หัวใจที่ปิดตาย

ลำดับตอนที่ #7 : ความหวังครั้งใหม่

เมื่อสองปีที่แล้ว   หลังการสอบกลางภาคเรียนของนักเรียนชั้น  ม.4  ภาคเรียนที่ 1

                " อ้าว! แจ๊ส   ทำไมมานั่งอยู่นี่ล่ะ "  แพท  ทักเพื่อนที่มานั่งทำหน้าตาเบื่อโลกอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนที่สนามหน้าโรงเรียน

                "  เลิกเรียนแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมยังไม่กลับบ้าน  เอ...หรือแกมานั่งรอเรา    แต่เราจำได้ว่าบอกแกไปแล้วนะ ว่าวันนี้ให้แกกลับบ้านไปก่อน  เพราะเรายังต้องเรียนพิเศษชดก่อน "   แพท  พูดต่อด้วยสีหน้าที่ดูท่าทางแล้วไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าตัวเองบอกเพื่อนแล้ว  แต่ในใจก็คิดว่าเขาคงไม่ขี้ลืมขนาดนั้น

                "  อืม....แกบอกเราแล้วล่ะ   แต่ว่าไม่ค่อยสบายใจเรื่องผลสอบน่ะ  เลยมานั่งคิดอะไรเล่นๆ เผื่อช่วยแก้เครียดบ้าง "  แจ๊ส  ตอบเพื่อน  เธอบอกว่าไม่  'ค่อย'  สบายใจ แต่สีหน้าเธอตอบนี้มันบ่งบอกว่าแบกโลกไว้ทั้งโลก

                " โธ่ !  ยายแจ๊ส  แกอย่ากลุ้มใจไปเลย   ปลายภาคนี้ก็แก้ตัวใหม่  พวกเราน่ะเพิ่งขึ้น ม.ปลายนะ ก็ค่อยๆปรับตัวไป "    " ดูอย่างเราสิยังไม่เห็นจะกลุ้มใจตรงไหนเลย   คิดมากน่าเพื่อน "   แพท   ปลอบเพื่อนตามความคิดของตัวเอง  เพราะแพทก็ได้คะแนนสอบไล่เลี่ยกันกับแจ๊ส

                " อืม...ขอบใจแกมากนะ เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ เออ...ขอตัวกลับบ้านก่อนแล้วกัน "  แจ๊ส  บอกเพื่อนอย่างนั้นก็จริง แต่ถ้าวัดระดับความเครียดจากหน้าตาแล้วก็ไม่ได้ลดลงจากตอนก่อนหน้านี้มากนัก

                แจ๊ส  ลุกขึ้นจากโต๊ะม้าหินอ่อนตัวนั้นแล้วเดินออกมา  โดยมีแพทที่ยืนมองตามหลังไป

                " นี่หรอหน้าตาของคนที่บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว เฮ้อ...ยายแจ๊สเอ๊ย "    แพท  บ่นกับตัวเองตามหลังแจ๊สไป  เธอรู้จักกับแจ๊สมานาน  มีหรือจะไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนสบายใจแล้วหรือยัง

                แจ๊ส  เดินกลับบ้านอย่างช้าๆเหมือนอาการเดินเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีจุดหมาย  เธอรู้ดีว่าแพทเป็นห่วงเธอ   แต่แจ๊สไม่เหมือนกับคนอื่น ที่จะไปเที่ยวเล่นเมื่อมีความเครียด  เพราะแจ๊สรู้ดีว่าไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าบ้านของเธอ  

                เธอเดินไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะใกล้บ้าน  บรรยากาศของที่นี่ต้องยอมรับว่าเยี่ยมเลยทีเดียว  ต้นไม้เขียวครึ้มแผ่ปกคลุมไปทั่วทำให้ทั้งสวนดูร่มรื่น  อากาศก็เย็นสบาย  มีลมพัดเบาๆที่ชวนให้ผู้มาเยือนอยากจะหลับตาสักพัก    แจ๊สตัดสินใจจะนั่งพักตรงริมน้ำที่ตัดผ่านสวนสาธารณะแห่งนี้สักพัก   แต่แล้วก็ตัดสินใจดูเวลาก่อน.......4 โมงครึ่ง......ไม่ดีกว่า   โรงเรียนเลิกแล้วครึ่งชั่วโมง  วันนี้ไม่มีเรียนพิเศษ   มันเป็นการกลับบ้านสายผิดปกติ  และอีกอย่างเธอก็ไม่ได้บอกพ่อกับแม่ไว้ก่อน     ความคิดสุดท้าย  เธอจึงตัดสินใจเดินตรงกลับบ้าน  แต่แล้ว.....

                " หวัดดีแจ๊ส "    เสียงเรียกดังมาจากข้างหลังแจ๊ส   ทำให้แจ๊สต้องหันหลังกลับมามอง

                " ทำไมวันนี้กลับบ้านคนเดียวล่ะ "   เสียงเดิมถาม

            " พอดีวันนี้แพทเค้าต้องอยู่เรียนพิเศษชดที่โรงเรียนน่ะ "  แจ๊สยิ้มก่อนตอบคำถาม  แต่สีหน้าก็ดูขัดกับรอยยิ้มเหลือเกิน

                " วันนี้ทำไมหน้าเศร้าจัง "   เสียงเดิมถามต่อ

                " หน้าเรามันบอกขนาดนั้นเลยหรอ "    แจ๊ส  ทำหน้าตาตื่นที่ถูกผู้ถามเดาอาการได้

                " เฮ้อ......."   แจ๊ส   ถอนหายใจยาวก่อนพูดต่อ  
                " มิว  ถามอะไรหน่อยสิ "    คราวนี้แจ๊สเป็นฝ่ายเริ่มถามบ้าง

                     " ได้สิ  มีอะไรก็บอกเราได้ ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายที่ชื่อ มิว รับรองได้ไม่บอกใครแน่นอน \"   มิว  ตอบพร้อมพร้อมกับพูดกระเซ้าแจ๊สเล็กน้อย  แต่แววตาของมิวก็บอกว่าเขาเป็นเช่นนั้นจริง

                   " มิวอยากเรียนต่อคณะอะไร "   แจ๊ส  ถาม

               " โห! แจ๊ส  นี่เพิ่งจะขึ้น ม.4 เองนะ ถามเรื่องนี้แล้วหรอ "    มิวร้องซะเสียงดัง กับคำถามของแจ๊สที่มิวคิดว่ามันดูจะไกลตัวออกไป  จนทำให้แจ๊สหน้าเจื่อนลงนิดหน่อย  และมิวก็สังเกตเห็นอาการนั้น

                " ตอบให้ก็ได้  ไม่เห็นจะต้องทำหน้าเครียดเลยแจ๊ส "  มิว   บอก

                 ' หน้าเครียดตรงไหน  หน้าแตกต่างหาก   นายไม่ตอบคำถามฉัน  แล้วยังมาร้องซะเสียงหลงอีก ' 

                      " เราอยากเรียนคณะวิทยาศาสตร์สาขาไหนก็ได้ "   มิว  ตอบเพราะเห็นว่าแจ๊สต้องมีเหตุผลที่มาคุยเรื่องนี้

                " จริงหรอ! "  แจ๊ส   พูดออกมาด้วยความดีใจที่พบคนที่มีความฝันเหมือนตัวเอง

               " แล้วมิวเคยท้อหรือเปล่า "   แจ๊ส   เริ่มถามเข้าเรื่อง

                   "  อะไรกันแจ๊ส  ถามเรื่องท้อแล้วหรอ  นี่พวกเราเพิ่งจะเริ่มก้าวเองนะ "  มิว   พูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย   ไม่ใช่การหัวเราะเยาะ   แต่เป็นการหัวเราะแบบ ขำขำ ในตัวผู้หญิงคนนี้   ' คิดมากเหลือเกินผู้หญิงคนนี้ '  มิวคิดในใจ

                แจ๊สฝืนยิ้มให้มิวแต่ในใจนั้นก็ 

                 ' นี่นายทำฉันหน้าแตกเป็นครั้งที่สองแล้วนะ  ไม่เห็นจะต้องหัวเราะกันเลย'  

                มิวยิ้มให้กำลังใจแจ๊ส  ก่อนจะเริ่มปรับสีหน้า  แล้วเริ่มพูดกับแจ๊สอย่างจริงจัง  
            " อืม....เราไม่ถามแจ๊สหรอกนะว่าตอนนี้แจ๊สอยากเป็นอะไร   เพราะจอนนี้น่ะ อะไรๆมันก็ยังไม่แน่นอน    แต่ถ้าแจ๊สพบความฝันของตัวเองแล้วเราก็ดีใจด้วย......ตอนนี้พวกเราแค่เริ่มเดินนะ  ถ้าหากสะดุดก้อนหินล้มบ้าง แจ็บหน่อย  แต่ก็ถือเป็นการเรียนรู้.....แจ๊สเดินกลับบ้านทุกวันใช่มั้ย....บางวันฝนมันก็ตก  เราก็แย่หน่อย  แต่บางวันท้องฟ้ามันก็แจ่มใสซะเหลือเกิน  จนเรารู้สึกหลงใหลไปกับมันจนลืมไปว่าอีกไม่กี่วันเดี๋ยวฝนก็ตกใหม่    มันก็เหมือนกับพวกเรานี่แหละแจ๊ส  ตอนนี้กำลังใจเป็นสิ่งมีค่าที่สุด   แจ๊สอย่าเพิ่งท้อละกัน "   มิว  พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังตั้งแต่ต้น   แต่ประโยคสุดท้ายก็ยังไม่วายจะทำเสียงล้อเล่นแบบฉบับมิว

                ความรู้สึกของแจ๊สตอนนี้......เกือบจะยิ้มได้แล้ว   แต่.....

                " แต่เราทำไม่ได้นี่นา " 

                " แล้วแจ๊สรู้ได้ยังไงว่าทำไม่ได้   หรือเพราะแค่ผลการสอบกลางภาค "   มิวพูด

                " มิว!...นายรู้ได้ยังไงว่าเรากลุ้มใจเรื่องนี้ "   เป็นครั้งที่สองที่แจ๊สทำหน้าตาประหลาดใจที่มิวสามารถเดาได้ถูกอีกแล้ว   จนทำให้มิวเผลอหลุดหัวเราะออกมากับท่าทางของแจ๊ส

                " ไม่ต้องทำท่าแปลกใจขนาดนั้นหรอกแจ๊ส  ก็ช่วงนี้น่ะมันเทศกาลฟังผลคะแนนนี่นา  โรงเรียนไหนๆเค้าก็บอกคะแนนกันช่วงนี้ทั้งนั้น"

                " เอางี้แล้วกัน  เดี๋ยวเราติวให้แจ๊สเอง  รับประกันคุณภาพ  ถ้าปลายภาคคะแนนแจ๊สออกมาไม่ดี   เราให้เตะทีหนึ่ง "  มิวบอกกับแจ๊ส  พร้อมกับยักคิ้วให้แจ๊สในตอนท้ายเพื่อเรียกความมั่นใจ

                " มันจะคุ้มกันหรือเปล่านะ  เราสอบตกกับได้เตะมิวคืนน่ะ  อืม...แต่ก็เอาเป็นว่าเราลองดูล่ะกัน "  แจ๊สยิ้มรับในการให้ความช่วยเหลือของมิว

                 ถึงตอนนี้แจ๊สรู้สึกดีขึ้นมามากแล้ว  เธอไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เธอมั่นใจว่ามิวจะช่วยเธอได้  อาจเป็นแววตาที่ดูจริงจังคู่นั้น  หรือว่า.....

                นี่คือ......