คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : - 11 -
"นี่ เทะสึกะ........."
:
:
น้ำเสียงนุ่มเอ่ยเรียกแผ่วเบาราวกับเกรงใจ ซึ่งมันก็ควรจะเป็นเช่นนั้นเมื่อเจ้าของชื่อกำลังตั้งสมาธิกับการอ่านทบทวน
"หืม....."
"ข้อนี้....ทำยังไงเหรอ"
ใบหน้าเครียดขรึมเงยมองสมุดแบบฝึกหัดของคนตรงหน้าที่ส่งยิ้มจางๆมาให้ ดวงตาหลังกรอบแว่นกวาดดูเพียงคร่าวๆก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่น
"นายทำเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ ฟูจิ"
ลายมือบรรจงเป็นระเบียบเขียนตอบอยู่เต็ม ยิ่งเมื่อได้อ่าน ก็ยิ่งพบว่าคำตอบของฝ่ายนั้นตรงกันกับเขา และถูกต้องดีอยู่แล้วทุกข้อ
"อืมมมม"
ฟูจิลากเสียงตอบ ใบหน้าหวานเอียงฟุบลงกับพื้นโต๊ะทั้งที่ยังสบตากันแบบนั้น
:
:
"เทะสึกะ............"
คราวนี้อะไรอีกล่ะ
แม้จะคิดในใจแบบนั้นหากก็ยังขานรับเบาๆ แล้วจึงก้มลงไปหาเมื่อมือขาวขยับเป็นสัญญาณ
"ฟูจิ....ฉันรู้ว่านายเก่ง แต่ช่วยจริงจังให้มากกว่า---นี้......"
ประโยคเตือนสะดุดหยุดไปกลางคันเพราะจู่ๆปลายนิ้วอุ่นกลับยกขึ้นมาแตะช่วงหลังคอ พร้อมๆกับที่ฟูจิยกศีรษะขึ้น....แล้วขยับเข้ามาจนใกล้
"ฉันจริงจังนะ........"
ประโยคนั้นถูกเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม หากน่าประหลาด ตรงที่เขาสัมผัสได้เพียงความจริงใจ ไม่ได้รู้สึกว่าฟูจิเพียงนึกแกล้งกันอย่างเคย
"เทะสึกะ...."
"นายเรียกฉันบ่อยไปแล้ว"
เผลอตวัดเสียงห้วนคล้ายจะต่อว่า ซึ่งผลที่ตามมาก็คือแทบจะเผลอกลั้นหายใจ
......
.......
...กลัว.....ว่าจะไปทำให้ฟูจิขัดเคืองเข้า...
นี่เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่...........................
........
......
ความเงียบสงัดของห้องนอนที่ใช้ทบทวนทุกวันเปลี่ยนความรู้สึกสงบเป็นอึดอัดใจในเสี้ยววินาที
สิ่งต่างๆรอบกาย ทั้งเตียงนอนหลังใหญ่ โต๊ะอ่านหนังสือริมหน้าต่าง....ที่บัดนี้ถูกละวางเปลี่ยนเป็นโต๊ะตั้งพื้นตัวเตี้ย หรือแม้แต่ชั้นวาง
ก็ยังคล้ายเป็นของแปลกตา.............................
.........
.....
"โทษที"
เป็นฟูจิ ที่ชิงขอโทษ ก่อนจะได้เอ่ยอะไรออกไป
"นายคงอยากอ่านหนังสือเงียบๆ"
แม้จะยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายสบายใจ.... กลับตรงข้าม ด้วยมันร้อนรนไปหมด
"ฟูจิ----"
"ขอโทษด้วยนะ นายอุตส่าห์หวังดี...ชวนมาทวนบทเรียนแท้ๆ...."
"..."
"เอาเป็นว่า....ฉันกลับเลยก็แล้วกัน"
:
:
ช่วยพูดอะไรไปสักประโยค ที่จะทำให้ฟูจิเข้าใจ......
:
บ้าจริง........
:
เวลาแบบนี้ ทำไมถึงนึกคำพูดดีๆไม่ออกเลย!
.....................
.................
.............
.........
.....
"ฟูจิ" / "นายรู้อะไรรึเปล่า"
ประโยคเรียกรั้งแผ่วเบาถูกสวนมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"มีคนบอกว่า....การที่เราเรียกชื่อใครบ่อยๆ โดยไม่มีอะไรจริงจังน่ะ.....มันหมายความว่า........"
นัยน์ตาคู่สวยทอดมองแฝงแววหมองลึกเร้น ที่มากพอจะทำให้ใจกระตุกวูบ
"ช่างเถอะ.....นายคงไม่อยากรู้ ขอโทษที่ทำให้รำคาญ"
คนเริ่มกลับก้มลงเก็บข้าวของ ไม่นานนัก ทุกอย่างก็ลงไปอยู่ในกระเป๋า
"แล้วเจอกัน"
..........................
...................
.............
......
ประตูปิดลงพร้อมกับที่เจ้าของห้องล้มตัวลงนอนราบไปกับพื้น แล้วปิดเปลือกตาลงอย่างจะใช้ความคิด
ประโยคที่ฟูจิพูดเมื่อก่อนหน้า.................
ถ้าจำไม่ผิด.....เอย์จิที่เรียนห้องเดียวกันกับฟูจิเคยยกมาอ้างอยู่เหมือนกัน เวลาที่เรียกโออิชิเล่นอยู่ซ้ำๆ
...ไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะเผลอไปได้ยินเข้าหรอก
ที่สำคัญ เหมือนจะผ่านตาจากไหนสักแห่ง.........
แต่กลับนึกไม่ออกเสียนี่.....
....
..
ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปไกลกว่านั้น ทันทีที่ลืมตา....ประกายวาวของโลหะสะท้อนวาบจากบางสิ่งที่ใต้โต๊ะกลับทำให้ทุกอย่างในหัวกระเจิงหายไปหมด ขณะ
เอื้อมมือหยิบมาโดยอัตโนมัติ
.....
..
ปากกา...................ของฟูจิ?
..
....
........
เหตุผลก็มีแล้ว เวลาเพิ่งผ่านมาไม่นาน รีบตามไปก็คงทัน......
ส่วนความหมายที่ว่านั่น.....ก็จะได้บังคับถามมาเสียเลย........
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอออกตัว(แก้ตัว)ก่อนนะคะว่าคียบอร์ดไม่มีภาษาไทย ที่พิมพ์ได้นี่คือนั่งเดาๆแล้วก็งมๆไป ผิดก็แก้ ......ลำบากมากค่ะ
เพราะงั้น ไม่สละสลวยยังไงก็ขอโทษด้วย
ทีแรกจะอัพเจ็ดตุลา แต่ไม่มีเวิร์ดเลยใช้โน้ตแพด ซึ่งพอไม่ Auto Save ปั๊บ กดปุ่มผิดก็หายวูบ 555555+
พิมพ์ใหม่หมดเลยค่าาาาา
เด็กดีก็เข้าได้มั่งไม่ได้มั่ง หรือเราไม่ใช่เด็กดีก็ไม่รู้
แล้วเจอกันค่ะ ^ ^
ความคิดเห็น