนาว หนาวมากเลย ขอปลายกอดไว้อย่างนี้ได้มั้ย ” รุ้งไม่ตอบอะไรเพียงแต่ซุกตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของปลายแล้วหลับต่อ
ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านม่านสีขาวเนื้อบาง ที่ปลิวไหวเบาๆตามแรงลม รุ้งยังคงนอนหลับซบอยู่บนอกของปลายด้วยท่าทางเป็นสุข ผิดกับปลายที่ทำหน้าครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อคืน จนทำให้นอนไม่หลับ
“ มันคงเป็นแค่ความฝันล่ะน่า เลิกคิดซะทีเถอะ ” ปลายบ่นกับตัวเอง พลางก้มลงมองร่างเล็กที่อยู่ในวงแขน ใบหน้าขาวนวล ขนตางอนยาวเป็นแผง ที่คอยปกป้องดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาคู่นั้น เป็นเสน่ห์อย่างนึงที่ทำให้ปลายรู้สึกประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน จวบจนถึงวันนี้ก็ผ่านไปเกือบครึ่งปีแล้ว
………………………………………………………………………………………………………………………………….
ปลายและรุ้งพบกันโดยบังเอิญในร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่งหน้ามหาวิทยาลัย ที่ปลายทำงานพิเศษเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ ปลายสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นด้วยความสดใสและร่าเริงของรุ้งเมื่อยามอยู่กับเพื่อนๆในกลุ่ม แม้รุ้งจะไม่ใช่สาวสวยอย่างในสเป็คของปลายแต่ความน่ารักในตัวเธอบวกกับรูปร่างเล็ก เพรียวบางเหมือนเด็ก ที่ดูเผินๆคงไม่มีใครเชื่อว่าเธอเรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัยแล้ว กลับทำให้ปลายรู้สึกสนใจมากเป็นพิเศษ แม้จะรู้ดีว่ารุ้งนั้นมีแฟนอยู่แล้วเป็นรุ่นพี่ที่คณะเดียวกันและทำได้เพียงแค่แอบมองอยู่ห่างๆเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่งที่รุ้งถูกแฟนของเธอบอกเลิกกลางร้านเบเกอรี่ ปลายอดรู้สึกสงสารเธอไม่ได้ เมื่อเห็นเธอยังนั่งร้องไห้มองสร้อยข้อมือสีเงินที่ข้อมือเล็กๆของเธออยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย
“ เอ่อ…ขอโทษฮะ คือร้านเรากำลังจะปิดแล้ว … ” ปลายเอ่ยขึ้นเบาๆ มือเล็กๆนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหวานที่บัดนี้เปียกชุ่มไปหมดขึ้นมาซับน้ำตา แล้วเงยหน้าขึ้นมาตามเสียง ทำเอาหัวใจของปลายอ่อนยวบลงทันที
“ เอ่อ…คุณจะนั่งต่ออีกสักพักก็ได้นะฮะ แต่คงต้องขอเช็กบิลก่อน เพราะว่าเจ้าของร้านจะเข้ามาปิดร้านตอน 4 ทุ่ม ตอนนี้ก็เพิ่ง 3 ทุ่มครึ่ง เอ่อ…”
“ ขอบคุณมากนะคะ…ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณจนเกินไป ช่วยนั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนรุ้งหน่อยได้มั้ยคะ”
หญิงสาวเอ่ยขึ้น พยายามฝืนยิ้มให้แม้จะยังมีเสียงสะอื้นอยู่นิดๆ แต่ดวงตาของเธอพยายามส่งสายตาอ้อนวอน
จนปลายอดใจอ่อนไม่ได้ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปบอกกับเพื่อนพนักงานอีกคนให้ช่วยทำหน้าที่แทนไปก่อน แล้วนั่งลงตรงข้ามกับเธออย่างเงียบๆ เฝ้ามองดวงหน้าขาวที่เคยมีรอยยิ้มบนใบหน้า ในวันนี้กลับมีแต่ร่องรอยของความเสียใจปรากฏให้เห็น จนได้เวลา 4 ทุ่มที่เจ้าของร้านจะเข้ามาปิดร้าน
“ ถ้าคุณยังไม่อยากกลับบ้าน ออกไปเดินเล่นข้างนอกมั้ยฮะ ปลายจะไปเป็นเพื่อนคุณเอง แต่…ถ้าคุณไม่อยากก็ไม่เป็นไรฮะ” ปลายถามขึ้นอย่างเกรงใจ
“ ถ้างั้นช่วยเดินเล่นเป็นเพื่อนรุ้งหน่อยละกันนะคะ ” หญิงสาวตอบกลับมา
ระหว่างทางเธอเล่าเรื่องราวระหว่างเธอและแฟนของเธอก่อนที่จะเกิดเรื่องในวันนี้ให้ปลายฟัง โดยที่ปลายก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึงเล่าให้เค้าฟัง บางทีเธออาจจะต้องการแค่ใครสักคนที่สามารถระบายความอึดอัดในใจได้ละมั้ง ปลายเดินไปกับเธอเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าบ้านของเธอ
“ ขอบคุณมากนะคะ คุณปลาย รุ้งดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนะคะที่มาส่ง รบกวนคุณจังเลย ” หญิงสาวเอ่ยอย่างเขินๆ
“ ไม่เป็นไรฮะ ไม่ถือว่ารบกวนหรอก แค่ช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้นได้ ปลายก็ดีใจแล้วฮะ ” ปลายตอบยิ้มๆแล้ว ขอตัวกลับก่อน
ตั้งแต่วันนั้นมารุ้งก็มาช่วยงานปลายที่ร้านทุกวัน จนสนิทสนมกันเป็นพิเศษท่ามกลางความเห็นชอบของเพื่อนๆ ที่เชียร์ให้ปลายกับรุ้งคบกัน
………………………………………………………………………………………………………………………………….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น