คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : I'm Demma
4
- I’m Demma -
ห้าง BigBig
ฉันออกมากินข้าวกับเพื่อนที่ห้าง เพราะวันนี้เป็นวันเกิดไอริญ เพื่อนๆไอริญมากันเต็มเลย ว่าแต่เพื่อนยัยนี่หน้าตาดีกันทุกคนเลยแฮะ โอ้ววว ละลายยยย~ >_< พอๆเลิหื่นได้แล้ว โอ๊ะโอ มีเพื่อนไอริญคนหนึ่งกำลังเดินมาหาฉัน
“หวัดดีครับ ผมดีมม่าครับ” ว้าวววว~ *O* หมอนี่หล่อชะมัดเลย ผมสีดำซอยระต้นคอ ตาสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่ง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆนั่น แถมยังลักยิ้มที่บุ๋มมากๆนั่นอีก มันทำให้เขาดูลงตัวมาก ฉันเผลอจ้องหน้าเขานานเกินเกินไปจนเขาต้องสะกิดเรียกสติ
“เอ่อ…”
“เมเปิ้ลค่ะ ^_^”
ฉันบอกชื่อพร้อมส่งยิ้นกลบเกลื่อนความอาย ที่เผลอจ้องหน้าเขานานไปนิด
“ไม่ต้องพูดสุภาพก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันนะ”
เขาพูดอย่างเป็นมิตร หมอนี่ยิ้มเก่งชะมัดเลย แถมยิ้มสวยอีกต่างหาก เหอะ อันตรายชะมัด ฉันแพ้ผู้ชายตาสีน้ำตาลนะ T^T
“เห็นไอริญบอกว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทยัยนั่นเหรอ”
“ช่ายแล้วววว~”
“แล้วเมเปิ้ลเรียนที่ไหนอ่ะ”
“เซนต์โซเฟีย”
“ช่ายยยยย~ แล้วนายล่ะ”
“วาเลนเทียนา”
“จริงอ่ะ กรี๊ดดด~ ฉันชอบยูนิฟอร์มโรงเรียนนี้มากเลยอ่ะ น่าร้ากกกก~”
ยูนิฟอร์มของวาเลนเทียนาเป็นเสื้อปกทหารเรือลายสก๊อตสีฟ้า ตัวเสื้อสีขาว โบสีฟ้าเหมือนปกเสื้อ แล้วก็กระโปรงลายสก๊อตสีฟ้า ส่วนยูนิฟอร์มของเซนต์โซเฟีย เป็นกระโปรงสั้นเลยเข่าสีเทา เสื้อเชิ้ตข้างในสีขาว เนคไทกับเสื้อนอกสีเทา ผู้ชายก็เหมือนกับผู้หญิงทั้งสองโรงเรียน แต่เป็นเสื้อเชิ้ตแทนปกทหารเรือ
“ยูนิฟอร์มของเซนต์โซเฟียก็น่ารักดีออก”
“งืมๆ”
“ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“อืม นำไปจิ”
(Special!! Demma talk)
ผมกำลังเดินเล่นอยู๋ในงานวันเกิดเพื่อนผม มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนมาสะดุดที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอยืนอยู่คนเดียว เธอไม่ได้สวยโดดเด่นอะไรมากมาย แต่เธอดูน่ารักดี ตาโตๆ แก้มสีชมพูอ่อนๆ ผิวขาวกำลังดีไม่ขาวจนซีด ผมเลยเดินเข้าไปทักเธอ เธอยืนจ้องหน้าผมอยู่นาน จนผมต้องสะกิดเรียกเธอ ตอนนี้ผมกำลังเดินไปกินข้าวกับเธอ
“เธอจะกินอะไร”
“เกี๊ยวกุ้ง ฉันชอบกินกุ้ง *O*”
เธอหันมาทำตาวิ้งๆใส่ผม เธอดูเป็นธรรมชาติดี ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำเป็นลูกผู้ดี เรียบร้อยเหมือนคนอื่น
“เกี๊ยวกุ้งกับข้าวผัดรวมมิตรทะเลได้แล้วค่ะ”
เสียงพนักงานเรียก ร้านนี้เป็นกิจการของทางบ้านยัยไอริญ ยัยนั่นเลยมาจัดงานวันเกิดที่นี่ ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะภายในร้าน
“ง่ำๆๆ )-O-(“
เมเปิ้ลกินเกี๊ยวกุ้งอย่างเอร็ดอร่อยมาก ถึงมันจะดูไม่เรียบร้อย แต่ผมกลับชอบที่เธอเป็นแบบนี้ น่ารัก >-<
“นายกินช้าจัง ฉันกินหมดแล้วนะ ^-^”
เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วบ่นว่าผมกินช้า พอผมกินช้า เราก็ไปอวยพรวันเกิดไอริญ ยัยนี่เห็นผมมากับเมเปิ้ล ก็ลากผมออกมาคุยทันที
“ดีมม่า แกไปรู้จักเมเปิ้ลได้ไงวะ”
“ก็ฉันเห็นเขายืนอยู่ ฉันเลยเดินเข้าไปทัก”
“อย่างแกเนี่ยนะ เดินไปทักผู้หญิงก่อน”
“อืม”
“O_O นี่แกคิดอะไรกับเพื่อนฉันรึเปล่า”
“ก็น่ารักดีอ่ะ”
“ถ้าแกชอบเมเปิ้ลจริง ฉันก็จะช่วย”
“อืม ฉันชอบเมเปิ้ลจริงๆ”
“แกต้องดูแลเมเปิ้ลดีๆนะเว้ย จิตใจของเมเปิ้ลกำลังบอบช้ำ ตอนนี้ยัยนั่นก็นอนร้องไห้ทุกคืน”
“อืม ฉันจะเป็นคนรักษาหัวใจเมเปิ้ลเอง”
(The end special)
เฮ้ออออ~ เหนื่อยชะม้าดดด~ วันเกิดยัยไอริญเป็นงี้ทุกปีเลย คนเยอะ แม่บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้คนที่ซื้อบ้านข้างบ้านจะย้ายเข้ามาแล้ว เห็นบอกว่ามีลูกอายุเท่าฉันด้วย ดีจัง ฉันจะได้มีเพื่อนข้างบ้านเหมือนเค้าซักที ทีพาร์ทยังมีเพื่อนบ้านเยอะแยะ นี่ฉันคิดถึงพาร์ทอีกแล้วเหรอเนี่ย แย่จัง
~ ติ๊ด ติ๊ด ~ (เสียงข้อความเข้า)
‘เปิ้ล ราตรีสวัสดิ์นะ
อย่าลืมห่มผ้าล่ะ
ตั้งนาฬิกาปลุกด้วย
ฝันดีครับ’
ยูเว่นั่นเอง ถ้าเป็นแต่ก่อนฉันคงดีใจมากเลยที่เขาเป็นห่วง แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบเขาแล้วน่ะสิ เลยรู้สึกเฉยๆซะมากกว่า แต่ยูเว่นับว่าเป็นเพื่อนผู้ชายที่ฉันสนิทที่สุดเลยล่ะ ฉันสามารถคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง ด้วยเหตุนี้แหละ ฉันถึงเคยชอบเขา
08.30 น.
~ Good morning Good morning ~
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเหนือหัว ฉันรีบเด้งตัวออกจากที่นอนทันที ฉันเป็นคนอย่างนี้แหละ เสียงนาฬิกาปลุกจะปลุกฉันได้ดีกว่าสิ่งใดในโลกหล้า ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วเดินลงมาชั้นล่างก็เจอครอบครัวที่ย้ายเข้ามาใหม่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนะ T^T ต้องมารับแขกแล้ว
“อ้าว เมเปิ้ล มานี่มาลูก” แม่เรียก
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้
“สวัสดีจ้า นี่ลูกชายกับลูกสาวป้าจ๊ะ ^_^”
“O_O” <<< ฉัน
“O_O” <<< ลูกชายคุณป้า
“ดีมม่า!/เมเปิ้ล!”
“อ้าว รู้จักกันด้วยหรอจ๊ะ”
“อ่า…ค่ะ”
“แม่ครับ ผมกับจีน่ายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย สงสัยว่าเมเปิ้ลก็คงยังไม่ได้กิน งั้นเดี๋ยวพวกผมขอไปกินข้าวกันก่อนนะครับ”
“เอาสิจ๊ะ ให้ลุงมิ่งพาไปนะลูก” ลุงมิ่งคือคนขับรถของที่บ้านฉันเอง ปกติลุกมิ่งจะเป็นคนไปรับไปส่งฉันเสมอ เมื่อไม่มีพาร์ท…
“นี่นายย้ายมาอยู่ข้างบ้านฉันเหรอเนี่ย บังเอิญจัง”
“ใช่ บังเอิญมากเลย ถ้ารู้ว่าอยู่ข้างบ้านเธอ ฉันยอมย้ายมานานแล้วนะเนี่ย ไม่น่าดื้อแม่อยู่นานเลย ^_^”
หมอนี่ยิ้ม อ๊ากกกก~ ยิ้มน่ารักมากเลย กรี๊ด ฉันแพ้ผู้ชายตาสีน้ำตาลนะ =O=
“พวกพี่ๆลืมหนูไปแล้วเหรอคะ” จีน่าแทรกขึ้นมา
“เอ่อ…แหะๆ”
“พี่น่ารักจังเลย *-*”
“อ่า ขอบใจจ๊ะ”
ห้าง BigBig
ฉันมาถึงห้างแล้ว กำลังนั่งสั่งอาหารกันอยู่ในร้านของยัยไอริญ
“ขอเกี๊ยวกุ้งครับ/ค่ะ” ฉันกับดีมม่าพูดขึ้นพร้อมกัน
“ข้าวผัดกุ้งแล้วกันค่ะ”
จีน่าสั่ง จากนั้นพวกฉันก็กินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย แล้วจีน่าก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ฉันมองไปที่ประตูทางเข้าร้าน ร่างสูงที่แสนคิดถึง และคุ้นเคยกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง พาร์ท เขามากับผู้หญิงคนหนึ่ง ท่าทางสนิทกันมาก ฉันทำเป็นมองไม่เห็นเขา แต่ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือบังเอิญมานั่งที่โต๊ะตรงข้ามฉัน แถมยังหันหน้ามาทางฉันอีก เขาคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน เหมือนกับคนรัก นี่เหรอที่นายบอกว่ารักฉัน ไม่ทันข้ามเดือน นายก็มีคนใหม่ได้แล้ว แล้วฉันล่ะ นายเห็นฉันเป็นตัวอะไร ถึงได้ทำกับฉันได้ถึงขนาดนี้
“เปิ้ล ร้องไห้ทำไม!”
ดีมม่าร้องขึ้นมาอย่างตกใจ แต่พาร์ทไม่เห็นหรอก ฉันจะไม่มีวันให้เขาได้เห็นว่าฉันเสียน้ำตาเพราะเขามากแค่ไหน
“ไม่มีอะไรหรอกดีมม่า เรากลับกันเถอะนะ” ฉันเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกจากร้านพร้อมกับที่จีน่ามาพอดี เธอไปเข้าห้องน้ำนานมากเลยนะ เฮ้อออ~ อ่อนแออีกแล้วนะเรา
t em
ความคิดเห็น