คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : ชันชันอ่า!! บี๋หิวข้าวแล้วนะ!!!
Chapter 2 : ันันอ่า!!
บี๋หิว้าวแล้วนะ!!!
“ันันอ่า
ื่นไ้แล้ววันนี้ันัน้อไปส่บี๋ที่มหา’ลัยน้ะ ื่นเร็ววววววววววววว”
“แปบนึ ออี 5 นาที”
“ื่นเร็วๆันันอ่า นี้มัน 9 โมแล้วนะ
ว่าันันะอาบแล้วพาเราไปิน้าวเสร็เียว็ไม่ทันเ้าลาสันพอี” แบฮยอนพูไปพร้อมบีและระาแนผมไป้วย
วามริแล้วผมื่นั้แ่ที่แบฮยอนผละออาอ้อมแนผมแล้วลุไปอาบน้ำแล้ว
แ่ที่ผมยัไม่ลุึ้นแ่อยาะพัสายารอแบฮยอนออาห้อน้ำ็แ่นั้นเอและ็อยาะแล้ลูหมา้วยแหละ
พอแบฮยอนอแให้ทำามำสั่ัวเอนะมันน่ารัะายแ่ผมไม่บอแบฮยอนหรอนะเียวมันเหลิแล้วอแบ่อยๆนี้ยุ่ายเลย
“อืมมมมม ไปแล้วๆ” ผมแล้ทำสลึมสลือ เินโเเ้าไปในห้อน้ำ
“เร็วๆนะ ันันอ่า!!! บี๋หิว้าวแล้วนะ!!!” เสียแบฮยอนะโนามหลั
“ันันับเร็วๆสิ
เียวบี๋็เ้าเรียนไม่ทันหรอนี้มันะเที่ยแล้วนะ”
“แล้วใรันหล่ะที่ทำให้้า
ว่าะแ่หน้าิน้าวเสร็เนี่ย วามผิูมั้รับ” ผมแล้ว่าแบฮยอน
“ื้ออออออ ็บี๋ไม่ไ้ินสเ็มานานแล้วนี้
อริ้มรสวามอร่อยนานๆไม่ไ้ไ” แบฮยอนโวยวาย
“เอออออๆๆๆ”
วามริแล้วแบฮยอน็ไม่ไ้ิน้าวนานอะไรหรอรับแถมเหลือเวลาเ้าเรียนอีเือบั่วโม
แ่มันเป็นนเร่เรื่อเวลาไรับ แบฮยอนอบมา่อนเวลาอย่าน้อย 1
ั่วโมเป็นอย่า่ำเลยเร่ให้ผมรีบไปส่ไวๆ
ส่วนเรื่อสเ็นี้แบฮยอนเป็นนอบทานสเ็มาๆ มีอยู่่วนึแบฮยอนทานสเ็เือบทุวันุอาพ่ออแบฮยอนเลยสั่ห้ามไม่ให้ินlเ็สัระยะ นี้็ผ่านมา 2 – 3
เือนแล้วผมเลยใอ่อนให้แบฮยอนินสัมื้อ หวัว่าถ้าุอารู้ไม่ว่าอะไรผมหรอนะ
“ถึแล้ว
รีบๆลไปเลยูรู้ว่ามึะรีบไปเม้าับเพื่อนใ่ไหม” ผมหันมาแล้ว่าแบฮยอนทันทีหลัาที่อรถที่หน้าะ
“ืออออออ แ๊ิ้วนะันัน
ม๊วฟฟฟฟฟฟ.....อนเย็นมารับบี๋้วยนะ” หลัาที่แบฮยอนหอมแ้มอบุผม็รีบวิ่ไปหาลู่หานที่นั่อยู่ที่โ๊ะม้าหินอ่อนหน้าะพอี
“ลูลู่....บี๋มาแล้ววววววววว”
“เป็นไบ้าบี๋ เมื่อืนไม่เป็นไรใ่ป่ะ” ลู่หานถาม
“ไม่เป็นไร
แล้วหมินนี่ับนัมแทล่ะลูลู่ยัไม่มาอีหรอ” แบฮยอนถามหาเพื่อนในลุ่มอีสอน
“มินอับแทฮยอนบอว่าะมา่อนเ้าลาสสั 10 นาที” ลู่หานอบ
แบฮยอนนัุ่ยับลู่หานไปสัพัมินอับแทฮยอน็มาแล้ว็ถึเวลาเ้าลาสพอีพวเราสี่นเลยพาันไปเรียน
หลัาไปส่แบฮยอนที่มหาลัยแล้วผม็รีบลับมาทำโปรเ็ทั้นที
้อรีบทำ่อนที่แบฮยอนะลับมาไม่ั้นมันะอแใส่นไม่มีสมาธิทำแน่ๆ
พวุสสัยว่าทำไมเราถึไ้สนิทัน วามริแล้วเพิ่ะรู้ัันเมื่ออนเรท
11 เอรับ
แบฮยอนเป็นเพื่อนในลุ่มอลู่หานแฟนเฮุน
แบฮยอนเรียนอยู่ที่อเมริาแ่ย้ายามพ่อแม่มาอยู่ที่เาหลี
่อนหน้านั้นแบฮยอน็อยู่เาหลีแหละรับ
เราเยเรียนโรเรียนเียวันแ่แบฮยอน็ย้ายไปอนบเรท 5 แ่ผม็เอแบฮยอนบ่อยๆเพราะทุัมเมอร์แบฮยอนะมาเยี่ยมายายที่เาหลีและะมายืนรอลู่ห่านับยอูที่หน้าโรเรียนทุวัน
่วนั้นแบฮยอนฮอมาๆเลยรับถึแม้ะไม่ไ้เรียนที่นั้นและยิ่อนที่ย้ายมาเรียนนี้ยิ่ฮอเ้าไปให่
ลุ่มอแบฮยอนมีันอยู่ 3 นรับ มีแบฮยอน ลู่ห่านและยอู
ลุ่มอผม็มีันอยู่ 3
นเหมือนันือผม เฮุนและอิน
แ่เรามารวมลุ่มันอนที่เฮุนับลู่ห่านบันอนเรท 10 และแบฮยอน็ย้ายมาอนเรท
11 อนเรท 11
เราไ้อยู่ห้อเียวันทั้ 6 น เราเลยสนิทันมา
ถึึ้นมหาลัยแล้วเราะอยู่นละะันแ่เรา็ยัอยู่มหาลัยเียวัน
แล้วะผมับแบฮยอนอยู่ไม่ไลันมาเท่าไหร่เราเลยไ้เอันบ่อยๆ
อยารู้ันละสิว่าผมเรียนะอะไร
ผมเรียนถาปัย์ เอออแบบภายในรับ
เพราะที่บ้านผมทำธุริบริษัทออแบบภายในอันับ้นๆอเาหลี
ที่ผมเรียนไม่ใ่เพราะที่บ้านบัับแ่เพราะผมรัในอาีพนี้มา
อนเ็ๆผมอบามพ่อไปพบลู้าบ่อยๆ ผมอบรอยยิ้มอลู้าเวลาที่ไ้ห้อที่ถูใ
มันูมีวามสุมาเวลาที่ทำให้นอื่นมีวามสุผมเลยรัในอาีพนี้มา
ส่วนแบฮยอนเรียนะมนุษย์ศาสร์
เอภาษาเาหลี ที่บ้านแบฮยอนทำธุริารโรแรมรับ
โรมแรมอบ้านแบฮยอนมีสาาย่อยไปทั่วอเมริา
แ่ที่แบฮยอนไม่ยอมเรียนบริหารเพราะแบฮยอนบอว่าถ้าให้แบฮยอนบริหารบริษัทเ๋ั้แ่เือนสอเือนแร
ถึแบฮยอนะไม่เรียนพี่โบมีับแทฮยอ็เรียนอยู่ี
ปล่อยให้สอนนั้นบริหารันไปแล้วให้แบฮยอนรอรับเินาหุ้นอบริษัทีว่า
แล้วที่แบฮยอนเรียนมนุษย์ศาสร์เพราะไม่รู้ะเรียนอะไรและ่อยเ้าใในภาษาเาหลีบ้าำเลยอยาะเรียนให้เ้าใในภาษาบ้านเิให้ระเอียไปเลย
อินมันเรียนรุรับ
เอารบริหารารศึษา ที่บ้านออินทำธุริ้านารศึษารับ
ั้แ่ระับอนุบาลยันมหาลัย โรเรียนที่พวผมเรียนมา็อบ้านมันทั้นั้นแหละรับ
ส่วนเฮุนเรียนะวิศวะ
เอวิศวเื่อล ที่บ้านอเฮุนทำธุริส่อออะไหล่รถรับ
มันเลยเรียนวิศวะเพราะสืบทอิารที่บ้านและมันอบเอ้วยหล่ะรับ
ส่วนลู่หาน็เรียนะมนุษย์ศาสร์
เอภาษาเาหลีเหมือนแบฮยอนรับ
ที่บ้านอลู่หานทำธุระิ้านอัมีแ่ที่ลู่หานไม่เรียน้านนั้นเพราะไม่อบเลยให้พี่ายบริหารบริษัทไปนเียว
นสุท้ายือยอูรับ
ยอูเรียนะแพทย์ เอสัวแพทย์ ที่บ้านอยอูทำธุริฟาร์มโนมและีสรับ
ที่ยอูเลือเรียนสัวแพทย์เพราะอยาะมีวามรู้ไปูแลลูๆอมันที่ฟาร์ม
มันบอว่าไม่่อยไว้ในอื่นที่มาูแลลูๆมันเท่าไหร่เลยเลือที่ะเรียนเอเลยีว่า
หลัานั่ทำโปรเเสร็แล้วผม็รีบไปทำับ้าวเพื่อไว้
ผมว่าอนแบฮยอนลับมามัน้อหิวโแน่ๆ
เพราะอย่ายอูมันไม่มีอะไริบ้านไว้หรอรับว่ามันะลับบ้าน็ึไม่มีอารม์มาทำไรินหรอ
ถึมีมัน็ไม่ทำให้แบฮยอนินอยู่ี
“ันอ่า ื่นเร็ววววววววววว” นั่้าๆ
“อืมมม...”
“ื่นึ้นมาิน้าวเป็นเพื่อนบี๋่อนแล้ว่อยนอน่ออออออออ” ระิบที่้าหู
“อืมมมมมม......”
“ันะื่นไม่ื่น!!!!”
“อือออออออ.....”
“ไม่ื่นใ่ไหม ้ายยยยยยยยยยยย” ระโทับ
“อั่!!!” ผมาสว่าึ้นมาทันทีหลัาที่แบฮยอนระโทับ
“ะื่นไ้ยั”แบฮยอนยืนท้าวเอวอยู่รหน้าโฟา
“ื่นแล้วๆๆ ระโมาไ้ัวอย่าับ้า” ผมพูเสียเบาแล้วนอนุมท้อัวเอ
ถึภายนอแบฮยอนมันะูัวเล็น่ารัแ่วามริแล้วมันแอบอ้วนนิๆ
ไม่ไ้อ้วนแบบน่าเลียแ่พอมีน้ำมีนวลับๆบีบๆแล้วรู้สึนุ่มนิ่ม
แ่ถึมันะไม่อ้วนมาแ่เล่นระโใส่ันแบบนี้็ทำผมุมาเหมือนัน
“เมื่อี้ันว่าอะไรน่ะ” แบฮยอนมวิ้ว
“ป๊าววววว ูบอว่าู็เริ่มหิวแล้วเหมือนัน” ผมแถสี้าถลอ
“ันัน็รีบไปอุ่นับ้าวสิ
บี๋หิวมาเลยแทบิน้าไ้ทั้ัวอยู่แล้วเนี่ย!!” แบฮยอนบ่นเสียั
“มิน่าถึไ้อ้วนแบบนี้” พูเสียเบา
“ันันรีบไปเร็ววววววววว!!!!” โวยวาย
“รับๆๆๆๆ” ผมรีบลุึ้นไปอุ่นับ้าวให้ทันที
นาเป็นเพื่อนันผมยัเรใมันนานี้แล้วถ้าไ้มาเป็นเมีย็ไม่้อสสัยเลย
มีแวววามลัวเมียมาแ่ไล
“อีบี๋ เสร็แล้วรีบมาินเร็วๆ” หลัาที่ผมอุ่นับ้าวเร็ผม็ะโนบอแบฮยอนที่นัู่าร์ูนอยู่ที่ห้อนั่เล่น
“มาแล้วๆๆๆๆๆ” แบฮยอนรีบวิ่มาที่ห้อรัวทันที
สสัยแบฮยอนะหิวมา
มาถึที่โ๊ะ็รีบินไม่พูไม่าับผมสัำ
“มึะรีบินไปไหนเียว็ิอหรอ” ผมบ่นมันไปพร้อมเ็ปาอีนไป้วย
“็บี๋หิวอ่ะ อยู่ห้อโ้บี๋ไ้ิน้าวไปนิเียวเอ
มีแ่นมืับรามยอนีสไม่เห็นะอร่อยเลย” เบ้ปา
“แ่มันมีอะไรให้มึิน็ีแ่ไหนแล้ว
ปิไม่เยมีอะไริห้อสัอย่า”
“็ใ่อ่ะ
สสัยที่ฟาร์มส่มาให้แหละไม่ั้นห้อโ้ไม่มีอเยอะนานั้น”
“แล้วมึไปทำไรที่ห้อยอูมันหล่ะ
ปิ่วนี้มันไม่ยอมให้ใรไปหาเลยนิ” ผมถาม้วยวามสสัย
่วนี้ยอูมันเป็นอะไรไม่รู้ไม่ยอมให้ใรไปหาที่อนโ
นามันสั่ให้ผมไปื้ออมาให้ยัให้ผมรอมันอยู่ที่ล็อบบี้
ทั้ๆที่ปิมันี้เียลมาาห้อะาย ยอู้อแอบุใรไว้ที่ห้อแน่ๆหรือะเป็นนเียวันับนที่มันเยหลุปาบอผมว่ามันมีนที่อบแล้วแ่มันไม่ยอมบอว่าเป็นใร
“วามลับ ันันเลิวนบีุ๋ยไ้แล้วเสียเวลาิน้าวหม” แบฮยอนทำหน้าบึ้แล้วรีบยั้าว่อ
“ินเสร็แล้ว็รีบไปอาบน้ำ เียวูล้าานเสร็แล้วะามไป”
ผมพูแล้วหันไปิน้าวที่เหลือ่อ
“อืออออออออ.....”
หลัาที่ิน้าวันเสร็ผม็ล้าานและรีบไปอาบน้ำ่อทันที
ผมเหนื่อยับโปรเมาทั้วันล่ะอยาะรีบนอนไวๆพรุ้นี้้อื่นแ่เ้าไปส่แบฮยอนอี
พออาบน้ำเสร็ผม็มาเ็ผมที่ปลายเียส่วนแบฮยอน็นอนเล่นโทรศัพย์อยู่บนที่นอน
่วนี้แบฮยอนิโทรศัพย์มา่อนนอน้อเล่นทุืน ไม่รู้ว่าแบฮยอนุยับใรบ้าที็ทำหน้าเ้าเล่ย์แล้วบ้ารั้็หัวเราะิัอยู่เียว
“มึเ็บโทรศัพย์ล่ะเ้านอนไ้แล้ว”
ผมเอาผ้าไปาแล้วเินไปปิไฟ
แบฮยอนโทรศัพย์สัแปบนึแล้ว็เอาไปวาไวที่โ๊ะ้าเีย พอผมปิไฟเสร็็มานอนประำที่ัวเอ
“ันอ่า”
พอผมล้มัวนอนแบฮยอน็รีบมานอนอผมทันที
“ว่าไ”
“พรุ้นี้ไปส่บี๋้วยน่ะ”
ทำเสียอ้อน
“รู้แล้วหน่า
ถึไม่บอู็ะไปส่อยู่แล้ว” ผมอบ
“ันันอ่า”
หลัาที่นอนไปสัพัแบฮยอน็สิเรียผมอี
“อืมมมม...”
“พรุ้นี้ันแวะพาบี๋ไปเอาีี้หน่อยสิ
บี๋ิถึีี้” แบฮยอนบ่นิถึุ๊าอัวเอที่บ้าน
“อืมมมมมมม.........”
“ันันอ่า”
“อืมมมมมม อะไรอี”
ผมเริ่มอบเสียหุหิ
“เปล่า บี๋ะบอว่าฝันีนะ”
พอแบฮยอนพูเสร็็มุหน้าับอผมแล้วนอนหลับไป
“อืมมม ฝันี” ผมลูบหัวอีนแล้วนอนหลับามไป
ผมว่าืนนี้ผม้อฝันีมาๆแน่เลย
------------------------------------------------------------------------------------------------
อโทษนอ่าน้วยน้าาาาาที่เราหายไปนานมา
พอีว่าเราแ่เรื่อนี้เป็นเรื่อแรแล้วสมอมันยัมึนๆเลยไม่รู้ว่าะเียนออมายัไี
อบุสำหรับทุำลัใน้าเราีใมาเลยที่มีนอบฟิเรา้วย
เราไม่ิเลยว่าะนเฟบเยอะนานี้ยัไเรา็อโทอีรั้น้า
เราะพยามมา่อให้เร็วๆเลยอบุทุนอีรั้้วยเ้ออออออ
บายเอันอนหน้า้าาาาาาาาาา
#ฟิอบ
ความคิดเห็น