คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : -5-
เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น ฟูจิที่กำลังยิ้มมองคนที่นั่งตรงข้ามรีบยกมือถือขึ้นดูด้วยจำได้ดีว่าเสียงเรียกเข้าแบบนี้ ตั้งไว้สำหรับน้องชายสุดที่รัก ซึ่งน้อยครั้งนักที่จะเป็นฝ่ายโทรมาหาก่อน
เทะสึกะที่ดูเผินๆเหมือนกำลังสนใจกับหนังสือตรงหน้าเหลือบดูคนที่พูดคุยอะไรกับปลายสายเป็นระยะ แล้วก็เผลอเก็บเอาอิริยาบทง่ายๆหากชวนมองของอีกฝ่ายไว้ในความทรงจำโดยไม่รู้ตัว
.............
..........
........
.....
“เทะสึกะ”
“............”
“เทะสึกะ!”
“..ห....หืม?”
“ขอโทษนะ วันนี้ยูตะกลับบ้านแต่ดันลืมกุญแจไว้ที่หอ ฉันต้องกลับแล้ว นายจะอยู่ต่อรึเปล่า”
เทะสึกะส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะถึงร้านนี้จะน่านั่งแค่ไหน แต่ถ้าต้องเดินผ่านผู้คนอย่างที่เจอเมื่อขามา ก็สู้กลับไปเลยจะดีกว่า
“งั้นรอเดี๋ยว”
ฟูจิบอกเพียงเท่านั้นก็คว้ากระเป๋าเงินและบิลจะลุกเดินไปที่เคาท์เตอร์ หากอีกคนกลับร้องห้าม แล้วรีบหยิบเอาธนบัตรหลายใบออกมาบ้าง แต่ก็ไม่วายจะถูกบอกปัด
“ฉันเป็นคนชวนนายมาก็ต้องจ่ายสิ จริงไหม”
“แต่....”
“ถ้านายอยากจ่าย ครั้งหน้าก็เป็นคนชวนฉันบ้างแล้วกัน”
ประโยคที่ฟังดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ และมีอะไรแปร่งๆทำให้เทะสึกะรู้สึกอยากจะถอนใจยาวๆสักครั้งหนึ่ง หากก็จำต้องยกธงขาวไปในที่สุด
ลงว่าเป็นแบบนี้....ถ้าอยากจ่ายเงินนี่คืน ก็ต้องเป็นคนนัดฟูจิออกมาสินะ......
###########
“กลับมาแล้วครับ”
เทะสึกะเอ่ยเรียบๆขณะเก็บรองเท้าเข้าที่ และเพียงก้าวเข้ามาด้านในของตัวบ้านก็ต้องพบว่ามีสายตาที่จ้องมาอย่างสงสัยถึงสามคู่ด้วยกัน
“ทานข้าวมารึยังจ๊ะ”
ผู้เป็นมารดาถามไถ่ ก่อนจะหันไปมองสบตากับผู้สูงวัยที่สุดในบ้านเมื่อคำตอบที่ได้รับคือยัง
“วันนี้มีซ้อมเย็นกว่าวันอื่นเรอะ”
คนที่ถูกส่งบทให้ถามขึ้นบ้าง ใบหน้าที่เตรียมจะผ่อนคลายลงเพราะคิดว่าสาเหตุของการที่หลานชายกลับบ้านเอาเย็นย่ำป่านนี้คือฝึกซ้อมกีฬาแสนรักกลับต้องเคร่งขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเพียงตอบอย่างสุภาพว่าการฝึกซ้อมก็ใช้เวลาพอๆกับวันอื่น
ถ้าอย่างนั้น ที่กลับบ้านผิดเวล่ำเวลานี่มันอะไรกัน ถึงจะไม่ได้ถึงกับมืดค่ำ แต่ก็ต่างจากเวลาปกติไปโข ทั้งคุนิมิตสึก็ไม่ใช่ประเภทที่จะชอบเที่ยวเถลไถลเสียด้วย
“งั้นเหรอ......”
ผู้เป็นบิดาที่นั่งอยู่ในที่นั้นด้วยซ่อนสีหน้าครุ่นคิดไว้โดยการยกชาร้อนๆขึ้นจิบ รอจนผู้เป็นลูกชายถูกบอกให้ขึ้นไปเก็บข้าวเก็บของแล้วล้างหน้าล้างตาลงมากินข้าวเย็นด้วยกัน การประชุมว่าด้วยการกลับบ้านผิดเวลาที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยสักครั้งจึงเริ่มต้นขึ้นอีกที
.................
.........
........
....
“ช่วยงานอาจารย์รึเปล่าคะ”
แม้อยากจะถามให้หายสงสัย แต่การเลี้ยงดูลูกชายในวัยนี้ก็ควรจะให้อิสระ ไม่ใช่คอยซักไซ้ไล่เลียงจนทำให้รำคาญ
“ถ้าเป็นแบบนั้น ลูกก็ต้องบอกมาแล้วล่ะ”
ผู้เป็นบิดาออกความเห็นด้วยรู้ถึงความตรงไปตรงมาของลูกชายเป็นอย่างดี
“มีลับลมคมนัยแบบนี้...ดูท่าจะมีแฟนแล้วซะมากกว่า”
ฝ่ายที่มีอาวุโสมากที่สุดเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับถอนใจบาง
“คุนิมิตสึน่ะเหรอคะคุณพ่อ.....จะมีแฟน??”
################
คนที่เป็นต้นเหตุให้เกิดการประชุมลับอันแสนจะเคร่งเครียดโดยไม่รู้ตัวนึกโล่งใจอยู่หน่อยๆเมื่อไม่ถูกซักมากไปกว่านั้น เทะสึกะถอดแว่นตาที่สวมอยู่ออกเตรียมจะล้างหน้าเรียกความสดชื่น หากก็ต้องรีบควานหาโทรศัพท์พร้อมกับใส่แว่นกลับเข้าไปอีกทีเมื่อมีเสียงเตือนข้อความดังขึ้น
/ พรุ่งนี้มากินข้าวที่ห้องฉันนะ^ ^ /
/ ฟูจิ /
.....ห้องที่ว่านั่น......
โทรศัพท์ในมือสั่นพร้อมกับส่งเสียงออกมาอีกจนคนถือแทบจะทำร่วง เทะสึกะกดดูข้อความอันถัดมา แล้วก็ต้องหลับตาลงนิ่งเมื่อทุกความสงสัยได้รับการยืนยันจนชัดแจ้ง
/ เวลา 12.00 ห้อง 3/6 /
/ ฟูจิ /
+++++++++++++++++++++++++++++++++
Tbc.
ขอโทษค่า หายไปเกินเดือนอีก ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ
คือ ถ้าจะอ่านก็บอกได้ค่ะ เป็นพวกชอบทำงานภายใต้แรงกดดัน
อย่างตอนนี้ ที่จริงต้องอ่านบทความภาษาอังกฤษสิบหน้า แต่ไปๆมาๆเปิดมาเจอเมนท์เลยหยิบมาแต่งๆ ผิดถูกยังไงหรือไม่สนุกก็บอกกันมาได้เลยนะคะ พร้อมรับคำติชม ดีกว่าไม่เมนท์เอ้า
ขอบคุณแล้วก็ขอโทษอีกครั้งค่า
ความคิดเห็น