ยัยแม่สื่อสุดซ่าส์ ตามหารักแท้

ลำดับตอนที่ #2 : เเม่สื่อ...อีกแล้ว

“ห๊ะ ! แกจะให้ฉันเป็นแม่สื่อหรอ”  ฉันโผล่งออกมาจากปาก

       ตาย  ตายแน่แน่  ฉันอีกแล้วหรอเนี่ย  แล้วยัยนํ้าแข็งอะไรเนี่ยฉันก็ไม่ค่อยสนิทกับคุณเธอด้วยซิ  ถึงเเม้ว่าเราจะอยู่ห้องเดียวกันแต่เราก็อยู่กันคนละกลุ่ม  เธอเนี่ยออกจะเป็นคุณหนู๊คุณหนูแถมยังใสใสอีกตั้งหาด   กรรมของเราเเล้วงัย อีกอย่างเราต้องไปตามหาเนื้อคู่อีกอ่ะ



“นะ  นะ  พรุนคนสวย  พรุนเพื่อนเลิฟ  แกรู้รึป่าวอ่ะวันนี้แกอ่ะะน่า....”



“ฉันไม่ว่างเว้ย”  ฉันพูดแรกขึ้นมาก่อนที่มันจะพูดจบ



“ทำไมแกถึงไม่ว่าง”



“. . .”  ฉัน

     จะให้ฉันบอกมันยังงัยหล่ะ  บอกมันไปเลยรึงัยว่าฉันกำลังตามหาเนื้อคู่  ขืนบอกไปมันคงหัวเราะฉันแน่ๆ  และที่ฉันคิดนน่ะนํ้าแข็งคงจะไม่ชอบไอ้ชินเพื่อนของฉันหรอก  เอาความจริงมั๊ย  ฉันกำลังหาเนื้อคู่ของฉันอยู่



“คือ ... พรุนมันกำลังหาเนื้อคู่ของมันอยู่อ่ะ”  พายเพื่อนของฉันที่นั่งเงียบอยู่ตั้งนานโผล่งออกมา  ไอ้บ้าเอ๊ยแกจะพูดทำไมว่ะ  ฉันก็อายเป็นเหมือนกันน่ะเว้ย



“ 5 5 5”  และนี่ก็คือเสียงของสองคนนั้นที่เปล่งออกมาจากลำคอ  สองเสียงนี้ช่างประสานกันได้ดีหลือเกิน  ฉันเคือแล้วนะ



“แก หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ”  สิ่งที่ฉันพูดออกไปเปรียบเมหือนลมที่ออกจากปากแล้วก็ล่องลอยขึ้นไปสู่บนฟ้า  ฉันเคืองพวกมันแล้วจริง ๆ นะ   ฉันทนฟังเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของพวกมันไม่ได้จึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง

     ทำไม  คนอย่างฉันคิอจะหาเนื้อคู่บ้างไม่ได้หรือไง  ฉันก็เคยช่วยคนนู้นคนนี้มาก็หลายครั้งแล้ว  ทำไมหล่ะถ้าฉันคิดที่จะหาคู่ของฉันบ้างมันผิดหรือไงแถมยังมาหัวเราะเยาะใส่ฉันอีกด้วย



“เห้ย พรุนฉันขอโทษนะ ...”  ฉันหันหลังไปมองข้างหลัง  ชินวิ่งตามมา  ปากก็พรํ่าขอโทษแต่นายวินนะหรอมันยังยืนอย(ู่ที่เดิม

     ตอนนี้ขาของฉันยังก้าวไปข้างหน้าเช่นเดิม



“ลุกพรุน  ฉันขอโทษ  ยกโทษ....”ชินแหกปากตะโกนออกมา  

     ฉันรีบวิ่งไปหามันแล้วเอามือปิดปากมันก่อนที่มันจะตะโกนอะไรออกไปมากกว่านี้  ดูดิคนมองเยอะแยะเลย  อายจริง ๆ  แล้วฉันกับมันก็มานั่งคุยกันที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่  เราสองคุยกลับมาคุยกันเช่นเดิน  ฉันเล่าเรื่องของฉันให้มันฟังจนหมดถึงเหตุการณ์วันนั้นที่ฉันบังเอิญได้ดูดวง   สุดท้ายฉันก็ใจอ่อนยอมเป็นแม่สื่อให้มันจนได้  ก็มันเป็นเพื่อนฉันนี่หน่า







     คาบบ่ายของฉันในวันนี้ผ่านไปอย่างราบเรียบและราบรื่นแต่ที่มันไม่ราบรื่นก็คือ  ฉันต้องคอยเฝ้าสังเกตท่าทาง  อุปนิสัยของนํ้าแข็งแถมยังต้องสืบประวัติของเธออีก  วันนี้ฉันลองเข้าไปคุยกับเธอดูเหมือนว่าเธอจะงง งงนะ



“นํ้าแข็ง  วันนี้จะเลือกชมรมอ่ะไรหรอ ?”  ฉันถามขึ้นขระที่กำลังจะเดินไปหอประชุมเพื่อเลือกชมรม  เลือกกันอีกแล้วชมรมฉันละเบื่อจริง  จริ๊ง  อีกอย่างมันไม่ค่อยจะมีอะไรให้น่าเรียนเลยแถมยังห้ามเรียนซํ้ากับเทอมหนึ่งอีกตั้งหากแล้วฉันจะเรียนอะไรเเนี่ย  เฮ้อ  ToT



“เราหรอ  คงเข้าชมรมเชียร์อ่ะ  เพราะว่าเราเป็นรองประธานชมรอมอยู่  ลูกพรุนสนใจจะมาเข้าชมรามเรารึป่าวหล่ะ”



“ไม่อ่ะ  ฉันไม่ชอบพวกเต้น ๆ อ่ะ”  

    ตอนนี้เราเดินมาถึงหอประชุมและแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันต้องเลือชมรมแล้วซินะแต่ว่าฉันมาช้าน่ะซิ  คนอื่น ๆ เข้าก็ทยอยเลือกกันไปแล้ว  ฉันหล่ะจะเรียนไรดี  บังเอิญสายตาอันอันแหลมคมของฉันดันมองไปเจอชิน



“ชิน  ชิน”   ฉันตะโกนออกมา



“เห้ย  พรุน”  แล้วมันก็วิ่งมาหาฉัน  



“นี่พรุนฉันลงชื่อชมรมให้แกแล้วนะเว้ยไปที่ชมรมกันเลยดีกว่า”



“หรอ  ชมรมไรว่ะ”  ฉันถามขณะที่กำลังเดินไปกับมัน



“เออ  เดี๋ยวก็รู้เองแหละ”

    ไอนี่มาแปลก  แปลก อีกแหละ น่าสงสัยจริง ๆ



“นี่งัยสถานที่เรียนชมรมของเรา”   ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ที่สนามหญ้าของโรงเรียนที่ที่นักเรียนชายส่วนใหญ่มาอยู่ที่นี่  มันก็คือสนามบอลไง  เห้ยแล้วมันพาฉันมาทำไมว่ะเนี่ย ไอ้นี่แปลก ๆ



“แกพาฉันมาที่นี่ทำไมว่ะ”



“อ้าวก็อยู่ชมรมฟุตบอลก็ต้องที่สนามบอลดิ”  แล้วมันก็วิ่งไปที่สนามบอล”  เร็วดิว่ะแก” มันหันหลังตะดดนมาหาฉันที่ยืนอยู่บริเวณสแตนด์  ตายงานนี้ฉันขอบายย่ะ   ในขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับ



“นี่เธอจะไปไหนเนี่ย”  เสียงนี้ทำไมมันคุ้น  แต่พอฉันหันหน้าหลังมาเท่านั้นแหละ นายนี่อีกแล้ว



“นี่นาย .....”