หัวใจที่ปิดตาย

ลำดับตอนที่ #4 : รอยยิ้มแรก

 ปี๊นนนนนนนน.....

                " ยายแจ๊ส  ระวัง! "

                " ว้าย! "   " ตุบ   โครม"

                " ยายแจ๊ส  เป็นยังไงบ้าง  เจ็บตรงไหนหรือเปล่า "   แพท   ถามแจ๊สด้วยความตกใจที่เพื่อนตัวเองเกือบถูกรถชน

                " เฮ้ย!  วันหลังจะข้ามถนนหัดดูรถบ้างสิโว้ย   บ้าชิบ! "   คนขับรถกระบะคันนั้นตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย   เพราะแจ๊สเองเป็นฝ่ายข้ามถนนโดยไม่ดูรถก่อน

                " เฮ้อ....แย่จังเลย"    " เอ่อ...ขอบคุณนายมากเลยนะที่ช่วยเราไว้   ไม่อย่างนั้นเราคงแย่แน่ๆเลย   เรานี่แย่จัง รีบร้อนไม่เข้าเรื่องทำให้นายเดือดร้อนไปด้วย    เราขอโทษด้วยนะ  แล้วก็ขอบคุณนายมากๆเลย จริงๆ "   แจ๊ส กล่าวขอบคุณนักเรียนชายคนหนึ่งที่ช่วยดึงเธอไว้ให้รอดอย่างหวุดหวิด  ด้วยท่าทางที่หอบเหนื่อยเพราะยังไม่หายจากอาการตกใจ

                " อืม...ไม่เป็นไรหรอก   เราไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย  ก็ทำเท่าที่ทำได้    เอ้อ! แล้วเธอก็ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะว่าทำให้ใครเดือดร้อน  คนเราก็พลาดกันได้ทั้งนั้นล่ะ  แล้วเราก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร "   นักเรียนชายคนนั้นกล่าวอย่างเป็นมิตร

                " ไม่ได้ๆ  ยังไงเราก็ต้องขอโทษ  แล้วก็ขอบคุณนายอยู่ดีที่ช่วยเรา "

                " อืม...ขอบคุณเรามากๆ  เดี๋ยวเราก็ลอยกันพอดี   เอ้อ! ไหนว่าจะรีบไปซื้อหนังสือไม่ใช่หรอ  รีบไปเถอะเดี๋ยวหมดซะก่อน "   นักเรียนชายพูดกับแจ๊สอย่างเป็นกันเอง พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูแล้วคนฟังอยากจะยิ้มตามไปด้วย

                " ถ้าเราหนีไปซื้อหนังสือตอนนี้ เราคงเป็นคนเห็นแก่ตัวมากเลย  ทำคนอื่นเดือดร้อนแล้วไม่รับผิดชอบ   เอ้อ! คุยกันตั้งนานแล้วยังไม่รู้จักชื่อนายเลย   นายชื่ออะไรล่ะ  เราควรรู้ไว้   เผื่อมีการเล่าเรื่องประสบการณ์เสี่ยงตาย  เราจะได้บอกชื่อคนที่ช่วยเราถูก "   แจ๊ส   ถามขึ้นเพราะเห็นว่าคุยกันนานแล้วและตัวเองก็ควรรู้ชื่อคนที่ช่วยตนไว้

                " เราชื่อ  มิว    มิว  จิตตพัทธ์ "