ผสมสูตรลับหัวใจยัยเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #1 : อย่าลากฉันไปน่า~

โอเคฉันรู้ว่าการเปิดตัวเรื่องนิยายเกือบทุกเรื่องเป็นอย่างี่ฉันกำลังจะเป็น ยังไงสะจงรับมันเเล้วก้าวต่อไปทาเคชิ!(เกี่ยวมั้ยฟร่ะ)
ก๊อกๆ   
เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้นมาเป็นผลทำให้ร่างๆหนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงขยับเล็กน้อยเเละเริ่มเปิดตาขึ้น ที่นี้ที่ไหน อ้อห้องฉันเอง- -" 
"ค่ะตื่นเเล้วค่ะ"
"ตื่นเเล้วก็อาบน้ำสะเเม่เตรียมอาหารไว้ให้ข้างล้างเเล้วนะ"
"ค่ะ!"ฉันจึงเด้งตัวขึ้นอย่างคล่องเเคล้วเเล้ววิ่งไปอาบน้ำทันทีตอนนี้เป็นเวลาปกติของชีวิตที่ต้องตื่นไปเรียนของนักเรียนที่ชื่อชีทเค้ก อายุ17ปีอยู่ม.6ที่โรงเรียนเซเนีย(ชื่อหรูป่าวอิอิ) หลังจากที่อาบน้ำเสร็จฉันก็มองตัวเองที่ปล่อยผมที่ยาวประบ่าที่รักษาอย่างดีเเละมองใบหน้าสีขาวชมพู ปากที่ชมพูรื่อขนตาที่ยาวงอนสวยคงรูป จะมีไรดีกว่านี้เเล้ว เเต่! คุณผู้อ่านรู้มั้ยว่าตอนอยู่โรงเรียนฉันเป็นไง เดี่ยวอีกชม.กว่าเมื่อฉันอยู่โรงเรียนคุจะเป็นว่าฉันเป็นจุดเด่นทีเดียว
หลังจากนั้นฉันก็ลงไปกินข้าวเเละไปโรงเรียนโดยรถของคุณเเม่ที่ต้องออกไปทำงานพร้อมกันทุกวันเเละวันนี้ก็เช่นกัน
"เฮ้อ~"ฉันก้าวลงจากรถเเละถอนหายใจชีวตในรัวกับนอกรัวต่างกันมากเลยมันกำลังกลับมาอ๊าก! น่าเบื่อเเต่ไม่เป็นไรชินเเล้ว- -" นักเรียนที่ฉันเดินผ่านมองฉันไปหมดด้วยความที่ว่า..."เฉิมสุดๆ" เเหมบอกเเล้วว่าฉันนะเด่นสุดๆ ก็อีเเว่นที่หน่าเตอะที่ใส่เพื่อปิดตาที่สวยคมของฉันเเละผมที่ยาวเเละหมัดรวมไว้เเละทำให้เซอๆเเละหน้าที่พยายามทำให้ซีดๆนี้ล่ะชวิตทั้งหมดที่มีอยู่ก็นะจะเล่าให้ฟัง ตอนฉันอยู่โรงเรียนเดิมนะฉันฮีอตมากๆในหมุ่ชายเเละหญิง เเต่ชีวิตเหมือนกับว่าเป็นเป็นส่วนตัวเอาล่ะเลย ก็เลยเปลี่ยนลุคมาเป็นยัยเฉิ่มเเก่เรียนไปวันๆจะมีกี่คนที่รู้ว่านเป็นงี้นอกจากยัยเพื่อนสนิทเเบบ1000ปี เเม่ เเละพี่หนิที่ร้านเสริมสวยเล่า 
"สวัสดีไอเค้ก มาเหมือนเดิมเลยนะเเกเนี้ย ฉันล่ะเชื่อเลย"
"เอาน่าความสบายของชีวิตของฉันอย่าบ่นน่า"
"ย่ะ"นี้คือเพื่อน1000ปีของฉันซัน รู้จักกันมาตั้งเเต่ม.ต้นอยู่เเล้วเราเคยเเยกห้องกันเเต่ปีนี้ดันมาอยู่ห้องเดียวอยู่ที่โรงเรียนเราคือปาท่องโก๋ที่เเตกต่างกันคือสวยคู่เฉิมไง หุหุเเต่ถ้าฉันสวยละก็ยัยซันมันชิดเลยล่ะหุหุไม่อยากบอกเลย เเต่ตอนนี้ขอเฉิ่มเเก่เรียนล่ะกัน
"คาบเเรกฟิสิกข์ตายๆขี้เกียจเรียน"
"บ่นมากน่าเดี่ยวเเกสอบไม่ได้อย่ามาบ่นนะเว้ย เนี้ยจะต่อมหาลัยอยู่ลอล่อยังจะบ่นอีก"
"ค่ะคุณเเม่ป่ะไม่งั้นฉันตายเพราะถูกสายตาความคิดเห็นพวกนี้ทำกระอักเลือดเเน่ๆ"
"เห็นด้วยอย่างยิ่ง"เเล้วฉันเเละซันก็เคลื่อนขบวนไปยังห้องฟิสิกข์ จะว่าไปวันนี้จขึ้นเรื่องใหม่ต้องจดเเหะขี้เกียจ เเต่เพื่อมหาลัยในฝันต้องสู้อิอิ
ไม่นานอาจารย์หน้ากระด้งก็เข้ามา ชื่อนี้ซันมันตั้งเองมันไม่เกี่ยวกับฉันเลยนะ วันนี้บทเรียนยาวเหยียดเลยเเต่ที่น่าส่งสารคือซันที่ค่อนข้างจะไปเฝ่าพระอิทริ์หลายครั้งเเต่ก็สด้งตื่นทุกที สงสัยจะกลัวอาจารยืด่าเอา ก็ได้ถือเป็น1ในสาวฮ๊อตฮิตของสายชั้นนี้น่าเดี่ยวชื่อเสียหมด

กรี๊งงงง~

เสียงกระดิ๊งบอกเวลาว่าตอนนี้หมดคาบเเล้วฉันจึงหันไปมองยัยซันที่บงบอกว่าคาบต่อไปเเกเข้าคนเดียวนะจะนอน ฉันจึงส่งสายตาค้อนไปให้ทันที- -+
"อย่ามองอย่างนั้น ฉันยอมโดดดีกว่าโดนหาว่านอนในคาบศิลปะนะ เเล้วอีกอย่างวันนี้เค้าให้ไปนั่งวาดรุปที่ต้องการ เลยจะโดดสักหน่อยนะ"
"หรอ~"ฉันมองยัยซันที่มีท่าทีร้อนตัว
"ก็จริงนะสิฉันไม่ไปดูพวกบราวนี้หรอก เอ้ย!"
"ไหนเเกบอกว่าจะนอน!"
"เถอะน่าก็พวกนั้นจะเเข่งขันกับพวกโรงเรียนฟรีเนนี้น่าน่านะเเกอย่าบอกอาจารย์นะ เพราะคาบที่จะถึงเนี้ยเค้าจะหาคนไปเป็นหุ่นนี้ การที่โดนพวกบราวนี้ใกล้ๆก็ถือว่ามีบุญนะเว้ย"
"พวกนั้นอายุเท่าเราใช่มั้ย"
"ใช่"
"เป็นคนใช่มั้ย"
"เเน่นอน ถามไมว่ะ"
"เเล้วทำไมถงได้ไปชอบพวกนั้นนักล่ะ ถึงขึ้นโดดเพื่อไปหาเลยหรอฉันไม่อยากเชื่อเลย!"
"ง่ะ ก็ฉันชอบของแนนี้น่า ว่าเเต่เเกไม่นึกจะชอบหรือหลงไหลมั้งหรอ ออกจะหล่อ น่ารัก กรี๊ด!"
"ก็...เรื่องฉันน่าฉันไปล่ะ"
"เเน่หรอที่บอกว่าจะไม่ไปนะ งานนี้ห้ามพลาดเลยนะ"
"ย่ะ เเกไปเลย ไปๆ ใกล้เข้าเรียนเเล้วไปล่ะบาย ยัยบ้าผู้ชาย"
"ขอบจายยยย~"เเล้วซันก็เดินไป เเต่ที่เเน่ๆมันกล้ายอมรับเเหะ เเต่ที่บอกว่าไม่หลงไหลหรอ มันต้องอยู่เเล้วก็ดูพวกกลุ่มตานั้นสิหล่อๆน่ารักทั้งนั้นเลยนี้โดยเฉพาะไอคนที่ชื่อบราวนี้เนี้ยหล่อเท่ ที่สุดเลยล่ะอ๊ากพูดเลเวอยากไปเเหะ ไม่ๆ อย่าไปคิดอย่างนั้นสิต้องเรียนๆๆๆ เเล้วก็เรียนเท่านั้นที่มีอยู่ในหัว อ๊ากก! เเต่ไมขามันถึงเดินไปยังโรงยิมของโรงเรียนล่ะช่วยด้วยมันเดินไปเอง หนังสือจะหล่นหมดเเล้ว!

ไม่นานขาฉันก็มาหยุดที่โรงยิม ฉันเอาเเต่ด้อมๆมองเข้าไปข้างใน ข้างในนั้นมีสาวๆเเละหนุ่มๆหลายคนสงสัยจะโดดทั้งนั้น เเล้วอาจารย์ไม่ว่าหรอนักเรียนหายไปครึ่งโรงเรียน- -"
"เฮ้ยๆ นั้นสาวเฉิ่มม.6นี้ มาอยู่ในที่เเบบนี้อาจารย์ไม่ว่าหรอกหรอ นึกว่านั่งเรียนที่ห้องสะอีก"เสียงยี้ยวนกวนประสาทดังขึ้นจากข้างหลัง ฉันจึงหันไป เเละทำหน้าบงบอกว่า งงสุดๆ
"อ้าวไม่กรี๊ด กร๊าดหรอกหรอเห็นผู้หญิงเป็นเเบบนี้ทกุคนเลยนี้น่า"
"เอาน่าก็เด็กเรียนจะรุ้อะไรเกี่ยวกับเราล่ะ เเต่ยัยนี้ใบหน้าใช้ได้นี้เเละดูจากผมเเล้วดูเเลเข้าขันเพเลยล่ะ"เเละเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นอีก อ๊ะเเล้วตานี้รู้ได้ไงว่าฉันดูเเลผมอย่างดี
"พะ...พวกนายเป็นใครกันเนี้ย?"ฉันถามขึ้น
"เดี่ยวก็รู้ เล่ะไอเรียวเเกเอายัยนี้ไปหลังเวทีเเละประกาศว่ายัยนี้คือคนที่หาอยู่เข้าใจมั้ย"
"อือ"เเล้วตาหัวส้มหน้าตาน่ารักก็เข้ามาจับมือฉันไว้
"เฮ้ย ทำไรของพวกนายเนี้ยฉันไม่รู้เรื่องนะ ฉันไม่มีเงินหรอก(มั้ง)"
"ฉันไม่ได้ปล้นนะเเละไม่ได้เอาไปขายด้วยก็ไอบราวมันบอกว่าหาเจอเเล้วเลยต้องขอยืมตัวเธอเเปบหนึ่งนะ เเค่5นาทีไปๆอย่าขัดดีกว่าเพราะฉันไม่ชอบจูบผู้หญิงเฉิ่มๆหรอก"
"ปากหรอนั้นหน้าตาออกดี"
"ว้าวเธอชมฉะนหรอกขอบใจมากๆครับ^^"-///- ให้ตายสิ นีมันอะไรกันเเล้วเมื่อกี้บอกว่าบาว ใช่บราวนี้ที่ฉันเคยรู้จัก(น้อยมากๆตั้งเเต่ปีที่เเล้ว)หรือป่าส งั้นก็เเสดงว่า กรี๊ดดด! ที่บอกว่าหาเจอเเล้วก็คือหุ่นนั้นนะหรอ อ๊ากพระเจ้าช่วยลุกด้วย ช่วยด้วยเเม่ๆๆๆๆๆ!...