คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : - 8 -
อีกห้านาทีจะถึงเวลาพักเที่ยง..........
เทะสึกะลอบถอนใจบาง และหลังจากนั่งนิ่งฟังอาจารย์ที่อธิบายบทเรียนหน้าห้องต่อไม่ถึงนาทีดีก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออีกหนหนึ่ง
ทั้งที่ปกติจะเลิกก่อนถึงเวลาพัก แต่เมื่อวันนี้มีใครหลายคนถูกตำหนิเรื่องการบ้านจนพลอยทำให้เวลาเรียนยืดยาวมาถึงป่านนี้โดยปริยาย ดีไม่ดีอาจจะถึงขั้นเลยเวลาพักเสียด้วยซ้ำ
:
:
ถ้าไปช้า แล้วปล่อยให้ฟูจิต้องรอคงไม่ดีแน่.........
ท่าทีกระสับกระส่ายผิดจากความสงบนิ่งอย่างเคยถูกสังเกตเห็นได้ไม่ยาก อาจารย์ที่สอนหน้าห้องเพ่งมองมาก่อนจะเอ่ยอย่างปราณี
“เทะสึกะ...ถ้ามีงานชมรมหรืองานของคณะกรรมการนักเรียนที่ต้องทำ ครูอนุญาตให้ไปก่อนได้เลยนะ”
เทะสึกะ คุนิมิตสึ ไม่ใช่แต่จะเป็นถึงกรรมการนักเรียนและกัปตันชมรม หากยังเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนโดดเด่น มีความรับผิดชอบสูง เป็นที่ชื่นชมของครูอาจารย์แทบจะทั้งโรงเรียนนอกเหนือจากการเป็นที่นิยมในบรรดานักเรียนหญิงในระดับต้นๆของเซงาคุ
คนได้รับอนุญาตแทบจะสะดุ้ง ใบหน้าอุ่นวาบขึ้นมาด้วยรู้ดีแก่ใจว่าเรื่องที่คิดอยู่ไม่ใช่งานโรงเรียน หรืองานชมรมแน่ แม้ว่าเขาจะตั้งใจให้ฟูจิเล่นเทนนิสจริงจังขึ้นตามสัญญา ซึ่งอาจเป็นผลดีกับส่วนรวมอยู่บ้างก็ตาม
อะไรทำให้เป็นไปได้ขนาดนี้นะ..............
:
:
:
อาจารยสอนเลยเวลาอย่างที่คาดไว้ เข็มนาฬิกาที่เลยเวลาพักไปเกือบสิบนาทีทำให้เทะสึกะตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน
ส่งข้อความไปบอกฟูจิก่อนก็ยังดี ว่าเขาจะไปช้า แล้วก็ให้เริ่มกินไปก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ
ปลายนิ้วกดพิมพ์ประโยคง่ายๆนั้นไปอย่างไม่ใคร่จะถนัดมือนัก ด้วยความที่ไม่ได้ใช้งานโทรศัพท์มากไปกว่าคุยธุระหรือติดต่องานที่ต้องรับผิดชอบ ยิ่งการที่จะงัดมาใช้ในเวลาเรียนแบบนี้ ยิ่งเป็นครั้งแรกเข้าไปใหญ่...
ขณะที่กำลังอ่านทวนซ้ำว่าไม่มีอะไรผิดพลาดหรือขาดไป และเตรียมที่จะกดส่ง ก็กลับมีข้อความเข้ามาเสียก่อน
//โทษทีนะเทะสึกะ วันนี้คงกินข้าวด้วยกันไม่ได้//
//ฟูจิ//
ดวงตาหลังกรอบแว่นเพ่งมองถ้อยคำนั่นอยู่นาน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อมีสายเรียกเข้าพร้อมๆกับที่เลิกชั้นเรียน ซึ่งชื่อของคนที่โทรมานั้นทำให้รีบกดรับโดยไม่ลังเล
“เทะสึกะ ได้ข้อความรึเปล่า”
“อืม”
“ขอโทษจริงๆนะ พอดีฉันต้องไปเจอเพื่อนเก่า.... เพิ่งรู้ว่ามา......แถมยังจะกลับวันนี้แล้วด้วย”
สรุปความง่ายๆว่ายกเลิกนัดมื้อเที่ยงนี้แน่.......
“ไม่เป็นไร.....”
เทะสึกะตอบเสียงเรียบ ทั้งสองฝ่ายเงียบไปนานก่อนที่กัปตันชมรมจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
“จริงสิ.....เย็นนี้มีซ้อมแบบจับคู่---”
“ฉันกำลังจะบอกนายพอดีว่าจะลาครึ่งวัน แล้วก็ขอลาซ้อมของชมรมหลังเลิกเรียนด้วย.....นายคงไม่สั่งให้ฉันวิ่งรอบสนามนะ”
ปลายสายแกล้งเย้ามา ซึ่งแน่นอนว่าในกรณีของฟูจิที่ไม่เคยขาดซ้อม การที่จะไม่มาซ้อมเย็นนี้โดยที่ได้มีการบอกไว้ล่วงหน้า ไม่ทำให้ถูกลงโทษหรือถูกตักเตือนแน่
“ไม่หรอก”
หลังคำร่ำลาเรียบง่าย ต่างฝ่ายต่างก็กดวางสายไป เทะสึกะยังคงนั่งนิ่งอยู่อีกพักใหญ่จนโออิชิที่กำลังจะเดินออกจากห้องหยุดมองแล้วถามทักขึ้น
“นายไม่ไปกินข้าวกับฟูจิ?”
ก็ทุกทีเห็นรีบร้อนนัก หลังถูกสั่งให้เลิกชั้นได้....หันมาอีกทีก็ไม่เห็นเทะสึกะแล้ว
“ใช่...”
แบบนี้ก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ไม่ต้องทำอะไรแปลกไปจากปกติ กินข้าวด้วยกันหลายคนเหมือนอย่างเดิม หรือไม่ก็หาที่สงบๆตามใจชอบ.....
ไม่ต้องทำตามเงื่อนไขของใคร.........
“งั้นก็ดีสิ ฉันไม่ได้กินข้าวกับนายมาตั้งหลายวันแล้ว..... ที่จริง....วันนี้ก็อากาศดีใช้ได้นะ”
เสียงชวนของโออิชิแว่วเข้าหู เทะสึกะขยับลุกพร้อมๆกับที่มองไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่างซึ่งดูแจ่มใสไม่ผิดจากที่โออิชิว่าไว้
แต่จะเอาแน่เอานอนอะไร ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจจะมีฝนตกหนักก็เป็นได้
เผลอถอนใจออกมาอีกหน แล้วก็ต้องขบเม้มริมฝีปากเบาๆเพื่อระงับความรู้สึกหนึ่งที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในใจตอนนี้
“เทะสึกะ!....วันนี้ฟูจิลาไปครึ่งวันนะ โออิชิ! เราไปกินที่ไหนดี ฉันหิวจะแย่แล้ว.......”
เสียงปลอบคิคุมารุของโออิชิที่ดังมาเป็นระยะๆแทบจะไม่เข้าหู เทะสึกะรู้สึกเพียงว่าเดินตามเพื่อนร่วมชมรมทั้งสองคนไปโดยอัตโนมัติ พยักหน้ารับหรือปฏิเสธเมื่อถูกถาม ทั้งที่ในหัวยังคิดวนเวียนแต่เรื่องเดิมไม่หยุด
......ฟูจิ........
++++++++++++++++
“อะไรกัน อุตส่าห์มาเยี่ยมทั้งที แทนที่จะช่วยแนะนำร้านอร่อยๆ บรรยากาศดีๆ ทำไมกลายเป็นมากินข้าวที่บ้านนายได้”
เพื่อนเก่าซึ่งคบหากันมาตั้งแต่วัยเด็ก และแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยในระยะเวลาหลายปีนี้แกล้งทักขึ้นทันทีที่รู้ว่าต้องกินข้าวที่บ้านฟูจิแน่
“ก็เพราะฉันมีข้าวกล่องแล้วน่ะสิ ฝีมือพี่ยูมิโกะเสียด้วย”
คนที่กำลังใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวไปมาว่าพลางเลื่อนอาหารอีกหลายอย่างที่แวะซื้อก่อนจะกลับมาไปตรงหน้าอีกฝ่าย
“ถึงบอกแบบนั้น ก็ไม่เห็นว่านายจะกินไปสักเท่าไหร่ เอาแต่มองแล้วก็เขี่ยไปเขี่ยมาแบบนั้น ฉันจะฟ้องยูมิโกะซังดีไหม”
แน่นอนว่านั่นเป็นการหยอกเย้าตามประสาเพื่อนที่คบกันมานานเท่านั้น ซึ่งฟูจิก็รู้ดีจึงไม่ได้ตอบโต้ไป
กับข้าวที่พี่ยูมิโกะทำนั้นรสชาติยอดเยี่ยมเสมอ แม้ว่าบางทีจะใส่อะไรที่เขาไม่นึกอยากกินเข้ามาด้วยเหตุผลเกี่ยวกับสุขภาพ ก็เพียงแต่เขี่ยมันไว้ข้างจาน แล้วกินส่วนที่เหลือให้หมด ยิ่งพักหลังๆที่กินข้าวกับเทะสึกะสองคน กับข้าวบางอย่างที่เขาไม่ค่อยชอบก็ถูกยกให้ฝ่ายนั้นแทบจะทุกครั้งไป
คิดมาถึงตรงนี้ก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้
แน่นอนว่าต้องมีเหตุผลที่แนบเนียน แต่ถึงดูเหมือนเทะสึกะจะจับได้ว่าเขาไม่ชอบกิน แต่ก็ไม่เห็นว่าอะไรเสียที....
“คิดอะไรอยู่....คงไม่ใช่ว่า........กำลังคิดถึงใครอยู่นะ”
สมกับที่เป็นเพื่อนกันมานาน คาดเดาได้แม่นเสียราวกับตาเห็น หากอัจฉริยะแห่งเซชุนก็ยังคุมสติไว้อยู่ ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มจางๆขณะที่ดวงตาหรี่เล็กลง
“นายต่างหากซาเอกิ ที่รีบกลับไปไม่ใช่เพราะว่ามีใครรออยู่หรือ”
ไม่ตอบรับ แถมยังทำท่าจะกลายมาเป็นฝ่ายไล่ต้อนเสียอีก ท่าทีที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกับใครไปทั่ว แต่ก็มีเส้นคั่นไม่ให้ข้ามไป แถมยังไม่เคยเปิดช่องว่างเลยสักครั้ง...
นายไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ฟูจิ
“ก็แค่กลัวว่าจะมีใครรอกินมื้อเที่ยงกับนายเท่านั้นแหละ ไม่มีก็ดี...ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดเท่าไหร่”
ซาเอกิว่า แล้วเริ่มต้นจัดการกับอาหารบนโต๊ะ ขณะที่ฟูจิต้องวางตะเกียบลง แล้วเสหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบแทน
จะมีก็แต่คนรอให้ถึงวันที่ไม่ต้องทำตามเงื่อนไขของเขาน่ะสิ
ป่านนี้ เทะสึกะอาจจะโล่งใจอยู่ก็ได้.........ที่ได้ทำตัวอย่างปกติเสียที........
+++++++++++++++++++++
“เทะสึกะ ทำไมมีแต่ของอร่อยเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะ!”
กับข้าวหลายอย่างที่เสริมมาจนดูพิเศษทำให้เอจิเริ่มจะหมดความสนใจกับข้าวกล่องของตัวเอง แล้วหันมาเมียงมองของที่อยู่ตรงหน้าเทะสึกะบ้าง
“เอาจากฉันไปสิ”
โออิชิว่าพลางรีบยื่นส่วนของตัวเองให้
“ไม่เป็นไร...ฉันกินไม่หมดอยู่แล้วล่ะ”
ที่เตรียมมามากขนาดนี้ ก็เพราะจากที่กินข้าวกับฟูจิมาหลายวัน แล้วสังเกตเห็นว่าของพวกนี้น่าจะเป็นอะไรที่ฟูจิชอบต่างหาก
อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ได้เขี่ยออก หรือตักมาให้เขา
:
:
อาหารมื้อนั้นซึ่งล้วนแต่เป็นของโปรดกลับฝืดคอจนต้องหยุดกินหลังจากเริ่มต้นไปได้ไม่เท่าไหร่ เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แม้จะยังไม่ชัดเจน แต่ก็พอมีเค้าอยู่เลือนลาง.......
ไม่แน่ว่า.......อีกไม่นาน.......
ฟูจิอาจจะเริ่มหมดสนุกกับการตั้งเงื่อนไขพวกนี้ก็เป็นได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tbc
ไม่สนับสนุนฟูเป็นเสะแล้วเหรอค้า
เทะดูชีช้ำกะหล่ำปลีเพราะไปอ่านฟิคที่เทะใจร้ายมา เลยมีความแค้นเป็นการส่วนตัวนิดหน่อย ขอโทษนะเทะสึกะ
รีบลงก่อนจะไปหมกตัวอ่าน peacemaker (นี่คือรีบแล้ว??) ความจริงจะลงเมื่อวานค่ะ จำได้ว่าเป็นวันเกิดแฮร์รี่ พอตเตอร์ (มั๊งคะ) แต่เน็ตเล่นไม่ได้ ^ ^
ขอบคุณค่า
ขอโทษด้วย
ความคิดเห็น