คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - 9 -
//มีงานกรรมการนักเรียน ขอโทษด้วย//
//เทะสึกะ//
ฟูจิซึ่งยังนั่งอยู่ในห้องเรียนที่จวนจะไร้ผู้คนเต็มทีก้มมองโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นทั้งที่ยังคงรอยยิ้มไว้บนใบหน้า
งานของคณะกรรมการนักเรียนในตอนพักเที่ยงแบบนี้...ดูจากนิสัยเอาการเอางานของเทะสึกะ เรื่องที่งานค้างหรืองานเสร็จไม่ทันเวลาจนต้องเร่งทำ อย่างไรเสียก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ แล้วการที่จะมีใครกล้าส่งงานด่วนให้กัปตันชมรมผู้ที่ขึ้นชื่อด้านความเข้มงวดและเจ้าระเบียบจนน่ากลัว ก็ยิ่งจะมีน้อยกว่าน้อย.....
เสียเวลาคิดทบทวนไม่ถึงนาทีฟูจิก็ตัดสินใจได้ว่าควรทำอย่างไรต่อ เพราะจะด้วยเหตุผลอะไร การติดต่อกลับไปถามเจ้าตัวตรงๆน่าจะดีที่สุดแล้ว
:
“มีอะไรรึเปล่า......ฟูจิ”
น้ำเสียงเรียบตึงที่ตอบรับคำทักทายนั้นราวกับว่าเขารบกวนหรือไปขัดจังหวะอะไรสำคัญๆเข้า ฟูจิลอบถอนใจบางก่อนจะเอ่ยถาม
“งานจะเสร็จตอนไหนน่ะ เทะสึกะ”
“คงอีกนาน”
คำตอบกลับในทันทีนั่นฟังดูก็รู้ว่าเป็นคำบอกปัดแน่ ทั้งที่ควรจะกังวลถึงสิ่งที่เทะสึกะกำลังปิดบังหรืออย่างน้อยที่สุดก็น่าจะรู้สึกไม่ชอบใจบ้าง ฟูจิกลับอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วนึกจินตนาการสีหน้าฝ่ายนั้นขึ้นมา
คนที่เคยตรงไปตรงมาไม่ใช่เล่ห์เหลี่ยมอะไรกับใคร... จู่ๆกลับเฉไฉอ้างนู่นอ้างนี่...... แถมยังมีพิรุธให้ดูออกง่ายๆแบบนี้อีก.....
แบบนี้ยิ่งทำให้อยากเจอเข้าไปใหญ่ รู้ตัวบ้างไหมเทะสึกะ
“นายอยู่ที่ไหน”
“วันนี้ฉันไม่ว่าง”
ไม่รู้ว่าเขาคิดมากไปรึเปล่า แต่ถ้าการที่ฟูจิถามแบบนี้เพราะจะมาหาแล้วล่ะก็......
“อยู่ที่ไหน....” ฟูจิถามเสียงเข้มขึ้น “นายรับปากฉันแล้วนะ อย่าลืมสิ”
คนที่เป็นฝ่ายตั้งเงื่อนไขเริ่มงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ และหลังอดทนรอไม่กี่นาที ปลายสายก็เอ่ยสิ่งที่อยากรู้ขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
:
:
โทรศัพท์บนโต๊ะถูกจ้องด้วยสายตาเคืองขุ่นอีกพักใหญ่ คำพูดเอาแต่ใจของคนที่โทรมาก่อนจะวางหูคล้ายว่าจะดังก้องในหัวอยู่ซ้ำๆ
:
“ห้องคณะกรรมการนักเรียนงั้นเหรอ........อีกตั้งนานกว่าจะหมดเวลาพัก ฉันช่วยนายทำงานดีกว่านะ จะได้เสร็จไวๆ”
:
...........จะมีใคร.........ที่รับมือฟูจิได้บ้าง............
นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ และก็มีวิธีชักจูงคนอื่นให้ทำอย่างที่ตัวเองต้องการไปเสียทุกที
เทะสึกะเก็บงานตรงหน้าที่รู้ดีว่าเป็นแค่ข้ออ้างบังหน้าเข้าที่แล้วทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้พร้อมๆกับเกี่ยวเอาแว่นตาที่สวมออกวางบนโต๊ะ แล้วใช้ปลายนิ้วกดนวดลงที่กึ่งกลางหว่างคิ้วเบาๆ
เริ่มจะปวดหัวนิดๆซะแล้วสิ........
:
:
“เป็นอะไรรึเปล่า”
ประโยคทักที่ดังอยู่ใกล้ๆทำเอาเกือบสะดุ้ง หากเมื่อลืมตาแล้วเห็นใบหน้าที่อยู่เหนือขึ้นไปไม่ถึงคืบก็ต้องชะงักนิ่ง กระทั่งจะปฏิเสธไปตามปกติว่าไม่เป็นอะไรก็ยังทำไม่ได้
“ไม่สบายรึเปล่า”
น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถาม ดวงตาคู่สวยทอแววห่วงกังวล เมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆ ใบหน้าหวานที่ก้มมองจึงค่อยเคลื่อนออกห่าง ปลายนิ้วแตะลงตรงขมับแล้วกดลงแผ่วเบา
“ฟู---”
น้ำหนักที่กดคลึงอยู่นั้นทำให้รู้สึกดีขึ้นมาจริงๆ จากที่จะทักท้วงห้ามจึงเงียบไป แล้วนั่งนิ่งแบบนั้นแต่โดยดี
:
:
“นายไม่ทำงานแล้วเหรอ”
ประโยคนั้นทำให้นึกได้ว่าก่อนหน้ามีเรื่องติดใจอะไรอยู่ สีหน้าที่เริ่มจะผ่อนคลายจึงเปลี่ยนกลับเป็นมึนตึงอย่างเดิม ก่อนจะถอนใจเฮือกเมื่อทำใจได้ว่าจะยังไงก็ต้องทำตามสัญญานั่นก่อน....
“ไม่พอใจอะไรรึเปล่า?”
น้ำเสียงทอดอ่อนลากยาว ฟูจิเดินอ้อมมาด้านหน้าจนมองสบตากันได้ถนัด เรียวปากบางคลี่เป็นรอยยิ้มซุกซนเมื่ออีกฝ่ายเบือนหน้าไปอีกทางแล้วปฏิเสธเสียงเรียบ
“แน่ใจนะ”
คนที่ถามย้ำเพื่อความแน่ใจกุมมือคนตรงหน้าไว้แล้วกระตุกดึงเบาๆจนต้องหันมาหา เทะสึกะลอบถอนใจแผ่วเบาเมื่อรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเวลาที่ต้องจ้องตากันตรงๆแล้วยังถูกเร่งรัดเอาคำตอบแบบนี้
“ไม่โกรธก็ไม่โกรธ...”
ฟูจิทึกทักเอาเองเสร็จสรรพ มือที่กุมอยู่ละไปฉวยแว่นที่ถูกถอดวางบนโต๊ะขึ้นมา หากแทนที่จะยื่นส่ง เจ้าของดวงตาสีฟ้ากลับบรรจงใส่ให้แทน แล้วเอ่ยเสียงเบาหวิวเสียจนเทะสึกะเองก็ไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกต้อง
:
:
“ถ้านายโกรธขึ้นมาจริงๆ....ฉันก็คงแย่เหมือนกัน”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC.
ไม่มีฟีลแต่งฟิคแล้วค่ะ รู้สึกถอยหลังลงคลองชอบกล อาจจะเป็นเพราะอ่านกินทามะมากไป (ไม่ใช่แล้ววว) ไม่ก็เพราะสปอย์รีบอร์นตอนล่าสุดฮิบาริซังกำลังย่ำแย่ (นี่ก็ไม่ใช่เหมือนกัน) ใครก็ได้ช่วยยื่นแรกเก็ตให้ทีค่ะ (เบิร์นนนนนนิ่งงงงงงงงงง)
รักฟูจิ เทะสึกะ....เอ่อ....เคะ ไป มั้ย
/ตาย
ความคิดเห็น