เกิดใหม่เป็นก็อบลิน

ลำดับตอนที่ #7 : ก็อบลิน ลอร์ด

ออสค่อยๆ ลืมตาขึ้น ฉากตรงหน้าของเขาเป็นกองเลือดที่นองอยู่รอบๆ ตัวเขา

ในมือของเขามีมือที่กำลังถืออะไรบางอย่างอยู่ เขามองดูมันอย่างช้าๆ

สิ่งที่อยู่ในมือของ ออสคือหัวของมนุษย์ที่เต็มไปด้วยเลือด

เขาค่อยๆ โยนหัวนั้นทิ้งและมองไปรอบๆ รอบๆ ตัวออสคือซากศพของเผ่ามนุษย์

มีร่างของก็อบลิน ที่ยืนอยู่ราวๆ 4 - 5 ตน พวกเขาคือทีมล่าที่ออสรู้จัก

พวกเขาบาดเจ็บอย่างหนักจากการสู้รบ พวกนั้นมายืนรอบๆ ออส

“เกิดอะไรขึ้น …? ”

ออสจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาจำได้เพียงว่าเขาหมดสติไปตอนกอดร่างของ ไอรีนอยู่

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดของเผ่ามนุษย์และของเขาเอง

มืออีกข้างถือดาบที่ไม่คุ้นมือซึ่งอาจจะนำมาจากเผ่ามนุษย์

“ออส เจ้าจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้รึ? ”

“ข้า… รู้สึกว่าสติจะหลุดไป..”

“งันรึ งันข้าจะเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น…”

คนที่เล่าให้ออสฟังคือ ออกัส เพื่อนของเขา

ออสฟังอย่างตั้งใจ เพราะเขาไม่รู้ตัวว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เขาหมดสติ

ออสกัสเล่าว่า หลังจากออสแยกตัวไป พวกเขาก็ต่อสู้กับเผ่ามนุษย์ที่อยู่รอบๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ออสก็วิ่งตรงมาทางพวกเขาด้วยออร่าที่ดุร้าย

เขาโจมตีเผ่ามนุษย์รอบๆ อย่างรวดเร็ว เขาใช้มือเปล่าฉีกร่างของพวกมันเป็นชิ้นๆ

เขาได้ทำการสังหารเผ่ามนุษย์ไปราวๆ 20 ตนและเข้าต่อสู้กับหัวหน้าของพวกนั้น

เจ้านั้นสู้ออสไม่ได้ จึงรีบถอยพวกก็อบลินรอบๆ ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ

พวกเขาได้สังหารทหารของพวกมันจนหมด เหลือเพียงหัวหน้าของพวกมันที่หนีรอดไปได้

แต่ก็ถูกออสตัดแขนขวาไป และได้รับบาดเจ็บสาหัส

ออสที่ได้ยินก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นได้ และเขาก็จำได้ว่า ไอรีน และ ลูกของเขาได้จากไปแล้ว

น้ำตาของ ออส ไม่ได้ไหลออกมาแต่ตาของเขากลับแดงก่ำ เขากำดาบไว้อย่างแน่นจนได้ยินเสียงเสียดสี

พวกก็อบลินที่อยู่รอบๆ ก็ก้มหน้าลง เพราะพวกเขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน พวกเขาได้สูญเสีย สิ่งที่เรียกว่าบ้านไปเสียแล้ว

และ คนที่พวกเขารัก พวกเขานั้นโกรธแค้นอย่างมาก

“เรามาจัดการกับร่างของคนในเผ่ากันก่อน อย่างน้อยก็ให้ร่างของพวกเขาได้หลับอย่างสงบ ไม่ต้องเป็นอาหารของเหล่ามอนส์เตอร์รอบๆ …”

“รับทราบ..”

“ออส ตั้งแต่ตอนนี้ไปเจ้าคือหัวหน้าเผ่าของพวกข้า…”

ออกัสถือไม้เท้าของหัวหน้าเผ่าเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ และมองออสอย่างจริงจัง

ออสมองไม้เท้าสักพักและพยักหน้า และจับไม้เท้าขึ้นมา

เขาเดินตรงไปที่บ้านของตน ที่ซึ่งร่างไอรีนหลับใหล

พวกเขาขุดดินไว้กลางหมู่บ้าน และเอาร่างของเหล่าก็อบลินไปฝังไว้

ออสรู้ว่าพวกเขาจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้อีกแล้วดังนั้นเขาจึงอย่างให้พวกที่ตายได้อยู่ในจุดที่พวกเขาเกิดและตาย

เหล่าก็อบลินรอบๆ มองร่างของคนที่ตนรักและเหล่าเพื่อนๆ ขอตนด้วยความแค้น

พวกเขาล้วนตาแดงก่ำแต่ไร้ซึ่งน้ำตา พวกเขาเก็บความแค้นไว้ในใจรอวันปลดปล่อยมันออกมา

(ไอรีน.. ข้าขอโทษ ข้า..มาไม่ทัน .. ข้าช่วยเจ้าไว้ไม่ได้…)

ออสกำหมัดแน่นและเก็บความโกรธแค้นไว้ในใจ

ออสพึ่งจะรู้ตัวว่าตนมีการเปลี่ยนแปลง ร่างของเขานั้นรู้สึกว่าแข็งแกร่งขึ้น

และพลังเวทย์ที่เคยมีอยู่น้อยนิดแต่ตอนนี้มันเพิ่มขึ้นมากขึ้น

เขาบนหัวของเขาโค้งงออย่างสวยงามและน่าเกรงขาม

ตรงกับตำราที่หัวหน้าเผ่าของเขาเคยบอกเขาไว้

“ก็อบลิน ลอร์ด …? "

ก็อบลิน ลอร์ด คือผู้นำของก็อบลินซึ่งจะเกิดมาในทุกๆ 100 - 150 ปี

ว่ากันว่าก็อบลิน ลอร์ด เคยนำเหล่าก็อบลิน บุกโจมตีเมืองของเผ่ามนุษย์จนวุ่นวายเมื่อนานมากแล้ว

มันเป็นเรื่องเล่าที่เผ่าก็อบลินเล่าต่อๆ กันมา ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่า…

“ออส เจ้าอาจจะเป็น ก็อบลิน ลอร์ดในตำนานที่ว่านั้นก็ได้… ผู้นำในการล้างแค้นของพวกเราเหล่าก็อบลิน!”

“โอ้!!”

เหล่าก็อบลิน รอบๆ ต่างโหร้องด้วยความโมโหร้าย เพราะพวกเขาเสียคนรัก เสียครอบครัว

และเสียจุดที่เรียกว่าบ้านไป พวกเขามายืนต่อหน้าออสอย่างเป็นระเบียบและโห่ร้องออกมา

ออสที่ได้ยิน ก็พยักหน้าเขาเคยเป็น เผ่ามนุษย์มาก่อนแต่เขาในชาติก่อนก็อาจจะไม่สามารถเรียกว่ามนุษย์ได้…

“เข้าใจแล้ว ก่อนอื่นเราต้องหาที่ปักหลักใหม่ พวกเผ่ามนุษย์มันคงจะมาตรวจสอบเร็วๆ นี้ ตอนนี้พวกเรายังไม่พร้อมในการทำสงครามกับพวกมัน …”

“.. อื่ม…”

ใจพวกเขาอยากจะรีบบุกไปทำลายเผ่ามนุษย์ที่มารุกรานพวกเขา

แต่เขาก็เข้าใจว่าสิ่งที่ ออสพูดออกมานั้นสมเหตุสมผล

ถ้าพวกเขาบุกไปตอนนี้ จุดจบมีเพียงความตาย…

“เราจะไปหาจุดตั้งหลักใหม่และเริ่มหาพรรคพวก ตอนนี้พวกเรามีเพียง 10 ตน จะล้างแค้นยังเร็วเกินไป!!”

“รับทราบ!!”

พวกออสรีบออกจากหมู่บ้านและหาที่พักใหม่ ซึ่งจะใช้เป็นฐานทัพของพวกเขา

พวกเขาเดินมานานถึง 5 วันก็มาถึงหุบเขาลึกขนาดใหญ่ตรงหน้าเขา

ออสที่เห็นก็ตัดสินใจใช้จุดนี้เป็น ฐานทัพ และเริ่มสร้างที่พักของพวกเขา

พวกเขานั้นบาดเจ็บสาหัสอย่างยิ่ง แต่ในช่วงเวลา 5 วันที่ผ่านมาก็ดีขึ้นมากแล้ว

อาจจะเป็นเพราะเป็นมอนส์เตอร์จึงมีพลังในการรักษาค่อนข้างเร็ว

ตะวันเริ่มตกดิน พวกเขาจุดคบเพลิงจากเศษไม้มี่เก็บมาจากรอบๆหุบเขา

พวกเขามารวมตัวกันอยู่ในบ้านไม้แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นจุดที่ออสเรียกว่า ห้องประชุม

ออสได้ทำการแบ่งทีมออกเป็น 3 ทีม ทีมละ 3 ตน เพื่อสำรวจหมู่บ้านรอบๆ

“เราะแบ่งคนออกเป็น 3 กลุ่มเพื่อดูว่าหมู่บ้านของเผ่าต่างๆ ถูกโจมตีจากมนุษย์ไหม พวกเราจะเข้าไปช่วย และรับเจ้าพวกนั้นมาเป็นพรรคพวก เพื่อต่อสู้กับเหล่ามนุษย์”

“เราจะรีบแจ้งพวกนั้นให้เตรียมตัวกันไหม ถ้าเผ่ามนุษย์โจมตีเราอาจจะสามารถฆ่าพวกมันได้ทัน …”

“ไม่หละ พวกนั้นคงมีหน่วยข่าวกรองอยู่ พวกมันคงจะรู้ว่าหมู่บ้านรอบๆ ถูกโจมตี และคอยป้องกัน …”

“แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี? ”

คนที่พูดขึ้นคือ แซม หนึ่งในทีมล่าที่รอดมาได้ เขาเป็นคนที่ฉลาดในหมู่ก็อบลิน

ดังนั้นเขาจึงคอยช่วย ออส วางแผนในการแบ่งกลุ่มต่างๆ ของทีมล่า และเรื่องต่างๆ

“อื้ม เราจะปล่อยให้พวกนั้นถูกโจมตี ถ้าดูท่าว่าจะไม่ไหวเราจะเข้าไปช่วย ถ้าให้พวกนั้นมีความแค้นกับเหล่ามนุษย์มันจะช่วยเราได้มากในการดึงมาเป็น พรรคพวก”

“นั่นสินะ ให้พวกนั้นสูญเสียและโกรธแค้นเหล่ามนุษย์ที่โจมตี และจะเข้าร่วมกับเราเพื่อแก้แค้นพวกมนุษย์ …”

“ใช่ ถ้าเราไปเกลี้ยกล่อม พวกมันตรงๆ มันออกจะน่ารำคาญ …”

“นั่นสินะ…”

หลังจากพวกเขาวางแผนกันเสร็จแล้วก็แยกตัวไปที่พักของแต่ละคน

ออส เข้าไปในห้องนอนของเขาและนั่งครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น

ดวงตาของเขานั้นมีแต่ความเกลียดชัง ต่างจากก่อนหน้านี่อย่างมาก

เขาสงบอารมณ์ของเขาอย่างช้าๆ และเริ่มหลบตาลงช้าๆ เพื่อจะพักผ่อน…

// ออส… เป็นไงบ้างวันนี้ล่าได้เยอะไหม? //

มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของออส

เธอคือ ไอรีน ที่ออสเห็นประจำ เธอยืนอยู่ในครัวและกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่

// ไอรีน…? //

// หื้มมีอะไรหรอ ..? //

ออสเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ ด้วยใบหน้าที่ดูไม่น่าเชื่อ

// ไอรีน เจ้ายังไม่ตายหรอ … //

// หื้ม …? ข้าพูดอะไรน่ะ ข้าน่ะตายไปแล้ว… //

// เอ๊ะ … อึ๊ก!? //

จู่ๆ ร่างของไอรีนก็หลั่งเลือดออกมาจากช่องท้องของเธอ

เธอเดินมาหาออสอย่างช้าๆ ด้วยใบหน้าโกรธเคือง

// เพราะเจ้าไง ออส!! เพราะเจ้ามาช่วยข้าช้า!! ข้าเลยต้องตาย! มันเป็นเพราะเจ้า!! ออส!! //

// ข้า.. ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว … ไอรีน … //

// เพราะเจ้าข้าถึงตาย ออส มันเป็นความผิดของเจ้า!! ลูกของเราจึงตาย ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้ามาช้า!! //

// อึก!! //

ออส ก็สะดุ้งตื่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และ โกรธแค้น

เขาเดินออกไปจากหุบเขาและตรงเข้าไปในป่า เขาชกต้นไม้รอบๆ เพื่อระบายอารมณ์โกรธในใจ…

“เผ่ามนุษย์ ฉันจะฆ่าพวกแก!!!”

ออสกรีดร้องออกมาด้วยความโมโห

ออร่ารอบๆ ตัวเขาที่ปล่อยออกมานั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เหล่ามอนส์เตอร์ที่อยู่รอบๆ ต่างถอยห่างออกไปด้วยความหวาดกลัว…