คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Season 1 Chapter 1 : Prologue
มนุษย์ คือ อะไรกันแน่?….
สัตว์ประเสิรฐผู้เจริญก้าวหน้าที่สุดในโลก?
หรือเป็นเพียงแค่สัตว์ที่มีสติปัญญาสูงกว่าสัตว์ประเภทอื่น?
มนุษย์เป็นสิ่งที่มีความย้อนแย้งในตัวเอง ปากบอกให้ทำดี แต่ตัวเองกลับทำชั่วอย่างหน้าตาเฉย ชอบแข่งกันเองโดยทำทุกอย่างเพื่อชัยชนะ โลภมากไม่รู้จักพอ ยึดมั่นในความเชื่อว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่นและพยายามกดคนอื่นให้ต่ำลง ลุ่มหลงมัวเมาในราคะมักมากในกามตัณหา กระหายที่จะกินหรือกระหายในพลังอำนาจไม่รู้จักความอิ่มเอม เกียจคร้านจนแทบจะเป็นง๊อย เจ้าอารมณ์ขี้เหวี่ยงขี้วีนขี้โมโหบันดาลโทสะใส่ทุกอย่างที่อยู่รอบตัว คอยทำลายธรรมชาติที่สรรสร้างตัวเองขึ้นมา
แต่ในทางกลับกันมนุษย์กลับสวยงามจนน่าเหลือเชื่อ บ้างก็มีเมตตาให้กับหลายสิ่งรอบตัว บ้างก็คอยช่วยเหลือคนอื่นจนต้องทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง บ้างก็เอาตัวเข้าแลกเพื่อปกป้องชีวิตอื่น บ้างก็แบ่งปันเกือบทุกสิ่งให้มิตรสหายหรือครอบครัว บ้างก็เป็นผู้สรรสร้างสิ่งสุดยอดให้กับโลก
ช่างเป็นตัวตนที่สวยงามและน่ารังเกียจในเวลาเดียวกัน และมีสิ่งใดที่จะคล้ายคลึงกับมนุษย์อีกล่ะ ลิงเหรอ คงไม่ใช่ หรือจะเป็น เหล่าทวยเทพในตำนานกันล่ะ ตัวตนที่หลายต่อหลายคนต่างเคารพและบูชาว่าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติแต่กระนั้นเหล่าทวยเทพก็มีกิเลศอยู่กับตัวยกเว้นเพียงแค่ไม่กี่องค์เท่านั้น เทพบางองค์ก็เจ้าชู้มีเมียหลาย10คน บางคนก็โลภมากจนตกสวรรค์ บางองค์ก็กระหายแต่พลังอำนาจไม่สนใจคนที่บูชาตนเอง บางตนก็หยิ่งทะนงองอาจมองมนุษย์เป็นเพียงแค่มดปลวก
พวกคุณคงอยากรู้สินะว่ามันเกี่ยวกับเนื้อเรื่องของนิยายยังไง เอาเป็นว่าช่างเรื่องนั้นไปก่อน มาฟังเรื่องราวของชายคนหนึ่งหน่อยดีกว่า เรื่องมันเริ่มมาจากการที่เขาฝันถึงเรื่องราวแปลกๆ…
ที่นี่คือที่ไหน…
แล้วกองซากศพพวกนี้คืออะไรกัน…
ฉันเป็นคนฆ่างั้นเหรอ…
ผมคิดกับตัวเองขณะที่มองไปรอบๆเห็นกองซากศพมากมายกองเป็นภูเขาเป็นร่างไร้วิญญาณของคนที่ผมรู้จักบางส่วนพร้อมกับมือที่ถูกย้อมไปด้วยเลือด ในมือมีคันธนูอยู่หนึ่งอัน ตัวคันธนูถูปกคลุมด้วยเกล็ดแข็งสีดำมันวาว ก่อนมีสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า มันมีร่างกายใหญ่โตมโหฬาร มีหางยาวเกือบครึ่งของขนาดลำตัว มีเขาโค้งหลายคู่ เดิน4ขา ในปากมีฟันหลายร้อยคู่เรียงกันเป็นระเบียบ มีดวงตา6ตา แต่ละตามีลักษณะที่ไม่เหมือนกัน มีปีกขนาดใหญ่ที่เป็นพังผืด 1 คู่ ปีกของมันเหมือนเป็นมือคู่หนึ่ง ทั่วทั้งร่างปกคลุมด้วยเกล็ดสีดำสนิท แล้วร่างของมันก็ถูกปกคลุมด้วยควันสีดำอีกที ใช่แล้วมันก็คือ มังกร
ก่อนที่มันจะอ้าปากแล้วกินผมเข้าไป แล้วจากนั้น…
เฮือก!!!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากนิทราของความฟันอันน่าสับสน
ผมเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาดูเวลา แล้วพบว่านี่เป็นเวลาหกโมงครึ่งแล้ว ก่อนที่หางตาจะไปสะดุดกับคันธนูที่ทำจากเกล็ดอะไรสักอย่างสีดำมันวาว หุ้มกระดูกของสิ่งมีชีวิตบางอย่างอยู่ สายธนูมาลักษณะที่มองกี่ทีก็ไม่รู้ว่าทำมาจากอะไร
“ความฝันเมื่อกี้มันคืออะไรกันแน่” ผมเอ่ยโดยตัวผมนั้นเป็นคนช่างฝันฝันแต่ละรอบจะไม่คล้ายกันเลย แต่ผมฝันแบบเมื่อกี้มา1อาทิตย์แล้ว แต่เรื่องที่น่าคิดกว่าคือคันธนูที่อยู่ในมือของผมมันมาจากไหน อ่อ ลืมแนะนำตัวกับผู้อ่านไป ผมชื่อ โมสท์ ชื่อจริง นายธีรวัสส์ นาคะสิทธิ์ หรือจะเรียกว่าเด็กชายธีรวัสส์ก็ได้ เพราะผมยังอายุไม่ถึง15ปี ก่อนจะมีอีเมลหนึ่งส่งข้อความมา ซึ่งผมยังไม่อ่านมันทันทีเพราะผมต้องรีบไปโรงเรียนเลยไปอาบน้ำ แต่งตัวก่อน แล้วก็มากินข้าวรอแม่กับน้องของตัวเองเตรียมตัวพร้อมไปทำงานและไปโรงเรียนซึ่งก็จะมีเสียงบ่นด่าเจ้าน้องชายตัวแสบของผมเรื่องปกติ และสิ่งที่ผมได้รู้อีกอย่างคือเจ้าธนูนี่ไม่สามารถอยู่ห่างผมเกิน5เมตรได้ เพราะถ้ามันอยู่ไกลเกินระยะมันจะเทเลพอร์ตมาเอง
ไม่นานผมก็มาอยู่หน้าประตูโรงเรียนก่อนจะเดินเข้าไปและเปิดอีเมลขึ้นมาอ่าน ก่อนคิ้วของผมจะขมวดเข้าหากันเหตุเพราะเนื้อความของข้อความนั้นมีอยู่ว่า “เมื่อหยดโลหิตของผู้ถูกเลือกหยดลงผืนดินเมื่อนั้น เกมที่ตัดสินชะตาของมนุษยชาติจักเริ่มขึ้น จะอยู่หรือตายเจ้าเป็นผู้กำหนด”
“อะไรกันล่ะเนี่ย” ผมเอ่ยบ่นก่อนจะคิดว่าจะเอายังไงต่อดี แล้วก็ลองทำให้ตัวเองเลือดออกดู ซึ่งถามว่ากลัวเจ็บก็ตอบเลยว่าผมกลัว แต่ตอนนี้ความสงสัยมันมีมากกว่า ใช่ผมรู้ ว่าคนสติดีคงไม่มีใครเขาทำแบบนี้กันหรอก ผมหยิบคันธนูออกมาก่อนจะเห็นว่าเกล็ดส่วนหน้าของธนูคมพอสมควร แล้วเขาก็ทำการเอามันมกรีดนิ้วตัวเองเล็กน้อยก่อนหยดเลือดลงบนพื้นตอนแรก็คิดว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผิดคาด มีอักขระบางอย่างปรากฏขึ้นใต้เท้าผมก่อนจะเทเลพอร์ตร่างของผมหายไปจากตรงนั้น ไม่เพียงแค่นั้นเด็กม.3 ทุกคน ทุกโรงเรียน ทุกจังหวัด ทุกประเทศ ก็โดนเทเลพอร์ตมาเช่นกัน ก่อนจะมีเสียงประกาศดังขึ้น
[สายันสวัสดิ์ครับทุกท่าน ไม่ว่าจะเป็นเหล่ามนุษย์ หรือเหล่าทวยเทพจากตำนานต่างๆ กระผม คาลอส หรือ อีกนามคือ กาแล็คเซีย เทพแห่งความบันเทิงและหายนะขอเริ่มการถ่ายทอดสดเกมที่จะตัดสินชะตากรรมของมนุษยชาติ Peligro Game ณ บัดนี้ กฏของเกมนี้ก็ง่ายๆคือ พยายามเอาตัวรอดและหาทางจบเกมให้ได้ โดยการฆ่าสิ่งมีชีวิตคุณจะได้รับเหรียญวิญญาณ และชิ้นส่วนของสิ่งมีชีวิตที่ท่านฆ่าไป และการฆ่ามนุษย์ด้วยกันคุณจะได้รับ 1,000 เหรียญวิญญาณ ซึ่งสามารถเอามาแลกเปลี่ยนหรือสั่งทำอาวุธหรืออัพเกรดอาวุธกับพ่อค้าเร่ได้ ส่วนคุณจะได้พบเขาหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับดวงของคุณเอง หากอยากมีชีวิตรอดก็จงฆ่าซะ แล้วพวกคุณจะแข็งแกร่งขึ้นและสามารถมีชีวิตรอดจากเกมนี้ไปได้ อ๋อ อย่าลืมนะว่าชะตาของมนุษยชาติน่ะพวกคุณกำลังแบกรับกันอยู่ อีกอย่างนะ ใน 1 ประเทศจะมีคนที่รอดได้แค่ 1 คนเท่านั้น]
เสียงประกาศจบลงพวกผู้คนที่ถูกเทเลพอร์ตมาที่นี่ก็ตื่นตระหนกกัน เพราะยังไงเสียพวกเขาก็ยังอยู่ แค่ม.3เพียงเท่านั้น
นี่มันเชี่ยอะไรวะเนี่ย… อยู่ๆคำนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัว แล้วเราต้องแบกรับภาระอย่างการช่วยมนุษยชาติเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ คงต้องเล่นตามเกมไปนั่นแหละ
ผมค่อยๆเดินสำรวจ รอบตัวของผมเป็นที่โล่งๆและเป็นดินทรายเสียทั้งหมด แต่ก็ยังมีพงหญ้าสูงอยู่บ้างประปลายก่อนจะเห็นคนกลุ่มหนึ่งซึ่งก็คือเหล่าเพื่อนๆของผม ที่กำลังพูดคุยหารือกันอยู่ผมมองหาดูว่าตรงไหนเป็นป่าบ้างจะได้ลองไปสำรวจดู ก่อนจะมาคิดเรื่องคำพูดของมัน “1ประเทศมีคนรอดได้แค่คนเดียวงั้นเหรอ นี่มันเท่ากับว่าให้เราฆ่ากันเองน่ะสิ”
ก่อนจะมีบางอย่างโผล่มา มันเหมือนหมาป่าผสมไฮยีน่าแต่มี 4 ตา ขนาดพอๆกับมอเตอร์ไซต์คันหนึ่ง โดยพวกมันมาเป็นฝูง โดยมาอยู่ประมาณ 6-9ตัว ก่อนจะเข้าโจมตีพวกเขาทำให้ส่วนมหญ่หนีตายไปหลบในป่ากัน ผมก็รีบวิ่งหนีไปในป่าเช่นกันก่อนจะมองหาต้นไม้ที่ดูปลอดภัยไม่มีพวกแมลงอยู่ พอเจอก็รีบปีนขึ้นไปดูก่อนจะมาเช็คธนูดูว่ามันทำอะไรได้บ้าง ก่อนจะลองง้างธนูแล้วก็มีเลือดไหลออกจากดวงตามาก่อร่างเป็นลูกธนูสีแดงโลหิตก่อนจะกลายเป็นผลึกคริสตัลที่แข็งพอสมควร ก่อนโมสท์จะลองแผลงศรใส่
ฉึก!
บรู๊ว! กรรรรร
ลูกศรผลึกเลือดพุ่งเสียบทะลุคอของเจ้าหมาไฮยีน่า 4 ตาไปตัวหนึ่งก่อนที่พวกมันทั้งฝูงจะหันมาสนใจที่ตัวของเขา และเริ่มวิ่งมาทางเขา
โมสท์ตั้งสมาธิก่อนง้างศรอีกรอบซึ่งเขาก็ค้างอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะปล่อยสายธนูส่งลูกศรผลึกพุ่งไปเสียบหัวของเจ้าตัวที่ตัวใหญ่ที่สุดในฝูง
ฉึก! ฉึก! ฉึก!
เอ๊ง!
ลูกธนูดอกแรกพุ่งไปปักกับพื้น เพราะเจ้านั่นมันหลบได้ แต่ก็โดนดอกที่สองที่ถูกยิงออกมาในเวลาไล่เลี่ยกันดักทางไว้ก่อนจะโดนลูกธนูพุ่งเสียบเข้าที่ขาของมัน ก่อนจะมีดอกที่สามพุ่งตามมาปลิดชีพมัน ทำให้ตัวอื่นๆถอยหนีไป
"เกร็งโคตรๆเลยสาส" โมสท์เอ่ยบ่น ก่อนกวาดสายตามองข้างล่างเมื่อเห็นว่าปลอดภัยก็ลงจากต้นไม้ไปดูศพของเจ้าหมาที่เขาพึ่งฆ่าไป เขารีบลากร่างของมันไปที่อื่น เพื่อจะค่อยแล่เนื้อมากินหลังจากไปเจอที่ปลอดภัยแล้ว
ตัดมาทางเพื่อนของเขาก็แบ่งกลุ่มกันซึ่งพวกเขาก็หนีมอนสเตอร์กันอยู่
"จะเอาไงต่อดีวะ" ชายร่างท้วมคนหนึ่งเอ่ยถาม
"หาที่หลบดิไอควาย จะยืนโง่ๆให้โดนแม่งแดกเหรอ" ชายอีกคนเอ่ยก่อนพวกเขาจะเข้าไปหลบในโพรงต้นไม้ใหญ่
ทางโมสท์ก็ได้ทำที่พักในถ้ำ แต่ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาต่อ
เพราะเจ้าของถ้ำอย่างงูยักษ์มีหงอนเหมือนมงกุฎก็เลื้อยเข้ามา
"สัส บาซิลิสก์สายพันธุ์ตาต้องสาป แล้วแม่งมาอยู่แถวไทยได้ไงวะ" โมสท์เอ่ยสบถบ่นอยู่ขณะที่แอบมัน และเขาก็ได้รู้ตัวว่าตัวเขาสามารถทนต่อคำสาปได้ แต่พิษของมันถ้าโดนไปก็ไม่น่าจะรอดคงต้องกลับบ้านเก่าแน่นอน ก่อนเจ้าบาซิลิสก์จะฉกมาตรงที่ๆเขาแอบ
"เป็นไงเป็นกันวะ" โมสท์เอ่ยก่อนใช้ธนูฟาดใส่เขี้ยวของมันแต่เขาก็กระเด็นไปชนผนังถ้ำเพราะไม่สามารถสู้แรงมันได้ แต่ทว่าเขี้ยวของมันก็หักไปข้างนึงเช่นกัน เพราะความแข็งของเกล็ดมังกรและความเร็วที่มันฉักเขามา
อั่ก!
"เหอะ ไองูเชี่ยนี่!" โมสท์เอ่ยก่อนคิดหาวิธีที่จะจัดการมันได้ง่ายที่สุด
ฟ่อ!
มันแผ่แม่เบี้ยเตรียมฉกอีกรอบ
"ก็เข้ามาเลยไองูเชี่ย!" โมสท์เอ่ยก่อนง้างคันธนูเตรียมแผลงศรจัดการมัน
ณ ที่แห่งหนึ่ง
“หึๆ เมื่อไรจะตื่นขึ้นมากันนะ 'น้องชาย' แล้วคราวนี้เจ้าจะเลือกเส้นทางไหนกันนะ” คาลอสที่ดูการแข่งอยู่ได้เอ่ยขึ้น ก่อนที่จะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
จบ Chapter 1 : Prologue
ความคิดเห็น