ยัยแม่สื่อสุดซ่าส์ ตามหารักแท้

ลำดับตอนที่ #3 : วันที่เลวร้าย

                 “เห้ย  นี่นาย ...”  ฉันพูดอย่างตะกุกตะกักพร้อมกับกระพริบตาขึ้นลงราวกับการก้าวขาขึ้นลงบันได  ก็ข้างหน้าของฉันมันคือ....



นายวินน่ะซิ  ไม่หรอกมั้งฉันคงตาฝาดน่ะ  ในขณะที่ฉันกำลังจะหันตัวกลับด้วยท่ามุมตัวแบบยิมนาสติก



    “นี่เธอจะไปไหน”



     แล้วฉันก็ค่อยค่อยหันตัวกลับมาด้วยท่า....ท่าอะไรช่างมันเหอะ   นั่นมันนายวินตัวจริงนี่หน่า  แหมทำเป็นยืนเก็ก  แหวะ  คิดว่าตัวเองยืน



เอาเท้าข้างนึงวางไว้บนลูกบอลแค่เนี่ย  มันจะทำให้ตัวเองดูหล่อ  เท่  สมาร์ท  แอ้กอาร์ต  เพอร์เฟค   นักหรือไง    



    “นายถามฉันหรอ”  พลางกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง



    “ก็ใช่น่ะซิ...ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร  แถวนี้มันก็มีเธอเพียงคนเดียว”



     แล้วฉันก็ค่อยค่อยกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณนั้น  เออจริงด้วย  ทำไมแถวนี้มันไม่มีผู้หญิงเลยอ่ะ  มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลย  อ้อ ! ก็มัน



เป็นสนามฟุตบอลนี่หน่า  เอ๊ะ...ว่าแต่ฉันมาทำไมที่นี่อ่ะ  แล้วฉันก็ค่อยระลึกชาติไปตั้งแต่ตอนที่ไอ้ชินมันพาฉันไปเข้าชมรมแล้วมันก็บอก



ว่า ‘นี่พรุนฉันลงชื่อชมรมให้แกแล้วนะเว้ยไปที่ชมรมกันเลยดีกว่า’  ‘นี่งัยสถานที่เรียนชมรมของเรา’  อย่าบอกน่ะว่าที่ไอ้ชินมันพูดกับฉันมัน



เป็นเรื่องจริงอ่ะ  ฉันต้องเรียนชมรมฟุตบอลหรอ  คงไม่มั้ง  “แล้วทำไมเธอถึงไม่เข้าไปในสนามฟุตบอลอ่ะ”



    “แล้วทำไมฉันต้องเข้าด้วยหล่ะ”  ฉันยังคงถามต่อไปเผื่อว่าที่ฉันคิดมันอาจเป็นแค่เรื่องล้อเล่น



    “อ้าวก็เธออยู่ชมรมฟุตบอล  เธอก็ต้องเรียนที่สนามบอลดิ๊”  คำพูดของนายนั่นเปรีบเหมือนสายฟ้าที่ฝาดลงมาบนหัวสมองของ



ฉัน  ไม่...ไม่จริงใช่มั๊ย  ผู้หญิงที่บอบบางอย่างฉันเนี่ยน่ะต้องมาอยู่ชมรมฟุตบอลอ่ะ

         

                 โอ๊ย ! คนสวยแย่แล้ว







+++++++++++++++++++++++++++++++++++++







    “เร็ว ๆ ซิ..เดินชักช้าอยู่นั่นแหละ  นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้มั๊ย  เดี๋ยวห้องเก็บของ(ชมรม)ก็ล๊อคหรอก”  คำสั่งแบบนี้เป็นของใครอื่น



ไม่ได้นอกจาก...นายมาวิน  ประธานชมรมฟุตบอล  นายนี่มันสั่งนู้นสั่งนี่ฉันมาตลอดตั้งแต่ท้องฟ้ายังมีแดดอ่อนจนป่านเนี่ยท้องฟ้ามืดสนิด  ดี



น่ะที่หมอเนี่ยไม่สั่งให้ฉันไปซักเสื้อผ้านักกีฬาด้วย  ไม่งั้นฉันคงตาย แล้วก็ตาย



    “โธ่เว้ย  จะบ้าหรือไง  ฉันเป็นผู้หญิงน่ะเว้ยแถมยังบอบบางอีกตั้งหาก”  ฉันบ่นพึมพำไปตามระยะทางเดินตั้งแต่สนามฟุตบอลที่



อยู่หน้าโรงเรียนจนตอนเนี่ยฉันกำลังจะเดินไปเก็บของที่อาคาร 4  จะมีผู้ใดรู้บ้างไหมเนี่ยว่าฉันต้องมาตกระกำลำบากอยู่อย่างเนี่ย   ดูซิป่าน



เนี่ยยัยพายมันคงนอนหลับไป 3 ตื่นแล้วมั้งแต่ฉัน...ฉันต้องมานั่งเก็บลูกฟุตบอลอีก  ไอ้ลูกฟุตบอลเนี่ยก็ไม่ใช่แค่ลูกสองลูกแต่มันเป็บสิบสิบ



ลูกอ่ะ  แม่จ๋าช่วยหนูด้วย  หนูกินกล้วยอยู่บนหลังคาตกลงมาทายาหม่องยี่สิบหล่องก็ยังไม่หาย ไปหาหมอหมอไปอยู่ ......   เอ๊ย !  ไม่ใช่  



แม่จ๋าช่วยหนูด้วย  ToT



    “เธอจะบ่นอะไรเนี่ย  รีบ ๆ เข้าซิ๊”



    “รู้แร้ว”  นายนี่มันจะรีบเดินไปถึงไหนน่ะ  เดินเร็วชะมัดเลย  โรงเรียนตอนมืดมืดยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย



    “พรุน.....เพื่อนสุดที่รักมาช่วยแล้ว”  เสียงของชายผู้นี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นอิสระแล้ว  ชายผู้นั่นวิ่งมาตามทาง



เดิน  “มา ! ฉันช่วย”  ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ในที่สุดสวรรค์ก็เห็นความดีความชอบของฉันอยู่บ้างจึงได้ส่งไอ้ชินลงมาช่วยฉัน   ฉันหันไปยิ้มให้มันแล้วฉันก็



ส่งถุงตาข่ายที่บรรจุลูกบอลไว้ในนั้นเป็นสิบสิบลูกเพื่อให้แก่มัน



    “อ่ะ  ขอบใจน่ะเว้ย”



     แล้วฉันก็รับดูฝ่ามือของฉันอย่างรวดเร็ว  โอ๊ะ!มีรอยแดง ๆ บนมือฉันด้วยมันเป็นลายตาข่ายอีกตั้งหาก   แถมฉันยังรู้สึกเจ็บมืออีกด้วย  



คอยดูน่ะถ้ามือฉันเป็นอะไรไปฉันจะโทษนายคนเดียว  นายวิน



    “เออ...ไอ้พรุน  เรื่องนั้นว่าไงว่ะ”    มันถามขึ้นขณะที่กำลังเดินลากถุงใส่ฟุตบอล



    “เรื่องนั้นอ่ะ  เรื่องไหนว่ะ”  ฉันแกล้งทำแบ๊วใส่หน้ามัน  ความจริงฉันรู้อยู่หรอกว่ามันหมายถึงเรื่องอะไรหมายถึงเรื่องอะไร  ตอน



นี้สายตาของมันมองมาที่ฉันประมาณว่า ‘แก  ตายซะเหอะ’  ฉันจึงส่งยิ้มอันแสนอ่อนหวานของฉันไปให้มัน  “ฉันรู้หรอกนน่าว่าแกหมายถึง



เรื่องของยัยนํ้าแข็งอ่ะ”



    “ดีมากเพื่อน  ฉันนึกว่าแกจะลืมซะแล้วนะเนี่ย”



    “ขอโทษ  คนอย่างลูกพรุนคนเนี่ยไม่เคยมีคำว่าลืมจ๊ะ”   แล้วฉันก็ควักระเป๋าตังค์ขึ้นมาเพื่อหยิบบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา



    “เห้ยไอ้พรุนแกจะให้ฉันตังคื  ฉันหรอว่ะ  ขอบใจน่ะเว้ย”  แล้วมันก็เอาแขนข้างนึงของมันมาพาดไว้บนหลังของฉัน



    “   _\"_  แกจะเอาไอ้เนี่ย”   แล้วฉันก็หยิบกระดาษโน้ตสีขาวใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าตังค์  กระดาษใบเนี่ยเปรียบเหมือ



นฮาร์ทดิสต์ที่บรรจุข้อมูลที่สำคัญไว้นั่นก็คือ....ประวัติขิงยัยนํ้าแข็ง



    “อะไรว่ะ”



    “แกจะเอาไหมหล่ะ”



    “ไม่ ! โธ่ฉันก็นึกว่าแกจะให้เงินฉันที่แท้ก็โพล์ยหวยนี่เอง  แกรีบ ๆ ฉีกทิ้งไปเลยไป๊  เดี๋ยวตำรวจเห็นเข้าแกจะถูกจับน่ะเว้ย”  



_\"_  ฉันขอถีบมันทีเหอะ



    “งั้นฉันจะฉีกแล้วน่ะ”   พร้อมกับทำท่าที่จะฉีก  “แต่ว่ากระดาษใบเนี่ยมันไม่ใช่โพล์ยหวยหรอกแต่...มันเป็นประวัติของยัยนํ้าแข็ง



ตั้งหาก”



    “เห้ย ๆ ๆ ๆ  ไอ้พรุน  อย่าน่ะเว้ย”  มันรีบปล่อยถุงลูกฟุตบอลทิ้งลงแล้วก็มาคว้ากระดาษจากมือของฉันไป



    ต้องให้ฉันใช้มุกนี้อยู่เรื่องเลย  ไอ้ชินเอ๊ย



    “ชิน ฉันขอถามแกหน่อยดิ”



    “ได้ว่ามาเลย  เออแต่แกช่วยฉนถือถึงนี่แทนฉัยแปปนึงได้ป่ะ  ฉันจะอ่านไอ้นี่อ่ะ”  แล้วก็ชูกระดาษ  โธ่! ฉันไม่น่าให้มันไปเลย



    “ก็ได้  อีกอย่างแกก็ถือมาตั้งนานแล้วด้วย”  อีกอย่างมันก็ถึงห้องแล้วด้วยแค่เนี่ยฉันเข้าไปเก็บเองได้  “แกรอข้างนอกแล้ว



กัน”   มันพนักหน้าตอบ   พอฉันก้าวขาเข้าไปข้างในน่ะ  ก็เจอหน้าของท่านประธานชมรมยืนรอยู่เลย  แค่อยู่กันในห้องเนี่ยยังอุตส่าห์ที่จะเก็ก



หล่ออีก แหวะ แหวะ  



    “ทำไมเธอเดินช้าจังเนี่ย  ฉันมารอเธอตั้งนานแล้วน่ะ”  แล้วหมอนั่นก็ก้มลงมองดูตัวฉัน  “ตอนแรกฉันคิดว่าแค่เธอจะตัวเตี้ยแค่



อย่างเดียวแต่ที่ไหนได้ยังขาสั้นอีก”  ต๊าย  พูดจาหยาบคายอย่างมาก

         

               “ฉันไม่ได้เตี้ยน่ะ  ฉันสูง  159 เข้าใจมั๊ย  แบบเนี่ยเค้าไม่ได้เรียกว่าตัวเตี้ยว่าเป็นผู้หญิงตัวเล๊กย่ะ”   แล้วฉันก็รีบวางถุงลูกบอลลง



กับพื้น  จากนั้นก็ตามสเต็ปเดินคือ  หมุนตัวด้วยท่ายิมนาสติกลีลา



    “ไป เหอะ  ไอ้ชิน  กลับบ้านกัน”  ฉันรีบเดินออกมาจากในห้อง



    “อืออ   ได้  แล้วไหนไอ้วินอ่ะ”   พลางกับมองหา  “นั่นไงมันมาแล้ว”  



                “เห้ยไอ้วินแกอย่าลืมไปส่งไอ้พรุนด้วยน่ะเว้ย”



                “เออ  น่าเดี๋ยวฉันไปส่งเอง”



                \"งั้นฉันกลับแล้วน่ะ   โชคดีน่ะพรุน  ไปแล้วน่ะเว้ยไอ้วินฝากเพื่อนฉันด้วย”



                ไม่  ไม่จริงใช่มั๊ย  จะบ้าหรอให้ฉันกลับกลับนายวินเนี่ยน่ะ    ไม่มีทางฝันไปเถอะ  วันนี้ทำไมฉันจึงเจอแต่เรื่องเลวร้ายทั้งนั้นเลยเนี่ย