ถนนเส้นดำ

ข้อมูลเบื้องต้น

เพลง "อยากให้ช่วงเวลาเหล่านี้อยู่กับเราไปนานๆได้ไหม"
เพลงนี้ของ Playground
เพราะดีนะ ความหมายก็ดี

เนื้อเรื่อง

ถนนเส้นดำ

By DarK ChoCoLaTe

ผมเป็นผู้ชายวัย 24 ปีคนหนึ่งที่จบจากคณะสถาปัตย์ของมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งกลางเมืองหลวง วันนี้ผมตื่นแต่เช้า 'ท้องฟ้าวันนี้สดใสจริงๆ' ผมคิด พลางเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้แปรงฟันอยู่ไปเปิดทีวี ภาพข่าวอาชญากรรมอย่างเหี้ยมโหดปรากฏอยู่บนหน้าจอ ผมตกใจ
 
ไม่ใช่เพราะมันเป็นการฆาตกรรมที่เลือดเย็นเท่านั้น

แต่เพราะคนที่ถูกฆ่าต่างหาก 'นั่นมันไอ้เกมนี่ เดี๋ยวนี้จากอันธพาล มันกลายเป็นเหยื่อแล้วเหรอวะเนี่ย' คิดแล้วผมก็ถอนใจยาว

บรรยากาศความเครียดเริ่มปกคลุมรอบตัว ไอ้เกมเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยประถมของผม เราสองคนค่อนข้างสนิทกันมากเลยทีเดียว แล้วผมก็ไม่เคยคิดว่ามันจะมาจากผมไปง่ายๆ แบบนี้

วันต่อมาผมมีนัดกับสาวสวยคนหนึ่ง ผมพยายามแต่ตัวให้ดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากปกติที่เป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ ก็หันมาใส่สูทผูกไทต์เหมือนคนอื่นเขาบ้าง ผมเดินออกไปหน้าปากซอยขึ้นรถเมล์

ไม่นานนักผมก็มาถึงจุดนัดหมาย เธอยังไม่มา คงเป็นเพราะงานที่ผมทำอยู่เป็นประจำ มันต้องอาศัยเวลาในการเตรียมการสักหน่อย ผมจึงติดนิสัยมาก่อนเวลาเกือบทุกครั้ง

แต่ผมรออีกสิบห้านาที เธอก็มา

"สวัสดีครับ" ผมทักเธอ เธอยิ้มแล้วก้มหัวให้ผม

"วันนี้เราไปดูหนังกันมั้ยครับ" ผมชวน แล้วเธอก็ไม่ปฏิเสธผม ก็อย่างว่าล่ะ ผมมันก็จัดอยู่ในพวกคนหน้าตาดีใช้ได้ จะชวนใครไปไหนก็ไม่ค่อยพลาดหรอก

ผมกับเธอไปดูหนังกัน เธอชวนผมดูเรื่อง 300 ขุนศึกฯ ผมไม่งงเลยว่าทำไมเธอถึงชอบดูหนังแนวนี้ ดูหนังเสร็จผมก็พาเธอไปกินข้าวแล้วก็นั่งรถเมล์ไปส่งเธอแถวๆบ้าน เธอไม่ยอมให้ผมไปส่งที่บ้าน เธออ้างว่าเดี๋ยวพ่อเธอจะดุเอา แต่ผมไม่เชื่อเธอเลย

แล้วผมก็นัดเจอกับเธออีกหลายครั้ง จนเราเริ่มสนิทกัน จนผมไม่แน่ใจว่านี่ผมตกหลุมรักเธอเข้าแล้วรึป่าว ผมเริ่มหนักใจ ทั้งๆที่ผมก็ทำแบบนี้กับผู้หญิงมาหลายคน ทำไมถึงไม่เคยเป็นแบบนี้ อาจเป็นเพราะผมระวังตัวไม่พอ หรืออาจเป็นเพราะเธอสวยมากก็ได้ แต่ไม่รู้อะไรทำให้ผมคิดว่าเธอเองก็ชอบผมอยู่เหมือนกัน ผมพยายามปัดความคิดเหล่านั้นออกจากสมอง แล้วพยายามจดจ่อกับงานที่ผมต้องทำ เพื่อให้เลิกคิดเรื่องนั้นไป

แล้ววันนี้ผมก็นัดเธออีกครั้ง เราตกลงกันขับรถไปบางแสน เพราะวันนี้ผมมีรถ รถที่ยืมมาจากเพื่อนร่วมงานที่สนิทที่สุดของผม

"อย่าให้พลาดนะ" มันบอกผมด้วยสีหน้าจริงจัง

"อือ จะพยายาม" ผมตอบมันอย่างไม่เต็มเสียงนัก ผมไม่มั่นใจเลย ว่าผมจะทำได้รึป่าว

กว่าเราจะขับรถมาถึงบางแสนก็ค่ำแล้ว ที่นี่ดูเงียบสงบกว่าที่เคยคิด บรรยากาศดูเป็นใจกับการมาเดทมากเหลือเกิน ท้องฟ้ามืดสนิท ทำให้มองเห็นดวงดาวพร่างพราวเต็มท้องฟ้า ผมสูดหายใจลึกๆ เต็มปอดแล้วเริ่มพูดกับเธอ

"ผมชอบคุณนะ" เธอยิ้ม เหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่เธอเคยพบเจอ

"แต่ผม......ต้องขอโทษจริงๆ" ผมพูดต่ออึกอัก เหมือนจะขาดใจได้ในไม่กี่วินาที มือพยายามควานหาอะไรบางอย่างจากกระเป๋า

ทีแรกผมหาไม่เจอ แต่ตอนนี้ผมเจอแล้ว ผมหยิบมันออกมา 'ปืนสั้นขนาดพกพาสีดำ' ผมหันปากกระบอกปืนไปทางเธอ แต่เธอดูใจเย็นมากและไม่ตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแววตาประหลาดใจเท่านั้น ชั่วขณะหนึ่งผมเห็นเหมือนเธอจะยิ้ม

"ปังๆ" เสียงปืนดังสองนัดซ้อน ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้ยิง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อผมก้มลงไปเห็นปากกระบอกปืนที่มีควันโชยออกมาจากเสื้อของเธอ เสื้อสูทตัวนอกของเธอ เธอทำได้ไงนะ

"ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ" เธอกระซิบข้างหูผม "หนุ่มน้อย.....โดนบอสสั่งเก็บยังไม่รู้เรื่องอีก" ตอนนี้ริมฝีปากของเธอเหยียดยิ้มเหี้ยมเกรียม แววตาเหมือนจะเยาะเย้ยผมอยู่ในที

ผมได้แต่โทษตัวเอง "คุณสมบัติของนักฆ่าที่ดีคือไม่ใจอ่อน" เสียงของบอสดังก้องอยู่ในหัวผมซ้ำไปซ้ำมา แค่ผมพลาดครั้งเดียวผมถึงกับต้องชดใช้ด้วยชีวิตเลยเหรอนี่ แค่เพราะผมฆ่ายกครัวโดยไม่ฆ่าเด็กทารกน้อยนั่น

แต่ที่ถูกควรจะบอกว่าผมพลาดสองครั้งมากกว่าเพราะครั้งนี้ผมก็ใจอ่อนไม่ยอมลั่นไกใส่เธอ

ผมไม่น่าพลาดมาเดินบนเส้นทางสายดำสนิทสายนี้เลย แต่ตอนนี้ผมก็ได้รับกรรมแล้ว ผมกำลังจะตายในไม่ช้า

'ไอ้เกม.....กูขอโทษที่จัดการคนที่หักหลังมึงไม่ได้ กูประมาทเกินไป กูไม่คิดว่าเขาจะรู้ตัวจริงของกูและกูไม่รู้ว่าเขาเองก็เป็นนักฆ่ามืออาชีพเสียด้วย'

และในขณะที่สติและวิญญาณกำลังจะหลุดลอยออกไปจากร่าง ผมก็เหลือบไปเห็นเธอ เธอเดินจากไปอย่างไม่แยแสผมเลยแม้แต่น้อย.....



----------------------------------------------------------------------------------------
ใครที่อ่านจบหมดเลยก็ขอบคุณจริงๆนะ