หัวใจที่ปิดตาย

ลำดับตอนที่ #8 : ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

(ปัจจุบัน)

                แจ๊สเดินแยกมาจากบ้านแพทได้สักพักแล้ว ในระหว่างนี้เธอกล้าพอที่จะเปิดใจยอมรับบ้างแล้วว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะลืมเค้าคนนั้นจริงๆ    แจ๊สเดินมาหยุดอยู่ตรงที่แห่งหนึ่ง  ลมเย็นๆพัดโชยมา   ใช่แล้ว ....สวนสาธารณะใกล้บ้าน

                " เฮ้อ........."    แจ๊สมองทอดยาวไปที่แม่น้ำที่ตัดผ่าน  พลางถอนหายใจยาว 

                 ' จะให้เราลืมยังไง  เดินผ่านที่นี่ทุกวัน ก็นึกถึงนายทุกทีเหมือนกัน  บ้าชะมัด '  

                แจ๊สยิ้มบางๆให้กับตัวเอง  ไม่สิ เธอยิ้มให้กับหัวใจตัวเองมากกว่า     เวลาผ่านไปสักพัก อาจจะหนึ่งหรือสองนาทีที่แจ๊สหยุดยืนอยู่ตรงนั้น  เธอหันหลังเพื่อจะกลับบ้าน   เหลืออีกไม่กี่ร้อยเมตรก็จะถึงแล้วสินะ ถัดจากสวนนี่ก็เป็นถนนใหญ่  

                ' ถนนอีกแล้ว ทำไมมันต้องวนไปแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ' 

                เธอคิดในใจ  แล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆ พลันในใจก็มีบางเรื่องเข้ามาอีก  บ้าจริงๆ      

 ---------------------------------------------

                เมื่อสองปีที่แล้ว

                "  นี่! ยายแจ๊ส เรื่องด่วน มีข่าวมาบอก "    แพท   ตะโกนมาแต่ไกลตามนิสัยปกติเวลาที่ได้รู้เรื่องราวของชาวบ้าน

                "  คราวนี้  ข่าวของใครอีกล่ะ "   แจ๊สถามอย่างรู้ทัน

                "  แหม...รู้ทันจนได้นะแก   เป็นข่าวของมิว   ไม่ใช่ข่าวคาวนะ  แต่เป็นประวัติของมิว  อุตส่าห์ลำบากตรากตรำ ฝ่าอันตรายสารพัดไปสืบมาได้ "   แพท  สาธยายยาวด้วยท่าทางที่มั่นใจในความสามารถของตนเอง

                "  แล้วแกไปสืบประวัติเค้ามาทำไม "   แจ๊ส   ถามด้วยทีท่าที่ไม่ได้อยากรู้เรื่องราวสักเท่าไร  แต่ในใจแล้วอยากรู้อยู่เหมือนกันเพราะเธอก็ไม่เคยจะรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าเลย  นอกจากว่า  เป็นเด็กโรงเรียนใกล้เคียงแล้วก็เรียนเก่งมาก

                " ที่ต้องไปสืบมาก็เพราะว่าวันๆเห็นแกนั่งอยู่แต่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนเนี๊ย อย่างกับพนักงานฝ่ายลงทะเบียนนักเรียน  แต่ที่สำคัญกว่าอันนี้ก็คือตอนนี้เห็นเค้าค่อนข้างจะดูสนิทกับแก "   แพทพูดยาวตามปกติ

                " ไม่ได้สนิท  ก็ตอนนี้ที่คุยกันบ่อยเพราะเค้าช่วยติวหนังสือให้ "

                " ให้มิวติวให้หรอ  โอ้โห ! ยายแจ๊สแกนี่ตาถึงนะ  ดูนี่ "   แพท  พูดพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้แจ๊สดู

                " ชื่อ มิว   จิตตพัทธ์  นามสกุล  วงศ์วัฒนา   นักเรียนชั้นม.4  โรงเรียนประสานวิทยา   โรงเรียนที่อยู่ข้างๆโรงเรียนเราน่ะ   เป็นนักเรียนดีเด่นทั้งด้านคุณธรรม  จริยธรรม ผลการเรียนในชั้นมัธยมต้นตั้งแต่ ม.1-3  นี่! 4.00  แบบไม่มีข้อสงสัย  ส่วนที่บ้านน่ะเปิดร้านขายของ   แหล่งข่าวยังบอกอีกว่า  ทุกๆวัน มิวจะต้องช่วยทางบ้านทำงาน  มิน่าล่ะวันนั้นถึงไม่ยอมไปกินไอติมกับพวกเรา "   แพท  หยุดอ่านประวัติพร้อมกับใส่ความคิดเห็นเพิ่มเติมลงไปด้วย  " สรุปแล้วนายมิวนี่นะ ดีไม่มีที่ติ  แกคิดดุนะแจ๊สคนดีๆแบบนี้ยังมีในโลกอีกหรอ " 

                แพทกล่าวด้วยท่าทีที่ชื่นชมมิว อีกทั้งยังดีใจแทนมิวจนออกนอกหน้า  โดยเธอไม่รู้เลยว่าในวันข้างหน้าแจ๊สต้องเสียน้ำตาเพราะเขา

----------------------------

                 ' ใช่แล้วแพท  แกพูดถูก  คนดีๆอย่างนี้มีในโลกด้วยหรอ '

                " ปี๊น  ปี๊นนนนนนนน"

                " ว้าย! "

                " นี่เธอ  วันหลังจะข้ามถนนน่ะ ช่วยระวังหน่อยสิ  ถ้าวันนี้ฉันไม่บังเอิญผ่านมาดึงเธอไว้   แล้วคิดบ้างมั้ยว่าชีวิตเธอจะเป็นยังไง  อย่าทำตัวเป็นพวกวัยรุ่นใจร้อนไร้สาระ  นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ   ไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นเค้าเดือดร้อน"   นักเรียนชายคนหนึ่งที่ช่วยแจ๊สไว้ไม่ให้ถูกรถชน  พูดต่อว่าแจ๊สขนานใหญ่ที่เธอประมาทไม่ระวังในการข้ามถนน   แจ๊สอึ้งไปสักพัก   พลันในใจก็นึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา  ทำให้แจ๊สมีอารมณ์โกรธขึ้นมา จึงสวนกลับไป

                " ฉัน...ขอบคุณนายที่ช่วยชีวิตฉัน....ชีวิตนี้ฉันจะไม่ลืมบุญคุณนาย "   แจ๊ส   พูดอย่างช้าๆ ชัดๆเพื่อให้นักเรียนชายคนนั้นได้ยินทุกประโยค ที่เธอขอบคุณอย่างชัดเจน  ก่อนจะพูดต่อ

                " แต่นายไม่มีสิทธิ์จะพูดกับฉันอย่างนี้   นายไม่มีสิทธิ์ที่จะว่าฉันว่าเป็นพวกวัยรุ่นใจร้อนไร้สาระ  ไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินคนอื่นว่าเป็นยังไงถ้านายยังไม่รู้จัก "   แจ๊ส   ต่อว่านักเรียนชายคนนั้นด้วยความโมโห  แต่ดูเหมือนจะเป็นการระบายอารมณ์มากกว่า  หากวันนี้เขาช่วยแจ๊สจากเหตุการณ์อื่น   แจ๊สคงยอมที่จะรับฟังคำด่าของเขาอย่างเงียบๆโดยไม่คิดตอบโต้  แล้วก็เดินจากไป  เพราะเธอคิดว่า  ' มันไม่ควรจะแลกกันกับพวกนี้ '   แต่ไม่ใช่วันนี้และกรณีนี้

                " เธอกล้าดียังไงมาเถียงฉัน กล้าดียังไงที่มาต่อว่าคนที่ช่วยเธอไว้ "   นักเรียนชายคนนั้นพูดต่อ  ดูสีหน้าที่แดงจัดของเค้าแล้วตอนนี้คงจะโกรธเอามากๆ  เหมือภูเขาไฟที่จะประทุตอนไหนก็ได้    แต่ประโยคนั้นของเขา  ทำให้แจ๊สต้องพูด สิ่งที่เธอไม่อยากพูดกับผู้มีพระคุณ

                " ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วย "   แจ๊สพูดจบแล้วหันหลังเตรียมจะเดินหนี  หรืออาจเป็นการวิ่งหนีก็ได้หากเขาคิดจะชกเธอสักหมัด  แต่ไม่หรอก  ผู้ชายส่วนใหญ่เป็นสุภาพบุรุษพอ   แจ๊สรู้สึกแย่มากกับเหตุการณ์ที่เหมือนกันแต่ไม่ทั้งหมด  

                " โอ๊ย! "    ไม่ทันเสียแล้ว   นักเรียนชายคนนั้นคว้าข้อมือแจ๊สอย่างแรงแล้วดึงให้แจ๊สหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

                " นี่! เธอ  ทำอะไรน่ะ   ปล่อยมือ พรรษ   เดี๋ยวนี้นะ "  

                เสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่แหลมเข้าไปในโสตประสาทดังขึ้นมาจากข้างหลังของนักเรียนชายคนนั้น    มันทำให้แจ๊สงง ที่ผู้หญิงคนนั้นบอกให้เธอปล่อยมือ  ทั้งๆที่เธอเป็นคนถูกจับไว้   นักเรียนชายคนนั้นยังไม่ยอมปล่อยมือแจ๊ส   อีกทั้งยังมองแจ๊สด้วยแววตาที่โกรธแค้นมากขึ้นไปอีก  ในใจแจ๊สน่ะคิดว่าที่เขาโกรธมากขึ้นอาจเป็นเพราะเสียงแหลมๆของยายนั่นก็ได้   แจ๊สยิ้มเยาะออกมา  เธอรู้แล้วถึงวิธีจะหลุดจากนายนี่

                " อ๋อ ! ชื่อ  พรรษ  หรอ  คุณวัยรุ่นที่แสนจะมีสาระ   แต่แปลกนะไม่รู้ว่ามีสาระแบบไหนถึงได้มีแต่ผู้หญิงวิ่งไล่ตาม "  

                พอพูดจบ แจ๊สก็กระทืบเท้าลงบนเท้าของพรรษอย่างแรงจนเค้าร้องโด๊ย และต้องปล่อยมือแจ๊ส    แจ๊สจึงต้องรีบวิ่งหนีไป  ก่อนจะเกิดเรื่องใหญ่กว่านี้   แต่ก็ไม่วายจะหันหลังกลับมาแลบลิ้นใส่พรรษตามความแสบส่วนตัว   เธอรู้ว่าเค้าตามไม่ทันแน่นอน เพราะ หนึ่ง  ระยะห่างพอสมควร   สอง  มียายเสียงแหลมคอยทำตัวเป็นปลาหมึกเอาหนวดพันแขนไว้    อีกอย่างหนึ่งที่เธอรู้.....การกวนประสาทเป็นวิธีที่จัดการกับนายนี่

                " ฝากไว้ก่อนนะยัยบ้า "   พรรษ   ตะโกนตามหลังด้วยความโกรธ  อีกทั้งยังหงุดหงิดกับยายเสียงแหลม หนวดปลาหมึกนี่อีก

                " ไปกันเถอะ พรรษ อย่าไปสนใจผู้หญิงพวกนั้นเลย "   นักเรียนหญิงคนนั้นพูดขึ้นแล้วรีบควงแขนดึงพรรษไป

                ดูเหมือนว่าสองคนนั้นจะใส่เครื่องแบบโรงเรียนเดียวกัน   โรงเรียนที่ไหนสักแห่งที่มีเครื่องแบบที่คุ้นตาแจ๊ส...โรงเรียนเดียวเท่านั้น....ประสานวิทยา