คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - 10 -
ถ้าเชื่อเรื่องโชคลาง คงไม่ผิดนักหากจะบอกว่าวันนี้เขาดวงตกและไร้โชคเป็นที่สุด
เริ่มตั้งแต่งานจับกลุ่มในห้อง ที่อาจารย์เตรียมหัวข้อยากที่สุดไว้ให้กลุ่มผู้โชคดีโดยเฉพาะ และมันก็ปะเหมาะเคราะห์ดีตกมาอยู่ที่กลุ่มเขาเสียแบบนั้น
ความจริงแล้วงานนั่นก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรง แต่เพราะรายละเอียดปลีกย่อยมากมายให้ค้นคว้านั่นต้องอาศัยแรงจากสมาชิกทุกคนในกลุ่มถึงจะทำไปได้สะดวกไม่ติดขัด แน่ล่ะว่าแต่ละคนก็ตั้งใจกันทำงานเป็นอย่างดี แต่ให้ตั้งใจสักขนาดไหนก็ต้องใช้เวลา เพราะอย่างนั้น....วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เขาต้องขอยกเลิกนัดตอนเที่ยง รวมถึงนัดตอนเย็นหลังเลิกชมรมกับเทะสึกะ
กว่าจะได้เจอเทะสึกะแบบไม่ใช่กับตันทีมกับสมาชิกในชมรม ได้ทำเรื่องอื่นซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเทนนิสหรืองานของชั้นปีก็ยากแสนยาก ถ้าเทะสึกะไม่เผลอรับปากเรื่องที่จะตามใจเขา จนเดี่ยวนี้ก็คงไม่มีอะไรคืบหน้า
แบบนี้มัน.........แย่ที่สุด..........
แต่ก็อีกล่ะ นอกจากแย่ที่สุดก็ยังมีแย่กว่า งานที่กว่าจะทำออกมาอย่างยากเย็นเอาการนั่นต้องส่งทางอีเมลล์ ปัญหามันอยู่ที่ตอนส่งไฟล์ให้อาจารย์ ไม่รู้เพราะเน็ตมีปัญหา คอมพิวเตอร์มีปัญหา หรือเพราะความเลินเล่อ เมลล์ที่ส่งไปถึงไม่มีไฟล์งานแนบไปด้วย
ตอนที่คนในกลุ่มกำลังส่งงานนั่น เขากำลังจัดการเคลียร์ปัญหาอีกอย่างอยู่ พอจัดการได้สำเร็จ นึกครึ้มมาลองเช็คดู แล้วก็ได้รู้ว่ามีปัญหาใหม่เกิดขึ้นแล้ว
ที่สำคัญก็คือไฟล์งานฉบับแก้ไขล่าสุดไม่ได้ถูกเซฟไว้จนต้องนั่งแก้ไขกันใหม่อีกหน กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก็เย็นย่ำ
++++++++++++++++
คอร์ทเทนนิสที่เห็นเกือบทุกวันจนคุ้นชินนั้นไร้ผู้คน แสงสุดท้ายของวันส่องกระทบตาข่ายเหล็กและพื้นสนามจนเป็นประกายสีส้มเรื่อเรือง
ทั้งที่ปกติจะมีเสียงจากการฝึกซ้อมดังมาอยู่เรื่อยๆ ในเวลานี้ทั่วทั้งบริเวณกลับเงียบสนิท ฟูจิเดินเข้าไปใกล้ทั้งที่เดาได้ตั้งแต่ต้นว่าต่อให้เป็นเทะสึกะหรือโออิชิที่ต้องทำบันทึกก็คงจะกลับกันไปหมดแล้วแน่ ปลายนิ้วกดนวดเบาๆบนขมับเพื่อบรรเทาความปวดตุบในหัวจากการไล่แก้ปัญหาในช่วงก่อนหน้า ดวงตาสีฟ้าทอดมองและหยุดตรึงที่ตรงใกล้ม้านั่งอันเป็นจุดซึ่งใครคนหนึ่งจะยืนกอดอกมองความเป็นไปในสนาม แล้วจึงถอนใจแผ่ว
พักหลังๆ ไม่แน่ว่าเขาจะเผลอชินกับการถูกเทะสึกะตามใจเสียแล้ว แค่ไม่ได้เจอกันวันสองวัน...ก็กลับคิดถึงขึ้นมาเสียแบบนี้.....
นี่ถ้าเป็นตอนกลางคืนแล้วฟ้าโล่งโปร่ง ก็คงไม่แคล้วว่าจะต้องมองหาดาวตกเพื่ออธิษฐานให้เทะสึกะมาอยู่ต่อหน้า....
“นายกับเอย์จิ ไม่มาซ้อมสองวันแล้วนะ”
น้ำเสียงนุ่มเอ่ยเปรยมาจากด้านหลัง ฟูจิที่บอกได้โดยไม่ต้องมองหน้าว่าเป็นใครถึงกับต้องยืนตัวแข็งด้วยความคาดไม่ถึง
“เย็นแล้วทำไมยังไม่กลับ”
ประโยคตวัดห้วนคล้ายจะตำหนิ แต่คนที่คบกันมานานก็รับรู้ได้ว่านั่นเป็นปกติของอีกฝ่าย เจ้าของเรือนผมสีอ่อนค่อยหันกลับมา ดวงตาเป็นประกายมองสบแล้วจึงถามกลับ
“แล้วนายล่ะ” เพียงไม่ถึงนาทีก็นึกคำตอบที่น่าจะเป็นมากที่สุดขึ้นมาได้ “คุยกับอาจารย์ริวซากิงั้นเหรอ”
คงไม่พ้นเรื่องแข่งครั้งถัดไป หรือโปรแกรมฝึกซ้อมแบบใหม่แน่ๆ
“ก็ไม่เชิง”
“?”
กระป๋องเครื่องดื่มที่อีกฝ่ายถือไว้ในมือยื่นส่งมาตรงหน้า และเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยจึงขยายความเสียงเรียบ
“ช๊อคโกแลตเย็น”
“.....”
“ไม่ชอบเหรอ”
เทะสึกะเลิกคิ้วแล้วทำท่าว่าจะชักมือกลับ หากอัจฉริยะแห่งเซชุนซึ่งเพิ่งจะตั้งสติได้ก็รีบตอบแล้วรับมาเสียก่อน
“เปล่า.....ขอบใจนะ”
ก็แค่....เหนือความคาดหมายไปหน่อย
“ช๊อคโกแลตช่วยให้หายเครียดได้ไม่ใช่รึไง”
ทั้งที่เริ่มเปิดกระป๋องช๊อคโกแลตเย็นๆดื่มกลบเกลื่อน คนที่อยู่ข้างๆคงจับได้ว่ายังงุนงงไม่หายถึงได้อธิบายเพิ่มมาอีก
“วันนี้เอย์จิโทรมาบ่นกับโออิชิใหญ่”
ประโยคนั่นช่วยให้เข้าใจได้กระจ่าง เอย์จิอยู่กลุ่มเดียวกันกับเขาแล้วมีช่วงหนึ่งที่แวบไป คงจะโทรบ่นกับโออิชินั่นเอง ที่เทะสึกะจะรู้ว่ากลุ่มเขามีเรื่องวุ่นๆก็คงไม่แปลก
“กลับกันเลยมั้ย”
ในยามที่พระอาทิตย์แทบจะลับขอบฟ้าแสงสว่างมีอยู่น้อยกว่าน้อย เพราะอย่างนั้นผลจากคำชวนให้กลับพร้อมกันเป็นครั้งแรกจากเทะสึกะที่แสดงออกทางสีหน้ากึงประหลาดใจกึ่งยินดีของคนฟังจึงปรากฎให้เห็นเพียงลางๆ... มือข้างถนัดของกัปตันชมรมที่ไม่ได้ถือกระเป๋ายกขึ้นโอบบ่าอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม ดวงตาหลังกรอบแว่นมองมายังฝ่ายที่สำลักกระอักกระไอในวินาทีถัดมาอย่างติดจะเป็นกังวล จนเมื่อได้รับคำยืนยันว่าไม่เป็นอะไร จึงเดินเคียงกันไปแบบนั้น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.
พล๊อตสด เขียนสด ไม่ได้อ่านทวน ขอโทษสำหรับจุดบกพร่องนะคะ
นึกว่าจะไม่ได้อัพซะแล้วค่ะ มีงานหล่นทับมากมายเจียนตายเต็มที
…..ใช่แล้วค่ะ 18ใครก็ได้ ชอบเห็นฮิบาริเมะ ^ ^ แต่ก็ชอบยามาโมโตะนะคะ
ความคิดเห็น