คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ยิ้มทั้งน้ำตา(ภามเอง)
“๊อๆพี่ภีม เปิประูหน่อย”
ภีมที่ำลันอนหลับพัผ่อนในวันหยุที่ั้ใไว้ว่า ะื่นสายๆแ่ภามมาปลุเาแ่เ้า ภีมเินไปเปิประู
“มาเรียพี่ทำไหมแ่เ้า พี่อนอนหลับพัผ่อนแบบสบายๆสัวันเถอะ”
ภามยืนยิ้ม่อนะอโทษ ภามบอะมาอยืมุพี่ายเาไปเที่ยวับสาวสวย ภีมบอให้ภาม เ้าไปหาูเอา ส่วนเาอัวนอน่อ หลัาไุ้ภาม็ไปอาบน้ำแ่ัว เรียมพร้อมไปเที่ยวับาหวัน
“พี่หมอ่ะ วันนี้าหวันะไปูหนัับภามนะ่ะ ”
หมอมอหน้าน้อสาวัวเอ ่อนะถามไปับใร าหวันบอไปับเพื่อนผู้หิอีน หมอึยอมให้ไป ภามและาหวันแวะรับรินาเพื่อนสนิทอเธอ และมุ่หน้าเพื่อนะไปเที่ยวทะเล พวเาูมีวามสุ โยเพาะภาม วันนี้ภามเรียมอะไรพิเศษมาฝาาหวัน้วย
“วันนี้ มีวามสุมาๆาหวันไม่ไ้มาทะเลนานมาๆเพราะว่า แ่่อนพี่หมออบอยู่อนโ และาหวัน็อยู่ับาิ เราอยู่ันนละที่ อนนี้พ่อับแม่ึ้นมาา่าัหวั มาื้อบ้าน ให้มาอยุ่้วยัน พี่นนท์็ไม่ว่าอี”
ภามมอหน้าาหวันและยิ้ม ภามรับปาะพาาหวันมาบ่อยๆ ภามพาาหวันไปเินริมทะเลส่วนรินาอนั่เยๆ เพราะเาเหนื่อยเิน
“าหวันภามมีอะไระบอ เราเป็นแฟนันไหม ลอๆบันู”
ภามหยิบแหวนึ้นมา ให้าหวัน าหวันมอหน้าภาม และเธอ็อบุภามที่เป็นเพื่อนที่ี อย่วยเหลือ อยพาไปโน้นมานี้ แ่าหวันปิเสธที่ะเป็นแฟนับภาม
“ภาม าหวันอโทษ าหวันไม่ไ้อบภามแบบนั้น าหวันอบผู้หิ”
ภามอึ้และนิ่ไป ภามทำอะไรไม่ถู เาั้สิ ่อนะฝืนยิ้มและบอไม่เป็นไร ภามถามาหวันว่า หมอนนท์รู้ไหม าหวันอบว่ารู้ รู้มาลอ ภามลับรู้สึโรธหมอนนท์ ทั่ไม่ยอมบอ และยัแล้หวน้อใส่ภามลอเวลา
“ไม่เป็นไร อบใที่บอภามนะ เป็นแฟนไม่ไ้็เป็นเพื่อนันแบบนี้แหละ มืแล้วลับันเถอะ เี๋ยวนที่บ้านะเป็นห่วเอา”
ภามปล่อยมือาหวัน ่อนะอเินไปเอารถ และให้าหวันับรินา ไปรออีฝั่หนึ่ภามเสียใเินไปน้ำาไหลไปเหมือนเ็เลย เาเินเ็น้ำาไปพร้อมับหัวเราะัวเอ
“ลัวเอว่ะ เอรัแรแล้ว ็อหัสทันที ”
ภามพยายามทำัวเอให้มีวามสุโยไม่ิอะไร หลัาแวะส่รินา ภาม็พาาหวันไปส่ที่บ้าน หมอนนท์เินออมาเปิประู าหวันบอลาภามและอัวเ้าบ้าน หมอนนท์ไม่พูอะไร เาปิประูและหันหลัให้ภาม
“ะใแล้วินะ ที่ทำให้ผมาสว่า้วยัวเอ โรธแ้นผมมาละิ ที่พยายามีันไม่ให้พี่ภีม้อมาเอนิใำ เหมือนุ ”
หมอนนท์ยัไม่เ้าใ
“ุพูอะไร ผมไม่เยทำอะไรใร อย่ามาพูมั่วๆ อ่อถ้าเี่ยวับาหวัน มัน็ไม่ใ่วามผิผม ็ุิไปเอ”
หลัานั้นหมอ็เินเ้าบ้าน แ่หมอ็ยัยืนแอบมอภาม ที่ยืนอยู่ที่รถ ภามำลัโทรหาใรสัน ไม่น่าะใ่ภีม และเา็ับรถออไป
“าหวัน เพื่อนเราไปไหน เห็นถยโทรศัพท์ไม่น่าะลับบ้าน”
าหวันรู้สึเป็นห่วเลยลอโทรหา ภามบอะแวะไปหาเพื่อนที่ร้านอาหาร าหวันบอฝห้เาลับบ้านมันึแล้ว หมอพยายามแล้ๆหาอะไรทำแถวนั้น.่อนะรู้ื่อร้นที่ภามไป.หมอนนท์บอาหวันว่า ะแวะไปเอาอที่โรพยาบาล ให้าหวันนอน่อนไ้เลย
หมอับรถไปที่ร้านที่ภามไป แ่พัหนึ่หมอ็หยุรถ
“นี้เราะามไปทำไหม เาไปไหน็เรื่ออเาิว่ะ ไม่ใ่เ็แล้ว”
หมอพูอยู่นเียว สุท้าย็ัสินใ ามภามไป เาถึร้านและามหานเอภามำลันั่ื่มับเพื่อนและเหมือนบานะเป็นรุ่นพี่ เานั่สัเาร อยู่อีโ๊ะหนึ่ ภามเป็นนมีเสน่ห์และหน้าาีพอๆับภีม แ่อาะสูไม่เท่าภีมเพราะภีมะสูว่า แ่เรื่อวามาว ้อยให้บ้านนี้
“เอามือมาับาผมทำไหม รุ่นพี่ิอะไรับผมรึเปล่า ลอสัรั้ไหมล่ะ”
ภามเหมือนะเมาและยิ่เมายิ่ึูรุ่นพี่ผู้ายเ้าไปอี สัพัหนึ่ภามับรุ่นพี่นนั้น็ูบัน่อหน้าทุน ทุน่าแว พี่หมอรีบเินไปผลัรุ่นพี่นนั้นออ และึแนภามออมา
“ห้ามใรามมาผมเป็นำรว”
หมอโหเพื่อให้เพื่อนภามพวนั้นลัว ไม่ล้าามมา หมอึภามออมาาร้าน
“นี้เหรอน้อายที่ภีมรันัรัหนา เรียนเ่ เป็นเ็ี แ่มานั่ินเหล้าูบปาับผู้ายนี้นะ อายบ้าไหม”
ภามผลัหมอ และบอหมอไม่้อมายุ่ ะไปไหน็ไป ภามบอเลียนโหหลอลว สัพัหนึ่ ภาม็มีวามรู้สึแปล เหมือนร้อนไปทั้ัว ภามถอเสื้แนยาวออเหลือแ่เสื้อล้าม ภามเินไปหาห้อน้ำ หมอสัเแล้วรู้แน่ัน่าะโนยา หมอเินามไป
“ปล่อยผม ะเอาผมไปไหน นี้หมอปล่อยผมร้อน ผมะอาบน้ำ”
หมอพาภามึ้นรถและโทรให้เพื่อนออมาับรถให้ หมอพาภามไปอนโเพราะใล้ที่ทำานและร้านอาหาร ภาม เ้าไปในห้อและรีบวิ่เ้าห้อน้ำ ภามมีอาารร้อนไปทั้ัวและถอเสื้อผ้าออนหม หมอรีบเินเ้าไปเพื่อะเอาผ้านหนูไปให้
“ภามนีุ้โนยารู้ไหม ”
หมอเินเ้าไปหาภามเาับที่ริมฝีปาอภาม อนนี้ภามำลัมีอารม์และำลัึูหมอ แล้วหมอ็อใไม่ไหว หมอูบไปที่ริมฝีปาอภามและภาม็เริ่มหยุไม่อยู่และำลั้อาร
“หมอผมไม่ไหวแล้ว่วยผม้วย”
และสุท้ายหมอ็ปล่อยายปล่อยใไปามอารม์ ส่วนภีมเห็นว่าึ็พยายามโทรหาภาม และโทรหาบินทร์ให้่วยามหาน้อ และสัพัภาม็โทรลับมา
“ผมนอนบ้านเพื่อนนะพี่ภีม มันึแล้ว เี๋ยวพรุ่นี้ลับแ่เ้า”
ภีม็ไม่ว่าอะไร และโทรบอบินทร์ไม่้อหาแล้ว ส่วนทาหมอับภาม็หนัเอาาร
านนี้ภามบอัวเอว่าพลาและไม่ยอมรับวามริระหว่าหมอนนท์ับเา ภามบอหมอให้บเรื่อืนนี้ไว้แ่นี้ ภามย้ำับหมอว่าภามอบผู้หิ ไม่ไ้อบผู้าย
“แล้วุอย่าไปบอใรนะ เรื่อืนนี้ ลืมไ้ลืมไปเลย ถือะว่า เป็นารหาประสบาร์แล้วัน”
หมอนิ่ ่อนะรับปา เพราะหมอ็ไม่ไ้อบภามอยู่แล้ว หลัาอาบน้ำเสร็ หมอับภาม ็แยันนอน เพื่อรอให้ฟ้าสว่า หมอให้ภามไปนอนบนเียส่วยเาะนอนโฟา และเ้ามา ภาม็ลับบ้าน ส่วนหมอ็แ่ัวไปทำานและโทรบอาิให้แวะไปรับาหวันไปมหาลัย้วย
“ีนะ พี่ภีมรีุนัศึษาไว้ให้ พี่ายที่แสนีอผม เอ๊ะ! รอยอะไรว่ะ รอ้วย”
ภามใรอย้ำๆที่อ รีบไปหายามาทา ภีมเินเ้ามาเห็นภามำลัเินไปเินมา
“พี่อผมเป็นไรไม่รู้ มีรอย้ำๆผมทายามันะหายไหมพี่”
ภีมเินมาอู ภีมมอหน้าภาม ภีมรู้เลยว่าภามไปทำอะไรมา แ่ภีมบอภามว่ายามันไม่หายหรอ ไปเอาแผ่นยามาิีว่า ภีมเินไปหยิบแผ่นยามาัและปิให้
“เสร็ล่ะ ไปเรียนไ้ล่ะ เี๋ยวสาย”
ภีมยืนมอภามที่เินออาบ้านและมอน้อี่รถออไปนสุ ภีมแน่ใว่าเมื่อืนภาม้อไปนอนับใรมาแน่ๆ และภีม็หวว่าหลัานี้ ีวิอน้อาย้อวุ่นวายแน่ๆ เหมือนภีมในเมื่อ่อน
ความคิดเห็น