คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : I will stay with you
7
- I will stay with you -
ฉันเริ่มดีขึ้นแล้ว เลยเดินลงไปกินข้าวต้ม แต่กินได้นิดเดียวก็กินต่อไม่ได้ ฉันเลยเอาชามเข้าไปเก็บในครัว
“อร่อยนะคะแม่ แต่หนูกินไม่ลงจริงๆ”
~ ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ~
ใครมาตอนนี้เนี่ย ฉันค่อยๆเดินไปเปิดประตูก็เจอยัยไอริญกับดีมม่า พวกนี้มาได้ไงเนี่ย ก็เมื่อเช้าฉันบอกแม่ว่าให้บอกดีมม่าว่าฉันจะไปโรงเรียนเองวันหนึ่ง
“นายมาได้ไงเนี่ย”
“ฉันโทรหาเธอจะถามว่าเย็นนี้จะให้ไปรับมั้ย แต่เธอไม่รับฉันเลยโทรหาไอริญ แต่ไอริญบอกว่าเธอไม่สบาย ไม่ได้มาโรงเรียน ฉันเป็นห่วงเธอเลยลาครึ่งวันแล้วมาดูเธอเนี่ย เพราะเมื่อเช้าเห็นแม่เธอออกไปทำงาน ก็แสดงว่าเธออยู่บ้านคนเดียว ยัยไอริญอยากมาดูเธอ เลยให้ฉันมารับ”
“งั้นฉันไปแล้วนะเปิ้ล ฉันมีเรียนต่อน่ะ” ไอริญพูด
“จ้า ขอบใจมากนะ ที่เป็นห่วง”
“เข้าไปนั่งในบ้านเถอะ เดี๋ยวจะเป็นลมตรงนี้ซะก่อน”
ดีมม่าพาฉันเข้าไปนั่งที่โซฟาในบ้าน เขาจับเอาแผ่นลดไข้ที่หน้าผากฉันออก
“ในครัว”
ฉันบอกดีมม่า เขาเดินหายเข้าไปในครัวอยู่นานเหมือนกัน มันไม่ได้หายากขนาดนั้นซะหน่อย ทำไมไปนานจัง =O= แล้วดีมม่าก็เดินออกมาพร้อมกับแผ่นลดไข้กับชามข้ามต้ม
“กินหน่อยนะเปิ้ล จะได้กินยา”
“ไม่เอา ฉันกินไม่ลง”
“ถ้าเธอไม่กินเอง ฉันจะป้อนนะ”
“เอ่อ ไม่ต้องหรอก ฉันกินเองก็ได้”
“^_^”
พอกินข้าวเสร็จ หมอนี่ก็ให้ฉันกินยาแล้วบอกให้ฉันนอนพัก เขาเดินไปหยิบหนังสือ 2-3 เล่มที่ตู้หนังสือมา แล้วนั่งลงที่พื้นข้างโซฟา หมอนี่ดูแลคนเก่งจัง ฉันนึกว่าเขาหน้าตาดีแล้วจะมีแต่คนดูแลซะอีก ไม่คิดว่าเค้าจะเคยดูแลคนอื่นด้วย
“ฉันจะอ่านหนังสือให้ฟังแล้วกันนะ”
“อืม”
หมอนี่เอื้อมมือมาจับมือฉัน แล้วเริ่มอ่านบทความเรื่อง This is love… (ไม่ค่อยจะโฆษณาเลยนะ) ซึ่งฉันก็ไม่ได้ปัดมือเขาออก เขาอ่านไปเรื่อยๆ จนฉันกำลังจะหลับ เขาก็หยุดอ่าน แล้วเขาก็ลุกขึ้นไป เขากำลังจะไปแล้ว T^T
“ดีมม่า นายอย่าเพิ่งไปเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน”
“ฉันไม่ไปไหนหรอก ฉันจะอยู่กับเธอ”
ดีมม่าเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้ มีความรู้สึกหนึ่งวิ่งเข้ามาในหัวฉัน
มือของดีมม่าอบอุ่น… แล้วฉันก็หลับไป
ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายสี่โมงเย็นแล้ว ดีมม่านั่งฟุบกับโซฟาข้างตัวฉัน แต่มือเขาก็ยังไม่ปล่อยจากมือฉัน พอฉันขยับเขาก็รู้สึกตัว
“ตื่นแล้วเหรอเมเปิ้ล เป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยัง”
“ดีขึ้นแล้วแหละ ขอบใจนายมากนะ ที่อุตส่าห์อยู่เฝ้าฉันจนป่านนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วนี่”
“หน้าที่อะไร”
“ผู้ชาย ก็ต้องอยากดูแล และปกป้องผู้หญิงที่ตัวเองรักอยู่แล้ว”
“…”
“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้นะ”
ดีมม่ารีบลุกออกไปทันที เพื่อไม่ให้ฉันเห็นแก้มที่แดงไปจนถึงไปหูของเขา เมื่อกี๊ดีมม่าบอกว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักงั้นเหรอ อ๊ายยยย~ หมอนี่พูดออกมาโต้งๆแบบนี้เลยเหรอ เอ๊ะ หรือว่าเขาไม่ได้หมายถึงฉัน แล้วฉันจะมานั่งคิดทำไมเนี่ย ฟุ้งซ่านๆๆๆ
“มา เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้”
“อย่าเลย นายเป็นผู้ชายนะ ฉันเช็ดเองดีกว่า”
“อืมๆ”
“เปิ้ล เป็นไงบ้างลูก” แม่กลับมาแล้ว
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะแม่”
“อ้าว ดีมม่า มาเฝ้าเมเปิ้ลเหรอลูก”
“ฮะ”
“ขอบใจมากนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“จ๊ะ ขอบใจมากนะจ๊ะ”
อาทิตย์ต่อมา
ตอนนี้ฉันสนิทกับดีมม่ามากเลยล่ะ เพราะเราอยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา ยกเว้นเวลาเรียน เขาคอยไปรับไปส่งฉันตลอด แล้ววันนี้ก็เป็นวันหยุด อากาศร้อนชะมัดเลย
~ ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ~
“เปิ้ล ไปเปิดประตูซิลูก”
“ค่ะ”
“อ้าว ดีมม่า”
“ฉันไปซื้อของมา เลยซื้อของมาฝาก”
“งืมๆ ขอบใจ”
“อ้าว ดีมม่า มากินข้าวด้วยกันสิลูก” แม่ฉันเดินตามออกมา
“ครับ ขอบคุณครับ”
“อากาศร้อนจังเลย”
“มาทำอะไรคลายร้อนกันมะ”
“อะไร”
“ไม่บอก เธอต้องดูเอง ในถุงนั้นน่ะ”
ฉันหยิบถุงของที่ดีมม่าซื้อมาให้ แล้วเปิดถึงดู ในนั้นมีเรือกระดาษอยู่
“เรือกระดาษ”
“ใช่แล้ว”
แล้วมันเกี่ยวกับวิธีคลายร้อนตรงไหน”
“ก็เกี่ยวตรงที่ว่า เราไปทะเลกันเถอะ”
“หา ทะเลเนี่ยนะ”
“อืม ไปเช้าเย็นกลับ พรุ่งนี้นะ”
“เดี๋ยวฉันลองขอแม่ดูก่อนนะ”
“ไปสิลูก แม่อนุญาต” เสียงแม่แทรกขึ้นมา
“อืม งั้นไปก็ได้ แล้วจีน่าจะไปด้วยรึเปล่า”
“ไม่ไป จีน่าติดเรียนพิเศษ แล้วจีน่าก็ไม่ชอบทะเลเท่าไหร่”
“อืมๆ งั้นฉันกับนายก็ไปกันสองคนสิ”
“ใช่”
“ไปยังไง นายจะเอารถไปเหรอ”
“อืม พรุ่งนี้เก้าโมง เจอกันนะ”
“โอเค”
t em
ความคิดเห็น