เกิดใหม่เป็นก็อบลิน

ลำดับตอนที่ #2 : ก็อบลิน..

ตั้งแต่ที่ฉันเกิดก็ผ่านมาแล้ว 13 ปี

ฉันได้เรียนรู้ว่า เผ่าของฉันคือ เผ่า ก็อบลิน … ใช่ฟังไม่ผิด ก็อบลิน

มันคือสิ่งมีชีวิตที่ฉันไม่เคยเห็น …นี่มันบ้าอะไรเนีย

อย่างน้อยถ้าจะเกิดก็ขอเกิดในโลกเดิมของฉันสิ!

“เห้ออ …”

“ออส! มานั่งทำอะไรตรงนี้? ”

“หืม ออกัส อ้าา พอดีคิดเรื่องอะไรนิดหน่อยน่ะ …”

“งันหรอ เราจัดตั้งทีมออกล่า แล้วนะรอเจ้าอยู่เลย หัวหน้า ฮ่าๆ ”

“อ้า โทษทีไปกันเถอะ!”

“โอ้วว”

แจ็ค เขาได้รับชื่อว่า ออส เขาเกิดในเผ่า ก็อบลิน

หมู่บ้านเขาเป็นหมู่บ้านขนาดกลาง มีบ้านราวๆ 25 หลัง และกำแพงไม้รอบๆ

ออส ได้รับเลือกให้เป็น หัวหน้าทีมออกล่าอาหาร

เพราะเขาได้แสดงความแข็งแกร่งของเขาตั้งแต่ยังเด็ก

ออสได้สอนวิธีการต่อสู้และวิธีออกล่า

แม้เขาจะเคยเป็นมนุษย์มาก่อน แต่ตอนนี้เขาเป็น ก็อบลิน

เขาค่อยๆ ลืมความทรงจำเกียวกับตนเองตอนเป็นมนุษย์ทีละนิด

ที่เขาจำได้คือ วิธีการต่อสู้ และวิธีการใช้ชีวิตที่เขาเคยทำจนเป็นนิสัย

ออสมีร่างกายที่ใหญ่กว่าเผ่าก็อบลินคนอื่นๆ ถึง 2 เท่า

เขาจึงได้รับความไว้วางใจจากก็อบลินตัวอื่นๆ

“โอ้ ออส วันนี้็ขอฝากการล่าสัตว์ด้วยนะ!”

“โอ้ ไว้ใจได้เลย!”

“ออส ถ้าเจ้าบาดเจ็บมากระท่อมของข้าได้นะเดียวข้าจะช่วยเยียวยา ฮิฮิ”

“โอ้ เวียร์ ข้าต้องขอคิดดูก่อนนะ ฮ่าๆ ”

ออสเป็นคนดังในหมู่บ้านนี้เลยก็ว่าได้เพราะความแข็งแกร่ง

และร่างกายที่น่าดึงดูด เขาจึงเป็นที่ชื่นชอบของทั้งชายและหญิง

ออส มาถึงจุดที่หน่วยออกล่า รอเขาอยู่ ออส มองพวกเขาแล้วพยักหน้า

“ไปกันเถอะ!! วันนี้ขอให้เป็นวันที่ดี!!”

“โอ้!!”

พวกเขาวิ่งตรงไปในป่าเพื่อหาเหยื่อของพวกเขา

ออส ถือมีดที่ทำจากกระดูกสัตว์ บนหลังเขามี ขวานเหล็กดูเก่านิดหน่อย

ออส ย่องไปใกล้ๆ หมูป่าขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง มันตัวใหญ่ๆ ราวๆ 3 เมตร ในตอนที่มันไม่รู้ตัว

ออสได้ ใช้มีดกระดูกแทงส่วนคอของมัน

หมูป่าตกใจและพยายามจะหลบหนี ออสใช้แขนเพื่อล็อกคอมันไว้

แม้เขาจะแข็งแกร่งแต่ หมูป่าขนาดใหญ่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จัดการได้ง่ายๆ

มันพยายามสะบัดออสให้หลุดจากตัวของมันและวิ่งหนี

“ตอนนี้แหละ จัดการมันซะ!!”

“โอ้!”

หน่วยออกล่า มีราวๆ 10 คนอยู่รอบๆ หมูป่า

พวกมันถือหอกที่ทำจากหินและแทงไปบริเวณลำตัวของมัน

หลังจากนั้นไม่นานหมูป่าก็หมดลมหายใจอย่างช้าๆ

“อ้า แข็งแรงเป็นบ้า …”

“ออส ไม่เป็นไรนะ? ”

“อื้มไม่เป็นไร ลากมันกลับหมู่บ้านกันเถอะ ตัวขนาดนี้น่าจะเหลือกินอีกหลายวันเลย …”

“โอ้!”

พวกเขาขนมันกลับบ้านอย่างน่ายินดี ที่ล่าสัตว์ได้

ออส รู้สึกว่าป่าคือบ้านของเขา แม้แต่ตอนเป็นมนุษย์

เขาก็ใช้ชีวิตอยู่ในป่าเป็นส่วนมาก ดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่แตกต่างกันมาก

หลังจากมาถึงหมู่บ้าน พวกเขาก็ลากเจ้าหมูป่ายักษ์ตัวนี้ไปกลางหมู่บ้าน

“โอ้ วันนี้ได้ตัวใหญ่เลยนี่พวกนาย!”

“ฮ่าๆ ออสช่วยจัดการน่ะ เลยล่าเจ้านี้มาได้ ลำบากแทบแย่”

“อื้ม ขอบใจมากเท่านี้ก็ไม่ต้องออกไปหาอาหารอีกสักพักเลย …”

“อื้ม!”

พวกเขาคุยเล่นกันกับคนอื่นๆ ส่วนออสก็ไปหาที่เงียบๆ อยู่และมองดูเหล่าก็อบลินรอบๆ

เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นโอกาสที่ฟ้ามอบให้เขาก็ได้ เขาเคยอยู่แต่ในสงคราม จนลืมคำว่า สงบสุขไปแล้ว

เขาคิดว่าการเกิดเป็นก็อบลินก็ไม่ได้ต่างจากมนุษย์มากนัก เพียงแต่ว่าก็อบลินนั่นร่างกายแข็งแกร่งกว่ามนุษย์มาก

“เห้อ.. สงบสุขจังน้า.. โอลิเวีย เธอได้มาเกิดใหม่เหมือนฉันรึป่าวนะ? ”

“ออส! ท่านหัวหน้าเผ่าเรียกพบน่ะ ท่านสั่งให้ข้ามาบอกเจ้า”

“โอ้ ได้เลยขอบใจมาก”

“อื้ม”

ออส เดินตรงไปที่บ้านไม้ตรงกลางหมู่บ้าน มันเป็นบ้านของหัวหน้าเผ่า

ออส เข้าไปในบ้านแล้ว ก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการเคารพ หัวหน้าเผ่า

หัวหน้าเผ่านั่นร่างกายดูแก่ชราแต่ยังดูกำยำ เขาถือไม้เท้าในมือซึ่งตกแต่งไปด้วยหินเล็กๆ บนไม้

เขามองไปทาง ออสอย่างจริงจัง

“ออส ข้าได้ยินข่าวมาว่า พบกลุ่มมนุษย์ ห่างออกไปราวๆ 10 ไมล์ ถ้าจะออกไปล่าสัตว์ครั้งต่อไปก็ระวังด้วย …”

ออสที่ได้ยินก็ตกใจ เขายังไม่เคยเห็นมนุษย์ของโลกนี้มาก่อน

ออสที่ได้ยินก็พยักหน้ารับทราบ

“รับทราบ”

“อื้ม พวกมนุษย์ มันไม่เห็นเราเป็นมิตรหรอกถ้ามันเจอคงเข้าจู่โจมพวกเราทันที ระวังตัวด้วย”

“รับทราบ ครั้งต่อไปที่เข้าป่าพวกข้าจะระวังมากขึ้น และจะไม่เข้าไปใกล้ๆ บริเวณนั้น …”

“ดีมาก ระวังตัวด้วย อื้ม.. ข้าว่าเจ้าคงจะเหมาะสมที่จะเป็นผู้นำเผ่า คนต่อไปที่สุดแล้วสินะ”

“หื้ม ไม่หรอก ฮ่าๆ เวทมนตร์ของเผ่า ข้าก็ใช่ไม่ได้จะรับหน้าที่นั้นได้ยังไง? ”

“เห้อ ข้าก็สอนไปแล้วไยเจ้าไม่ลองฝึกดูเล่าอย่างน้อยก็เวทย์เพิ่มกำลังกายของเจ้า”

“หัวหน้าข้าไม่ถนัดอะไรพวกนั้นน่ะสิ …”

“งันจงฝึกซะนี้เป็นคำสั่งในนามของหัวหน้าเผ่าตั้งแต่ ตะวันขึ้นเจ้าจงมาหาข้า ข้าจะฝึกให้เจ้าเอง!”

“ระ รับทราบ…”

“อะไรนะ ไม่พอใจรึไง!? ”

“ไม่ๆ ข้าเข้าใจแล้ว!”

“ดีงันกลับไปซะ!”

“รับทราบ!”

ออส รีบออกจากบ้านของหัวหน้าเผ่า

เขารู้ว่าเผ่าของเขามี เวทมนตร์ ที่ใช้ได้เฉพาะหัวหน้าเผ่าเท่านั้น

เขาเคยฝึกแต่เขากับไม่ค่อยจะเข้ากับเวทมนตร์มากนักเขาใช้ได้แต่เวทย์ที่เพิ่มกำลังเท่านั้น

เขาจึงไม่ชอบเรียนเกียวกับ การใช้เวทย์จากหัวหน้าเผ่า แต่เขาถูกสั่งมาแล้วดังนั้นเขาจึงต้องเรียน

เขาเดินกลับด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่ายอย่างยิ่ง

“ออส โดนดุมารึไง? ทำหน้าซะน่าสงสารเชียว”

“ฮ่าๆ เปล่าหรอกแค่โดนสั่งให้ไปเรียนเวทย์น่ะสิ”

“ฮ่าๆ เจ้าไม่ชอบเรียนเวทย์นี่นะ ทนเอาหน่อยแล้วกัน ฮิฮิ”

คนที่เข้ามาทักออส เป็นก็อบลินสาว ร่างของเธอนั้นกำยำแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นผู้หญิง

เธอเป็นสาวสวยลำดับต้นๆ ของหมู่บ้านเลยก็ว่าได้

และเธอยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของออสอีกด้วย

“อ้า ว่าแต่เจ้ามาหาข้ามีธุระอะไรรึป่าว? ”

“ป่าวหรอกข้าแค่ แวะมาทักทายเจ้าเฉยๆ น่ะ อื้มงันข้าขอตัวล่ะ!”

เธอเดินกลับไปที่บ้านของเธอ ออสมองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

เธอเป็นเพื่อนที่เขาสนิทมากที่สุดตอนเด็ก เขายังช่วยสอนวิชาต่อสู้ให้เธออยู่บ่อยๆ ด้วย

“เห้อวันนี้เหนื่อชะมัดเลย … พรุ่งนี้เช้าต้องไปฝึกเวทย์ด้วยสินะ อ๊าา ไม่ชอบเลยแฮะ!”

ตะวันเริ่มตกดินอย่างช้าๆ ป่ารอบๆ นั้นมืดสนิทอย่างรวดเร็ว

เหลือไว้เพียงแสงไฟจากคบเพลิงที่ปักไว้หน้าบ้านของเหล่าก็อบลิน

รอบๆ หมู่บ้านมียามคอยเดินไปมาผลัดกันเฝ้ายาม

“ก็อบลินสินะ ชีวิตที่สองของฉัน …”

เขาเริ่มหลับตาลงช้าๆ สติของเขาก็เลือนรางและหลับไปในที่สุด….