เกิดใหม่เป็นก็อบลิน

ลำดับตอนที่ #3 : ฝึกเวทย์...

วันรุ่งขึ้น ดวงตะวัน ค่อยๆ โผล่จากขอบฟ้า

ในเขตป่าที่พวกออสอยู่มีหมอกจางๆ ให้บรรยากาศหนาวเย็น

ออส หลังจากตื่นนอนก็ออกไปจากบ้านของตน เขาเดินตรงไปที่ลานกว้างของหมู่บ้าน

ซึ่งเป็นจุดที่เขาใช้ฝึกเหล่าทีมล่า ของเขา

ณ ลานกว้างมี ก็อบลินค่อยๆ มารวมตัวกันราวๆ 20 - 25 ตน

ออส เริ่มยืดกล้ามเนื้อและบริหารร่างกายของตน

เหล่าก็อบลิน ก็เริ่มทำตามที่พวกเขาเคยเรียนจากออสมาก่อน

หลังจากเสร็จแล้ว พวกเขาก็ฝึกการต่อสู้ด้วยมือเปล่า และ กระบอง

พวกมันเป็นเทคนิคที่ ออส เคยฝึกมาดังนั้นมันจึงราวกับฝึกทหาร

เขาอยากจะฝึก การใช้อาวุธเช่น มีด ดาบ แต่ที่หมู่บ้านอาวุธพวกเขาไม่ค่อยจะมี

ด้วยความที่พวกเขาอยู่ในป่า อาวุธที่ทำจากเหล็กจึงมีน้อยมาก

“อื้ม วันนี้ฉันไปก่อน พอดีต้องไปพบหัวหน้าเผ่าหน่อยน่ะ …”

“โอ้ งันพวกข้าจะฝึกกันต่อสักหน่อย เจ้าไปเถอะ ออส”

“อื้ม”

ออส ที่ชำระร่างกายเสร็จแล้วก็เดินตรงไปที่ บ้านของหัวหน้าเผ่า

เขามาถึงหน้าประตู ก่อนที่เขาจะเข้าไปก็มีเสียงดังออกมา

“ออส เจ้ามาสายนะ!”

“โถ่ หัวหน้าข้าต้องไปฝึกกับทีมล่า มันเป็นนิสัยของข้าไปแล้วน่ะสิ…”

“เห้อ ไม่เป็นไรรีบเข้ามาซะ!”

“โอ้ว ..”

หลังจากเดินเข้าไปด้านในเขาก็เห็นหัวหน้าเผ่ามองมาทางเขาด้วยความหงุดหงิด

เขาถือแผ่นอะไรบางอย่าง ออสมองดูก็ไม่เข้าใจ

“งันข้าจะสอน ‘เวทย์ผนึกกำลังมาร’ ให้เจ้าก็แล้วกัน มันคงจะดีถ้าเจ้าใช้ได้คล่อง …”

“เราจะไปฝึกที่ไหนกันหัวหน้า? ”

“อื้ม ตามข้ามา”

หัวหน้าเผ่า ลุกขึ้นยืน ก่อนเดินออกจากบ้านของตน

ออส รีบเดินตามด้วยความสงสัย พวกเขาเข้าไปในเขตป่าโล่งๆที่ดูเงียบสงบ

หัวหน้าเผ่า วางแผ่นที่สลักข้อความลง และ นั่งตรงโขดหินใกล้ๆ

“อื้ม ข้าจะสอนวิธีใช้เวทย์ ' ผนึกกำลังมาร ' ให้แก่เจ้า ก่อนอื่นควบคุมเวทย์ที่อยู่รอบๆ ตัวของเจ้า และดูดซับพวกมันซะ”

“รับทราบ”

ออส ยืนทำสมาธิสักพัก พลังเวทย์รอบๆ ก็ซึมซับเข้าสู่ร่างกายของเขา

แม้เขาจะไม่ชอบเรียนเวทย์มากนักแต่เขาก็เคยถูกสอนตั้งแต่เด็กๆ

ดังนั้นเขาจึงมีพื้นฐานอยู่แล้ว แค่เขาไม่ถนัดเท่านั้นเอง …

“ดีมาก แล้วท่องบทตามข้า”

“รับทราบ ..”

ออส ตอบขณะหลับตา และ ตั้งสมาธิ

หัวหน้าเผ่า เริ่มร่ายคาถา เป็นภาษาก็อบลินที่ ออสไม่รู้จัก

มันดูโบราณอย่างยิ่งบรรยากาศรอบๆ หัวหน้าเผ่าราวกับถูกดูดกลับไปในโลกยุคดึกดําบรรพ์

ออส ที่สัมผัสได้ก็ตกใจนิดหน่อยแต่ก็ตั้งสติให้ให้คงที่ เขาเริ่มร่ายคำถา ตามหัวหน้าเผ่า

ออสรู้สึกว่า พลังเวทย์ที่เขารวบรวมไว้ถูกหลอมรวมเข้ากับร่างของเขา

มันรู้สึกแน่นไปทั้งตัว ร่างกายเขารู้สึกว่ามีพละกำลังมากขึ้น

ตาเขาเป็นสีแดงสด ราวกับจะอาละวาดได้ทุกเมื่อ แต่สติเขายังไม่สูญเสียตัวตน

“อื้มเจ้าทำได้ดีมาก ออส รักษาสภาวะนั้นไว้ ฝึกควบคุมเวทย์ที่ซึมซับเข้าไปในตัวเจ้า ถ้าเจ้าฝึกจนเชี่ยวชาญ เจ้าจะอยู่เหนือก็อบลินทุกตน ด้านพละกำลัง”

“อึก…”

เขาพยายามควบคุมสติที่เริ่มเลือนรางของตนไว้สุดความสามารถ

แต่เขาก็หมดสติไปในเวลาไม่นาน เขาที่สูญเสียสติ ก็เริ่มอาละวาดไปรอบๆ …

“เห้อเจ้าบ้าบอกให้ ควบคุมแท้ๆ …”

ตุบ…

ออส ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่ สติเขาหลุดไปเกิดอะไรขึ้น

เขาพยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ ร่างกายของเขานั้นชาจนขยับไม่ได้ …

“เกิดอะไรขึ้นเนีย …”

“ตื่นแล้วเรอะ? ”

“หัวหน้าเผ่า? เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน? ”

“หลังจากใช้เวทย์ ผนึกกำลังมาร ร่างกายเจ้าจะได้รับภาระอย่างหนักทำให้ ขยับตัวไม่ได้ไป 2-3 ชั่วโมง”

“อึก … แล้วบาดแผลพวกนี้…”

“แกโทษข้าไม่ได้นะ แกมันไร้ความสามารถเอง”

“….”

ออส ็รู้ตัวว่าตนเองหมดสติไปและเริ่มอาละวาด

ดังนั้นหัวหน้าเผ่าจึงต้องลงมือ

เขายิ้มแห้งๆ เพื่อปกปิดความอับอายของเขา

“ออส แกก็อายุมาถึง 13 ปีแล้ว อีกไม่นานก็จะ 14 แล้ว … แกไม่สนใจก็อบลินสาวๆ ในหมู่บ้านเราเลยรึไง? ”

“อื้ม หัวหน้ามาพูดอะไรกันตอนนี้…”

“เจ้าบ้า! เผ่าของเราต้อง ขยายเผ่าพันธุ์ ไปเรื่อยๆ เพื่อรักษาความสงบของหมู่บ้านเอาไว้ … แล้ว ไอรีน หละ นางเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเจ้ามิใช่รึ? ข้าดูแล้วนางก็ดูจะชอบเจ้าอยู่นะ? ”

“อื้ม .. ข้าคอยสอนวิธีการต่อสู้ให้กับนาง นางก็มีฝีมือในระดับต้นๆ ของหมู่บ้านเราเลย … ข้ามองนางเป็น เพื่อนสนิทที่สุดของข้าเลยก็ว่าได้ …”

“อื้ม นางน่ะรูปร่างดี แต่ นิสัยจะแปลป่วนหน่อยๆ เวลาโมโห ฮ่าๆ ”

“ฮ่าๆ นางน่ากลัวสุดๆ เลยนี้นะถ้านางโมโห … "

“อื้มยังไงก็เก็บเอาไปคิดก็แล้วกัน เพราะวันหนึ่งเจ้าอาจจะได้มาเป็น หัวหน้าของเผ่าเราในอนาคต …”

“โถ่หัวหน้าท่านยังดูแข็งแรงอยู่เลยแท้ๆ พูดราวกับจะตายในไม่ช้านี้อย่างนั้นแหละ …”

ตุบ!

“โอ๊ย!? ตีข้าทำไมเนีย!? ”

“แกยังไม่เข้าใจอีกรึไง เผ่าเรามีศัตรูมากมาย ทั้งมนุษย์ ทั้งมอนส์เตอร์ที่อยู่รอบๆ มันไม่มีความแน่นอน ข้าก็แค่เผื่อเอาไว้ในช่วงที่ข้า ตาย ไปน่ะสิ …”

“…”

“ นี้ก็ดึกมากแล้ว เจ้าลุกได้รึยัง? ”

“โอ โอ้!”

เขาพยายามลุกขึ้นยืน แม้ร่างกายเขาจะล้าแต่ก็พอจะขยับตัวได้แล้ว

“อื้ม งันกลับหมู่บ้านกันเถอะ วันพรุ่งนี้มาเริ่มเรียนกันใหม่ …”

“เอ๊ะ? ”

“หื้ม? ไม่พอใจรึไง? ”

“เปล่าๆ ข้าจะรีบมาเลย!”

“อื้ม รีบกลับไปพักผ่อนซะ จนกว่าเจ้าจะฝึกควบคุม พลังได้ เราจะไม่หยุดฝึก …”

“โอ้!! …”

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินกลับหมู่บ้านอย่างช้าๆ

ออส กลับมาถึงบ้านของตน เขานั่งบนเตียงและหยิบเศษหญ้าที่ดูเหมือนสมุนไพรมาทาตามตัว

และ เอาเนื้อแห้งที่อยู่ในบ้าน มากินแก้ความหิว

“อึก … ร่างกายปวดไปหมดเลย หัวหน้าสอนเวทย์อะไรให้เราเนีย …”

หลังจากนั้นเขาก็เริ่ม รักษาร่างกายของเขาช้าๆ ในตอนนั้น

จู่ๆ ก็มีคนมาเคาะประตูบ้านของเขา

“ออส อยู่ไหม? ข้าเอา สมุนไพรมาให้ …”

“หื้ม ไอรีน หรอ? ”

“ใช่ข้าเอง ข้าเข้าไปนะ!”

“โอ้ เข้ามาเลย”

ประตูเปิดขึ้นช้าๆ คนที่เข้ามาเป็น ก็อบลินสาวร่างกำยำ ที่มาทักทายออสเมื่อวันก่อน

นางถือถ้วยไม้ที่มีน้ำสีเขียวใส่อยู่ด้านใน

ออสมองด้วยความสงสัย นางที่สังเกตเห็นจึงพูดกับเขา

“ท่านหัวหน้าเผ่า สั่งให้ข้านำมันมาให้ เขาบอกว่าเจ้าบาดเจ็บน่ะ …”

“โอ้งันรึ ขอบใจเจ้ามาก ช่วยได้เยอะเลย!”

“ฮ่าๆ คงจะฝึกหนักกันน่าดูร่างกายเจ้าถึงได้บอบช้ำขนาดนี้”

“อื้ม ก็นิดหน่อยน่ะ ฮ่าๆ ”

นางมองไปที่ร่างของออส ซึ่งกำลังทาสมุนไพรอยู่

นางถึงเสนอตัวที่จะช่วย

“เจ้าทาสมุนไพรอยู่รึ ให้ข้าช่วยไหม? ”

“หืม อื้มเอาสิ ข้าทาด้านหลังไม่ถึงด้วย …”

นางเดินมาหยิบถ้วยสมุนไพรที่ออสใช้ทิ้งไว้ขึ้นมา

และเริ่มทาตามตัวออส ออสก็หยิบถ้วยยาที่หัวหน้านำมาให้เขา กินลงไป

“แค่กๆ รสชาติ แย่เป็นบ้า!”

“ฮ่าๆ สมุนไพร ดีๆ มักจะมีรสแย่อย่างงี้แหละ ทนเอาหน่อยแล้วกัน …”

“แค่กๆ อุ๊บ..”

ไอรีน ที่ทาสมุนไพรอยู่ก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ พลางทาสมุนไพรไปด้วย

หลังจากทาพมุนไพรเสร็จ นางก็ขอตัวกลับไปที่พักของนาง

ออสก็ขอบใจเธอและ กลับไปนั่งที่เตียง เขานึกถึงคำพูดของหัวหน้าเผ่า

“คู่ครองงั้นรึ … ตั่งแต่มาที่โลกฝั่งนี้ก็ไม่เคยคิดเลยแฮะ …”

ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าไป เหลือไว้เพียงแสงสว่างจากคบเพลิงที่ปักไว้

ออส นอนคิดคำพูดของหัวหน้าเผ่านิดหน่อยและหลับตาลง

สติของเขาก็จางหายไปอย่างช้าๆ …