ตอนที่ 29 : ตอนที่ 27 เธอกับเขาและรักของเรา
ณ โรงพยาบาล XXX
ตอนนี้เซนทิสขับรถยนต์พาฉันมาทำแผลที่โรงพยาบาล โดยที่เขานั่งรออยู่ข้างนอก
นึกถึงตอนที่เขาพาฉันขี่หลังแล้วก็ยังเขินไม่หาย อยู่ใกล้เซนทิสทีไร หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะตลอด
คนบ้าอะไรชอบทำให้หวั่นไหวอยู่เรื่อยเลย ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบล่ะ
“เสร็จแล้วค่ะ เชิญรับยาที่ช่อง 2 นะคะ”
เสียงเรียกของพยาบาล ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์
“ค่ะๆ ขอบคุณนะคะ”
ฉันขอบคุณพยาบาลแล้วจึงเดินออกมาด้านนอกห้องฉุกเฉิน ก็เห็นเซนทิสนั่งเล่นเกมส์อยู่
เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันพอดี
“อ้าว เสร็จแล้วหรอ นั่งก่อนๆ เดี้ยวฉันไปรับยามาให้”
“ไม่เป็นไร เดี้ยวฉันไปเอาเอง” ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าไปไหน เซนทิสก็กดไหลฉันให้นั่งเก้าอี้
“ บอกว่าจะไปเอาให้ไง เป็นเด็กดี ห้ามดื้อ เดี้ยวไม่รักนะรู้ป่าว”
พูดจบก็เดินไปเลย ไงล่ะ โดนอ่อยอีกแล้ว อ่อยมากๆ เดี้ยวลากนะเว้ย><
“ป่ะ กลับบ้านกัน”
“อื้อ”
“ไหวปะ ไม่ไหวใช้บริการอุ้มของพี่ได้นะครัช”
“ไหวว้อยยย”
“ฮ่าๆๆๆ”
มีความสุขมากสินะที่ได้แกล้งฉันน่ะ ไอ้บ้าเซนทิส ชิส์
เซนทิสขับรถมาอย่างไม่รีบร้อนมากนัก นี่พรุ่งนี้ฉันต้องไปเรียนทั้งที่มีสำลีแปะหัวแบบนี้จริงๆหรอเนี่ย
คงตลกสุดๆไปเลย ขาดก็ไม่ได้เพราะใกล้สอบแล้ว ต้นเหตุคือนายเซนทิสคนเดียวเลย อยู่ใกล้ทีไร ซวยทุกที
เอาน้ำกรดมาสาดหน้านายนี่ดีมั้ยนะ จะได้เสียโฉม พออัปลักษณ์แล้วก็จะไม่มีคนชอบ
ไม่มีสาวมาตาม ถ้าไม่มีสาวตามฉันก็ไม่ซวยไง หึๆ
“มองแล้วหัวเราะแบบนั้น หมายความว่าไงครับ” อยู่ๆ หมอนั่นก็หันมา
“ก็ป่าวนี่ขับรถไปเหอะ” แถเข้าไว้ นังคัพเค้กเอ้ย
“หรา นึกว่ามองแล้วอยากได้ อยากโดนไรงี้” นายเซนทิสหันไปขับรถเหมือนเดิม แต่ประโยคเมื่อกี้ คือแบบ…
“ดะ โดนไร พูดให้ดีนะ”
“อารายๆ โดนรักไง คิดไรอยู่น่ะ แหน่ะๆ หื่นนะเราอ่ะ”
กรี๊ดดดดดด ไอ้บ้านี่มาว่าฉันหื่น
“ไอ้บ้า ฉันไม่ได้หื่นนะ”
“ฮ่าๆๆๆ สนุกจังเลยได้แกล้งคน”
ดูมัน ผู้ชายอะไรหน้ามึนมาก
ขับมาได้สักพัก เซนทิสก็จอดรถเข้าข้างทางทั้งๆที่ยังไม่ถึงบ้าน มันเป็นร้านอาหารหรู
ใกล้ห้างสรรพสินค้าก่อนถึงบ้านฉันประมาณ 5 กิโลเมตร
"อ้าว จอดไมอ่ะ"
"กินข้าว" สั้นๆเลยค่ะ หน้ามึนได้อีก
"ฉันไม่หิว"
"แต่ฉันหิว ป่ะ ลงได้แระ"
เห้ยๆ เดี้ยวดิ นายหิวเกี่ยวไรกะฉันฟระเนี่ย
สุดท้ายเซนทิสก็อาศัยความหน้ามึนและหน้าด้านลากฉันเข้าไปในร้านจนได้
ข้างในร้านดูดีกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย เรียบแต่หรู แบบคลาสสิค เปิดเพลงสากลคลอเบาๆ
เซนทิสพาฉันไปนั่งที่มุมติดกระจก
"สั่งดิ"
"ก็ฉันบอกว่าไม่หิวไง"
"กินเถอะน่า นี่ดูสิมีแต่ของอร่อยๆนะ ขาหมูเยอรมัน ไก่ทอดสไปซี่ส์
กุ้งเผาเกลือ ปลาแซลม่อนย่างซอสมะนาว.."
"พอๆ สั่งก็ได้" ยั่วอยู่นั่นแหล่ะ ว่าจะไม่กินแล้วนะ ยั่วจนหิว ร้ายกาจมาก
"ฮี่ๆๆ"
"อ้าวเซนทิสคะ"
พออาหารมาเสิร์ฟปุ๊ป มารคอหอยมาปั๊ป ทายสิว่าใครเอ่ย แต่น แตน แต้นน
คุณพี่มิลค่า !! หมดเรื่องอลิส ไป แต่ฉันลืมผู้หญิงคนนี้ไปได้ยังไงเนี่ย เจ้าของเซนทิส
ตัวจริง เสียงเลย
"มิล มาทำอะไรครับ"
"มิลสิ ต้องถามเซนว่าทำไมมาทานข้าวกับ คน-อื่น ได้ล่ะคะ
ไม่สนใจว่า-ที่-คู่-หมั้น เลย"
ยัยพี่มิลจงใจย้ำกับฉันทีละคะเลย ฉันเหมือนตัวเล็กลงเหลือแค่สองเซนฯอ่ะ
จะว่าไปแล้วยัยพี่มิลก็พูดถูกทุกอย่างเลย
"มันสิทธิ์ของผมปะมิล ผมจะมากินข้าวกับใครก็ได้ ไปไหนกับใครก็ได้ ตราบใด
ที่ผมยังไม่ได้แต่งงานกับมิล"
"กรี๊ดดดดด มิลไม่ยอมนะคะ คุณจะมาทำแบบนี้กับมิลไม่ได้นะ"
ยัยพี่มิลกรี๊ดร้องลั่นร้านเลย ตอนนี้คนเริ่มมามุงดูกันเยอะแล้ว
"ไม่อายเค้าบ้างหรือไง"
นายเซนทิสเงยหน้าขึ้นมาถาม
"ยัยเด็กคัพเค้กนี่สิต้องอายที่มายุ่งกับคู่หมั้นฉันต่างหาก!!!"
ยัยพี่มิลชี้หน้าฉัน เรียกสายตาจากคนที่ร้านได้ไม่น้อยเลย ฉันอายนะว้อยยย
"ผมต่างหากที่ยุ่งกับคัพเค้กเอง"
"คุณกล้าพูดแบบนี้กับฉัน ปรึกษาแม่คุณบ้างหรือยังเซนทิส แม่คุณจะเลือกใครนะ
ฉันหรือนังเด็กกะโหลกกะลานี่!!!"
--------------------------------------------------------------------------------------------------
24/09/2015
มาแว้วววววว เข้ามาอ่านจิๆ
555+ ภาษาแบ๊วเกิ๊นนน
คิดถึงทุกคนเลย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
รักคนอ่านทุกคนเลย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรต์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ