My Doctor ใจนี้ทั้งใจยกให้นายดูแล

ลำดับตอนที่ #11 : Annoy

                                                                                11
                                                                           - Annoy -
~ Good morning Good morning ~
โอ้ยยย เช้าแล้ว แง้ๆๆๆ วันนี้ฉันไม่อยากไปโรงเรียนเลยอ่ะ ไม่อยากเจอผู้ชายน่ารำคาญที่ชื่อดรัม ฉันลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็ลงไปกินข้าว พอขึ้นรถฉันก็บอกดีมม่าว่าเย็นนี้ไม่ต้องมารับ เพราะฉันมีธุระนิดหน่อย ฉันไม่ได้บอกดีมม่าว่าต้องไปกินข้าวกับดรัม เพราะเดี๋ยวเขาจะไม่สบายใจ
“หวัดดีครับ เมเปิ้ล”
“เออ หวัดดี”
“พูดให้มันดีหน่อยสิครับ ไม่อยากได้ของคืนเหรอ”
“ฮึ่ย”
ฉันสะบัดหน้าหนีหมอนี่ทันที น่ารำคาญมากเลย ฉันไม่ชอบการตกเป็นรองอย่างนี้เลย ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันด้วยนะ
“แกเป็นไรอ่ะเปิ้ล ฉันเห็นแกอารมณ์ไม่ดีมาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“ก็อีตาดรัมอ่ะ เอาสมุดการบ้านฉันไป แล้วบอกว่าถ้าอยากได้คืน ฉันต้องไปกินข้าวกับเขาเย็นนี้ แง้ๆๆๆ ฉันไม่อยากไปเลยอ่ะไอริญ”
สีหน้าของไอริญหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด อย่าบอกนะว่า….
“แกชอบดรัมเหรอไอริญ”
“เปล่าซะหน่อย”
“แกอย่าโกหกฉันนะ ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ย”
“ก็…อืม”
“ทำไมแกไม่บอกฉัน”
“ก็ฉันดูออกน่ะสิ ว่าดรัมชอบแก”
“แต่ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่น”
“ฉันรู้”
ออดดดด~
เลิกเรียนแล้ว ไม่นะ ฉันไม่อยากไป อ้ากกกกกกกก~ T^T
“เมเปิ้ล ไปกันรึยังครับ”
“อืม ไปก็ไป”
หมอนี่พาฉันมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขาสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ นายจะเอาไปเลี้ยงโรงเจเหรอ
“เธอจะสั่งอะไรรึเปล่า”
“ไม่ นายเอาสมุดการบ้านฉันมาก่อน”
“จะรีบไปไหน จะรีบไปไหน กินให้เสร็จก่อนสิคร้าบบ”
“ฮึ่ย”
แล้วฉันก็จำใจนั่งกินข้าวจนอิ่ม หมอนี่ดูอารมณ์ดีมากเลยที่ได้เห็นฉันจำใจกินข้าว โอ้ยย เมื่อไหร่หมอนี่จะคืนสมุดการบ้านฉันซักทีเนี่ย ทรมานจะตายอยู่แล้วนะ T^T
“อิ่มแล้ว เอาสมุดการบ้านฉันคืนมา”
“อ่ะๆ ใจร้อนจังเลยนะครับ” หมอนี่พูดแล้วส่งสมุดการบ้านคืนให้ฉัน
“ฉันจะกลับแล้ว”
“ให้ผมไปส่งนะครับ”
“ไม่ต้อง ฉันมีคนมารับ”
ฉันเดินออกจากร้านแล้วโทรบอกให้ดีมม่ามารับ ฉันไม่อยากกลับบ้านกับหมอนี่ หมอนี่ยังไม่กลับ คงจะรอดูว่าใครจะมารับฉัน อีกประมาณครึ่งชั่วโมงดีมม่าก็มาถึง เขาลงจากรถมาหาฉันที่ยืนอยู่หน้าร้าน พอดรัมเห็นว่าดีมม่าเป็นคนมารับฉัน เขาก็เดินเข้ามาหาฉันกับดีมม่าทันที
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับเมเปิ้ล”
“นายจะรู้ไปทำไม”
“ผมขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย”
“ก็ได้” ฉันเดินตามหมอนี่มา ดีมม่ายืนรออยู่ตรงที่จอดรถ
“นายจะคุยอะไรกับฉัน”
“เขาเป็นอะไรกับคุณ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย”
“แต่คุณต้องบอกผม”
“เพราะ”
“ก็เพราะว่าผมชอบคุณไงล่ะ”
“เขาไม่ใช่แฟนฉัน”
“…”
“แต่ฉันก็ไม่ได้ชอบนาย นายรู้มั้ย ที่นายทำแบบนี้ มันกลับทำให้ฉันรำคาญนาย อย่างน้อยถ้านายไม่ทำอย่างนี้ ฉันก็อาจจะชอบนายในฐานะเพื่อนก็ได้ แต่ตอนนี้ ฉันไม่ชอบหน้านายมากๆ เพราะฉะนั้น กรุณาอย่ามายุ่งกับฉันอีก”
ฉันพูดเสร็จแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ดีมม่าก็รอฉันอยู่แล้ว ระหว่างทางดีมม่าก็ถามขึ้น
“เขาเป็นใครเหรอเปิ้ล”
“นักเรียนใหม่”
“แล้วทำไมเธอต้องมากินข้าวกับเขา”
ฮ่าๆ หมอนี่กำลังหึง ฉันดูออกได้ง่ายๆเพราะปกติแล้วหมอนี่จะยิ้มอยู่ตลอดเวลา สีหน้าแบบนี้ฉันยังไม่เคยเห็นเลย ฮ่าๆตลกชะมัด แกล้งเล่นหน่อยดีกว่า
“ก็เขาชวน ฉันเห็นว่าน่าสนใจดี ฉันเลยมากับเขา”
“ไม่ตลกนะเปิ้ล เธอก็รู้ว่าฉันชอบเธอ”
“ฮ่าๆ ล้อเล่น เขาเอาสมุดการบ้านฉันไป”
“แล้ว”
“เขาบอกว่าถ้าอยากได้คืนฉันต้องมากินข้าวกับเขา”
“แล้วเธอก็มาเนี่ยนะ”
“ก็ต้องมาสิ ไม่งั้นฉันก็ไม่ได้สมุดการบ้านคืนดิ”
“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉัน”
“ก็ฉันรู้ว่าถ้าบอกนาย นายก็จะไม่สบายใจน่ะสิ”
“ถ้าเป็นเรื่องเธอ ฉันพร้อมที่จะไม่สบายใจเสมอ”
“-///-“
“ฮะ ฮะ”
“หัวเราะอะไร หาาาาา -_-^”
“ฉันชอบเวลาเธอเขิน น่ารักดี”
“-///-”
“ฮะ ฮะ”
“ฉันไม่พูดกับนายแล้ว”
แล้วฉันก็ไม่คุยกับดีมม่าไปจนถึงบ้าน หมอนี่พูดล้อฉันจนถึงบ้านเหมือนกัน พอถึงบ้านหมอนี่ก็ลงมาส่งฉันที่ประตูบ้าน
“ฝันดีนะคร้าบบ~”
“อืม ฝันดี”
อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ยังมีความสุขอยู่บ้างแหละนะ ความสัมพันธ์ของฉันกับดีมม่ากำลังก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น สักวันมันจะชัดเจนกว่านี้ฉันสัญญา

 t em