คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : - 4 -
กัปตันชมรมเทนนิสเซชุนปิดหนังสือที่ดูจบแล้วลงเบามือ ก่อนจะยกไปวางรวมกับหนังสือปกแข็งหลายเล่มที่ตั้งกองอยู่บนมุมโต๊ะด้านหนึ่ง แล้วหยิบเล่มใหม่มาพลิกเปิดโดยไม่ขาดตอน
“ถ้าเป็นได้ฉันก็อยากไปที่นี่....... อากาศดี วิวสวยขึ้นชื่อ ยิ่งถ้าไปถูกฤดูก็อาจจะเจอพวกต้นไม้หายากด้วย....”
คนที่เงียบขรึมเป็นปกติไล้นิ้วลงตามภาพสีสวยแล้วเอ่ยบรรยายภาพตามหน้าหนังสือที่เปิดเจอ จนเมื่อรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายเงียบไปผิดปกติ จึงเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“เบื่อรึเปล่า.....”
ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน เรื่องเทนนิส เรื่องชา ก็เรื่องปืนเขา ที่มันเป็นสิ่งที่เขาพอจะรู้เรื่องและเอ่ยถึงได้ แต่หัวข้อสนทนาพวกนี้คงไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในความสนใจของฟูจิแน่
แต่จะทำอย่างไรได้ ก็เขาไม่ได้ใส่ใจสนใจเรื่องที่คนในวัยนี้ส่วนใหญ่นิยมกัน
ระหว่างที่คิดไปสาระตะ อีกฝ่ายกลับเอ่ยขึ้นมาด้วยประโยคที่ไม่ได้คาดคิด
“กำลังเพลินเลยล่ะ”
คำพูดนั้นไม่ใช่เรื่องโกหก เพราะถึงเรื่องปืนเขาจะไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจโดยตรง แต่เมื่อมันถูกพูดถึงโดยเทะสึกะ ที่เป็นคนที่เขาสนใจแล้ว........ ก็กลับชวนฟังอย่างน่าประหลาด
แล้วท่าทีของเทะสึกะตอนพูดถึงเรื่องที่ชอบ ทั้งดวงตาที่เป็นประกาย และสีหน้าที่แม้จะยังดูเคร่งขรึมแต่ก็ดูมีความสุขนั่นมันก็น่าสนใจน้อยอยู่เมื่อไหร่
ถึงท่าทีลำบากใจตอนนี้จะน่าดูกว่าก็เถอะ..........
ขณะที่อัจฉริยะแห่งเซชุนคิดแบบนั้น อีกฝ่ายกลับคิดไปเสียอีกอย่าง จึงได้แต่นั่งเงียบโดยไม่รู้ว่าจะยกหัวข้อใดขึ้นมาสนทนาต่อ
“ไม่เล่าต่อแล้วเหรอ”
“นายพูดบ้างดีกว่า....”
เทะสึกะปิดหนังสือลง ก่อนจะเลื่อนออกไปห่างตัวแล้วรินชาจากกาเติมในแก้วแล้วยกจิบช้าๆ
คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เป็นที่สนใจของใครต่อใครอยู่เสมออย่างฟูจิ คงจะมีเรื่องอะไรที่น่าสนใจมากกว่าอยู่แน่ แล้วขืนเขามัวแต่พูดเรื่องพวกนี้ซ้ำๆต่อ ดีไม่ดี....ฟูจิจะรำคาญเอาเสียเปล่าๆ
“ทำไม หรือว่าไม่อยากคุยกับฉันแล้ว......”
น้ำเสียงตัดพ้อและอาการฟุบลงกับโต๊ะคล้ายหมดเรี่ยวแรงขึ้นมาดื้อๆ ทำเอาเทะสึกะสะดุ้งเฮือก
“ไม่ใช่.....ฉันแค่ไม่ค่อยได้ไปนั่งคุยกับใครแบบนี้เท่าไหร่......กลัวว่านายจะพลอยเบื่อไป.....”
อีกฝ่ายที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะลอบยิ้มกับคำพูดร้อนรนนิดๆยามปฎิเสธนั่น
“ฉันว่า เรื่องภูเขาที่นายพูดถึงก็น่าสนใจดีแล้วนะ”
ฟูจิว่า ดวงตาสีฟ้าสวยเป็นประกายวิบยามแกล้งควานมือออกไปบนพื้นโต๊ะตรงหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“ไหนนะ หนังสือเล่มเมื่อกี้อยู่ที่ไหน”
มือขาวนวลที่กวาดควานจับคว้าเอามืออีกฝ่ายไว้ได้ ก่อนที่อัจฉริยะแห่งเซชุนจะตีหน้าตายขณะเงยมองขึ้นมาช้าๆ
“ไม่ใช่หนังสือหรอกเหรอ......”
รอยยิ้มบนใบหน้าของฟูจิแม้จะดูเหมือนปกติ แต่สำหรับเทะสึกะในตอนนี้กลับชวนให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆอยู่พิกล จะดึงมือออก ก็จะกลายเป็นเรื่องแปลกไป เพราะยังไงเขากับฟูจิก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่จะอยู่นิ่งๆ ก็คงไม่เข้าที
หากเทะสึกะก็ไม่ต้องกังวลอยู่นานนัก ด้วยในอีกอึดใจต่อมาฟูจิก็เป็นฝ่ายละมือออกไปก่อน แล้วจึงทิ้งตัวลงพิงพนักอย่างสบายๆโดยที่ยังมองจ้องมาอยู่แบบนั้น
“นายเล่าเรื่องปีนเขาต่อก็ได้นะ....ฉันอยากฟังนายพูด.....”
++++++++++++++++++
++++++++++++++
TBC.
ขอโทษนะ เทะสึกะ T T
ความคิดเห็น